— Percy?

Trzy sygnały, jedno imię. Dwie sekundy ciszy zanim—
— Winnie?
Była szósta dwanaście rano i pod kołdrą ukrywało się prawie całe Saint Fall; każdy, poza nimi.
— Nie spałaś.

Trzy sygnały, jeden przydomek. Nie zmieściłoby się całe Winnifred między skręconym kablem telefonu.

— Nie, nie śpię już od—

Zerknęła w stronę okna; wyznacznikiem czasu nie był zegar tykający na ścianie, a słońce przebijające się przez firanki. Nie spała od piątej trzydzieści, gdy światło załaskotało ją w nos, wypaliło ból głowy, ale pozostawiło to przedziwne przeczucie, że—

— Wróciłeś właśnie z pracy?

Cienkie ściany mieszkania, grube zasłony i Winnie — w jego pokoju po raz pierwszy od—
— Od?
Od zawsze; nawet, jeśli tylko głosem. Przymykane cicho drzwi sypialni nie wydały żadnego dźwięku — tuż przed domknięciem, upewnił się, że pomiędzy futryną i drewnem nie przemyka rudy ogon. Jakub musiał spać, Ores razem z nim; na lodówce nadal przypięty był magnes, który ustalili ściągać, jeśli jeden z nich wychodził niezapowiedzianie.
— Godzinę temu, od razu zacząłem odpisywać na list i—
Szybko oddzwoniłaś. Na kuchennym stole nadal kołysał się długopis; porzucił go, kiedy telefon wydał pierwszy sygnał. Teraz głos dało łóżko — Percy usiadł na samym brzegu, nerwowo muskając brzeg narzuty. Nieoczekiwane uczucie; zwłaszcza przy Winnie.
— Jak się czujesz?

— —prawie godziny — dokończyła.

Sztywna, biała firanka wisiała nad kuchennym zlewem, a ona nerwowo wkręcała palec między telefoniczny kabel. Ciekawe, czy drgał, gdy przenosił głos na drugą stronę hrabstwa.

— Nie musiałeś odpisywać — w ogóle? — od razu. Nie jesteś zmęczony?

Nocne audycje potrafią bardzo mocno przedefiniować harmonogram dnia. Szósta rano dla niej była momentem oddechu, gdy wszyscy domownicy udali się już do szkoły lub pracy, a ona mogła w spokoju rozłożyć podręczniki na drewnianym stole i—

Dzisiaj dalej nie była w nastroju na naukę.

— Trochę jakbym, hm.

Sekunda na zebranie słów, kolejna, aby przysiąść na krześle. Coś po jego stronie zaskrzypiało i uśmiechnęła się bezwiednie na myśl, że mógłby to być materac.

— Jak czasami wchodzisz do pokoju i zapominasz, co chciałeś zrobić? Ale głowa mnie już nie boli. Przepraszam za ten list, nie chciałam cię... nastraszyć.

Och, pomiędzy słowami i wyznaniem prawdy. Godzinę temu nadal próbował złapać taksówkę z obrzeży; godzinę temu Winnie przekonywała się, że świat nie dobiegł końca.
Godzinę temu oddzielało ich znacznie mniej mil niż teraz.
— Nie musiałem — nie musiał, ale— — Chciałem.
List czekał w magicznej skrzyneczce; był nawykiem, który Percy wyrobił przez lata porannych powrotów i szybko odpędził resztki snu z powiek. Winnie w liście nie brzmiała jak Winnie; więc serce Perseusa przestało brzmieć jak Percy.
Sen mógł zaczekać — panna Marwood nie powinna czekać na nikogo; nigdy.
— Trochę, ale dopóki nie położę głowy na poduszce — to nie przechwałka, to proste przyznanie faktu zaistniałego — mogę wszystko.
Może złapać za książkę o magii anatomicznej i zapytać Winnie, czy chciałaby udzielić mu korepetycji; może uruchomić stojący na podłodze gramofon i przypomnieć sobie, czyj winyl odtwarzał dwa dni temu. Może zasnąć — ale, prawdę mówiąc, od dwóch tygodni boi się snu.
Może też wysłuchać Winnie; podążyć wzrokiem za cichym hm w słuchawce i zastanowić się, czy hm oznacza coś więcej niż namysł.
Zwykle tak — u panny Marwood nic nie było jednopłaszczyznowe.
— Masz na myśli cały czas? — odblask uśmiechu w głosie prędko zaczął przypominać spraną koszulkę; dla niego zapominanie nie było niczym niezwykłym. Dla Winnie—
— Nie nastraszyłaś mnie. Mam prawo—
Źle — bardzo źle. Nie zyskał prawa do niczego poza opadnięciem na łóżko; materac skrzypnął w starciu z plecami, ale nawet on nie powstrzymał cichych słów.
— Chciałbym mieć prawo martwić się o twoje samopoczucie.

