[ukryjedycje]

04.02.1985

Gdyby tylko Xiulan wiedziała jak potoczy się ten dzień w jego dalszej części, to zapewne odmówiłaby zaproszeniu na pokera. Nie potrafiła jednak przewidzieć przyszłości, a dzień zaczął się całkiem przyjemnie. Poza standardowymi kłopotami, takimi jak to, że zamówienie na jej łódź wciąż nie ruszyło ani trochę naprzód. Ale do tego przynajmniej zdążyła się przyzwyczaić. Teraz, późnym rankiem, około godziny jedenastej pojawiła się w swojej herbaciarni, w której bardzo lubiła spędzać czas, była dumna z tego swojego przedsięwzięcia. Nawet jeżeli przynosiło mniejsze zyski niż jej chińskie spa. To jednak była część jej maski jaką prezentowała przed niemagicznym światem. Właścicielka herbaciarni dostarczająca najlepszy możliwy poziom usług, sama pozostając niewidoczna, nie rzucająca się w oczy. Tego nauczyła jej chińska kultura, i za to była wdzięczna.
Czas mijał tutaj bardzo przyjemnie, nie siedziała ciągle w swoim gabinecie, przechadzała się też po sali, uśmiechając się do wszystkich i pozdrawiając stałych bywalców. Kilka rzeczy trzeba było też przypilnować przed kolejnym wieczorem karaoke, tak więc zawsze było coś do zrobienia. W trakcie przeglądania i podpisywania zamówień usiadła w jednym, ze stolików w rogu lokalu i zajadała szarlotkę. Sama często sprawdzała jakoś przygotowywanych rzeczy w herbaciarni, pilnując by wszystko było zawsze najlepszej jakości.
W takiej atmosferze Xiulan nie zauważyła nawet kiedy minęło kilka godzin i zrobiło się popołudnie. Nadszedł czas by pozałatwiać kilka spraw przez telefon. Miała do wyboru własny gabinet czy pójść po prostu za bar. Wybrała druga opcję. Ledwo zdążyła zbliżyć się do telefonu, kiedy usłyszała dzwonek. Podniosła słuchawkę i po drugiej stronie usłyszała starego znajomego, Henry'ego, który pomagał jej załatwić jej pierwszą łódź. Po pozdrowieniach i wymianie uprzejmości przeszedł do sprawy, z którą dzwonił. Chodziło mianowicie o zaproszenie na partyjkę pokera, która miała się odbyć w pubie The Dirty Frog. Z racji tego, że nie miała innych planów zgodziła się przyjść. W międzyczasie, w trakcie rozmowy, przed barem stanęła dobra znajoma Blair, którą przywitała uprzejmym uśmiechem oraz skinieniem głowy w jej kierunku.

Minął już ponad miesiąc od zaginięcia mojej matki, a czułam się, jakby cały wiek przeleciał mi przed oczami. Nie sądziłam, że moje dwudzieste trzecie urodziny nie otrzymam od niej życzeń, tej samej formułki, którą powtarzała, od kiedy sięgam pamięcią. Czekam ciągle na jakąś informację, choćby najmniejszą poszlakę, ale każde moje wyjście z inicjatywą spełza na niczym. Jak można rozpłynąć się tak nagle w powietrzu. Nie możliwe, że w Saint Fall nikt jej nie widział, że nikt nie wie, w którą stronę poszła. Ojciec mi wmawia, że odeszła na własne życzenie, ale nie jestem w stanie w to uwierzyć. Na pewno by mi powiedziała, ostrzegła. Nie zostawiłaby mnie pod znakiem zapytania, a w jej małym mieszkaniu nie znalazłam niczego, co mogłoby potwierdzić teorię. Pomimo tego całego zgiełku wierzę, że jest cała. Była doświadczoną czarownicą, umie sobie poradzić. Może odeszła przed strachem, ktoś jej groził? Nie chciała mnie narazić na niebezpieczeństwo? Ale nie miała przecież wrogów? Każde pytanie rodzi setkę następnych, a od stresu już zaczęły mi wypadać włosy.
Luty nadal trzymał nas w garści mrozu, zaśnieżając Hellridge i sprawiając, że moje policzki były czerwone już po kilku minutach przebywania na zewnątrz. Jak co poniedziałek, wieczorem zamknęłam sklep i zaczęłam kierować się w stronę domu. Szłam powoli, jakby wszechobecne zimno miało schłodzić mój umysł, czasami kopiąc większą grudkę zbitego śniegu. Miałam jeszcze kilka minut do spotkania z Xiulan, która zaprosiła mnie na wieczornego pokera. Zgodziłam się, choć nie byłam pewna, czy dam radę. Dawno nie miałam w rękach kart, a zakładam, że uczestnicy wieczornej partii nie są początkującymi. Po jakimś czasie stanęłam przed barem, a po niedługiej chwili na horyzoncie pojawiła się również kobieta, której miałam towarzyszyć podczas dzisiejszego wieczoru:
- Pani Yimu... Dobry wieczór - Również odpowiedziałam jej uśmiechem, choć trochę przygaszonym ze względu na ostatnie wydarzenia. Azjatka jest przyjaciółką mojej mamy, ale też jedną z członkiń naszego kowenu, gdzie pierwszy raz ją spotkałam. Nie byłam pewna, jak zapoznała się z moją matką, ponieważ nigdy się nie zainteresowałam tematem ich znajomości, a teraz... nawet nie jestem w stanie się jej spytać. - Powinnyśmy już wejść do środka? - Wysłałam pytające spojrzenie kobiecie o kruczoczarnych włosach.

