Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Pon 1 Kwi - 23:19, w całości zmieniany 1 raz

7 marca 1985, po spotkaniu kowenu



rzut k6: k1

Musiał jak najszybciej opuścić miejsce zebrania. Do jego decyzji przyczyniła się napięta atmosfera, która oblepiała ściany Midnight Retreat, zawisłe w powietrze oddechy zamknięte w niewielkim metrażu pomieszczenia i wymiana porozumiewawczych spojrzeń, do których doszło między nim a Nevellem niedługo po tym, jak Zuge w akompaniamencie pożegnań opuściła pomieszczenie. Cecil poszedł w ślad za kobietą, gdy tylko jej plecy zniknęły w drzwiach. Opuścił lokal ze słowami "do zobaczenia" na ustach, na moment zawieszając swoje spojrzenie na sylwetkach Terence'a, Lyry i Gill.
W objęciach nocy, gdzie czuł na skórze światło bijące od zawieszonego nad ich głowami księżyca, czuł się swobodnie. Kilka głębokich oddechów wyswobodziło go ze stagnacji, w jakiej się znalazł. Napięcie, które do tej pory sidłami odrętwienia zaciskało się na jego mięśniach, opadło. Objął spojrzeniem twarzy Nevella, a potem spojrzał na tarcze wyciągniętego z kieszeni zegarka.
- Tutejsza frytkarnia powinna być nadal otwarta, ale musimy się pośpieszyć, jeżeli chcemy zaopatrzyć się w prowiant. - Bez żadnych dylematów natury moralnej, naruszył jego przestrzeń osobistą, splótł ze sobą ich palce i pociągnął Bloodwortha w kierunku frytkarni, która mieściła się półkilometra drogi stąd.
Dwadzieścia minut później, dzięki urokowi osobistemu, który roztocza dookoła Nevell, zaopatrzeni we frytki i coca-colę, ruszyli w tylko sobie znanym kierunku. Opuszczone domostwo przywitało ich milczeniem i spojrzeniem pustych okiennic, w których brakowało szyb. Wydłuż linii cecilowego kręgosłupa przebiegł dreszcz ekscytacji, kiedy na krawędzi spojrzenia dostrzegł ruch. Przez chwile wydawało mu się, że ktoś im się przeglądał z brudnego, oblepionego brudem i pajęczynami okna, ale, przyjrzawszy się uważnie, poza cieniami rzucanymi przez ich sylwetki, nie dostrzegł śladu obecności nikogo więcej, więc swoje wrażenie skwitował wzruszeniem ramion.
Deski podłogowe skrzypiały pod naporem ciężaru ich kroków. Echo ich oddechów odbijało się od ścian. Cecil wiedział, jakie plotki na temat tego miejsca zastygły na ustach mieszkańców Broken Alley, ale nie były wystarczające, by powstrzymać go, jak i przede wszystkim sympatyzującego się z takimi miejscami Nevella do wsłuchania się w głos zdrowego rozsądku.
- Mam wrażenie, że twoja słabość do wystających wewnętrzności, pogłębiła się od ostatniej wizyty w prosektorium - chociaż uszczypliwy komentarz zawisł na cecilowych ustach złośliwy uśmiech, w jego spojrzeniu Nevie mógł dostrzec iskry rozbawienia. – Mam nadzieję, że za tą fascynacja kryje się wyłącznie kiełkująca w tobie zawodowa ciekawość, a nie szukające ujścia fantazje.
Usiadł po drugiej stronie mebla, nie przejmując się jego stanem, ani wonią stęchlizny, która objęła jego nozdrza, bo dzięki temu sylwetka Bloodwortha, otoczona panującym w pomieszczeniu półmrokiem, znalazła się w polu jego widzenia.