Rozróżnienie między musieć a chcieć sprawia, że uśmiecha się szerzej — zauważa to dopiero, gdy łapie swoje odbicie w kuchennej szybie i wymuszonym odchrząknięciem próbuje przegnać rosnące ciepło gdzieś—

Gdzieś w okolicy wyrostka mieczykowatego.

— Wszystko? — Winnie doskonale wiedziała, że gdy Percy mówi wszystko, to naprawdę ma na myśli wszystko. Mogła mu teraz powiedzieć, aby zrobił gwiazdę i usłyszałaby przez słuchawkę dźwięk tłuczonej lampy. — To możesz mi pomóc z zadaniem z alchemii.

Podręcznik patrzył na nią oskarżycielsko — miała jeszcze tylko dwa tygodnie na oddanie pracy.

Cały czas brzmiało jak przerażająca perspektywa. Była przyzwyczajona, że jej ojciec kręcił się jak bączek po salonie, szukając, gdzie zostawił swoje okulary, albo wchodził do pokoju, zaczynał coś robić i w połowie dostawał tego wyrazu twarzy, jakby myślami przeniesiono go do zupełnie innego wymiaru.

Znała to doskonale; po prostu nigdy z nie autopsji.

— Nie chciałabym—

Kłamstwo. Nie chciałaby go martwić — prawda, aczkolwiek chciałaby, aby chciał się o nią martwić. W ten zwykły, przyziemny sposób, gdy mówisz komuś, aby założył czapkę albo pożyczasz mu parę swoich brzydkich rękawiczek, aby nie zmarzły mu dłonie, gdy idziecie tańczyć wokół ogniska.

— Żeby martwienie się o moje samopoczucie zabierało ci czas z dnia.

Sekunda ciszy i stukanie palcami o drewno pustego stołu. W Gniazdku nie było nikogo; nikt nie podsłucha, jak ona—

— Ale — zawsze było przecież jakieś ale. — jeśli chcesz to— To możesz mieć prawo. Trochę się martwić.

Wszystko?
— Wszystko — wyzwanie miało wiele twarzy i tylko jedną możliwość — nawet zmęczenie nie mogło pozbawić Perseusa Zafeiriou prawa do bycia Perseusem Zafeiriou. — Przeczytaj je na głos, znam trochę nauki ścisłe, a alchemia to tylko—
Tym razem odkaszlnięcie było jego dziełem — zbudowanie odpowiedniego napięcia przed przejściem do meritum to podstawa.
— Gliniana chemia.
Szósta—ileś—tam rano, noc spędzona w radiu, strach zagęszczający tusz w długopisie; kto dał mu prawo do gry słownej z pierwiastkiem chemicznym w tle? Ściana pełna plakatów patrzyła z pobłażaniem — hey, Percy, śpiewali do niego The Beatles w rytm Hey Jude — nie bój się.
Dwudziestego szóstego lutego Winnie sprawiła, że przestał czuć strach; zaczął—
— Myślenie o tobie — o poranku, w południa, wieczorami, w noce spędzane nad konsolą — Winniefred w jego głowie miała dobowy rytm i znacznie lepszą higienę snu niż ta rzeczywista. — Nigdy nie zabiera mi czasu z dnia.
Coś ty powiedział?
Skrzypnięcie materaca pod plecami zamroziło krew w żyłach; coś ty powiedział, Percy, odkręć to, zanim—
— To znaczy, oczywiście, zabiera. Proces myślowy wymaga nakładu czasowego, ale to zależność powiązana z każdą czynnością, nawet tak podstawową jak oddychanie, jedzenie albo wycinanie artykułów z Rolling Stone, po prostu—
Należy mówić — mówić bez przerwy i bez kwestionowania tego, w którym świecie — w świecie Perseusa, oczywiście — wycinanie artykułów z magazynu muzycznego było czynnością podstawową.
— Myślenie o tobie nie jest jego stratą.
Czas przeszły — nie było — oraz przyszły — nie będzie — to tylko niewypowiedziane dopełnienie.
— I chcę — tak klarownie, tak wprost, tak ryzykownie — coś w jego piersi zgubiło rytm i prawdopodobnie nigdy go nie odzyska. — Mieć prawo.
O ile ty chcesz, żebym chciał mieć prawo; słowa na koniuszku języka nie spływają w dół słuchawki. Zamiast nich znalazły się inne sylaby i ciche westchnienie bólu — coś wżynało się w plecy, ale nie znalazł na tyle energii, żeby odszukać intruza.
— Mogę teraz zmartwiony zapytać, czy jadłaś śniadanie?