Prawdą było, że zaginięcie matki Blair chodziło również Xiulan po głowie od pewnego czasu. W końcu się z nią przyjaźniła, mimo pewnej różnicy wieku dobrze się dogadywały, szczególnie, że to właśnie jej matka pomagała jej stawiać pierwsze kroki w Kowenie Nocy, wprowadziła ją i sprawiła, że czuła się tu mile widziana, gdy była jeszcze początkującym sprzymierzeńcem. Nigdy jednak nie wspomniała jej nic o swoich planach by zniknąć. Możliwe, że z tego prostego powodu, że nigdy tego nie planowała. Może gdyby Xiulan bardziej zwracała uwagę na swoją mentorkę, to zauważyłaby coś, jakieś oznaki tego co może się wydarzyć w przyszłośći. A może i tak, mimo największych prób nie udałoby się nic zobaczyć. Jakakolwiek nie była prawda, Xiulan chciałaby ją poznać. Blair zapewne jeszcze bardziej i nie można się temu dziwić. Co więcej Chinka miała zamiar jej pomóc jak tylko mogła, choć na obecną chwilę nie mogła jej powiedzieć nic konkretnego gdyż nie posiadała żadnej wiedzy. Sama też jak na razie nie skłaniała się ku żadnej teorii - ani zniknięcia z własnej woli, ani porwania. Miała po prostu zdecydowanie za mało wiadomości by cokolwiek przesądzać. Nigdy nie mówiła jej o żadnych groźbach ani próbach szantażu, które mogłyby skłonić ją do zniknięcia. Lecz znaczyło to mniej niż nic.
Styczeń ani luty to na pewno nie były najprzyjemniejsze miesiące, Xiulan czekała z utęsknieniem aż ten okres się skończy. Jedynym plusem był fakt, że mogła swobodniej niż wiosną czy latem zamieniać się w syrenę, gdyż mniej osób przesiadywało nad wodą czy tutaj, czy w Kanadzie, do której często się udawała. Szczypiący mróz i śnieg pod nogami nie były czymś co zadowalała Chinkę, tęskniła nieco za tropikalnym klimatem, szczególnie w dni takie jak dzisiaj.
Być może poker, na który została zaproszona przez Henry'ego rozerwie ją tego dnia. Sama nie była jakąś wytrawną mistrzynią w pokera, ale lubiła grać. Kiedy wyszła ze swojej herbaciarni, spotkała się z Blair, tak jak z nią się umówiła. Widziała, że dziewczyna jest w podłym nastroju, nie ma się czemu dziwić, ale może uda się jej choć nieco podnieść na duchu.
-Zwrot "pani Yimu" sprawia, że czuję się jak własna babcia. Wystarczy Xiulan. odparła pewnym siebie, wręcz nieznoszącym sprzeciwu tonem głosu. Kiedy na nią spojrzała, prędzej czy później spodziewała się lawiny pytań o matkę Blair.
-Tak, myślę, że możemy już wejść. powiedziała po czym przekroczyła próg The Dirty Frog, po czym udała się do prowizorycznie zorganizowanego miejsca, gdzie można było wymienić pieniądze na żetony, przed grą. Stolik był już gotowy, a Henry od wejścia obdarzył ją bardzo szerokim uśmiechem.