Pod wpływem pytania, które po chwili opuściło wargi Nevella, uśmiech zależał z warg Fogarty'ego, a czoło przecięła pojedyncza zmarszczka.  Serce, dotychczas wbijające jednostajny rytm, zabiło mocniej, tłukąc się boleśnie o klatkę żeber. Wsunął do ust papierosa, którego wcześniej obracał między palcami i dopiero, kiedy dym czerwonego marlboro wypełnił przestrzeń jego płuc, przerwał ciszę, jaka między nimi zapadła na kilka chwil.
- Spójrz. - Dłoń, w której Cecil trzymał papierosa, zawisła w skrawkach dzielącej ich przestrzeni. Uważne spojrzenie skrzypka mogło wyłapać jej niemal konwulsyjne drżenie podyktowane emocjami, jakie tliły się w Cieniu. Tu, w tym ograniczonym do ich obecności obszarze nie musiał ich dłużej tłumić, zakładać na twarz maskę opanowania i pokrywać słowa powłokę beznamiętność. Tu, gdzie w zasięgu wzroku była tylko znajoma para niebieski oczu, nie musiał otulać się lepką mgłą kłamstw i udawać, że jest całkowicie odcięty od rytmu wybijanego w piersi przez serce. – Przeraża mnie ta perspektywa - iluzja nonszalanckiej pewności siebie opadła, do tonu głosu Fogarty'ego zakradła się niepewność, z każdego słowa wybrzmiewał strach - wspinał się po ścianach gardła i próbował mu odciąć  dostęp do powietrza. – Sparaliżuje mnie strach, gdy go zobaczę, a nawet nie mamy pewności, czy faktycznie uściśnie rękę, którą ku niemu wyciągniemy - kontynuował głosem zniżonym do szeptu. Nieme, tańczące na opuszku języka pytanie Wiesz, jak stłumić ten strach? zawisło nad ich głowami, jak kłębiący się pod sufitem papierosowy dym.

Krok za krokiem.
Nevell, po wypadku samochodowym, w którym niefortunnie zginęli jego rodzice i chwilowo chęci do życia, stawał na nogi powoli.  Sekunda po sekundzie, minuta pod minucie. Cecil nadzorował ten proces, cierpliwie jak nigdy wcześniej. Obserwował każdą emocje zamierającą na jego twarzy i każdy grymas bólu ją przycinający.
Nie tłum tego. Wypłacz się, szeptał cicho, kiedy Broodwoth znajdował się na granicy złamania nerwowego. Nie miał nic przeciwko, kiedy się w niego wtulał. Zamykał jego drżące ciała w objęciach i pozwalał mu trwać w swoich słabościach tak długo, jak tego potrzebował. Nevie nie musiał sam dźwigać ciężaru żałoby.
Poczucie straty. Cecil znał jej zapach, smak i konsystencje. Wiedział, jak to jest straci kogoś, kogo się kochała. Kogoś, kto dawał poczucie bezpieczeństwa. Kogoś, kto był autorytet. Anette  była mu jak matka. Sam wcisnął jej nóż do ręki. Ten sam, którym odebrała sobie życia. Pamiętał jej ciało leżące w kałuży krwi. I tym bardziej mógł zrozumieć emocje, jakie targały Nevella. Najprawdopodobniej właśnie wtedy w ustach chłopaka wylądował pierwszy papieros.
Krok za krokiem skrzypek wstał, wyprostował plecy i wykrzywił usta w imitacji uśmiechu. Chyba właśnie wtedy po raz pierwszy pojawili się na progu opuszczonego domostwa. By wyładować cały ten ciężar emocjonalny, jaki ciążył mu na barkach, wystraszył kilka dzieciaków, którzy, podobnie jak oni, wkradli się do środka.
Teraz byli tu tylko oni i nikt więcej.  
- Obcowanie z trupami na dłuższą metę może obciążać za bardzo sumienie, ale nawet nie mamy pewności, czy kolejny rok nadejdzie. - Obaj tacy byli. Krok po kroku. Z dnia na dzień. Z tygodnia na tydzień. Z tlącą się świadomością, że każdy dzień może być ostatni, z tyłu głowy. – Spoglądanie daleko w przyszłość pozostawmy tym, co wróżą z fusów, my skupmy się na teraźniejszości.
