First topic message reminder :

To naprawdę cud, albo przebiegłość Sandy — bo przecież nie gapiostwo gospodarza Marvina — sprawiły, że półżywa kontrabanda przetrwała niewykryta przez tyle czasu. Po prostu Godfrey miał ostatnio wiele zajęć, odkąd wyjazdy do zleceń wymagały od niego większej logistyki i sprawnego planowania, niż zazwyczaj. Wieczorne odpisywanie na listy i odbieranie telefonów nigdy nie odbywało się z udziałem Marvina tak namiętnie zaczytanego we własnych notatkach. Z czasem zauważył tego dodatkowe plusy, w tym najważniejszy, bo optymalizując (co za trudne słowo!) trasy, spędza ostatnio mniej czasu w aucie, a więcej na zleceniach.
Minusem jest mniejsza elastyczność czasowa, gdy klient sobie tego życzy — ale czy to może zaszkodzić renomie Marvina Godfreya?
Bynajmniej.
I niczego nie żałował tak długo, jak długo ten dom wciąż żyje obecnością jednej duszy więcej — choć Sandy uporczywie twierdzi, że ich populacja tutaj jest znacznie liczniejsza, co Marvin niezmiennie ignoruje.
I jak się okazuje — faktycznie, dusz jest tu więcej, niż byłby gotów przypuszczać.
Zaczęło się niewinnie i nie od razu to zauważył — ot, wywrócony bibelot obok terrarium ze ślimakami — gliniany pies z monoklem strzeże Pięciu Muszkieterów od zawsze, choć lokatorzy szklanego królestwa nieustannie się zmieniają.
— Sandy, ty gapo — zaklął rzeczywistość, ustawiając psa z powrotem do pionu wiedząc bardzo dobrze, że jeśli ktoś mógł go przewrócić, to prędzej zrobił to sam Marvin.
A to przecież niemożliwe.
Niezależnie od przyczyn, nie będzie rozważał tego w czwartkowe popołudnie, a w każdym razie bez piwa. I to po nie udał się do kuchni, by tam znaleźć—
Śmietnikowego potwora w wersji mini.
— Jak żeś tu wlazł? — Zapytał sam siebie, wycofując się o dwa kroki po szufelkę i zmiotkę — szybko, zanim nie zaczął na pozostawionych naczyniach ucztować — z zamiarem zapewnienia mu błyskawicznego transportu prosto za drzwi ze strefą buforową rzędu co najmniej kilkuset jardów. Gdzieś w okolicy jego stęskniona matka na pewno już szuka go po śmietnikach. Marvin pomoże połączyć się tej dwójce.
I wszystko by mu się udało, gdyby tylko docenił sprawność oseska. Ruchliwe toto, jak na takie maleństwo. Schował się za kranem, poza zasięg wielkiej, strasznej szczotki.
— Ty mały… Wracaj tu! — Odrobinę za głośne i w odrobinę zbyt wysokim tonie, jak na głos Marvina, a jednak.
I na pewno doskonale słyszalne w całym domu, jeśli i nie w najbliższej jego okolicy.