W najgorszym momencie wydawało mi się nawet, że to Xiulan może być zamieszana w nagłe zniknięcie mojej matki. Trzymały się ze sobą blisko i za czasów, gdy ja byłam jeszcze młoda i niegotowa do pobierania jej nauk, prawdopodobnie przekazywała Chince swoją wiedzę, ale teraz wiem, że moja głupia teoria, raczej nie ma swojego odzwierciedlenia w rzeczywistości.
- Dobrze... Xiulan - Poprawiłam się, choć przyszło mi to z lekkim trudem. Dzieliła nas prawie dekada, przez co momentami czułam się przy Azjatce za młodo, żeby zwracać się do niej na ty. Biła od niej aura sukcesu, na który z pewnością sobie zapracowała, a ja po prostu byłam studentką z dzianym ojcem. Nie chciałam zadawać Yimu znowu tych samych pytań, które powtarzam od początku stycznia, dlatego z trudem ścisnęłam żuchwę, puszczając ją przodem.
Zaraz za kobietą przekroczyłam próg baru, w którym tego wieczoru odbywał się wieczór pokerowy. Świeże, zimowe powietrze zamieniło się we wręcz toksyczny zmieszany zapach alkoholu i męskiego potu, powodując mimowolne skrzywienie na mojej twarzy. Rozejrzałam się z niepokojem po sali, a zaraz po tym rzuciłam niepewne spojrzenie Xiulan. Z pewnością nie było to miejsce dla osób takich jak ja czy kruczowłosa, ale widocznie miała ona interes, aby zjawić się w tym pubie, którego nie raczyłam kwestionować.
- Tłoczno tu... - Zaczęłam, starając się schować za kobietą przed ciekawskimi oczami stałych i wstawionych klientów. Młoda dziewczyna widocznie musi być tutaj niemałą atrakcją, a fakt ten mnie krępował. Wyjęłam dolar z dwudziestką w nominale i również wymieniłam go na monety. Nie miałam ochoty wydawać więcej pieniędzy, więc było to moje dzisiejsze maksimum, choć nie byłam, na jakie zwykli grać sumy. Wciąż śledząc kobietę, ruszyłam za nią do jednego z przygotowanych stolików, gdzie gra się jeszcze nie zaczęła. Zmierzyłam dzisiejszych uczestników gry wzrokiem i zaczęłam czekać na przedstawienie im mojej osoby przez Xiulan. Miałam nadzieję, że nie znają mojego ojca, jeśli również są to jacyś biznesmeni.

No cóż, Xiulan nie była zamieszana w zniknięcie swojej mentorki, od czasu do czasu również i Chince jej brakowało, choć na pewno nie tak bardzo jak Blair. A jednak nauczyła się dużo od niej, i miała do niej przez to całkiem spory sentyment. Pozostaje mieć nadzieję, że się odnajdzie. A jeżeli Xiulan będzie mogła jakoś pomóc w poszukiwaniach, to na pewno dołoży swoje trzy grosze. Jednak nie będzie się wpychać nieproszona z pomocą, to była przede wszystkim sprawa i decyzja Blair.
Czy prawie dekada to dużo? W ich wieku to już chyba tak niespecjalnie. Zresztą, Amerykanie przecież słyną z tego, że są raczej bezpośredni i formułki grzecznościowe to ich tak średnio obchodzą. Zresztą, jeszcze nie tak dawno sama miała dwadzieścia kilka lat, i słuchanie o sobie w formie "pani" sprawia, że zaczyna się czuć staro, a tego na pewno by chciała uniknąć.
Cóż trudno oprzeć się wrażeniu, że miejsce to było aż przesadnie męskie, niczym wyjęte z podrzędnego filmu z poprzedniej dekady. Xiulan cicho westchnęła, ale rzuciła Blair uspokajające spojrzenie. Nic złego nie miało się prawa stać, przynajmniej jeśli mowa o barowej bójce, gdyż był to wieczór bardziej zorganizowany niż wszystkie inne, gdzie każdy pił ile chciał przy swoim stoliku. -To prawda, tłoczno, ale turnieje pokera zawsze przyciągają niemałą widownię pamiętała to jeszcze z czasów kiedy mieszkała w Hong Kongu.
Xiulan podeszła do baru i powiedziała o powodzie swojej wizyty. Następnie usłyszała o stawkach i gdzie może wymienić dolary na żetony. Odwróciła się do Blair. -Najniższa stawka to dziesięć dolarów i stawki rosną o wielokrotność dziesiątek. To nie będą bardzo duże pule. spojrzała na nią pytająco, czy ma przy sobie trochę gotówki, czy też Xiulan powinna postawić i za nią. Przy takich stawkach nie miała z tym najmniejszego problemu. Następnie niezależnie od odpowiedzi udała się by wykupić żetony. Potem usiadła przy stole pokerowym jak inni zawodnicy, w miejscu, obok którego było jeszcze jedno wolne dla Blair. Zamówiła whisky i nie pozostało