— Okay — słowo zgody nie tylko wybrzmiewa wyraźnie przez telefon, ale także niesie za sobą ślad uniesionych mięśni twarzy. Uśmiech zmienia barwę głosu — wiedziała to doskonale, słysząc wyraźnie, gdy w audycjach walczył (bezskutecznie) z powagą.

Sięgnęła po gruby tom wyłożony na prawo na stole, gdy—

Samotny śmiech rozniósł się po Gniazdku — jedynie nielegalnie wpuszczony do środka Freddie Catpurry mógł do niego dołączyć, ale ten nie rozumiał jeszcze tajników pierwiastków chemicznych czy słownych żartów Perseusa. Śmiech rozbrzmiewał jeszcze chwilę, aż wyciszył się, jak gdyby ktoś pokrętłem zdecydował się go stopniowo wyłączyć.

Po krótkiej radości, nastała cisza.

— To—

Instynktownie spojrzała na zegarek, jakby chciała przyłapać go tam na kłamstwie. Ten wskazywał tylko czas; nie jego stratę.

— To dobrze. Ja—

Ona, on, Freddie Catpurry wskakujący na krzesło obok i wydający z siebie głośne miauknięcie, które uciszyć mogło dopiero pogłaskanie go za uszkiem. Tym w połowie odgryzionym, ma się rozumieć.  

— Ja czasami też o tobie— No wiesz. Jak leci coś w radiu, na przykład, bo najczęściej słyszałam to najpierw u ciebie. W takich sytuacjach.

Kot patrzył na nią trochę jak na wariatkę — nie tylko nie rozumie pojęcia pierwiastków chemicznych, ale również i rozmów telefonicznych. Była za to jedna rzecz, którą rozumiał doskonale.

— Śniadanie — wypowiedziała to słowo tak, jakby pierwszy raz w życiu je słyszała. Rozejrzała się po kuchni, trochę w szoku odkrywając, że znajduje się w niej oprócz stosu podręczników, również jedzenie. — Nie jadłam?

Pytasz, czy odpowiadasz?, mówiły oskarżycielsko zawieszone na blacie, kocie łapki.

