Skrzynka pocztowaMaurice OvertonePedantycznie estetyczna, personalizowana, kolorowa. Maurice poświęca zawsze mnóstwo czasu na ozdabianie kopert i jeszcze więcej na staranną kaligrafię. Szkoda, że nie stara się równie mocno w doborze przesyłanych treści... Wysłana korespondencja: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33 L1,
Ostatnio zmieniony przez Maurice Overtone dnia Pon Kwi 29, 2024 9:55 pm, w całości zmieniany 34 razy |
marzec 4, 1985 bardzo mi miło, że zwraca się Pan do mnie z tą prośbą. Z przyjemnością udzielę panu korepetycji zakresie teorii magii i magii wariacyjnej. Proszę spotkać się ze mną w Starej Bibliotece w części magicznej w czytelni przy wysokich regałach w dziale Metafizyki. To fascynujące miejsce, musi mi Pan uwierzyć na słowo. Może 21 marca? O 2 po południu? |
8 kwietnia, 1985 roku tak, zostanę Twoją muzą — cudownie, że prosisz. W Twoim ogłoszeniu najbardziej urzekł mnie brokat. W portretach również go używasz? Odkładając jednak znakomite żarty na bok — wiem, że nie mieliśmy w ostatnim czasie okazji się zobaczyć i różne rzeczy mogłeś o mnie słyszeć, ale zapewniam Cię, że tylko te ciekawe, są prawdą. Z przyjemnością zapozuję do portretu dla Ciebie — do aktu musisz mnie przekonać artystyczną wizją, pejzażem mogłabym być kiepskim, ale aktorką jestem znakomitą, więc zagram wszystko, nawet wzburzony ocean. Czego się nie robi dla sztuki? Napisz mi, proszę, jakiej współpracy oczekujesz. Z pewnością się dogadamy. |
8 kwietnia, 1985 roku z pewnością każdą kobietę porównujesz do pejzażu, ale że dodałeś piękną, to zaakceptuję ten komplement. Prawdziwym skandalem jest myślenie, że brokat w jakimkolwiek stopniu zasłoni sutki, ale to Ty jesteś artystą. Sprostowania będą bardzo dokładne — może któreś dotrze wreszcie do Zwierciadła, choć szczerze w to wątpię. Nikt w tej redakcji nie czyta, a w szczególności już swoich artykułów. Myślę, że najwygodniej byłoby się spotkać — porozmawiamy o granicach, wizjach i korzyściach współpracy dla obu stron. Spotkanie może odbyć się przy czymkolwiek, o ile Ty płacisz. Bycie aktorem nie jest specjalnie lukratywne, a bycie bezrobotnym aktorem już w szczególności. Masz jakieś plany na jedenastego kwietnia? |
5 IV 1985 mam nadzieję, że od czasu ostatniej rozmowy wciąż masz wszystkie palce na swoim miejscu, a sen niezakłócony przez piekielną bestię próbującą odgryźć ci nos. Odezwałabym się wcześniej, gdyby nie przytłoczyły mnie obowiązki, ale pamiętam, że obiecałam podzielić się pomocą naukową. Ta, którą przesyłam to jedno z najprzystępniejszych źródeł o barghestach. Zapoznaj się z teorią, razem wcielimy ją w praktykę — zapewne już niedługo. Chciałabym ci podrzucić Bunniculę w ten weekend, jeśli nie masz innych planów. Wcześniej możemy popracować nad posłuszeństwem, żebyś czuł się pewniej z doglądaniem dwóch małych bestyjek. I ostatnie — dziękuję za chusteczkę. Oddaję ją, nie nosi żadnych śladów zbrodni. I pamiętaj, kto najlepiej na świecie dopiera krew z tkanin. Oczywiście, że ja! Przyjemnej lektury i do zobaczenia, z listem przyszła przesyłka kurierska — w środku znajduje się rozprawa na temat barghestów, ich behawioru i układania oraz chusteczka z inicjałami. |