Odpowiedź nasunęła się sama, a niesłuszne oskarżenia pozostały tylko w formie oskarżeń – krzyk z dołu słyszeli zapewne jeszcze sąsiedzi, a Sandy zareagowała instynktownie.
Lilith jej świadkiem, że był to pierwszy raz, kiedy jej kroki były słyszalne – nie spadały miękko po schodach, lecz szybko przebierały, wyważając ciężar ciała, kiedy zbiegała ze stopni, żeby dostać się jak najprędzej, po raz kolejny, na domowy parter i zobaczyć…
Trochę pobojowisko, trochę scenę rodem wyjętej z komedii. Dobrze, że Sandy ich nie ogląda.
Po kuchni grasował mały uciekinier i sprawca całego zamieszania – szop, którego przygarnęła zaledwie kilka dni temu i dopiero odzyskał siły, aby tak skakać i uciekać po wszystkich możliwych meblach. I Marvin ze szczotką, który chciał… nie wiedziała, co chciał, ale szczotka w starciu z małym szopem wyglądała wystarczająco przerażająco, aby młoda szopia mama była przerażona.
Pomyśleć, że Marvin chciał jej na śmietniku szukać.
— Nie, Marvin, sto- - chciała krzyknąć więcej, ale zajęła się przebieganiem z jednego krańca pomieszczenia na drugi, żeby stanąć tuż przed zdeterminowanym w obronie swojego terytorium mężczyzną i złapać go za ramiona (mały krok dla człowieka, wielki dla relacji i niedotykalskiej Sandy). Tak gdyby jeszcze nie chciał dać się uspokoić. – Ten szop jest mój, uciekł mi z pokoju.
Szop jeszcze nie zdążył się zorientować, że zabawa w ganianego być może właśnie się skończyła i wdrapywał się właśnie na wiszącą szafkę, aby się zatrzymać i spojrzeć na swoje obecne nemezis – Marvina ze szczotką – z pulsującym szybko serduszkiem i płytkim oddechem widocznym aż z daleka. Małymi, bystrymi oczkami spoglądał na dziejącą się przed nim sytuację i wybadać próbował stopień zagrożenia, w jakim mógł się obecnie znajdować.

Ktoś, kto nie zna Marvina mógłby uznać, że ten właśnie odrobinę spanikował. A ktoś kto zna go bardzo dobrze, ten zauważyłby, że—
W istocie. Odrobinę spanikował.
A Sandy — na nieszczęście — te panikę usłyszała.
— Po prostu tu właź — jęknął, przysuwając szufelkę bliżej zwierzaka — po dobroci, a wtedy nawet poczęstuję wyprawką — kolejną prośbę–groźbę–błaganie zatrzymał dla siebie, bo ta cisnąca się na usta była wyjątkowo niecenzuralna, co byłoby poniżej godności Marvina Godfreya, Syna Wallow, Orędownika Natury i Zaklinacza Szopów.
Podsunął zestaw jeszcze bliżej wystraszonego zwierzaka.
Szufelka to przecież wygodny środek transportu dla małego hasiomaszkietnika, szczotka zaś? Stanowiła nic innego ponad wsparcie psychiczne Marvina niezaznajomionego z supermocami przedstawiciela tego gatunku.
Przecież nie można igrać z naturą…
I może to właśnie przez to igranie nie dosłyszał ciężkich kroków Prawowitej Orędowniczki Natury i Zaklinaczki Szopów.
— SANDY WIDZIAŁAŚ TO? — Przerwał jej w pół zdania, wskazując szczotką na małego nicponia — Nie wiem, jak on tu wlazł, może mamy jakąś dziurę, trzeba go jakoś bezpiecznie—
Bezpieczeństwo przede wszystkim — tylko nikt nie sprecyzował dla kogo — Marvina, czy szopa. Ale z kontekstu można wywnioskować wiele.
I z wyrazu twarzy Godfreya, gdy wreszcie dotarł do niego sens słów został przez pannę Hensley—
d o t k n i ę t y.
Zatrzymał się. I wreszcie na nią spojrzał.
— Jaki twój szop, jak twój szop? — W tym całym stuporze aż pogubił wszystkie orzeczenia — nie powiesz mi chyba, że toto małe—
Że ona toto przysposobiła!
Zerknął ponad jej ramieniem na triumfującego malucha, co właśnie wywęszył ciastka w jednym z glinianych pojemników i właśnie oparł się o nie przednimi łapami.
— Kiedy? — Bo chyba dzisiaj, teraz. Powrócił spojrzeniem do jej twarzy.
Nie?