- Nigdy nie byłam na takim turnieju, ale słyszałam, że są popularne... choć nie sądziłam, że aż tak - Dodałam, rozglądając się po pomieszczeniu i starając się przeciskać przez tłum blisko Azjatki. Mój ojciec dużo grywał w pokera z kolegami stąd moja znajomość gry. Nauczył kiedyś mnie i braci, ale nie sądziłam, że kiedyś pojawię się na takowym wydarzeniu. - Nie grałam od kilku lat, więc nie zakładam, że wyjdę stąd z pomnożonymi środkami - Zaśmiałam się niepewnie. W głowie próbowałam sobie przypomnieć zasady i układy, ale chyba najrozsądniej dla mnie będzie ominąć jedną z kolejek i dołączyć w następnej.
- Nie sądziłam, że będę potrzebować tyle pieniędzy... Wzięłam tylko dwadzieścia dolarów... - Westchnęłam, licząc monety w portmonetce. Szczerze też nie chciałam stracić większej ilości pieniędzy, a w moim przekonaniu hazard to w dziewięćdziesięciu procentach i może nawet wyżej, to przegrana. - Odkładam na samochód, więc i tak nie mogę pozwolić sobie na więcej... - Wytłumaczyłam się jeszcze kobiecie, ale nie chciałam, żeby ta płaciła za mnie. Auto mógłby kupić mi ojciec, ale nie chciałam go o nic prosić. W ostatnich latach starałam się pokazywać mu, jak bardzo nie obchodzą mnie jego pieniądze i że sama mogę zapewnić sobie wszystko, co potrzebuję. Oczywiście nie było to prawdą, bo to on wciąż dawał mi czek z wypłatą za ogarnianie antykwariatu i mieszkałam pod jego dachem, ale lubiłam udawać, że jestem od niego niezależna.
Usiadłam na ostatnim wolnym miejscu i rozłożyłam swoje żetony, choć było ich bardzo mało w porównaniu do ilości plastikowych monet innych zawodników.
- Ja odpuszczę pierwszą partię, dołączę w następnej - Oświadczyłam i czekałam na rozwój wydarzeń.

-Powinnaś kiedyś pojechać do Vegas. Zobaczyłabyś jak bardzo są popularne. I robione z dużo większym rozmachem niż ten tutaj. Sama byłam świadkiem kilku takich jeszcze w Hong Kongu. Niektórzy przyjeżdżali z Australii, Kanady czy stąd. odpowiedziała na jej stwierdzenie, chyba nie do końca zdając sobie sprawę, że nie każdy może jeździć do Vegas na zawołanie, kiedy ma na to ochotę, nie mówiąc już o międzykontynentalnych wycieczkach. Czasem przy dużej ilości pieniędzy do dyspozycji, można trochę zapomnieć jak tak naprawdę wygląda szara rzeczywistość większości ludzi. -Spokojnie Blair, dużo to nie tyle umiejętność gdy, bo tutaj dużo zależy od szczęścia, co umiejętność zachowania zimnej krwi i kamiennej twarzy. Nie pokazuj po sobie emocji, nie ważne czy dostałaś dobrą czy złą kartę. to chyba najlepsza rada jaką Xiulan mogła dać każdemu początkującemu graczowi. Karty to była loteria, ale panowania nad emocjami możesz się nauczyć.
No cóż ona sama nie planowała gry wcześniej, telefon z zaproszeniem wydarzył się w ostatniej chwili, więc przyszła z tym co miała, i też nie planowała wydawać jakoś więcej niż kilkaset dolarów, a wiedziała, że stawki na takich turniejach potrafią być dużo wyższe. Nawet w takiej zapyziałej spelunie jak ta.
-Rozumiem, nie ma problemu. Jakbyś potrzebowała... pomocy, to daj znać. nie miała problemu, żeby dać Blair ze sto dolarów, żeby dziewczyna się rozerwała trochę, a nie nerwowo liczyła każdego dolara. Trochę rozrywki na pewno by się jej przydało. Niemniej rozumiała jej sytuację i nie chciała z niczym jej naciskać. Tym bardziej, że zauważyła, że niektórzy ludzie naprawdę lubią unosić się ambicją w kwestiach pieniędzy zamiast przyjąć oferowaną pomoc. No cóż.
-Ok, przyglądaj się uważnie kartom, ale i temu jak zachowują się zawodnicy. poleciła dziewczynie. Jak tylko zaczęła się pierwsza runda, Xiulan licytowała dosyć wysoko, by dać się poznać jako agresywna zawodniczka. Niestety jak się okazało, ta runda nie była dla niej zwycięska. Obróciła się do Blair i zapytała -I jak tam, jakie wrażenia?