Zdjął maskę, którą założył, by uchronić się przed wścibskim spojrzeniami i niezrozumieniem, Zdjął maskę, bo przy Nevellu nie musiał udawać kimś, kim nie był. Zjął ją, bo była niewygodna i układa się kłamstwami na języku. I, kiedy ją zdjął, poczuł, że emocje, które opadły na dno żołądka, w końcu znalazły ujście i przestały mu ciążyć.
Nie wycofał dłoni, gdy smukłe place skrzypka zacisnęły się wokół jego nadgarstka. Nevie mógł poczuć pod opuszkami puls przyśpieszonego tętna synchronizowanego z gwałtownymi uderzeniami serca w cecilowej klatce piersiowej, która, przez niemiarowy oddech, unosiła się i upadła niesymetrycznie.
Strachu przed ogniem nie mógł przezwyciężyć, chociaż próbował na milion sposobów, ale każde okazywało się nieskuteczne w starciu z imadłem zakleszczającego się na nim lęku.
Pamiętał, jak tańczący płomień świecy najpierw łaskotał, a potem parzył go w skórę wyciągniętej ku niej dłoni.
Pamiętał, jak pierwszy raz ugasił na skórze papierosa. Zacisnął wtedy zęby, ale i tak cichym jękiem zademonstrował ból, jaki wtedy poczuł.
Pamiętał, jak wystawił twarz do słońca, łudząc się, że jej rysy nie stopią się jak wosk, ale piętnaście sekund później schował się w cieniu drzewa, drżąc na całym ciele.
Nie mógł odciąć się od traum. Nie mógł udawać, że nie istniały. Nie mógł przejść z tym do porządku dziennego. Uśmiechać, jak zawsze.
Ogień to potwór, który spalił go, kiedy tylko do niego podejdzie i spróbuje go dotknąć. Nie było gorszej śmierci od palącego się stosu.
- Podobno ekspozycja na fobie pomaga ją przezwyciężyć, ale w moim przypadku to nie zdało egzaminu, choć próbowałem. - Pociągnął rękaw płaszcza, by ukryć blizny wypalane rozgrzaną końcówką papierosa. Wstydził się pokazywać je Nevellowi, zwłaszcza, że na powierzchni skóry pojawiło sie kilka całkiem świeżych. Wyobrażał sobie, że kolekcjonując na swoim ciele żal, nauczy się wreszcie panować nad niechcianymi emocjami, które niczym duchy, próbowały go opętać i czasem, kiedy tracił na sobą kontrolę, im się udawało. Czasem chciał uwierzyć wujowi, że to, co czuł, to nie jego uczucia, ale uczucia Teresy. Czasem po prostu nie chciał czuć niczego, a potem,w podrygu trzeźwości umysłu, uświadomił sobie, że w takim wypadku wszystkie chwile, jakie spędził z Nevellem, straciłby na znaczeniu, co byłoby gorsze od perspektywy spłonięcia żywcem.
Wiedział, że kwestia Zuge w końcu się pojawi. Wiedział, że Nevell poruszy ten temat. Był zbyt skrupulatny w swoich obserwacji. Znał go tak dobrze, że Fogarty czasem się dziwił, kiedy ich znajomość zmieniła się w taką uzależniającą współzależności, gdzie nie wyobrażał sobie dnia bez choćby krótkiej wymiany zdań z przyjacielem.
