Chłodne poranki, samotne noce, zimna kawa w zapomnianym kubku — katastrofizm siał spustoszenie w skromnych progach mieszkania nad Archaios, nie oszczędzając nawet Jakuba; wgniecione nad lewym uchem futerko wołało o pomstę do Piekieł i opierało się skomplikowanym, kocim zabiegom na łapkę i ślinę. Ostrzeżenia wypadały z szafek razem ze źle włożonym pudełkiem płatków śniadaniowych (Percy, do diaska—) i pustą butelką mleka w lodówce (Percy, litości, ile razy mogę mówić?).
Zaznaczone w kalendarzu okienko szeptało szósty marca to zły dzień na rytuały, Orestes; nieznanego pochodzenia siniak na nadgarstku dodawał nie wolisz odpocząć po wczoraj?
Wolał, ale jego wola od ponad tygodnia nie miała znaczenia; każdy posiłek smakował strachem — nawet miód baklavy w ustach zamieniał się w popiół. Obecność trzech rytuałów w mieszkaniu była obietnicą, ale nie gwarancją; tej nie będą mieć nigdy.
Wysunięty z szafki zestaw fioletowych świec i rytualna mieszanka nie zamierzały dodawać szeptanych postulatów — ich milczenie wystarczyło. Skierowane do pustej sypialni kroki równym taktem odmierzały sekundy; pierwsza, druga, trzecia, Perseus nieobecny, czwarta, piąta, przecież nie będzie węszyć pod jego łóżkiem.
Szósta, siódma, ósma — pentagram na wyślizganych panelach miał równe boki i wyłącznie jeden cel; chronić. W każdym z jego szczytów spoczęła świeca, w zwolnionej od ciężaru przedmiotów dłoni zabłyszczał athame, w sercu figury zatrzymał się Grek — cała reszta była kwestią intencji.
— Terra ignem in flammam vertit — przywołanie słów rytuału i ukrycie za nimi intencji nie kosztowało wiele; kilka sylab, kilka wdechów, kilka próśb do Piekła, by każdy intruz, który przejdzie przez te drzwi i okna, napotkał przeszkodę. — Poenitet hostes quod non in solo pedem posuit.
Pięć ramion, pięć wskazań athame, pięć sekund; wszystko dla pięciu minut pewności, że będą bezpieczni.

rzut #1: powodzenie rytuału "Kocioł smoły": próg 55 (+15 magia wariacyjna)
rzut#2: skutku uboczne rytuału | k60 — 16 (siła woli)
zużyty ekwipunek: świece fioletowe, zestaw[ukryjedycje]



Ostatnio zmieniony przez Orestes Zafeiriou dnia Sob Sty 20, 2024 4:08 pm, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Orestes Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 74