Telepatia:
9+20=29<52 - NIEUDANA

Uśmiechnęłam się tylko na wspomnienie o Vegas. Miasto to by mnie przytłoczyło. Doceniam urok Hellridge, jego niesamowitą aurę i wszystkie wspomnienia, które mam dotyczą tego miejsca. Wakacje w jakimś ciepłym stanie by mi nie zaszkodziły, ale wystarczy mi położyć się latem na leśnej ściółce Cripple Rock i oglądać jak na wysokościach chwieją się korony drzew, wyłączyć swój umysł całkowicie i odpłynąć razem z wiatrem. Tylko tego teraz potrzebuję.
- Tak, wiem... Mój ojciec nie raz mnie ograł, kiedy uśmiechnęłam się pod nosem, bo trafił mi się niezły układ... - Zaśmiałam się, wspominając ciepło kobiecie o moich wcześniejszych doświadczeniach. Dawno nie grałam z ojcem, oddaliłam się od niego, ale nie mogę znieść jego głupiej, chciwej natury, szczególnie teraz. Gdyby nie ja, to nawet nie zauważyłby, że jego była żona zniknęła, a jak się o tym dowiedział, to w ogóle się tym nie przejął. Czasami myślę, że to on mógł doprowadzić do jej zniknięcia. Zawsze miał problem o to, że jego zdaniem odciągała mnie od rzeczy, na których powinnam się skupić. To było ich głównym problemem - ona widziała we mnie potencjał, a on kolejnego niewolnika tej przeklętej spółki.
Pierwsza partia się zaczęła, obserwowałam uważnie zachowania zawodników. Gdy przyglądałam się, jak krupier rozdaje karty, zauważyłam coś, czego nie powinnam zauważyć. Przez ułamek sekundy, gdy rozkładał on karty na stół, podmienił jedną z kartą z rękawa. Nie byłam pewna, czy zrobił coś jeszcze, ale nie była to sprawiedliwa gra, dlatego nie było na mojej twarzy zaskoczenia, gdy Azjatka, pomimo agresywnej gry, zaliczyła sromotną porażkę. Chciałam przekazać o tym telepatycznie wiadomość kobiecie, ale nie byłam w stanie się z nią połączyć. Nie ważne jak bardzo, próbowałam wejść do jej umysłu, nie byłam w stanie tego zrobić
- Ja chyba nie będę jednak grać - Kiwnęłam jej momentalnie głową na krupiera i przybliżyłam się do niej. Cały ruch zrobiłam szybko, żeby nie wzbudzić podejrzeń reszty graczy, gdy ci przeliczali swoje żetony. - ...oszukuje... - Wyszeptałam i oddaliłam się od Xiulan. Nie byłam pewna, co kobieta zamierza, ale zdecydowałam się dalej nie wtrącać.

Xiulan czasem po prostu zapominała, że życie niektórych ludzi wygląda diametralnie inaczej, a wyjazd nawet do Vegas to wyprawa jaka nie zdarza się im nawet każdego roku, a nawet parę lat z rzędu. Ich rzeczywistość ogranicza się do miejsca gdzie mieszkają, ewentualnie kilku innych wokół. Nie to, że chciała być w jakikolwiek sposób złośliwa, po prostu jej punkt wyjścia był zupełnie inny. A lato to jest piękne na Karaibach na przykład. Ta krystalicznie ciepła woda. Jako syrena potrafiła to zdecydowanie docenić, pływanie było po prostu samą przyjemnością. Może i w tym roku, w lecie uda się jej wyrwać?
-Umiejętności pokerowe, panowanie nad emocjami przydają się nie tylko w pokerze rzuciła z lekkim uśmiechem, choć uważała, że to jedna z lepszych rad jaką można udzielić. Chyba, ze względu na to, że matka Blair była jej mentorką, teraz ona chciała, kiedy jej matki zabrakło, nieco przejąć tą rolę mentorki dla Blair. Rozłamy w rodzinie to chyba było coś normalnego, choć ona sama nie miała jakichś bardzo złych stosunków ze swoim ojcem, ich rozdzieliła po prostu odległość między Hellridge a Hong Kongiem.
Xiulan równiez obserwowała krupiera, jednak nie tak uważnie jak Blair, musiała się też skupić na własnych kartach, by nikt nie zauważył jakie ma, oraz na własnych żetonach i obserwowaniu czy ktoś od razu nie rzuca grubej sumy. Dlatego też jej uwaga nie mogła się skupić tak bardzo na jednej osobie. To rozdanie przegrała, i mimo, że byłą to gra karciana, stanowiło to pewne zaskoczenie, w pierwszym rozdaniu jej agresywna gra i dokładanie sporych sum, w takich amatorskich raczej turniejach odstrasza zawodników dopóki nie przywykną do jej stylu gry. Tutaj stało się coś odmiennego co zdziwiło Xiulan poniekąd. Blair oczywiście mogły wystraszyć stawki, jednak potem przekazała jej informacje o potencjalnym oszustwie. Skinęła jej głową, że przyjęła. Nie chciała by ktoś je podsłuchał. Przystąpiła do drugiej gry, jednak bez wykładania dużych sum, tym razem jednak skupiła się na przyglądaniu się krupierowi bardzo mocno. Byłą gotowa zareagować jak tylko coś zauważy.

