14 kwietnia 1985

Na tym świecie pewne są tylko śmierć i podatki, tak przynajmniej powiedział ojciec założyciel. Terence’owa rzeczywistość lubiła co kilka lat przypomnieć mu o swojej zmienności. Na wszelki wypadek, gdyby ten zbyt mocno przyzwyczaił się do tego, że jest mu dobrze. Zmiana dokonywała się średnio co dekadę – czasem trochę krócej, innym razem musiał czekać dłużej, ale ostatecznie zawsze dochodziło do rewolucji. Powinien być przygotowany, nic nie było wieczne i każda miła mu rzecz dobiegała końca w swoim czasie. W tym przypadku częściowo z jego winy, gdy z początkiem roku pozorny spokój uległ zniszczeniu. Zresztą, uważał, że wystarczająco długo udawało mu się udawać, że nie słyszy dzwonów zwiastujących przewrót, ale nie było czym się szczycić. Było to pyrrusowe zwycięstwo.

Obraz stracił na ostrości dwie kolejki temu, może nieco wcześniej. Ciężko było to określić, kiedy poczucie czasu rozpłynęło się tak szybko jak alkohol na jego języku. Siedział rozparty w samym rogu Black Cat Lounge, wybierając drewnianą ławę najmniej przykuwającą uwagę po wejściu do lokalu, by tylko kelnerka zakłócała jego spokój donosząc kolejne tumblery wypełnione whisky. W tym stanie nie zastanawiał się ani przez chwilę nad tym, jak wysoki będzie rachunek, kiedy uzna, że można zamknąć sesję upadlania się na oczach kogoś więcej niż Al Pacina, spoglądającego na niego osądzająco z plakatu wiszącego w salonie. Ostatni, niezagłuszony alkoholem głos rozsądku w jego głowie kazał mu tylko pilnować portfel; nie miał przecież pojęcia, kto tutaj wchodził ani z jakimi intencjami.

Wieczór w niedzielę nie był dla większości zachęcającą porą na przesiadywanie do późnych godzin nocnych, przecież następnego dnia z rana należało iść znowu do pracy i pozować na porządnego obywatela. Terence dziękował za nieregularność dni wolnych, dzięki czemu nie musiał być teraz otoczony wianuszkiem schlanych i głośnych półgłówków. Nie zawadzał nikomu swoim pobytem tutaj. Nie uważał również, by ktokolwiek go rozpoznał. Tylko on był na tyle sentymentalny, by wracać do zapyziałego baru, który robił za ulubione miejsce dla rozwodzących się ojców, znanych również jako głupia, niewdzięczna kurwa, a ja ją tak kochałem. I należało wspomnieć, że nie był to wymarzony sposób na spędzenie wieczoru, ale na tyle mógł sobie pozwolić, gdy tak bardzo chciał się wydostać z mieszkania w którym nikt nie czekał na niego ani on nie czekał na nikogo.

Już nie.

— Masz ogień? — wyrwało go z zamyślenia. Popatrzył nieprzytomnie na blondynkę przed sobą, która zaniżała średnią wieku na obszarze tych kilku metrów kwadratowych. Nawet jeśli jej twarzy bez wytężania wzroku sprawiała wrażenie rozmazanej, niewyraźnej, wiedział, że była ładna. Pytanie podstawowe – po co młoda dziewczyna miałaby wchodzić do takiej pijalni jak ta, skoro mogłaby z koleżankami wybrać choćby Alibi w Sonk Road?

Nie rzucił w jej stronę zapalniczką. Jasne oczy znajdowały się jak za mgłą, ale promile wypitego alkoholu nie odebrały mu całkowicie mimiki. Grymas sceptycyzmu wraz z uniesioną brwią pojawił się na jego twarzy, kiedy przysiadła się blisko. Odrobinę za blisko i ze zbyt milutkim uśmiechem.

— Skarbie, jak pokażesz mi prawo jazdy albo legitymację studencką, to pogadamy — nie pokaże, bo wtedy byłoby oczywistym, że ma mniej niż dwadzieścia jeden lat. Jeszcze tego mu brakowało. — To że barman ma gdzieś twój wiek, nie oznacza, że ja również potrzebuję procesu za rozpijanie młodych ludzi. Uciekaj stąd i nie wkurwiaj mnie, z łaski swojej.

Najwyraźniej nie tego się spodziewała, ale na jej nieszczęście, Forger był ociupinkę zbyt trzeźwy na podobne zabawy, a na dodatek niezainteresowany jej eksponowaniem dekoltu. Mógłby jeszcze spytać, czy ojciec widział jak wyszła z domu, ale ta spróbowała szczęścia w większej grupie. Głupota młodości.

Początkowo nie zauważa Yadriela. Zmysły przyjmowały wszelkie bodźce z dużym opóźnieniem, prawie tak jakby pomiędzy nim, a światem wokół wyrosła ścianka stworzona z mlecznego szkła. Nie była wystarczająco gruba, by wyciszyć wszelkie dźwięki, ale tłumiła je i zniekształcała. Podobnie było ze wzrokiem, dokładnie określenie, co tak naprawdę znajdowało tuż przed nim wymagało zmrużenia oczu, a i to nie gwarantowało sukcesu w odnalezieniu leżącej nieopodal paczki papierosów. Dłoń najpierw trafia na drewniany blat, za drugim razem trafia palcem na kartonik i chwyta go mocniej. Zamiera z zapalniczką tuż przy końcówce papierosa, przypalając zbyt duży fragment, ale nie zwraca na to uwagi. Bardziej interesował  go tumbler z whisky, po nim zogniskował spojrzenie na mężczyźnie siadającym obok niego.