--------------------------------

#2 'k60' : 13

Czysto teoretycznie — kiedy notatka zaczyna się w ten sposób, można być pewnym dwóch rzeczy; po pierwsze, teoria wymaga sprawdzenia, a po drugie — pewnie jej autor już to zrobił.
Czysto teoretycznie, pismo Perseusa nigdy nie należało do najczytelniejszych, kaligraficznych, eleganckich, spójnych ani schludnych — ciąg literek przypominał przemarsz armii po przegranej bitwie; same skosy, pociągnięcia i krwawiące tuszem rany, użycie rytuału materializacji byłoby możliwe na—
Tu napisał coś, czego rozkodowanie zajęło mu kwadrans; zdążył zjeść kawałek ciasta, rozlać kawę i potknąć się o biurko, zanim wzrok rozkodował zagadkę ukrytą w notatniku. Tak naprawdę ten był dużym skoroszytem, na którym ktoś — nietrudno znaleźć winowajcę — nakleił kilkanaście log artystów; Deep Purple nachodziło trochę na Chucka Berry, ale Percy i tak uważał, że totalnie by się dogadali.
Biurko dzielnie znosiło ciężar ksiąg, które zasłały prawie każdy centymetr kwadratowy blatu — gdyby miał czas (nie miał) i sensowną podzielność uwagi (zdecydowanie nie miał), kilka sekund zajęłoby mu obliczenie, ile książek zmieści się na stole o danych wymiarach, zakładając, że średnia powierzchnia okładki to—
Skup się, Percy (mówił ciągle ktoś) na magii.
Tak; jedna nauka na raz.
Magia powstania uśmiechała się do niego z każdej ze sfatygowanych stron — miał przed sobą pięć ksiąg, które traktowały o rytuałach, zaklęciach, teorii magii oraz tym, jak jedno nierozerwalnie połączone było z drugim. Percy to wiedział; czytał każdy z tytułów jeszcze jako nastolatek, żeby na przestrzeni lat z entuzjazmem wracać do najtrudniejszych ustępów — chociaż wierny tej dziedzinie, nigdy nie łudził się, że w kościelnej szkółce zrozumiał wszystko na temat magii powstania.
Poza tym — to ważne, a skoro ważne, warte zapamiętania — nauka teoretyczna była ciekawa tylko do momentu; prawdziwe zgłębienie wiedzy rozpoczynało się tam, gdzie hipotetyczność i statyczność padały ofiarą praktyki.
A więc — od początku.
Czysto teoretycznie użycie rytuału materializacji byłoby możliwe na znacznie węższej niż lokacja przestrzeni; plecak, kieszeń lub bagażnik samochodu mogą być traktowane jako locum, czyli określone ramami lokacyjnymi wnętrze.
Gdyby to naprawdę działało, ktoś wpadłby na to dawno temu.
Gdyby naprawdę nie działało, ktoś inny napisałby w księdze czarno na białym, że nie działa.
Wniosek?
Rytuał materializacji skrywał wiele niuansów i nikt nie twierdził, że Percy użyje tylko jego.
Książka i notatnik zaszeleściły w cichej symfonii zgody; kilka stron do przodu, długopis w rękę, kolejna część teoretyczności, którą wkrótce będzie musiał zamienić w praktykę.
O tym, że wiązki magii potrafią wpływać na znacznie mniejsze przestrzenie, świadczy rytuał rogu obfitości. Dzięki wpływowi rytuału, wnętrze przedmiotu staje się pojemniejsze, ergo — oddziałuje analogicznie do rytuału materializacji, chociaż efekt ogranicza do—
Coś zaswędziało go w nos; wirujący w smużce słońca kurz przypomniał mu, że w tym tygodniu jego kolej na odkurzanie, ale to przecież nie ucieknie — ma teorię do sprawdzenia.
—choć efekt ogranicza się do ram przedmiotu, nie do próby materializacji tegoż z wiązek magicznej energii. W odniesieniu do powyższego można więc pokusić się o następującą teorię: aby przedmiot został zmaterializowany w węższej przestrzeni, potrzebuje—
A—psik!
Kurz tym razem nie odpuścił; kilkanaście niewidocznych — zupełnie jak magia — drobinek wdarło się do nosa i zakłóciło potok greckiej analizy. Zgłębianie magii powstania nigdy nie było łatwe, szczególnie, kiedy w efekcie powstać mogło spontaniczne uczulenie na kurz (to w ogóle możliwe? Kto to widział, naprawdę).
Zmarszczenie nosa ukoiło drapanie; myśli znów skupiły się na ciągu notatek i zapisywanych kursywą słów.
—potrzebuje gwarancji, że wiązki magii będą mieć dość miejsca na uformowanie przedmiotu. Jednocześnie kluczowe wydaje się upewnienie, że w danym przedmiocie — podobnie jak w lokacji magicznej — ilość wiązek będzie na tyle liczna, by umożliwić zmaterializowanie narzędzia. W tym celu—
Gdzie on to miał?
Szelest przekładanych stron przerwał potok myśli; nachylenie nad biurkiem przesunęło jedną z ksiąg o dobre pięć centymetrów w lewo i niewiele brakowało, żeby kubek z dawno wystygłą kawą łupnął o podłogę z osądzającym hukiem. Percy nie poświęcił mu więcej uwagi; ciche ojej musiało kubkowi wystarczyć. Zaskakująco prędko znalazł to, czego szukał — jeden z łatwiejszych, choć nie tak banalny, jakby mogło się wydawać, rytuał z magii powstania ukrywał się na stronie siedemnastej.
Saccus Mysterium.
Był dokładnie tym, co próbował osiągnąć Perseus i jednocześnie zupełnym, całkowitym, bezprecedensowym zaprzeczeniem — rytuał działał na przedmiot i pozwalał na wyciągnięcie z jego wnętrza innego, przypadkowego i całkowicie zbędnego narzędzia, ale na tym kończyły się podobieństwa. Teoria Perseusa zakładała, że działał na zasadzie przypadkowego portalu pomiędzy torebką i mieszkaniem czarownika; wkładając dłoń do środka, można było wylosować coś z zacisza domu. Coś, co już istniało i nie powstawało z niczego; w przeciwieństwie do tego, na co pozwalał rytuał materializacji.
Wniosek?
W tym celu można zasugerować się rytuałem Saccus Mysterium, który łączy właściwości lokacji oraz przedmiotu. Z zawartych powyżej informacji wysnuwa się więc teoria, która nakazywałaby rzucenie na przedmiot dwóch trudnych rytuałów — rogu obfitości, a następnie materializacji — aby przekonać się, czy efektem pierwszego będzie wzmocnienie wiązek magicznych w ramach przedmiotu i stworzenie iluzji znacznie większej przestrzeni — czyli lokacji — dzięki czemu możliwe będzie skutecznie zastosowanie rytuału materializacji.
Czas na pytanie na śniadanie: po co to wszystko?
Z całego oceanu teorii, na to odpowiedzieć najłatwiej; dzięki temu zmaterializowanie prostych, użytkowych narzędzi będzie możliwe wszędzie tam, gdzie objęty działaniem rytuałów przedmiot — nie tylko w ramach lokacji.
Proste, Percy?
Banalne.
Łatwe.
Co może pójść nie tak?
Zamykana z hukiem księga numer dwa brzmiała na rozbawioną.
Chyba wszystko.