Kobieta miała rację. Panowanie nad emocjami to wymagana umiejętność w tej grze. Musisz siedzieć z kamienną twarzą, nie dając poznać przeciwnikom, co możesz mieć w kartach. Muszą być niepewni twojej talii i swoich własnych ruchów. Jest to niewątpliwie coś, co przydałoby mi się w życiu codziennym. Często wybucham, a to chyba moja największa wada. Może powinnam zacząć częściej przychodzić na jakieś wieczorki. Tylko nie do tej pijalni, a może w Country Clubie organizują coś podobnego?
Nieraz zdarzyło mi się oszukiwać turystów w swoim sklepie. Nie traktowałam tego, jako czegoś złego. Zachęcałam ich do zakupu "nowożytnych artefaktów o magicznych właściwościach", ale chyba klienci w głębi duszy i tak wiedzieli, że to tylko taka nic nie znacząca gadka. I tak decydowali się na zakup, żeby postawić sobie jakieś stare bibeloty nad kominkiem. To jednak moim zdaniem było coś innego. Podstępem zaprosili Xiulan, tylko po to, żeby położyć swoje łapy na jej pieniądzach. Nie byłam pewna, co ją łączyło z tymi mężczyznami, ale chyba czas odświeżyć swoje znajomości.
Kobieta tylko kiwnęła głową na informację, którą jej przekazałam i zauważyłam, że teraz również skupiła się bardziej na obserwowaniu krupiera, niż na samej grze. Nie stawiała wysokich sum, choć moim zdaniem mogła, żeby nie wzbudzić nagłych podejrzeń zamieszanych w to osób przy stole. Ja również wróciłam do obserwowania krupiera i znowu zauważyłam jego podejrzany ruch ręką, tylko teraz wydawał mi się być na tyle szybki, że nie udało mi się dokładnie tego odnotować. Mimo wszystko byłam przekonana, że znów podmienił karty.
Szczerze byłam zaciekawiona tym, jak Xiulan zareaguje na taki cios w plecy ze strony jej znajomych. Wydawała się spokojna, ale mogła kryć w sobie jakąś ostrość, dlatego czekałam na jej reakcje, oczywiście, jeśli udało jej się zauważyć to, co mi.