Jak długo można milczeć, zanim połączenie zostanie przerwane?
Wystawiony na próbę telefon pobijał rekord — czternaście sekund. Niecałe dwie trzecie minuty przekształcone w koncert drgającego w kącikach ust uśmiechu; Winnie zawsze brzmiała łagodniej, kiedy rozbawienie zanurzało pragmatyzm w płynnym miodzie.
Zawsze brzmiała beztrosko, gdy śmiech — ten skradziony; ten wyrwany niespodziewanie — zagłuszał napięcie i sprawiał, że przez jedną szóstą minuty (dziesięć sekund — najkrótsza symfonia świata) nie istniało zmęczenie ani niepewność.
Nie było nawet Perseusa; jedynie Winnie, którą nadal potrafił rozbawić.
Ciche odkaszlnięcie po nagłym milczeniu — dwie sekundy na odnalezienie głosu i przypomnienie sobie trudnej sztuki formowania sylab w spójne zdania. O czym oni—?
— Oh! Sonic Youth wydało kilka dni temu nowy singiel, będę katować moich sześciu słuchaczy — będę to czas przyszły — robię to od sześciu dni to fakty. — W tym ciebie, czuj się ostrzeż—
Ostrzeżenie uznano za anulowane; prawdziwy alarm rozległ się po drugiej stronie słuchawki.
Wyczulony na dźwięki słuch rozpoznawał znajome symfonie życia w Wallow — ciche skrzypnięcia krzesła, szelest przekładanych stron podręczników, sposób, w jaki śmiech Winnie wypełniał pomieszczenie światłem. To, co sekundę — dwie, trzy, cztery, liczył czas pulsowaniem w skroniach — przeskoczyło po przetworniku elektroakustycznym, było nieznane.
Właściwie nie; nie nieznane.
Nowe.
— Winnifred — już nie Winnie — do telefonu poproszono wkrótce—panią—doktor Marwood. — Czym był ten dźwięk?
Omamem słuchowym, Percy; mówiłam, że za bardzo pogłaśniasz walkmana.
Palce wystukały niesłyszalny rytm na chłodnej pościeli — łóżko pod nim skrzypiało przy każdym, gwałtowniejszym ruchu; Perseus cały był gwałtowniejszym ruchem. Teraz przeturlał się na plecy — kabel telefonu owinął się wokół lewej kostki; nawet nie zauważył.
Winnie w Wallow bez śniadania; wystarczyło przymknąć powieki, żeby wyobrazić sobie, że parujący kubek kawy zmienia właściciela — jedna dłoń jest drobna i genialna; druga usłana tatuażami i niezdarna.
— Niedobrze. Niedobrze, że nie jadłaś, to oznacza jedno — nie do końca prawda — brak śniadania oznaczał sto jeden rzeczy i przynajmniej połowy Winnie była świadoma; Percy mógłby podliczyć, ile z nich wypowiedziała sama, strasząc go konsekwencjami nieodpowiednio dobranej, porannej diety.
W świecie Perseusa istniał inny podział: był jednym pytaniem i zagadką podskakującą na pięciolinii wymownie zawieszonego tonu.
— Prawda czy wyzwanie?
Jesteś gotowy na prawdę?, pytał oskarżycielsko zawieszony na ścianie winyl.

Wkrótce—pani—doktor Marwood przy telefonie.

Kocur wskoczył na kolana, gotowy również dołączyć do rozmowy kolejnym miau.

— Perseuszu — pełne imię to umowa barterowa. Liczba sylab za liczbę sylab. — Jaki dźwi—

Miau, którego już nie dało się zignorować. Kocur usłyszał dobiegający ze słuchawki, nieznajomy głos i bardzo chciał się dowiedzieć, skąd pochodzi (dokąd zmierza?). Ciche westchnięcie poprzedziło wyznanie winy. Do tej pory udało jej się utrzymać istnienie czworonoga w tajemnicy przed Juniorem; powiedzenie Percy'emu to tylko kwestia czasu, aż najmłodszy podmiot szatana dojdzie do prawdy.

— To Freddie. Freddie Catpurry — wyjaśniła, zniżając lekko białą słuchawkę, tak, aby kotek sam mógł się przedstawić. Ten szybko jednak przerzucił swoje zainteresowanie na skręcony kabel, próbując złapać go pazurkami. — Freddie, nie— Zły kotek!

Słuchawka uderzyła z głośnym hukiem o drewniane krzesło, gdy kot wyskoczył, polując na serpentynę komunikacji. W tym czasie jedyne, co Percy mógł usłyszeć, to odgłosy kociego protestu, gdy próbowała powstrzymać go od całkowitego odłączenia Gniazdka od reszty świata.

Powróciła na swoje miejsce, skazując Freddiego na banicję podłogową.

— Hm, prawda. Lubię fakty.

Fakt pierwszy; otwarty podręcznik od alchemii czekał niecierpliwie, aż ktoś wróci do niego uwagą.

Fakt drugi; nie była wystarczająco odważna na wyzwania.

