Wbrew sobie, nie potrafię zatrzymać emocji malujących się na twarzy i w głosie.
Naprawdę czekałem.
Czas odpuścić. Po to tu przyszedłem, prawda? By skonfrontować się i pożegnać. Upewnić się, że robię dobrze.

Tym razem, z jakiegoś niezrozumiałego powodu, nie mam ochoty się wycofać, a widok przymilającego się do Willa chłopaka drażni wyjątkowo mocno.
Czemu to ja mam się wycofać? Rozmawialiśmy, a ten tutaj nam przeszkadza. Po co w ogóle stawiał mu tego drinka?

[Pomoc w Bingo!] — Zostawiłaś za sobą różową ścieżkę. Obawiam się, kochana, że zmieniasz się w jednorożca — komentuję tonem godnym mędrca, gdy idziemy do sypialni Allie. Ścieżka, jak się okazuje, to pikuś przy brokatowej krainie, w którą zmieniły się jej cztery kąty.

— Palisz? — Wysuwam paczkę mentolowych Newportów. Nie pali się, panie łowca, poznajmy się najpierw. — Nie jesteś żadnym oszustem, co? — Popiół wprawiony w ruch drobnym stuknięciem palców znika w rozmiękłej ziemi. — Pierwszy raz widzę łowcę.

— Twoje życie musi być diabelnie ciekawe, a ja lubię ciekawe historie. Opowiedz mi jakąś! I jak tu trafiłeś? I skąd takie nazwisko? Chyba nie umiem go wymówić — zasypuję Zaga masą pytań, ale nim może otworzyć usta, dodaję jeszcze:
— Ale spokojnie, zjedz sobie najpierw, nie chcę, żebyś mi się tu udławił. — Choć chętnie zrobię ci usta-usta w razie potrzeby.

Nieodpalony papieros, który cały czas mieliłem w zębach, woła o pomstę do Piekła. Wyjmuję go więc, nienasycony. Palenie szkodzi. Robię co mogę, by rzucić. Podobno to działa. Może nawet nie odpalę go jeszcze przez kolejną godzinę.
— Co pijesz? — Jest wcześnie, w dodatku mamy poniedziałek, jednak nie każdy wyznaje zasadę niepicia przed dwunastą. Ja pozostanę przy kawie, ale może mój zaskakujący gość będzie wolał coś mocniejszego. Droga wolna.

— Nadal mam problem — stwierdzam w końcu z niewinną przekorą. — Usiadłeś tak daleko, że ledwo cię widzę — wzruszam ledwie zauważalnie ramionami z pełnią swojej bezradności wobec tego faktu, by moment potem lekko, lecz całkiem znacząco poklepać siedzenie tuż obok siebie.
Proszę pana, nie czuję nawet pańskich perfum. To znaczy, że siedzi pan dużo, dużo za daleko.

Korzystam z okazji i zwinnie wsuwam dłoń pod ramię swojego uroczego towarzysza, rzucając mu tym samym roziskrzone spojrzenie, w którym wciąż żywo gra wspomnienie klubowych świateł.
I tak najprawdopodobniej już się więcej nie spotkamy.

[Wydarzenie: Na rany Aradii, pielgrzymka] — Jak najdalej to bardzo daleko — zauważam nieco pesymistycznie, ale nie pozwalam temu wrażeniu trwać. — Ale z tobą bardzo chętnie. Myślisz, że naprawdę gdzieś tu są wrota? — Zastanawiam się głośno, czując pierwszy dreszczyk ekscytacji przebiegający po plecach.

Nie wiem, jak długo stoimy w miejscu, przyglądając się dziwnej kładce, która zupełnie nie pasuje do otoczenia i konarowi, rozwidlającemu się nad nią nienaturalnie. W końcu musi paść to, co obydwoje już wiemy:
— Zgubiliśmy się.

— Dzień dobry, ranny ptaszku. — Wspominałem, że jest ósma rano? Sorry not sorry, o dziesiątej muszę dymać na trening, a wieczorem zajęcia dla irytujących, małych bąbli, którym potrzeba trochę dyscypliny i motywacji do wniesienia się na szczyt swoich akrobatycznych umiejętności. Ósma rano to prawie południe. — Nie trzymaj mnie w progu, bo zmienię się w sopel, a na taką cudowną lodową rzeźbę jeszcze sobie nie zasłużyłeś.

— Chodź, królewiczu, spadamy stąd. — Mówisz, masz.
Wstaję i dopiero moment później rozplatam nasze palce. Palemka opada zapomniana na stół. Gramofon jest za wielki, żeby go podpierdolić i utopić, ale w oceanie można przecież robić ciekawsze rzeczy.

Ciało przy ciele, przyjemnie parująca woda, dłoń Mauriego na lekko obolałym ramieniu.
Jak dużo zmienia to, że jest syreną? Czy cokolwiek?

[Bingo] Nagłe poczucie odrealnienia przyprawia mnie o lekki zawrót głowy, tymczasem do cienkich głosików dołącza baryton.
— To ja jestem głównym daniem, więc czemu zawsze zaczynają od frytek?
To hamburger. To hamburger właśnie przemówił.
Zabijcie mnie.