- Na placu Aradii wydarzyło się kilka rzeczy, które wymknęły się poza granice mojego pojmowania - zaczął zatem, ani na chwile nie spuszczając wzroku z Neviego. Wyciągnął ku niemu wolną rękę. Musze zapalić, złotko zwisło niewypowiedziane w powietrzu. Nie musiał używać słów, by skrzypek pojął jego zamiary. -  Przede wszystkim Zuge opóźniła transmisję bólu Teresy, co do tej pory wydawało się zupełnie niemożliwe. Widział, co do sekundy, kiedy zaatakuje moje ciało. Powiedziała, żebym go przyjął, a potem strzegł siostry jak oka w głowie. Potem wyznała, że jest żoną mężczyzny, który prowadzi wyznawców Lucyfera. Dowiedziałem się, że też emituje tym samym rodzajem magicznej energii, co Eros. Rozmawiała z nim, jak z kumplem ze szkolnych lat, chociaż wcześniej sprawiała wrażenie, jakby nie znała jego tożsamości. Na zebraniu, kiedy udzielała nam enigmatycznych odpowiedzi i zanudziła teologicznymi rozważaniami, czara goryczy się przelała.
Nie mógł ufać komuś, kto nie ufa mu. Nie mógł ufać Zuge tak, jak wcześniej.

Dni po wypadku ze skutkiem śmiertelnym utknęły w próżni. Pamiętał tamten okres jak przez mgłe, chociaż puste spojrzenie Nevella i ból, jaki wykrzywiał jego twarz, a nawet spływające po policzkach strużki łez, utrwaliły się na kliszy jego pamięci równie trwale, co Eros w ostatnich sekundach swojej męki. Chciał zabrać cały ból, jaki czuł, albo przynajmniej go ukoić. Wiedział, jakie emocje nim targały. Kiedyś, lata temu, przeszedł bez podobne piekło. Utrata bliskich osób dokuczała bardziej niż ból fizyczny. Była jak gangrena. Zatruwała martwicą każdą komórkę w ciele.  I to właśnie wtedy, w milczeniu, które towarzyszyło ich spotkaniom, pojął wreszcie, jak bardzo ważna była więź, która się między nimi wytworzyła, zamykając ich w pułapce emocjonalnego przywiązania.
Wiedział, że Bloodworth, z racji swojego pochodzenia, był oswojony ze śmiercią od najmłodszych lat. Widywał zwłoki równie często, co Cecil salę zegarową w rodzinnej posiadłości, do której zerkał z czystej ciekawości, ale nigdy nie pozostawał w niej najdłużej, bojąc się, że zawieszonego na ścianie czasu. Jednak złożone do trumien złowi nie były tak przejmującym widokiem, jak te, które lądowały w kostnicach – ofiary brutalnych pobić, morderstw czy gwałtów. Jako korner czy patolog właśnie z takim przypadkiem przyjdzie mu się mierzyć. Nie podzielił się ze swoimi myślami na głos. Usta wygiął w wyzywającym uśmiechu, który niósł za sobą klarowny przekaz – sprawdź, jak bardzo mi zależy.
- Ostatnio, gdy opowiedziałem, co tam się stało z mojej perspektywy, zostałem potraktowany z góry, jakbym bym niespełna rozumu, a nawet otwarcie zasugerowano mi, że naczytałem się Tolkiena i mylę fikcję z rzeczywistością - ciche wyznania ulotniło się spomiędzy jego warg w formie szeptu. Zaciągnął się odebranym od Nevella papierosem, pozwalając, aby dym, gryząc go w przełyk, wypełnił przestrzeń płuc na dłużej. W chwilach największych słabości zawsze pozwalał sobie na ten gest, łudząc się, że dzięki temu upora się ze zdenerwowaniem doprowadzającym ręce do drżenie. Teraz, czując pod opuszkami ciepłą dłoń przyjaciela, zacisnął mocniej palce na jego odpowiedniczkach, zamykając je w potrzasku.- Poprowadzę cię przez te wydarzenia - otworzył oczy, dym wyrzucił z płuc razem z głębszym westchnieniem – ale ostrzegam, że nadal wzbudzają wiele emocji, które nie potrafię zdławić, wiec najprawdopodobniej będę potrzebować twojego wsparcie, złotko.
By nie zanurzyć się w czułych objeciach obłędu, lub załamania nerwowego, chociaż owe słowa nie wybrzmiały i odnalazły jedynie drogę do jego myśli, spojrzenie, które skupił na twarzy brata z wyboru, było wystarczające.
