Obiecuję mówić prawdę, tylko prawdę, samą prawdę.
(Kłamstwo).
Splecione za plecami dłonie to sekret zatrzaśnięty w palcach; krzyżyk na nieszczęście, x na karcie wyborczej, pamiętasz, które okienko zaznaczyć, Bisher?
Gmach Międzystanowego Magicznego Ratusza obserwuje nas w milczeniu — odpowiadam tym samym, dwa razy mocniej.
— Przynajmniej sześć ataków.
Noc nad Salem jest spokojna; miasto nie wypluwa do rynsztoków popłuczyn z Sonk Road, nie wyje w rytm karetek przemykających ulicami Little Poppy, nie krztusi się silnikami Starego Miasta. W okolicy Ratusza nie śpią tylko trzy typy ludzi; politycy, ochrona i kobiety gotowe towarzyszyć dwóm pierwszym przypadkom w chłodną, późnokwietniową noc.
— Było więcej, ale Gwardia interweniowała na czas.
Bisher wygląda starzej niż na początku roku; po wydarzeniach z końca lutego, komisja do spraw bezpieczeństwa magicznego dostawała baty — wydarzenia w Little Poppy zamieniły pejcz w bambusową rózgę. Byłoby mi go szkoda, gdybym uznawał ideę empatii; Ratusz wzniesiono z marmuru, ale każdy wie, że to akwarium, w którym rekiny pożerają się nawzajem.
— Liczę te, w których Gwardia interweniowała na czas — za uniesionym do ust kubkiem — kawa smakuje gównem, więc dopasowuje się do poczucia smaku mieszkańców Salem — ukrywam pobłażanie. Barnaby był zwięzły, zdając raport; w dwóch przypadkach napaści wziął czynno—obronny udział — chyba powinienem zapytać, czy wyszedł z tego cało, chociaż znam odpowiedź.
Bywało gorzej.
— Sklep plastyczny spłonął, jubilera okradziono. Pracownia krawiecka się obroniła, antykwariat też — list od Vittorii ociekał wściekłością; zaklęła w tuszu bezradność i obietnicę opowieści — to drugie czeka, aż ziemia pod nogami przestanie podrygiwać. — Pod dywan Kościoła zamieciono wypożyczalnię kaset i podrzędną knajpę.
O tych interwencjach mówił Barnaby; w obu gwardziści byli na miejscu zanim postronna gęba oberwała zaklęciem.
— Podejrzewam też Palazzo, ale to Paganini. Równie dobrze mogło chodzić o prywatne porachunki — krzyki i Włosi to wyrazy bliskoznaczne; nawet, jeśli ktoś był na tyle głupi, by napaść na mafię, pewnie właśnie zwiedza zaświaty. Bisher jest tego samego zdania; pół życia mieszkał dwie przecznice od restauracji Paganinich.
— Ratusz nie ma środków na—
Łyk rozpuszczonego w kubku gówna nie wypiera posmaku goryczy; nie szukam dziś oczywistości, tylko informacji.
— Odwiedziłem wczoraj komisję do spraw przedsiębiorczości. Zgadnij, co zastałem.
Bisher odwraca głowę — w oczach ma coś śliskiego i zimnego; coś, co pewnego dnia będę musiał zdeptać.
— Bezkrólewie?
Lepiej.
— Chaos.
Od wydarzeń w Little Poppy, komisja otrzymywała zgłoszenie za zgłoszeniem — większość roszczeń była próbą wyłudzenia pieniędzy od magicznego referatu i nadawała się na makulaturę, ale żeby odrzucić wniosek o odszkodowanie z budżetu wzniesionego z podatków tych samych czarowników, którzy twierdzili, że ich domy i biznesy — a w jednym przypadku koty — padły ofiarą napaści rabusi, należało przeprowadzić śledztwo.
Komisja do spraw przedsiębiorczości nie miała czasu, zasobów ani możliwości, żeby zbadać każdą sprawę; stąd współpraca z komisją do spraw magicznego bezpieczeństwa — stąd nadzór komisji do spraw międzystanowej koordynacji.
Skomplikowane?
Bynajmniej; to czysta polityka.
— Lubisz chaos, Williamson.
Niedopowiedzenie, które wybaczę — jest późno, chłodno i żaden z nas nie powinien pracować, ale rekiny nie śpią, kiedy w wodzie czuć krew.
Szczególnie te z apetytem na zwycięstwo.
— Lubię, o ile sam mieszam palcem w drinku. Little Poppy było przypadkiem, ale każdy przypadek można wykorzystać.
Los ma szczerbaty uśmiech i sporo miejsca na kłamstwa pomiędzy ubytkami. Wystarczy narzucić odpowiednią narrację, żeby przekonać nieprzekonanych do racji Ronalda.