Hellridge na ich wspólne nieszczęście nie było wystarczająco duże, żeby bez problemu dochować danego słowa i rozejść się w pokoju każdy w swoją stronę. Nie spodziewał się jednak, że Venoir sam przysiądzie się do niego. Z ich dwójki to zdecydowanie on trzymał się swojej strony, by nie inicjować rozmów. Ostatni raz to on chwycił go w objęcia, dzisiaj jak gdyby nigdy nic zajął miejsce na jego ławie, mimo że bar nie był nawet w połowie zapełniony. Uniósł jedną z brwi ku górze i sceptycznie ocenił nieoczekiwanego towarzysza. W półmroku przerywanym bladym światłem lamp i czerwonym neonem nie był przekonany, z jaką miną przychodził do niego i na co powinien się nastawiać. Gdyby był odrobinę trzeźwiejszy, może zawstydziłby się swoim stanem. Teraz było mu to niemal obojętne.

— Miły pan barman zadzwoni po taksówkę, przejadę się do mieszkania. Wzium i mnie nie ma — zaśmiał się z własnego żartu, przecierając twarz lewą dłonią, gdy prawa trzymała papierosa. Nie odniósł się w żaden sposób Zapomniał o zaciąganiu się nim raz za razem i głównie trzymał go w dłoni, pozwalając mu na stopniowe wypalanie się. Popiół ledwo trzymał się reszty, a kiedy kawałek spadł mu nadgarstek, syknął tylko i przypomniał sobie o strząśnięciu go do popielniczki. — Zawsze dzwoni, dam mu napiwek to się na pewno ucieszy. Chociaż za rozpijanie licealistek to należy mu się ten twój świstek. Nosisz je przy sobie? Jakaś dziewczyna tutaj się kręciła, jeszcze mnie prosiła o ogień. Nastolatki w tych czasach są jeszcze gorsze niż w naszych — zacmokał z dezaprobatą, mimo że sam będąc w liceum zaczynał już przygodę z uzależnieniem.

Co nie było mu obojętne, to sama jego obecność. Promile alkoholu utrzymujące się na wysokim poziomie dawały mu początkowo iluzję odcięcia od emocjonalnej części ostatnich miesięcy, a zwłaszcza tego jak eskalowały one z tygodnia na tydzień w frustracji. Nie musiał pamiętać również o apokalipsie, o ciężarze jaki nałożyła na niego Matka, delikatnym głosem przemawiając do niego i zapewniając o sile, jaka się w nim znajdowała. Opróżniając jeszcze jedną szklankę złocistego trunku, wypuszczając dym przez nos z oczami o czerwonych białkach, nie czuł się silny. Yadriel Venoir przypominał mu o tym nazbyt mocno, wyzwalając w nim wszystkie te uczucia, których nie chciał, przed którymi się bronił, a które nie chciały wygasnąć. Nieważne jak bardzo został zraniony,

— Wiesz, że dalej nie zająłem się tymi twoimi rzeczami? — spytał cicho i znowu zachichotał. Śmiał się z siebie, ze swojej sentymentalności i uporu, jak gdyby wcale nie było mu zasugerowane niejednokrotnie, że to już skończony rozdział. Nie umiał się z tym pogodzić, żałośnie trzymał się tego, co jakkolwiek przypominało mu o życiu sprzed dekady, byle we własnej głowie hodować nadzieję, że możliwy jest powrót. Było to o tyle naiwne, że zbyt wiele rzeczy zdawało się — Mówiłeś, że nie przyjdziesz, bo się tak martwiłeś o towarzystwo osób trzecich — bezpieczniej było w ten sposób określić Fogarty’ego. Rozważnie omijał wszelkie dane osobowe chłopaka, wiedząc, że jego twarz musiała ulec tak czy inaczej rozmazaniu w pamięci Yadriela. Gdyby spotkał go na ulicach Saint Fall, nie powiązałby jej zapewne z tym samą osobą. — Nie musisz się tym przejmować. Widzisz, wygląda na to, że każdy prędzej czy później uznaje, że to pora zawinąć nogi za pas — brzmiał wesoło. Mógłby opowiadać teraz jakąś anegdotę, a nie uzewnętrzniać się emocjonalnie przed człowiekiem, który ledwo usiadł w jego pobliżu. Straciło to na znaczeniu, a świadomość, że nie była to pierwsza lepsza osoba, a jego Yadriel sprawiała, że słowa same uchodziły z niego. Nie niosło to za sobą poczucia ściągania z serca bolesnego ciężaru, prędzej zaciskania się węzła na jego żołądku. — Ale to nie pierwszy raz, jakby nie patrzeć. Własna matka zostawiła mnie w szpitalu, chleb powszedni.