- Pojawiłem się tam w towarzystwie Serafino. Szukaliśmy skradzionej biżuterii, która, o ile dobrze pamiętam, miała dla niego wartość sentymentalną. Na miejscu, kiedy niebo zapłonęło szkarłatem, spotkałem Forgera. - Jego rysy twarzy pozostały niewzruszone na wzmiankę od Foggym, gdyż nie chciał wywoływać wilka z lasu i prowokować Neviego do kolejnych nieprzychylnych komentarzy pod adresem pielęgniarza, którymi bez oporu podzieliłby się skrzypek, wywlekając na wierzch emocje, jakie Cień chciał pogrzebać. – Wybiła dwunasta. - Absurdalne, że pamiętał taki szczegół. Umysł znowu plątał mu figla. – Potem rozległ się huk i spadł deszcz piór. Po nim przyszedł kolejny. Nie ukrywam, że przez pierwsze minuty byłem tym zachwycony. Wiesz, co było moją pierwszą myślą, kiedy wyciągnąłem ku górze ręce, tanecznym krokiem zbliżając się ku fontannie? Nachodzi apokalipsa.
Pamiętał tę chwilę, jakby wydarzyła się ledwie dzień wcześniej. Pamiętał, jak widok krwawiącego nieba zabrał mu dech w piersi zmusił go do wykrzywienia ust w uśmiechu.
Pamiętał, ale to, co było później, nie tylko przerosło jego oczekiwania, ale przede wszystkim jego samego.
- Nad placem przeleciała olbrzymia strzała. Podobne miał Eros przy sobie w zagajniku, więc zapewne należała do niego. Płonęła.
Utkwił wzrok ponad ramię Neviego. Było zamglone, nieobecne. Wrócił do tamtego dnia. Pieprzonego dwudziestego szóstego dnia lutego, kiedy początek stał się końcem wszystkiego.
Przypomniał sobie stalowe spojrzenie Foggy'ego i stanowczość wybrzmiewającą w tonie jego głosu, przez co mimowolnie zadrżał.
- Ta strzała sprowadziła mnie na ziemię. Przestałem się zachwycać tym, co się dzieje i zrozumiałem, zwłaszcza kiedy pióra również zaczęły płonąć, że czas wziąć nogi zapas. W tamtej chwili wydawało mi się, że nie ma dla nas ratunku i myślałem tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w innej części miasta.
Dla nas nie miał na myśl wyłącznie siebie i Forgera, a każda istotę, która w tamtej chwili znajdowała się na Placu. Poczuł prześlizgujący się oddech śmierci na skórze.
- Nie wiem, jakim cudem uniknąłem kontaktu z ognistymi pociskami, ale żaden z nich mnie nie dosięgnął. Dosięgło mnie za to coś zupełnie innego. Ból Teresy. Rozprzestrzenił się wszędzie. Miałem wrażenie, że po mojej skórę ślizgają się języki ognia.
Czul nieprzyjemny dreszcz. Wgryzł się głęboko w skórę. Nieprzenikniony i nieprzyjemny. Serce biło mocno w klatce piersiowej. Oddech w towarzystwie pulsu przyśpieszył. Znowu tam był. Na placu Aradii. Słyszał krzyki, szlochy, dudnienie kroków. Pożar wybuchł w jego trzewiach.
Przycisnął zęby do filtru papierosa. Oddech. Nie mógł zapomnieć o oddechu.
- Sparaliżował mnie strach. Miałem atak paniki. Myślałem, że nigdy nie zobaczę siostry i ciebie. Wydawało mi się, że-
"Umieram" zginęło w głębokim oddechu.
