First topic message reminder :

Mówi, że nie zejdzie, a więc wypada uwierzyć, nawet jeśli wygląda nieprzekonująco z tą spoconą buźką i przyspieszonym oddechem. Ale nie moja sprawa, facet ponoć robi to zawodowo, więc chyba wie, na ile może sobie pozwolić. Ma siłę trzeźwo myśleć i zadawać kolejne multum pytań, a więc nie może być tak źle, jak to może sugerować jego wygląd.
Mimowolnie marszczę czoło pod natłokiem pytań, na które nie bardzo mam odpowiedź. Nie jestem pewien czy sama Clair potrafiłaby tu pomóc – może i pracuje w ośrodku, ale jego historia to już kwestia dla kogoś bardziej wnikliwego. Ani jej, ani tym bardziej mnie nieszczególnie obchodzi ani topografia, ani historie rodzinne przewijających się tutaj ludzi. A tych jest na pewno sporo – w końcu to ogromny szpital.
— Nie wiem, to szpital, więc może kiedyś komuś się tu zmarło? — Chociaż w sanatorium chyba raczej się zdrowieje niż umiera? Kij ich tam wie, jak z jakością świadczonych usług. — Clair nie wygląda, jakby po kimś rozpaczała. — Wzruszam ramionami, nie rozwodząc się nad tą kwestią. Ludzie w żałobie mają w nawyku bardziej rozpaczać nad kieliszkiem. Clair zazwyczaj po prostu odpierdala – ale w ten pozytywny sposób.
Jak ja nie lubię, kiedy ktoś mnie uspokaja… Przecież jestem spokojny! A chyba za to mu zapłaciła, żeby coś z tym zrobić, nie?
Ale niech mu będzie, że musi najpierw ustalić jakieś pierdoły. Bądź co bądź, stoimy tu od kilku dobrych minut i jak na razie żaden duch się nie napatoczył. Może wyczuwa, że ten tutaj niekoniecznie jest przyjacielem i lepiej się nie wychylać? Kij wie, jak funkcjonują duchy.
— To może chociaż odwal jakiś rytuał oczyszczenia, czy co to tam się robi? — Milczę przez moment, przyglądając się mu oceniająco. — Niech będzie, że nie teraz. Nadal wyglądasz, jakbyś sam miał wyzionąć zaraz ducha. — Może trochę koloryzuję, ale tak czy siak, niech sobie facet odpocznie.
— Nigdy wcześniej nie spotkałem łowcy — myślę głośno, a na moją twarz wylewa się drobny uśmieszek. — Masz czas? Postawię ci piwo. Czy co tam piją łowcy po służbie.

Może i wyglądał trochę słabo, ale nie na tyle, żeby się zaraz chwiać na nogal i bełkotać. Zag był ogółem w dobrej formie, więc radził sobie dość dobrze z utrzymaniem się po krótkiej wędrówce. A póki tutaj byli, chciał ustalić ile się da, by potem nie doszukiwać się kolejnych informacji, kiedy przyjdzie ze wszystkimi przedmiotami odprawić rytuał. Dziś jednak wolał odpuścić i ewentualnie interweniować, kiedy będzie taka potrzeba.
- Ah... szpital. - Zag nie znal jeszcze okolicy na tyle dobrze, żeby orientować się, co gdzie się znajduje. - To może być dobry trop. - Kiwnął głową na dalsze wiadomości, które przekazywał mu Ira. - Możliwe, ze ktoś niedawno zmarł tutaj i panoszy się po okolicy z wiadomych tylko sobie powodów. Wiesz, ktoś zmarł samotnie, opuszczony albo coś.
Zafeiriou chwilę zastanawiał się oglądając otoczenie. Możliwe, że aktualny duch kiedyś przychodził tutaj jako pacjent. Nie mógł takiej opcji odrzucać, ale póki co musieli jakoś zabezpieczyć teren, żeby koleżanka chłopaka nie ześwirowała do reszty.
- Taki mam zamiar. Musze zdobyć kilka rzeczy i jak mi się przestanie we łbie kręcić, to wtedy odprawie rytuał. - Kiwnął głową, lecz zaraz tego pożałował. Słuchanie przynosiło zawsze ze soba różne skutki, a Zag tego nie lubił za bardzo. Lecz skoro ktoś mu płacił, no to musiał korzystać ze swoich zdolności. - Nie kracz, jestem jeszcze za młody na umieranie. - Prychnął z rozbawieniem widząc przejecie na twarzy chłopaczka.
- Piwa nigdy nie odmówię. - Uśmiechnął się półgębkiem na propozycję Iry. Domyślał się, że niewiele wypije, ale zawsze to lepsze niż powrów do pustego mieszkania z wrażeniem kaca. - Wrócimy tutaj za kilka dni. I będzie po krzyku. Koleżance powiedz, że nic tu nie ma ale i tak wrócę dla pewności zabezpieczyć teren. Przed ewentualnymi, przyszłymi gośćmi.
Zag zarzucił na grzbiet ciężki plecak, który odrobinę mu teraz ciążył na ramieniu. Perspektywa piwa i czegoś na przekąszenie motywowała go, żeby nie obrać kursu na wyro. Poza tym przy kliencie niekoniecznie powinien pokazywać, że na dziś ma już dość.
- To co proponujesz?

Hm. Ktoś, kto zmarł samotnie, ktoś opuszczony. Skąd właściwie biorą się duchy? Porządni czarownicy idą przecież do piekła, niemagiczni wyznawczy oszusta Gabriela może i kończą w niebie, a duchy? Czy ktoś nie musi ich przyzwać, żeby tu sobie beztrosko hasały? A może to wszystko, co zostaje po wskrzeszeńcu, który nie ma już wstępu do piekła? Nie mam pojęcia. Jakoś nigdy mnie to nie interesowało – teraz nagle temat wydaje się całkiem ciekawy. Cóż, kolejne pytanie do łowcy.
Kwestia ducha musi poczekać, więc nasz przyjaciel będzie sobie mógł odetchnąć jeszcze na jakiś czas. Niech będzie – Clair nie musi wiedzieć wszystkiego, ważne, że będzie spokojniejsza. A Zag zajmie się duchem, jak już będzie w stanie, może jestem naiwny, ale rzeczywiście nie wygląda mi na jakiegoś oszusta. Chociaż powinienem najlepiej wiedzieć, że miły sposób bycia i przyjemny uśmiech potrafią być tylko łgarstwem. A potem wychodzi jakie ziółko się pod tym wszystkim kryje.
Trudno, w najgorszym wypadku znalezienie łowcy o tak specyficznym nazwisku nie może być takie trudne. O ile jest prawdziwe. Oszust nie podałby prawdziwego…
Agh, nieważne. Nawet jak spieprzy z kasą, to najwyżej zwrócę się do jakiejś medium i tyle.
Teraz piwo. Dla niego, ja zadowolę się jakimś bezalkoholowym mojito i rozmową.
Co proponuję? Pomyślmy.
— W Concordzie na pewno znajdziemy jakąś przyjemną knajpkę. Momencik, panie łowca, zapytam czy mają tu telefon i wezwę nam taxi. — Nie czekam na aprobatę czy protesty i idę do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie miłe panie pozwalają na skorzystanie z telefonu.
Wracam po kilku krótkich chwilach z informacją, że do dziesięciu minut powinien ktoś po nas przyjechać.
No, formalności odbębnione, to czas odkryć, jakież to ciekawe historie może kryć Zag.

Ira i Zag z tematu