Shhh… – Syknęła sama do siebie, przykładając słuchawkę do ucha i wybierając numer z ogłoszenia. W tle jazgotały głosy słyszalne tylko przez nią. Drażniły, złościły, przyjały czarnym myślom, a nade wszystko – nie dały poskładać ich w żadną logicznie spójną całość. Podobnie było przy pisaniu listów, dlatego tym razem wybrała drogę telefoniczną. Teraz przynajmniej mogła skupić się na jednostajnym dźwięku oczekującego połączenia.
Ktoś po drugiej stronie podniósł słuchawkę.
– Dzień dobry, tu Annika Faust. Ogłoszenie o pieczeniu ciast na zamówienie wciąż jest aktualne? – Wyrecytowała, nim wypadło jej to, co miała powiedzieć, przykryte przez szum informacyjny w głowie. Nie będąc do końca pewną, jak długo już ogłoszenie wisi i z jakim odbiorem się spotkało, wolała dopytać najpierw, czy domowa manufaktura udźwignie jeszcze jedno tycie zamówienie.

Telefon odebrała po czterech sygnałach. Tyle dokładnie zajęło jej oderwanie się od książki, wstanie z kanapy i dobiegnięcie do przytwierdzonej do ściany słuchawki.

— Oh, pani Faust — zdziwienie w głosie dziewczyny było ewidentne. Nie spodziewała się usłyszeć głosu kobiety poza murami uczelni, aczkolwiek była to bardzo miła niespodzianka. — Dzień dobry. Tak, tak, wszystko jak najbardziej aktualne. Dzwoni pani, aby zamówić?

Naprawdę nie sądziła, że ogłoszenie spotka się z takim odzewem.

– Och, to wspaniale. Dzień dobry, panno Marwood, bardzo miło słyszeć – po drugiej stronie słuchawki dosłyszeć można było ewidentną ulgę na wieść, że będzie miała okazję zamówić pyszności, o których myślała od dzisiejszego poranka, gdy przepisywała numer telefonu z ogłoszenia. Szepty ani na chwilę nie umilkły, nie dając zebrać się do kupy jakiejkolwiek składnej myśli – więc… – cisza trwała kilka sekund, potrzebnych Annice do zapanowania nad narastającą powoli frustracją. Nie chciała bowiem zabrzmieć nieprzyjemnie wobec osoby, która nie miała nic wspólnego z jej nieprzyjemnym stanem.
Zginiesz – zawołał tymczasem cicho jakiś kobiecy głos w jej głowie.
– …chciałabym zamówić placek z drzemiącym liczi i ustawić się w kolejce po drugi, bliżej końca miesiąca. Dokładny termin realizacji pozostawię pani, bo wiem, ile to pracy, a pewnie ilość zamówień wzrośnie bliżej święta – wyrzuciła wreszcie z siebie, na jednym, długim wydechu.

— Mi również — słowa Winnie nie miały nic wspólnego z uprzejmością — spotkanie z panią Faust wspomina przyjemnie, a ostatnie wydarzenia sprawiły, że nie można było brać czyjegoś zdrowia za pewnik. — Mam nadzieję, że ostatnie tygodnie minęły pani... spokojnie.

Wydawało się to niedorzecznym niedopowiedzeniem.

— Proszę poczekać chwilę— Gdzie ja dałam tę—

Po drugiej stronie słuchawki można było usłyszeć dźwięki charakterystyczne dla przewracania papierów czy innych, gruchoczących przedmiotów.

— Dobrze, może już pani mówić. Ten pierwszy placek — powiedziała, przytrzymując słuchawkę ramieniem, przez co jej głos był nieco zniekształcony. — do kiedy by pani potrzebowała? Zapisuję od razu też drugi, bliżej świąt, nie ma żadnego problemu!

…Spokojnie – jak echo powtórzył głos w jej głowie i och, cóż za szczęście, że od panny Marwood dzieliło ją parę ładnych mil i cała sieć kabli, którymi płynęły kompletnie niemagiczne impulsy. Bo wyraz twarzy, jaki Annika przybrała na echo słów dziewczyny, jeszcze dłuższą chwilę kotłujące się w jej głowie i unoszące włoski na karku jak podmuch zimnego powietrza, dałaby raczej dobitnie znać, że to jedna, wielka ściema.
– T-tak – odparła, odchrząknąwszy uprzednio, jakby prócz ciasta potrzebowała jeszcze kropli na kaszel – mam nadzieję, że pani rodzina jest bezpieczna – dodane gładko, czego równie dobrze panna Marwood mogła nie dosłyszeć przez szelest przerzucanych kartek, jeśli choć na chwilę odsunęła słuchawkę od ucha.
Głęboki wdech.
– Pierwszy… jeśli to możliwe, to na przyszły weekend – uśmiechnęła się. Lubiła podejmować gości czymś więcej, niż tylko herbatą i lekko zwęgloną tartą, a w pod koniec tygodnia prawie zawsze ktoś wpadał z wizytą. Sklepik był wtedy zwykle zamknięty i tylko ciche głosy dochodziły z warsztatu na zapleczu. Zwykle tam przychodziła z ostatnim kawałkiem tego, co akurat miała w domu.

— Tak, tak. Wszyscy są — krótka pauza na przełknięcie śliny i nabranie tchu na dalszą wypowiedź. — bezpieczni. To bardzo miłe, że pani się upewnia.

Było — uprzejmość uprzejmościami, ale Winnifred nie jest przyzwyczajona do pustych grzeczności charakterystycznych dla Kręgu. Jej jest zawsze szczera.

— Nie ma problemu, jeden placek z drzemiącym liczi. Czy dostarczenie kurierem będzie okay? Mogłabym też przywieźć rowerem na uczelnię, ale obawiam się, że drogi są jeszcze troszeczkę śliskie i nie mogłabym zagwarantować bezpieczeństwa placka.

Niestety, była to historia oparta na bolesnych faktach oraz największej tragedii w życiu ósmoklasistki.

Winnie mogła nie wiedzieć i jeszcze nie zauważyć, jak niewiele kłamstwa mogła zaoferować od siebie Annika. I jak łatwo było ją takich próbach przyłapać. I może wolałaby umieć to robić lepiej, sprawniej, ale nie starczało jej sił na udawanie zbyt długo. Choć próbowała wiele razy. Jak dotąd najlepiej wychodziło jej oszukiwanie samej siebie, jak wtedy, gdy wmówiła sobie, że film, na który poszła lata temu do kina nie był dobry wyłącznie ze względu na towarzystwo.
– Proszę nie kłopotać z osobistym transportem, zapłacę za dostawę. Dziękuję z góry i mam nadzieję, że wkrótce zobaczę panią z nowym walkmanem – gdyby tylko była to rozmowa prowadzona na mniejszą odległość, wypowiedź mogłoby podsumować puszczenie oczka, a w tych okolicznościach pozostawała jedynie wyobraźnia. – I proszę uważać na drodze!

/ztx2