- Ściana ognia pożerała coraz więcej ofiar. Ktoś płonął żywcem. Czułem swąd palącej się skóry. Przez chwile miałam wrażenie, że to ja. Forger pomógł mi wydostać się z sideł paniki, dzięki czemu znowu mogłem swobodnie oddychać. Myśl o Lilith przyniosła mi ukojenia. Między plątaniną myśli usłyszałem jej głos. Zaklęciem "Quadruplator" chciałem poznać powód, czemu ludzie tłoczą się przed bramą Kościoła. Byla zaryglowana od środka. Wtedy pojąłem, że Nasza Matka nie jest jak Lucyfer, nie opuściła swoich dzieci w potrzebie.
Na twarzy Fograty'ego przez chwile zatlił się cień uśmiechu, ale zgasł chwile później, bo historia, opowiadana jego ustami, toczyła się dalej.
- Chwila ulgi była zapowiedzią kolejna tragedii. Pojawiły się trzy gigantyczne orły. Jeden z nich potraktował stojąca nieopodal Serafino kobietę jak szmacianą lalkę. Rzucił ja na bruk i wydłubał jej wątrobę. Dwa uderzenia serca – tyle było warte jej życie, bo tyle trwał ten spektakl okrucieństwa. Nie było miejsca na reakcje.
Chwile przerwy na ostatni buch papierosa, potem przekazał go Neviemu, bo podejrzewał, że on, pod takim natłokiem informacji, również potrzebował konsultacji z nałogiem.
-Próbowaliśmy unieszkodliwić ptaki. Jeden, wyraźnie rozdrażniony moim działeniem, zacisnął na moich ramionach szpony i podrywał się do lotu. Miał uszkodzone skrzydła, wiec musiał pogodzić z się z porażką. Wypuścił mnie, co skończyło się twardym lądowaniem.
Przy Nevellu nie towarzyszył mu taki absurdalny natłok emocji, który sprawiał, że po policzkach mimowolnie spływały łzy. Po części dlatego, że mógł liczyć na jego wsparcie. Po części dlatego, że już wcześniej wspominał mu w kilku zdaniach, co takiego wydarzyło się na placu Aradii.  I głownie dlatego, że nie uzna tego za wyssane z palca brednie.
- Ni z tego ni z owego orły zastygły bez ruchu, a z ich gardeł wydobył się przeraźliwy skwir. Taki, który mógł wysadzić bębenki, a nawet głowy w drobny mak. Znowu, zupełnie nie skutecznie, próbowałem je uciszyć i uświadomiłem sobie, że płaczę krwią.
Przerwa na złapaniu tchu. Nevell był pierwszą i najprawomocniej jedyną osobą, której zdecydował się opowiedzieć to wszystko tak szczegółowo.
- W końcu ptaki zmieniły się w żywe pochodnie. Próbowały desperacko odlecić, ale były bezsilne w walce z-
boskim ogniem.
- Na placu pojawiła się Madlen. Miała w dłoni pergamin. Zapytałem o niego Zuge na zebraniu. Próbowałem ją wytropić, ale znikła bez śladu. W każdym razie ulotniłem się stamtąd, gdy tylko pojawiła się ku temu okazja.
I zamiast szukać wsparcia u Nevella, udał się pod równie znajomy adres. Apollo Avenue 20, gdzie zastał ojca.
- Trudno się do tego ustosunkować. Zuge jest pełna tajemnic. Być może, kiedy staniemy się Patronami, dostaniemy dostęp do większej ilości informacji, ale obecnie nie wiem, czy chce się wspinać po strzeblach kowenowej hierarchii. Wierzę i ufam Lilith bezgranicznie, ale nie mogę tego samego powiedzieć o jej wybrance. Pewnie Zuge celowo nie mówi nam wszystkiego, ale ciężko jest zaufać komuś, kto nie ufa nam. Jeżeli faktycznie błogosławieństwo, jakie dotknęło ją ze strony Lilith sprawiło, że dzierży w dłoniach magie, o jakiej nawet nam się to nie śniło, czemu tak skrzętnie to ukrywa i wrzuca nas w paszce niebezpieczeństwa, niepomna na ryzyko, jak wtedy, na polach uprawnych?
Zbyt dużo pytań, zbyt mało odpowiedzi. Cecil balansował na cienkiej linii zwątpienia.