5 IV 1985 niedługo wszystko Ci objaśnię — zobaczysz, że to proste. Młode potwory to wdzięczne modele do ćwiczeń, ale nie wybaczają głupich nawyków. Tak przy okazji omawiania szczegółów spotkania, mam poważne pytanie — jak wcześnie rano zwykle wstajesz z łóżka? Zanim opacznie połączysz troskę o Twoje palce z tym pytaniem spieszę donieść, że nie o to mi chodzi i próbuję sprecyzować, na jak wczesną porę mogę zaplanować najście, żeby właśnie nie zastać Cię w krępującym położeniu. Bo ja, na Twoją wielką zgubę, zrywam się o świcie. Co powiesz na godzinę siódmą? I jako, że nie jestem potworem, przyniosę kawę. Żartuję. Ósma też może być. Widziałam już Twój nieprzytomny chód nawet o przyzwoitej godzinie i obawiam się, czy umówienie się na zbyt wcześnie jednak nie załatwi sprawy dalszej opieki nad barghestem w sposób — że tak to ujmę — ostateczny. Na przykład śmiercią przez zdeptanie. Później mogę być troszeczkę zajęta, dlatego rezerwuję Twój poranek. I powiedz wreszcie, czy Twój kudłaty Pogromca Zabawek z Zoologicznego dorobił się już jakiegoś imienia, czy powinnam nazywać go Maurice Junior? Albo lepiej — Ten Najmniej Dramatyczny Overtone? Z mapką się nie kłopocz — znam Maywater jak własną kieszeń. |
5 IV 1985 nie mogę pozwolić na to, byś przeze mnie przypadkiem przestał się szanować, więc jestem skłonna renegocjować i nieco poluzować dress code. Tylko przez przesady — nie będziemy rysować aktów. Musisz mi wybaczyć moją ignorancję, ale fragment z imieniem musiałam przeczytać trzy razy. Drugi raz po to, by się zorientować, że to, na co patrzę, to rzeczywiście imię — i to imię twojego barghesta. A trzeci raz — by upewnić się, co do szyku liter. Cenię Twoją kreatywność, a sama zjadłam zęby na terminach i nazewnictwie biologicznym— ALE Twoje pomysły czasem zakrawają o znęcanie się. Jak chcesz go wołać, kiedy puści się za jakąś mewą biegiem po plaży? Wymyśliłabym mu jakieś robocze imię — na przykład Azor. Ja tymczasem pozostanę przy którejś ze swoich propozycji. Nie były jednak takie najgorsze. Powiedziałabym, że inne barghesty będą się z niego śmiały — ale Bunnicula jest tylko o jeden poziom niżej na skali nienawiści do swojego zwierzaka. Proszę, powiedz, że Twojego też nazwałeś nie Ty, a bratanica. PS. Jeśli koty mają podobne imiona, trochę nie dziwię się, że mają je w poważaniu. Mój Lorenzo na przykład swoje bardzo lubi. Możesz się zainspirować! |
5 IV 1985 Jedno muszę Ci przyznać — potrafisz zmienić kategoryczne „nie” w „zastanowię się”. Niesamowita moc, przesiąka nawet przez listy. I skoro tak stawiasz sprawę ubioru, to pozostaje mi jedynie napisać— Zaskocz mnie. A teraz muszę się powymądrzać. Na przywołanie trochę starszej bestii, dobrym pomysłem byłby czar Amorvocatio, ale ma swoje wady — przede wszystkim jest dość trudny, wymaga znajomości odgłosów godowych i działa troszeczkę jak wykrzyczenie imienia Azor w miejscu publicznym — jeśli wiesz, o co mi chodzi. Znakomita sprawa, jeśli chcesz mieć więcej, niż jednego barghesta. A ja — nie chwaląc się (właśnie się chwalę) — planuję uczynić Bunniculę głuchą na odgłosy godowe. Wtedy lepiej będzie słuchać mnie. Zatem, skoro już się powymądrzałam, pragnę przeprosić Ciebie i Twoje wrażliwe serduszko. Nadal uważam, że imię to godzi w prawa barghestów, niemniej sama nie jestem lepsza. Ale ja zawsze mówiłam, że jestem kobietą okrutną, a koleżanką tylko trochę lepszą. A teraz naprawdę nie mogę się doczekać, by usłyszeć to imię sceniczne. I mam naprawdę wielkie szczęście, że nie płaczesz juchą, jak ja. Miałabym problem z doczytaniem listu. |
5 IV 1985 Myślę, że się zapędzasz. Rozsądek to nie to samo, co przyzwoitość — a wiem, co mówię, bo czasem zastanawiam się, gdzie zgubiłam to pierwsze i kiedy zgubię to drugie. Ale jak już ustaliliśmy, szczegółami z mojego życia prywatnego wolę nie zadręczać postronnych — nie zasłużyliście na to. Zwłaszcza, jeśli — jak mówisz — masz pewne granice przyzwoitości. Niemniej, podejrzewam, że to może dlatego nie zawahałabym się przed zawołaniem bestii przy użyciu odgłosu godowego. Ty nie musisz. Powiem więcej — lepiej nie próbuj. Macicę Bunnicula