First topic message reminder :

Kundel znika za krzakami w poszukiwaniu patyka – my za to poszukujemy skupienia i koncentracji podczas stałych krzyków. Byle nie za długo. Byle nie za długo.
— Obexmoveo – inkantuję zaraz za Sebastianem. Staram się skupić spojrzenie na kłodzie i całą sobą wyciszyć wrzaski dookoła mnie. Po chwili te przestają razić moje uszy, bo istnieję tylko ja i kłoda. Jakkolwiek to znaczy.
Wybacz, Sebastian.
Kłoda, dokładnie pod moją kontrolą, ląduję tam, gdzie sobie zażyczyłam – czyli obok. Obiekt zostaje zgrabnie przesunięty pod impetem trafionego zaklęcia, a ja uśmiecham się z satysfakcją, dopiero po chwili dostrzegając, że ta, na której ćwiczył Sebastian, ani drgnęła.
— Mów za siebie – prycham z rozbawieniem, nie kryjąc, że właśnie świętuję własną chwilę triumfu. Sądziłam, że z nas dwoje to on będzie sobie radził lepiej, a tu proszę.
Oboje jesteśmy po jednych pieniądzach.
Przerwa na fajkę zawsze jest dobra, dlatego zaraz podążam za nim. Ale moja ręka nie sięga paczki papierosów, a jego pośladka, na którym się zaciska leciutko, gdy staję za nim, żeby wargami sięgnąć ucha.
— Czy to znaczy, że wygrałam?
Wspominałam coś o niekryciu satysfakcji z triumfu?
Właśnie daję tego doskonały popis.
Ledwo wyciągam mu chamsko papierosa z paczki, już podbiega do nas zadowolony Kundel, niosąc w paszczy patyka. Innego niż tego, którego mu rzuciłam. Ten był zdecydowanie większy i obecnie bardziej obśliniony.
Patyk ląduje przed stopami Sebastiana, a Kundel wlepia w niego spojrzenie i wywala jęzor, pełen zadowolenia z siebie samego. Powinnam czuć się wzgardzona – bargheścia mama porzucona na rzecz czarownika, który najlepiej by mu sprzedał kopa w dupsko. Teraz jestem całkiem zaintrygowana i rozbawiona.
— Może jak Ty rzucisz, przyniesie jeszcze większego.

Obexmoveo: 50 +24 = 74 > 50 | zaklęcie udane
Skupienie: 64 + 11 = 75 > 70 | próg osiągnięty

Wygląda na to, że tylko Sebastiana dosięgnęła zła passa, bo Judith tym razem radzi sobie z kłodą całkiem nieźle i nawet Kundel nie próbuje jej już przeszkadzać. Kilka rzuconych czarów później Sebastian musi pogodzić się ze swoją porażką i dojść do wniosku, że dla niego większą motywacją niż rozstawianie Judith po kątach, jest niepołamanie kończyn przy upadku z wysokości. Cóż, na wydawanie rozkazów swojej słodkiej oficer będzie musiał poczekać na inną okazję. Tymczasem pozostaje mu westchnąć głęboko i rzucić Judith spojrzenie, które bez bólu akceptuje tę sromotną porażkę. Tym razem.
— Tak, to znaczy, że wygrałaś — parska, a słowa te przechodzą mu przez gardło z łatwością, której za nic nie można było się po nim spodziewać lata temu, gdy byli jeszcze młodzi, zbyt dumni i kiedy zbyt osobiście odbierali najmniejsze potknięcia.
Przerywa czar, który być może zdążył przepłoszyć z terenu część zwierzyny i sięga po butelkę z wodą, by trochę zwilżyć gardło, nim przejdą do następnej części treningu. W końcu jakby nie było, dopiero zaczęli.
Wypuszcza dym papierosowy, zerkając pod nogi z uniesioną brwią. Pod nimi stoi zadowolony zwierzak, z tym swoim paskudnym pyskiem, który wygina się śmiesznie w czymś, co można nazwać imitacją uśmiechu.
Sebastian wzdycha.
Dlaczego zwierzęta zawsze lgną do tych, którzy nie chcą mieć z nimi nic wspólnego?
— Tylko przez wzgląd na twoją panią, brzydalu — zastrzega, kiedy zgina się po obśliniony patyk i zamachuje się mocno, by ten poleciał jak najdalej – dzięki temu może Kundel nie wróci tu za szybko i przestanie mu bez potrzeby zawracać dupę.
Może Judith wiedziała, co robi, przyprowadzając szczeniaka na trening skupienia.
— Lepiej niech nic już nie przynosi — komentuje, kręcąc głową z pewną rezygnacją dla poczynań psa. Niech już ma trochę rozrywki z tego darowanego mu życia.
Przerwa na papierosa przedłuża się nieznacznie, bo Kundel nie odpuszcza tak szybko zabawy, lecz po tym przez kolejnych kilka godzin skupiają się już tylko i wyłącznie na wyczerpującym treningu.

Judith i Sebastian z tematu