Perseuszu, oficjalnie, niedobrze, kłopoty — wyprostowane gwałtownie plecy nie przyniosły wielkiego, wizualnego efektu. Coś po prostu strzyknęło na linii kręgi—łóżko; a potem drugi raz, kiedy Percy nagle podniósł się do pionu i—
— Freddie!
Miau w słuchawce wystarczy, żeby zmęczenie dostało skrzydeł, wyfrunęło przez okno i udało się na poszukiwanie cadillaca do obsrania; oby trafiło w taki z opuszczonym dachem.
— Freddie, jaki gatunek muzyczny preferujesz? Tylko nie mów, że kocią muzykę, jesteś zbyt zdoln—
To może zaczekać; pan Catpurry ma ważniejszą misję do spełnienia — jeszcze kilka decybeli, a Percy nie potrzebowałby telefonu, żeby dokrzyczeć się do Gniazdka.
— Zaśpiewaj Under Pressure, mogę być Bowiem. To hymn Winnie przez egzaminami — krótkie zerknięcie w kierunku drzwi upewniło go, że Jakub nie był świadkiem tej zdrady; jedyne, do czego śpiewania zachęcał go Perseus, to Dream on — był nawet gotowy oddać mu trzecią zwrotkę, chociaż wszyscy wiedzą, że jest najlepsza.
— Mogę—
Szamotanina po drugiej stronie — Freddie, znów brałeś? — zakończona bezpardonowym triumfem Winnie; wygrywała nawet w starciu na linii kot—telefon.
— Mogę go wkrótce poznać? Muszę sprawdzić, czy jego wąsy sprostują oczekiwaniom imienia — odcisk uśmiechu w słowach dotarł aż do ostatniej sylaby — zaraz po niej łóżko zaskrzypiało pod wznowionym ciężarem ciała. Utkwione w suficie spojrzenie próbowało odnaleźć w sobie—
Odwagę?
Słowa.
Winnie chciała prawdy; Winnie dostanie prawdę.
— Prawda jest taka, potwierdzona naukowo i przekazana w moje posiadanie przez wyjątkowo kompetentną medycznie osobę — zawieszony wymownie ton sugerował możliwe odpowiedzi, chociaż prawdziwa była tylko jedna — że śniadanie jest najważniejszym posiłkiem dnia. Wzmaga funkcje myślowe, pozwala ukierunkować skupienie, pobudza organizm do działania oraz!
Uniesiona w górę dłoń pogroziła sufitowi — jakby ten zamierzał mu przerwać.
— Oraz, to będzie ważne — cisza po drugiej stronie przerywać nie zamierzała; przez sekundę był pewien, że Freddie wznowił atak. — Dzięki niemu nie burczy w brzuchu na zajęciach. Podobno na salach wykładowych słychać wszystko.
Najprawdziwsza prawda, Winnie; pusty żołądek to myśli nieporządek.

Ekscytacja po drugiej stronie była bezprecedensowa i wymagała odsunięcia się od źródła dźwięku, by ratować swoje bębenki.

Nie chciała przecież ogłuchnąć.

Under Pressure naprawdę było hymnem Winnie przed egzaminami. Problem polegał na tym, że zawsze była przed jakimś egzaminem.

— Możesz, ale—

Musiała zniżyć głos, chociaż nikogo nie było w kuchni oprócz niej i kociego muzyka.

— —musisz przyjść do stodoły. Tak jakby— Trochę nie do końca—

Bezwiedny palec zaczął nawijać na siebie telefoniczny kabel, a Freddie przekręcił oburzony główkę. Dlaczego tobie wolno?, pytało kocie spojrzenie.

— Nikt nie wie, że go mam. Znaczy się, wie Wendy i Aurora, ale rodzice nie... nie za bardzo — brzmiała co najmniej tak, jakby przyznawała się właśnie do morderstwa. Okłamywanie rodziców było z pewnością podobnie wysoko na liście. Nie, żeby tego okazjonalnie nie robiła (okłamywania; nie morderstwa), ale nie zmienia to faktu, że zżerało ją to ze stresu od środka.