Większość co bardziej zaprawionych graczy w pokera potrafi doskonale maskować swoje emocje niezależnie od tego, jakie karty aktualnie trzyma w ręku. Nie może Cię zdradzić najmniejsze spojrzenie, uśmiech czy też ruch ręką. Choć może w życiu codziennym aż taka kontrola nad własnymi emocjami i ciałem nie jest konieczna, to zdobycie opanowania może być przydatne w różnych sytuacjach. Zdecydowanie w tej sytuacji przydawał się fakt, że jej azjatyckie korzenie skłaniały do dużego spokoju, a białym ludziom ciężej było odczytywać emocje z ich zachowań i twarzy. Niewątpliwy plus, jednak w dalszym ciągu nie bronił przed oszustwami jakie mają tutaj miejsce.
W handlu, szczególnie w takich, które mogły być pułapkami dla turystów, ale dla zbyt napalonych chętnych nabywców, chyba każdy w miarę rozgarnięty człowiek wiedział, że można się tam spodziewać oszustwa. Jednak podstęp w postaci oszustwa w wykonaniu krupiera wykraczał poza takie niewinne działania i po prostu podły, szczególnie kiedy był wymierzony w nią personalnie, zapewne dlatego, że miała najgłęsze kieszenie, choć i nie mogła zaprzeczyć temu, że mogło tutaj chodzić o jakieś osobiste porachunki, które w tej chwili nie przychodziły jej do głowy.
Kolejne rozadanie minęło na tym, że Xiulan bacznie obserwowała krupiera, który najwyraźniej oszukiwał, co do tego nie miała już żadnych wątpliwości. Podejrzenia Blair zyskały potwierdzenie w całej rozciągłości. Obstawiała mniej, co chyba można było wyjaśnić tym, że obawiała się nieco przegranej, albo po raz kolejny blefowała. Niemniej bez słowa przeszła przez kolejne rozdanie. Aż przyszedł czas na trzecie. Xiulan czekała aż karty zostaną rozdane, przypatrzyła się krupierowi po raz kolejny, a kiedy znów zdarzyło się to samo, rzuciła karty na stół, po czym przeniosła spojrzenie na krupiera i spokojnym aczkolwiek pewnym siebie tonem -Trzeci raz nie dam się oszukać, kartę spod ręki możesz już wyjąć po czym nie spuszczała z niego wzroku.

Xiulan już podzieliła się swoją wiedzę z krupierem i rzekomym przyjacielem. Atmosfera się zagęściła, a oszuści widocznie zestresowani zaczęli się tłumaczyć. Azjatka była gotowa chyba nawet z nimi walczyć. Ja też bym się zezłościła, choć całą sprawę rozwiązałabym raczej inaczej. Wstałam szybko z siedzenia i zwróciłam się do niej:
- Nie warto, chodźmy... - Zabrałam ją stamtąd i wyprowadziłam nas obie na zewnątrz. Dawno nie delektowałam się tak świeżym powietrzem. Smród panujący w tym barze efektywnie przyczepił się do mnie, moich ubrań i włosów. Żal mi było Xiulan, bo musiała się bardzo zawieść na swoim starym znajomym. Liczyła pewnie, że spędzi dzisiaj ciekawy wieczór, a tymczasem zaufana osoba chciała położyć łapy na jej majątku. Znając jej bogactwo, to na pewno nie zbiedniała, ale musiało to ją zaboleć, choć trochę. Ja na pewno byłabym bardzo rozczarowana, dlatego ostrożnie bym zabierała się za takie znajomości.
- Nie martw się... śmieci się same wyrzuciły - Starałam się ją pocieszyć, choć nie wiedziałam zbytnio, jak mogłabym to zrobić. Różniło nas prawie dziesięć lat, więc nie miałam doświadczenia w koleżeńskich kontaktach z ludźmi po trzydziestce, ale liczyłam, że moje słowa otuchy wsparły kobietę przynajmniej troszkę. - Będę się zbierać, ale jakbyś chciała jeszcze kiedyś wyjść wieczorem, to skontaktuj się ze mną śmiało... - Uśmiechnęłam się przyjaźnie na pożegnanie i krzepko poklepałam Azjatkę po ramieniu, żeby zaraz zanurzyć się w jednej z alejek, która poprowadzić mnie miała na Broken Alley.  Całą drogę rozmyślałam o tej sytuacji i o tym, jak bardzo nie chciałabym też być tak potraktowana.