Znała bardzo dobrze Apokalipsę świętego Jana, jak i bardzo wiele innych pism opiewających na temat końca świata, i jest stuprocentowo pewna, że w żadnym z nich nie miał udziału ani mechanik, ani szop pracz.
A jednak, kiedy wchodzi do kuchni, brakuje tylko dzikiego ognia pośrodku i dzikich wrzasków (choć o takie powoli zakrawają słowa wymachującego zmiotką Marvina), i przez moment wmurowuje ją ten obraz w podłogę. Mija kilka chwil, pada kilka słów – potem następuje dotyk, a dotyk nie ulega aż do momentu, w którym Marvin się nareszcie zatrzymuje. Wtedy jej dłonie opadają z jego ramion, szanując na nowo przestrzeń osobistą – nawet jeśli stoją ze sobą twarzą w twarz, a jej współlokator właśnie bardzo usilnie przetwarza cząstki informacji, którymi go poczęstowała.
Nie widzi, co też jej nowy przybysz robi. Szop zagląda do pudełka ciasteczek, ale jest za mały, żeby po nie sięgnąć. Jest zaledwie pisklęciem, które ledwo wzbiło się w powietrze po wypadnięciu z gniazda i bolesnym upadku. Próbuje trochę fruwać sam, ale mu to nie wychodzi. Za moment Sandy zabierze szopa, zamknie go w swoim pokoju i znów wszystko będzie tak, jak dawniej.
A za dwa dni być może Marvin przyzwyczai się do towarzystwa nowego zwierzątka w mieszkaniu.
Dla odmiany takiego, który nie żywi się ślimakami.
Tak właściwie, to Sandy tego nie wie, musi sprawdzić, czy na pewno.
— Kiedy wracałam z Nocy Walpurgii – a więc całkiem niedawno, choć w pewnej perspektywie obranej przez Marvina mogą być to równie dobrze i wieki temu – znalazłam go przy drodze, samego i opuszczonego. Jego matki nigdzie nie było. Był ranny, nie mogłam go tak zostawić.
To, że nie mam w planach go wypuścić, jakoś skrupulatnie pomija.
— Jest mały, ale nauczy się funkcjonować.
To jest mała, osobista misja Sandy. Jeśli go nie wytresuje, dość marny będzie z niej opiekun bestii piekielnych w Rezerwacie.

Apokalipsę na miarę możliwości zapyziałego Wallow, Sandy dzielnie dławi w zarodku, a Marvin na moment poprzestaje na wlepianiu gał w małego szkodnika gdzieś ponad jej ramieniem; element dotknięcia staje się tłem dla całego zajścia i nie zajmuje tyle przestrzeni w głowie Marvina, na ile powinien zasługiwać.
Przecież był czymś niespotykanym — jak Godfrey i panika; jak Godfrey i szop; jak szop i kuchnia Godfreya; jak mały szop i wielka szufelka.
I ostatecznie — jak Sandy i pełnoprawna, długa rozmowa.
Świat się rzeczywiście kończy, a Apokalipsa wpełza do ich żyć szeregiem ciężkich anomalii.
Marvin nie jest w ciemię bity i potrafi liczyć — od Nocy Walpurgii minęły dwa dni — czterdzieści osiem godzin. Optymistycznie odejmując od tego całych szesnaście godzin — tyle Marvin nie sypia, zwykle krócej — kilka wyjazdów do zleceń i kolejnych osiem godzin w warsztacie, daje im to cztery godziny na swobodną rozmowę, podczas której mogła zakomunikować, że jej poddasze — tak, JEJ poddasze — stało się przytułkiem dla małego szopa.
Marvin zmarszczył nos, po drodze tak naprawdę gubiąc rachubę. Ale uczepił się tych czterech godzin w ciągu dwóch dób, kiedy mogła po prostu podejść i powiedzieć.
A tego nie zrobiła.
— Już się nauczył wyjadać resztki z talerzy. Czym go karmisz? — Zmarszczka na nosie nie ustępuje, ale głos Marvin zdaje się mieć opanowany. Nerwy również. — Byłoby łatwiej, jakbyś powiedziała. Mógł spaść z tych schodów. — Może spadł? Wygląda na takiego wychłostanego przez życie, choć nie przeszkodziło mu to w podjęciu trzeciej próby dobrania się do ciastek — ciastka są moje, ale w lodówce jest kawałek kiełbasy i zupa z wczoraj. Można mu podgrzać.
Zmarszczka nie znika, ale Marvin opuszcza oręż i pozwala matce przytulić syna. Broń ląduje w kącie, gdzie jej miejsce.