— Trochę nie wiem, co z nim zrobić, więc wpuszczam go do domu, gdy nikogo nie ma albo chodzę się uczyć do stodoły. Bardzo lubi mi siadać na kolanach i zawsze mruczy, gdy mnie widzi. Co jest całkiem zabawne, bo jak Aurora poszła go kiedyś nakarmić, to podrapał ją straszliwie i powiedziała, że sama mam się zajmować swoim potworkiem.

Potem milczała, słuchając jakby znajomego wykładu na temat zdrowego odżywania. Jakby znajomego, gdyż niewątpliwie jej własnego. Tylko to powstrzymało ją przed zapytaniem, kto mu takich bzdur nagadał.

— Nienawidzę, gdy masz rację, wiesz?

Miau, dodał Freddie i nie pozostało jej nic innego, niż zinterpretować to jako wspólny grecko—koci front. Nic dziwnego; on nigdy nie odmówiłby śniadania.

— A ty co jadłeś na śniadanie? — mogłaby to być próba zmiany tematu, ale naprawdę była ciekawa.

— Winnie — konspiracja na łączach telefonu wymagała powagi — ekscytacja kocim nabytkiem przygasała nierówno; Percy wiedział, kiedy użyć pokrętła głośności na własnych strunach. Momenty, w których Winnie wyznawała swoje tajemnice — nie miał dostępu do nawet połowy z nich, więc każdy fragment wyznawanych przez lata sekretów ukrywał w papierowych okładach winyli; tam były bezpieczne — to okazja do przyciszenia.
Przynajmniej do wyznania oczywistego.
— To będzie nasza tajemnica.
Aurory i Wendy też, ale mimo wszystko — w pewnym stopniu ich.
— Poza tym mam plan. Jaki, pytasz? — nie pyta, Percy; nieważne, nieistotne, przecież chętnie tłumaczy. — Sprytny. Posłuchaj—
Ciche odkaszlnięcie było pretekstem do przeturlania się na poduszki; w efekcie kabel jeszcze mocniej okręcił się wokół kostki. Prawdopodobieństwo, że Perseus zaśnie na uwięzi telefonu, wzrosło o dziesięć procent.
— Jest taki rytuał w magii powstania, pozwala na przemieszczanie się pomiędzy dowolnymi punktami. Działa na zasadach podobnych do mostu Einsteina—Rosena, ale bez faktora skróconego czasu podróży. Z założenia portal ma umożliwiać przenikalność cząsteczek materii bez konieczności faktycznego pokonywania odległości dzielącej punkty podróży, wypróbowałem tego ostatnio w—
W Palazzo.
Dlaczego robiłeś rytuał portalu w Palazzo, Percy?
Opowiedz; opowiedz, że przyimek w nie jest właściwy — pod to celniejsze określenie miejsca, gdzie walczył z mdłościami po magii, która zatamowała krew w żyłach.
— W każdym razie, Freddie mógłby poruszać się pomiędzy Wallow a Little Poppy dopóki—
Nie znajdziesz swojego mieszkania, a kot nie będzie musiał się ukrywać; chłód pod skórą uświadomił mu, jak obrzydliwie złym przyjacielem był przez ostatnie dwa tygodnie.
Świat nie skończył się dwudziestego szóstego lutego, chociaż wszystko na to wskazywało — Winnie była przy nim, kiedy ziemia osuwała się spod nóg i nie odeszła nawet, gdy miała do tego prawo; tamtego dnia przypomniał sobie, jak smakuje nienawiść do samego siebie.
— Przepraszam, nie zapytałem — zimna kulka w gardle tłumiła słowa. — Powiedziałaś im o przeprowadzce?
Tak naprawdę zamierzał zapytać — nadal zamierzasz się przeprowadzić?, nie do końca wiedząc, która odpowiedź ucieszyłaby go bardziej; tak, nie, nie wiem, Percy a co gdybyś ze mną—
— Na szczęście nie mam jej zbyt często — uśmiech na ustach i w słowach płynących coraz ciszej; wygoda poduszki pod plecami była zdradliwa — nie przygotował się na pytanie na śniadanie.
— Oh — winny, przyłapany, wahający się przed odpowiedzią. — Nic. Orestes zrobił na kolację sfakianopita i nadal mamy resztki, ale — wydech nie zatrzymał czasu; jedynie odwlókł nieuniknione, ciche wyjaśnienie — nie bywam ostatnio głodny, za to często zmęczony, zupełnie jakby—
Jakby jakaś jego część została na promenadzie; zastrzelona, spalona żywcem, martwa. Nie chciał mówić Winnie o koszmarach; nie chciał mówić o tym, że boi się tego, że coś w nim zostało nieodwracalnie uszkodzone i żadna magia powstania nie pomoże.
Ale jeśli nie powie jej — to komu?
— Czasem wciąż o tym śnię.
Chciałby wrócić do nocy, kiedy śnił tylko o niej.