Blair i Xiulan z tematu

8 stycznia 1985

Cel był prosty. Planowałam się dzisiaj zabawić (zbawić, pobawić, bawić itp.).
Zaczęło się tak:
Kiedy byłam jeszcze dzieckiem, moje największe pragnienia oscylowały wokół spokoju od śmierci, żeby Stella zamknęła japę i żeby to w lustrze to nie ja. Potem swobodnie marzenia przechodziły w stany agonalne, kiedy krew ciekła mi po udach, bo skóra przecięta nożyczkami wystawiała na światło dzienne najcenniejszy mój materiał (gdzieś czytałam, że litr krwi chodzi teraz po 299 dolarów, ale nie wiedziałam, jak znaleźć kupca). Stella płakała, ja się śmiałam i tak w kółko. Ktoś mógłby pomyśleć — co za pech... Ale jaka piękna tragedia, dramat, komedia i liryka z tego powstała, to ja jedna wiem, gdy idę przez stare miasto, opatulona dwoma szalikami (bo każdy był zbyt wątły na tę wichurę i mróz). Na dupie mam krótką dżinsową spódniczkę, a pod nią czerwone jak wspomniana wyżej krew rajtuzy i czuję już, jak mi nogi dygocą, bo zachciało mi się otrzymać drinki za darmo.
Pub The Dirty Frog był prawdopodobnie jednym z najładniejszych i najbardziej kolorowych miejsc w Saint Fall, które nie było centrum handlowym (byłam ogromną fanką tego drugiego), ale jego klientela miała w moim serduszku szczególne względy. Starsi panowie (kiedyś liczyłam, że 60% to Meksykanie, 18% - Paragwajczycy, 13% - Kolumbijczycy, 6% - Argentyńczycy, 3% - inne, raz zaplątał się nawet Portugalczyk) mieli bujny wąs i do połowy ogołocony przez żony portfel, ale byli na tyle mili i uprzejmi, że ładnym uśmiechem i dekoltem można było otrzymać od nich Palomę albo nawet czystego shota tequili. Wtedy sugerowali, że sól zliżą z mojej dłoni, a ja patrzyłam na nich jak na idiotów, bo szczerze? Absolutnie nie. Nigdy.
Miej swoją godność - mówiła mi mama, chociaż w odniesieniu to głupot, jakie popełniałam w wieku 6-10 lat (raz weszłam na szafę i skoczyłam z niej na łóżko, złamałam deskę), tak dalej wyznawałam tę zasadę.
— Hola, mości panowie! Panie José! Jak tam syn? Dalej żonaty? — zapytałam jednego z mężczyzn przy barze, który posiadał wyjątkowo pomarszczoną twarz.
— Żonaty, panno Sierro — mówiliśmy po hiszpańsku, to chyba oczywiste. — Też żałuję.
Uśmiechnęłam się do pana Jose. Jego syn pracował na budowie gdzieś za miastem i podobno zarabiał na tym fortunę!
— A ja chcę margaritę. Truskawkową! Masz truskawki, Antonio? — mój ulubiony barman pełnił dzisiaj zmianę. Był wysoki i utalentowany w puszczaniu mi oczka (i innym klientkom płci pięknej, których w The Dirty Frog było jak na lekarstwo).
Miał truskawki.
Upiłam pierwszy łyk tej czerwonej zamkniętej w kieliszku poezji i obejrzałam się na wejście, wyczekując kuzynki.

Spotkanie z kuzynką okazało się jedną z milszych odskoczni dnia codziennego. Rutynowe wróżbiarstwo jest ciekawym zajęciem, ale po jakimś czasie staje się monotonne. Teraz jednak miała inny plan, a mianowicie odpowiednio się ubrać i wyruszyć na miasto, dodatkowo dobrze się bawić. Na ta okazje wybrała jeden z wielu czarnych spodnim które są obcisłe w udach i biodrach. Dodatkowo jakaś luźna bluzka na ramiączka w jasnoszarym kolorze ładnie podkreślające jej piersi. A na to wszystko luźna czarna koszula rozpięta i związana na wysokości pępka.
Z domu wychodziła jakoś kwadrans po siedemnastej także dojechanie na miejsce nie powinno długo jej zająć, zwłaszcza, że wzięła rower jako transport, także za wiele wypić nie planowała, chyba, że sytuacja w pubie potoczy się inaczej niż zaplanowała. A ona nic nie planowała, poza tym, że pójdzie i czegoś się napije. Po dotarciu na miejsce docelowe rower oparła o najbliższą ścianę i łańcuchem je oplotła by nikt go nie zawinął.

Weszła do środka wolnym krokiem rozglądając się na boki, kuzynkę dostrzegła w momencie gdy podchodziła do baru. Uśmiechnęła się do niej.
- Siemanko, jak zdrówko? - zagadała po hiszpańsku, a po chwili przysiadała się do niej. Swój wzrok skierowała na barmana, który uraczył ją puszczeniem oczka, co Itzel odwzajemniała się tym samym. - Mamy jakiś smaczny likier na stanie? - spytała, by po chwili dostać odpowiedź, że i owszem jest. Także zamówiła sobie Irish cream* i spoglądała ciekawskim wzrokiem jak barman przygotowuje jej drinka. A gdy został przygotowany wzięła go do ręki i upiła mały łyk ze słomki, był słodki taki jak go zapamiętała. Choć takie drinki bywają zdradliwe, bo szybko się można po nich upić. Co nie zmieniało faktu, że lubiła tego typu drinki wypić w mniejszej lub większej ilości.

*Baileys Original Irish Cream  – wyjątkowo smaczny i popularny likier z Irlandii, w który pojawił się na rynku w 1974 roku.