Nie mogę oderwać oczu od tego pieprzonego brzucha.
— Zapal sobie. — Coś czuję, że obydwoje potrzebujemy fajka, wyciągam więc paczkę mentolowych lightów w stronę dziewczyny i zamykam za nami drzwi. — Tylko nie mów, że to moje, takie rzeczy się nie dzieją.

— Chodź, myszko. Rozsiadaj się iiiii — nalewam nam wina do kieliszków zabranych z domu. Słoneczko radośnie odbija się we szkle — opowiadaj! — Z jej listu wynikało, że wiele się wydarzyło. I oczywiście muszę wiedzieć wszystko!

Och. Który to raz naciskam dzwonek? W którym momencie całkiem się o niego oparłem?
Śmieję się, kiedy otwiera drzwi.
— Sorry. — Za dzwonek.
Moje spojrzenie jest jeszcze zbyt rozchwiane, bym mógł sprawdzić czy jest wkurwiony, czy zaskoczony, czy zadowolony czy…
Nie ma znaczenia. Jest. To wszystko czego mi trzeba.

[Pomoc w Bingo!] — Lea, skarbie, coś… — Mrużę oczy, jakby to miało pomóc lepiej dostrzec co tam się wyprawia i wskazuję palcem w tamtą stronę, orientując się, że plama się powiększa. Uznałbym, że sąsiedzi właśnie zalewają mu mieszkanie, ale przecież żadnych sąsiadów nie ma.

Słyszę, że drzwi się otwierają i gwałtownie odstawiam z powrotem alkohol, który ledwie zdążyłem chwycić.
Niemal fizycznie czuję napływającą ulgę.
Wrócił i już nie muszę się nad tym zastanawiać.
— Wisisz mi sto dolców — rzucam na wstępie, cofając się do salonu, uśmiechając się na jego widok we wcale niewymuszony sposób. — Gdzie byłeś?

— Możemy to jeszcze naprawić, prawda? — Zaglądam w jego oczy, szukając w nich odpowiedzi, chociaż przecież wiem, że nic w nich nie znajdę. — Tak mi z tobą dobrze — szepczę jeszcze, wtulając nos w szyję Lei i muskam ustami skórę tuż nad obojczykiem.

[Wątek zawodowy] Odbierz, odbierz.
Odebrał!
— Lea, potrzebuję lekarza w cyrku, w Salem. Tak na już. Błagam, powiedz, że dasz radę tu dojechać, za półtorej godziny występujemy.

Próbuję się uspokoić, próbuję się ogarnąć, ale za nic nie potrafię zebrać myśli, a przeświadczenie, że zaraz stanie się coś bardzo złego, sprawia, że moje gardło znów zaciska się mocno, a nozdrza wtłaczają ze wzmożoną siłą powietrze na przekór jemu.
Więc tak smakuje porażka?
Nigdy nie zawaliłem na arenie. Nigdy. A teraz wszyscy widzieli, jak mój występ się sypie. Wszyscy widzieli.

— Pod teatr Overtonów. Proszę nie zwracać na nas uwagi, nieważne co by się działo — żądam aksamitnym tonem i uśmiecham się pięknie do pana szofera, wręczając mu w dłoń kwotę, która powinna w pełni pokryć tę niewinną prośbę. I ewentualne pranie tapicerki.

[Wydarzenie: Noc Walpurgii] W pewnym momencie po prostu jesteśmy na wzgórzu, a ja z ekscytacją wybieram odpowiednią miotłę. A potem z bezbrzeżnym szokiem obracam się przez ramię, by spojrzeć na Allie, jakby właśnie spadła z nieba.
— Oczywiście — odpowiadam z naciskiem, bez najmniejszego sarkazmu. — Nigdy nie latałaś?!

[Wydarzenie: Noc Walpurgii] — Tak — potwierdzam radośnie cel naszego mozolnego przemieszczania się, a zapytany o wróżby wzruszam ramionami bez zastanowienia. — Wszystko. — To przecież tylko zabawa, nie mógłbym przepuścić żadnej wróżby. Na pewno wywróżę samą pomyślność i imię Lei.

— Och, głuptasie. — Wyciągam ramiona, by go przytulić, wpleść dłoń w miękkie kosmyki i pogłaskać je uspokajająco, nim odsuwam się na tyle, by móc ułożyć swoje palce na jego rozpalonym od emocji policzku. — Jaki egoista tak mocno boi się kogoś zranić?

[Wydarzenie: pogrzeb nestora rodziny Carter] Od dwóch dni mu jęczę, żeby mnie gdzieś zabrał, no to mnie zabrał. Na pogrzeb. Na jebany pogrzeb. Kiedy rano zarządził, że wychodzimy i wyciągnąłem z niego, gdzie, pomyślałem, że to żart. Zapomniałem, że Leander nie jest typem żartownisia. Dziś po prostu obudził się z kaprysem zobaczenia łysiejącej glancy Cartera w trumnie. Bo czemu nie. Dzień jak co dzień. Każdy ma jakieś marzenia.
1 2

— Ale jesteś. Cieszę się — wyznaję lekko, w dalszym ciągu bawiąc się mimochodem słomką. Moje spojrzenie może nieco zbyt zalotnie przesuwa się po jego szyi, kończąc podróż na tatuażu. — Dużo ich masz? Mają jakieś znaczenie? — Możemy iść na piętro i wszystkie policzyć.