może i ma dobrą i z, jak mówisz, potencjałem, ale nie planuję zakładać hodowli — jeszcze. Jeśli jednak pokochasz opiekę nad barghestami i zapragniesz zrobić konkurencję Lanthierom — wszystko jest kwestią ceny, a każdy rytuał można złamać. Wtedy macica mojej Bunniculi będzie do Waszej dyspozycji — to znaczy do dyspozycji Stefana, tfu! S t h e i n a. Czy Stheino? To się odmienia? Co zaś do imienia scenicznego — jestem pozytywnie zaskoczona! Piękne, dźwięczne, łatwe do wymówienia… To ostatnie jest dla mnie największym zaskoczeniem. Do tego pięknie oddaje to, jak mnie sobie wyobrażasz. Meraviglioso, jestem zachwycona i nieskończenie wzruszona. Sześć dzikich psów tylko dopełnia tej wspaniałości. Daj mi siedem dni roboczych na przemyślenie propozycji To będzie tak piękne, że z pewnością zapłaczesz. Wtedy i ja przekonam się, czym płacze Overtone. Oby nie krokodylimi łzami. |
5 IV 1985 Właśnie zauważyłam, że od nieprzyzwoicie długiego czasu nie robię nic innego, tylko odpisuję na listy. Niemniej jednak — tak, być może nawet wyszedłby mi niejeden odgłos godowy — kwestią jeszcze podlegającą dyskusji jest to, czy chcę. Nie wiem, co mogę tym przyzwać, a powinnam się szczególnie pilnować. Mam tendencję do tego, by przyciągać do siebie kłopoty i dowodem na to jest wszystko — nawet ta korespondecja. Aż musiałam to jeszcze raz przeczytać, bo nie wierzę. Zniżkę? Overtonowi? Czy macie jakieś problemy finansowe, o których nie wie socjeta? Choć powinnam może spytać — ile macic ostatnio wykupiłeś i ile masz w planie? Jeszcze nie zaczęłam negocjować, a Ty już spodziewasz się ceny wygórowanej. Zaczynam się poważnie martwić o moją Bunniculę, bo innych potencjałów rozpłodowych nie mam na sprzedaż. Choć może, gdybym zagadała do jednego Lanthiera… I skąd wiesz, że nie proponowałam ze zniżką? Och, Maurice, czy wyglądam Ci na tak pazerną? A ja nie mogę obiecać Ci niczego, nie mogę obiecać nic nawet sobie. Pewna jestem tylko jednego — niczym nie szastam na lewo i prawo. Każdy dostaje dokładnie to, co zechcę mu podarować. Uważaj więc. |
5 IV 1985 Jak dalej pójdzie? Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Za to przyjęłam naukę o tym, jak zbudowany jest świat — i to już od pięciu lat. I jeśli mogę coś powiedzieć… Przereklamowane. Uciekaj, póki możesz. Bunnicula nie zna pojęcia powinności, nie podejrzewam jej też o wyższe uczucia. Jest bestią, a dobrze ułożona bestia wykona moje polecenie. Po prostu. A pierścionek przeszkadza w grzebaniu w ziemi — tego jej nie zrobię. Jesteś artystą, myślę więc, że rozumiesz pojęcie interpretacji. To właśnie na to bym uważała. Herbata i ciasteczka nie wymagają specjalnych zabiegów interpretacyjnych. I zdecydowanie nie pogardzę. Do zobaczenia, |
24 III 1985 Choć do początku sezonu wiosna—lato zostało kilka dni, a oficjalne ogłoszenie pojawi się po święcie Męczeństwa, z uwagi na sympatię, którą darzę Pańskich krewnych, jak i poczucie solidaryzmu ze światem sztuki, przesyłam oficjalną ofertę pracowni. W przypadku projektu oraz przygotowania ubioru od pierwszego szwu, a następnie przeszycia go magiczną nicią, pracownia oferuje zniżkę. Zachęcam do zapoznania się z ofertą — gdyby zdecydował się Pan na kontynuowanie zamówienia, proszę przekazać wymiary (obwód w talii, obwód bioder, szerokość w udzie, długość wewnętrzna nogawki) oraz niezbędne materiały w kolejnej wiadomości; chętnie podejmę się Pańskiego zamówienia. (Paganini) do listu dołączono ofertę pracowni Bella Donna |