Zniżony głos zza słuchawki wywołał dziwną reakcję — jakby dreszcze, jakby ścisk żołądka i jakby przyśpieszony oddech. W głowie już zaczęła szukać, czego mogłyby to być objawy, podczas gdy oczywista odpowiedź pozostawała niedopuszczona do jej świadomości. Nawet fakt, że wraz z głosem, wyobraziła sobie, że rozmawiają w cztery oczy, a on po prostu—

— Nasza tajemnica — powtórzyła słowa, które brzmiały niepokojąco ekscytująco. Z pewnością tylko dlatego, że były jego.

Sprytny plan podzielony drogą słuchawkową został nie tylko uważnie wysłuchany przez samą Winnie, co także kocura, który ponownie próbował wkupić się w łaski i wskoczyć na jej kolana. Zbyt zaabsorbowana dokładnymi — ktoś inny mógłby powiedzieć, że zbyt dokładnymi, ale ją interesowało każde słowo — wyjaśnieniami działania rytuału, nawet nie zauważyła, gdy materiał jej spodni był ugniatany przez kocie łapki, by zamienić uda w idealne legowisko.

— Rytuał portalu, tak wiem. To bardzo—

Miłe? Tyle zachodu, by umożliwić skuteczniejsze ukrywanie pana Freddiego przed rodzicami.

— —trudny rytuał. Jesteś pewien, że sobie z nim poradzisz? — spytała, bardzo szybko kręcąc głową i kontynuując, nim mógł wciąć się choćby z sylabą. — Oczywiście, że sobie poradzisz. Robisz cuda z magią powstania.

Była to prawda absolutna. Na własne oczy widziała, co potrafił i nie raz udowadniał, że szła mu znacznie lepiej niż jej czy nawet jej ojcu. Jeśli Percy mówił, że da się zbudować portal dla kota w stodole w Wallow, to dało się zbudować portal w stodole w Wallow. Jego zwyczajowa głupkowatość trzymała się z daleka od magi powstania.

Zmarszczyła brwi, wyczuwając zmianę tonu głosu. Nie podobało jej się, jak powiedział słowo przepraszam.

— Nie — przyznała. — Ostatnio tyle się wydarzyło, że—

Nie była pewna, co miała do końca na myśli. Z pewnością koniec lutego, z pewnością spotkanie kowenu i nadchodzący kolejny koniec świata, ale coś jeszcze miała na końcu języka. Nie potrafiła sobie tylko przypomnieć co.

— Nie było okazji. Ale zrobiłam już wyliczenia i jeśli wezmę tylko jedną zmianę więcej w kawiarni oraz uda mi się wysłać artykuł na konferencję, to będzie mnie na to stać. Znaczy się, będzie mnie stać na mieszkanie współlokatorem. Będę musiała kogoś znaleźć.

Cierpliwa cisza z jej strony, gdy mówił. Brak apetytu był niepokojącym objawem, jednak ten najgorszy przyszedł na koniec.

— To normalne, Percy. Twój umysł próbuje poradzić sobie z tym, co ci się przytrafiło. To taki proces samoleczenia. Jeśli— Będzie ci łatwiej, gdy z kimś o tym porozmawiasz.

Z Oresem, z jej ojcem, czy—

— Możesz ze mną o tym rozmawiać, jeśli chcesz.

Jeszcze nigdy tak bardzo nie żałowała, że nie da się kogoś przytulić przez telefon.