[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Cecil Fogarty dnia Pon 9 Paź - 0:49, w całości zmieniany 1 raz

Czasem, w takich chwilach, jak te, kiedy emocje ciążyły jak kamień stresem na żołądku, miał wrażenie, że w oczach Nevella odbijał się księżyc, który, niczym drogowskaz, swoją srebrzystą poświatą, wskazywał Fogarty'emu drogę do celu, jakby sama Lilth czuwała nad nim, by dotarł do domu bezpiecznie. Bloodworth był jego drogowskazem, światłem przełamującym mrok. Sama Matka Piekieł złączyła ze sobą ich drogi.
Cecil długo tkwił w przekonaniu, że będzie sam jak palec i utknie otoczony przez ciemność, która w końcu, podobnie jak wygięte w kończyny cienie, które nawiedzały go w dziecięcych lękach, wyciągnie ku niemu swoje ramiona i całkowicie go pochłonie, jednak skrzypek nie pozwolił mu utonąć. Gdyby powiedział "zamknij oczy i idź, jestem za tobą", nie odwróciłby się, żeby sprawdzić, czy faktycznie za nim podąża. Zaufałby jego słowom, bo ufał mu bezgranicznie.
- Tęsknisz za telefonami w środku nocy? - zapytał zaczepnie. - Ostatni dzwonił dwa dni temu.
A potem subtelny grymas uśmiechu zniknął z ust, jak radość, która rozświetliła twarz. Przecięły ją cienie zmartwienia, pogłębione w pojedynczej zmarszczce na czole.
Mówił, a gdy jego relacja z dwudziestego szóstego dnia lutego zalała przestrzeń salonu, przerywał ją jedynie na ułamki sekund, by nabrać do ust powietrza. Z kolejnymi zlepkiem zdań opuszczających usta gwarantował sobie powrót do tamtego dnia. Słyszał krzyki wydobywające z kilkunastu obcych gardeł, które w jednej chwili zalały plac. Słyszał stłumiony przez natężenie hałasu głos kaznodziei, który przy fontannie wygłaszał swoją mowę o zbliżającej się każe z rąk Władcy Piekła. Widział spadający z krwawiącego nieba deszcz piór. Czuł pod palcami strukturę pierścionka, który podniósł z ziemi, kiedy się na niego natknął, kierując się ku wyrzeźbionym w skale wizerunku Aradii.  
Głos mu drżał, ale nie tak gwałtownie jak serce. Tłukło się boleśnie o żebra, wybijając niespokojny rytm w piersi, synchronizowany z porywistym oddechem. Przypominało wierzgającego konia, nad którym właściciel stracił kontrolę. Przez zesztywniałe od napięcia mięśnie przechodziły nieprzyjemne, zimne dreszcz, przez które czasem brakowało mu tchu i nabierał gwałtowne hausty powietrza. Strach wspinający się po ścianie gardła, zaciskał się pętlą wokół cecilowej krtani, przez co oddychał z coraz większym trudem. Zalała go przytłaczająca fala emocji, nad którymi stracił kontrolę między jednym etapem swojej historii a drugim. Wzrok miał zamglony, pozbawiony blasku życia. Jakby tam, na placu Aradii, pożegnał sie z życiem. Nie wiedział, kiedy łzy potoczyły się po policzku. Gromadziły  się w kącikach ust, spływały po podbródku i ginęły w kołnierzu golfu; oplatał jego szyje, równie mocno, co on owinął swoje place wokół palców Nevella, niemal miażdżącą je pod żylastymi prętami paliczków, w których czuł nieprzyjemne mrowienie. Ciepło bijające od studenta medycyny - ich stykające się ze sobą palce i dłoń mierzwiąca włosy - były jedynym spoiwem łączącym go z rzeczywistością. Pozwoliły mu przejść przez wydarzenia, które pragnął wyrzucić z głowy, ale wracał do niego każdej nocy pod postacią koszmarów, gnieżdżąc się w umyśle jak pasożyt żerujący na jego strachu.