— Co zamierzasz?
Zwyciężyć, ale to pod koniec czerwca; najpierw przerwa na autoreklamę.
— Ronald na Placu Mniejszym grzmiał o wsparciu lokalnych przedsiębiorców, więc dokładnie to — nie myślę o odpoczynku, nie myślę o domu, nie myślę o śnie; polityka nie czeka na nikogo. — Zaczniemy od czarowników. Właścicielka pracowni zwróciła się do mnie z bezpośrednia prośbą o interwencję, Gwardia zamknęła drzwi biznesu na trzy doby i zrzuciła odpowiedzialność na ratusz w Saint Fall. Ten z kolei nie może podjąć żadnej decyzji, bo przepływ informacji pomiędzy niemagicznym włodarzem i magicznymi strukturami to płonący autobus bez kierowcy.
Obecny burmistrz balansuje na granicy niezrozumienia — ataki przeprowadzili czarownicy, ale nie każdy biznes należał do magicznych przedstawicieli społeczeństwa. Gwardia zatarła ślady czarów, zadbała o podziurawienie pamięci niemagicznych świadków, zasklepiła dziury i wycofała się rakiem; walkę o odszkodowania za zniszczenia właściciele musieli stoczyć sami.
— Na początku maja zlecę kontrolę komisji do spraw przedsiębiorczości. Będą mieć pełne akta, wyceny poniesionych strat, skalę zniszczeń. Zrobimy z tego sztandar. Patrzcie, co się dzieje, kiedy burmistrz nieumiejętnie dysponuje środkami. Przyjrzyjcie się, bo będziecie następni.
Wkrótce magiczni poszkodowani dostaną kredyt zaufania — czek będzie pomostem, po którym pomaszerują prosto w kierunku urn.
— Wtedy na scenę wkraczasz ty — to przyszłość, teraz moment na teraźniejszość — nie traciłbym czasu na Bishera, gdyby nie koordynacja współpracy między komisjami, ale moja polubowność ma cenę; czas wystawić rachunek. — Potrzebuję przecieku z komitetu do spraw bezpieczeństwa magicznego, szczególnie projektu budżetu na przyszły rok.
Prosto, klarownie, bez złudzeń — minęła dwudziesta druga, a my wciąż pracujemy.
— Mamy koniec kwietnia, Williamson, wciąż jest w powijakach. Poza tym—
— Bisher.
Minęła dwudziesta druga, my wciąż pracujemy, moja cierpliwość ma ograniczone zasoby.
— Mógłbym wejść do waszych biur bez pukania i wytrzeć usta w serwetkę podejrzeń o defraudację środków, ale staram się rozwiązać sprawę polubownie — gdyby nie perspektywa na owocną współpracę, dokładnie to by się wydarzyło; komitet do spraw polityki publicznej tonął w zgłoszeniach, a tymczasem Bisher i jego komisja wymigiwali się od podjęcia śledztw bez oddelegowanych do tego zadania gwardzistów, co z kolei wymagało zaangażowania Kościoła. Kołowrotek zależności wiruje obłąkańczo; dbam o to, by nie wsunąć w niego palce. — Budżet powinien przewidywać ilość środków przewidzianą na opłacenie współpracy z niemagiczną policją, prawda?
Krótkie skinięcie głową, długa droga przed nami.
— Tak, to trzeci punkt. Łapówki, kontrola archiwów, współpraca z Gwardią, która musi—
— Robić wycieczki do Bostonu, ilekroć spłynie raport o interwencji na magicznym. Zupełna strata czasu i funduszy, które można przeznaczyć na sensowniejsze rozwiązanie.
W Deadberry nawiązywałem do tego przy Veritym; przepchnięcie nowej ustawy będzie wymagać prawniczego żargonu skleconego tak, by nikt nie wiedział, o co chodzi.
— Jakie?
Niespodzianka; jeśli odpowiem, przestanie nią być.
— Dwa dni. Dasz radę?
Powinniśmy wracać do środka — oficjalny etap kontroli planów komisji wobec Little Poppy odhaczymy w dwa kwadranse.
— Trzy, komisarz Irvin zaczął—
— Irvin to hipochondryk. Powiedz, że twoja córka ma objawy ospy, a za godzinę będzie przekonany, że dopadła i jego — Bisher nie pyta, skąd wiem; pracuje w polityce na tyle długo, żeby zrozumieć — Richie Williamson po prostu wie. — Dwa dni, Bisher. Czas to pieniądz, więc cenię go bardziej od snu.
Schody do Ratusza pną się na szczyt; wspinam się po nich bez wysiłku.

z tematu