28 marca 1985 są święta, dlatego nie chcę zaprzątać Ci sobą głowy. To rodzinny czas. Mam nadzieję, że spędzasz go miło i masz szansę odpocząć. Chociaż troszkę. Chciałam Ci coś dać, tak z okazji Męczeństwa Aradii. Byłam dzisiaj na targu i jeden sprzedawca zachwalał pewien dodatek, który włożyłam do ciasta. Kupiłam go od razu, bo od razu pomyślałam o Tobie. Podobno niweluje potrzebę snu na dwie doby. Gdybyś bardzo nie mógł spać, albo bardzo cierpiał, może odrobina ciasta Ci pomoże... A jeśli nie, dołączam jeszcze kilka ciasteczek, na osłodę. Sama robiłam! I myślałam wtedy o Tobie... mam nadzieję, że też pomyślisz czasem o mnie. Nie mogę się doczekać naszych wspólnych prób! do listu zostały dołączone paczuszki z 1 porcją brownie z drzemiącym liczi i dodatkiem czerymoja-czarymoja, oraz 3 porcje kulek owsianych nurzanych w czekoladzie ze srebrnymi daktylami i masłem orzechowym |
30 marca 1985 nie mówiłam Ci tego, ale lubię, gdy się uśmiechasz. Dlatego cieszę się, jeśli mój list z drobnymi prezencikami, wywołał go na Twojej twarzy. Potrafię go sobie wyobrazić i od razu czuję się lepiej. Jest mi weselej, nawet jeśli ostatnio czuję się troszkę samotna. I przytłoczona. Ale to nie szkodzi. Już za chwilę kończą się święta. Powiedz mi, czy po brownie czujesz się lepiej? Czy czujesz jakąś ulgę, nie przytłacza Cię większa senność? Nie chciałabym dołożyć Ci problemów, ale jeżeli w jakiś cudowny sposób ta przyprawa niweluje potrzebę snu bez żadnych skutków ubocznych, jeszcze dzisiaj pobiegnę jej poszukać. Kupię jej tyle, ile będę tylko w stanie. Jeśli faktycznie mogłam Ci jakoś pomóc, nie potrafisz sobie nawet wyobrazić, jak bardzo jestem z tego powodu szczęśliwa. Jak możesz wątpić? Oczywiście, że chcę się zobaczyć! Powiedz tylko, kiedy. Teraz jesteś moim scenicznym partnerem. Będziemy widywali się niemal codziennie... i nie mogę się tego doczekać. Nie tylko prób, ale też naszych prób. To na pewno nie będzie nasz ostatni raz. Tak długo, jak tylko będziesz chciał. I w kuchni, i na scenie. I na widowni. Nie mogłam uwierzyć, kiedy zobaczyłam zawartość koperty. Chciałabym zapytać - zwariowałeś? Przecież to jest prawie cała moja pensja... Teraz czuję się bardzo źle, przyjmując od Ciebie te pieniądze. Dobrze wiesz, że niczego nie potrzebuję, poza tylko tym, żebyś się czasem do mnie uśmiechnął. I ze mną zaśpiewał. Obiecałeś. Teraz się nie wykręcisz. |
30 marca 1985 z radością zobaczyłabym się z Tobą. Ale czy przyjechanie do mnie to dobry pomysł? Mam trochę... bałaganu w domu, nie chciałabym Cię odstraszyć. Może lepiej, jeśli spotkamy się u Ciebie? Są jeszcze święta, więc rodzice są u mnie. Jutro wracają do pracy i pewnie dopiero jutro mielibyśmy więcej swobody do ćwiczeń. Och, to cudownie! Już biegnę poszukać tego sprzedawcy jeszcze raz. I już wiem, na co przeznaczę pieniądze, który mi wysłałeś. Zrobię taki zapas, że wystarczy do przyszłego roku! Będę miała chociaż wymówkę, że się z Tobą widywać. Teraz już się nie wymigasz. Mam nadzieję, że jednak tak by się nie stało. Czasem chciałabym móc pośpiewać, może z Tobą, może nawet na scenie. Nawet jeśli gotowanie dla Ciebie to prawdziwa przyjemność. Wypieki, które Ci wysłałam, wyszły mi nadzwyczaj wyjątkowe... Maurice... Bardzo dobrze widzisz. Zawstydzasz mnie tym pytaniem, ale, co mogę powiedzieć? Może...? Może to nie był ostatni raz... Może też mam nadzieję, że to nie był nasz ostatni raz... Czasem wstyd mi się przyznać sama przed sobą, jak często o Tobie myślę. Czuję się trochę winna. To dopiero pół roku, odkąd rozstałam się z Marcello... Wciąż mam wrażenie, że to wszystko dzieje się tak nagle. Tak szybko. Nie potrafię uwierzyć w szczęście, które mnie spotkało. Dziękuję za Twój gest. Ale pamiętaj, nie potrzebuję od Ciebie niczego, poza Twoim uśmiechem. I głosem. Tyle mi wystarcza, abym mogła nazywać się szczęśliwą. |