Zorientował się, że płacze, kiedy poczuł na swojej skórze szorstkość materiału płaszcza Neviego. Potem dołączył do tego jego głos. I Cecil znowu odkrył to, co wiedzieć powinien był od zawsze - sama jego obecność pozwoliła mu przebrnąć przez tę historię i dała to, czego potrzebował - otuchy.
- Jak tam, złotko, myślisz, że moja wybujała wyobraźnia to dobry materiał na książkę, która być może zapisze się na kartach historii literatury równie trwale, co powieści Lovecrofta? - próbował się uśmiechnąć, ale na ustach powstała lipna imitacja tego grymasu, który straciła cały swój dar przekonywania i sugerowała, że Cecilowi wcale nie było do śmiechu. – Byłem na Apollo Avenue 20.
Tam, wśród zakurzonych ścian domu rodzinnego, mógł otworzyć furtkę kolejnym traumatycznym przeżyciom, które tkwiły w nim pod postacią tlących się w na krawędzi świadomości wspomnień swoim konstruktorem przywodząc na myśl plamy zaschniętej krwi. Blizny zdobiące powierzchnie skóry, nie mogły się równać z tymi głęboko ukrytymi pod jej wszystkim warstwami. Chociaż zabliźnione, czasem otwierały się na nowo.
- Namawiasz mnie, żebym uzbroił się w cierpliwość, chociaż wiesz, ile mnie to kosztuje? - powątpienie  w jego głosie było słyszalne w równym stopniu, co drżenie, nad którym nie był wstanie zapanować. Emocje nadal ściskała go lękiem za gardło. Czuł ich ciężar pod sercem. – Czasem bywasz moim przenośnym zdrowym rozsądkiem. To kolejna z twoich zalet.
Nevie miał racje. Nie mogli działać pochopnie. Cecila na zebraniu poniosły emocje. Enigmatyczny styl wypowiedzi Zuge sprawił, że kłębiące się w nim wątpliwości, w końcu wybuchły, przybierając formę lawy, która pod postacią słów ujrzała światło dzienne.
- Nie wiem, co o tym myśleć. Równie dobrze może badać nasze zaufanie, ale to nie zmienia faktu, że, widząc napięcie, jakie towarzyszyło dzisiejszemu spotkaniu, nie poczyniła żadnych kroków, by wyleczyć nas z wątpliwości. Chciałbym wierzyć, że nie jest patologicznym kłamcą i ma wobec nas dobre intencje, ale jej ostatnie czyny nieco temu zaprzeczają. – Chwila na zaczerpnięciu tchu. Kolejny papieros wylądował między wargami Fogarty’ego. – Żeby nie zawieźć twojego zaufanie, postaram się trzymać język za zębami, ale niczego nie obiecuję.
Dostrzegając, że Bloodworth jest tak samo spięty, jak on, usiadł bliżej przyjaciela. Oparłszy głowę o jego ramię, wsłuchał się w ich przyśpieszone, płytkie oddechy.[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Cecil Fogarty dnia Czw 2 Lis - 17:36, w całości zmieniany 1 raz

- Nie mam zwyczaju zadawać pytań, na które znam odpowiedzi - cecilowe usta nie pozostały obojętne na grymas, jaki zatlił się na odpowiedniczkach Nevella – ale zawsze możesz połechtać moje ego i odpowiedzieć. Stęskniłeś się za moim głosem w słuchawce?
Nie musiał wprawdzie Cecilowi odpowiadać na te pytanie. Nevell zawsze podnosił słuchawkę po pierwszym sygnale, jakby podświadomie przeczuwał, kto dzwoni i trzymał telefon pod ręką, by odebrać, jak tylko urządzenie się rozdzwoni. Fogarty chciał naiwnie wierzyć, że Nevell, po wielogodzinnym milczeniu, wyczekiwał chwili, aż usłyszy jego głos, bo właśnie wtedy wydawało mu się, że słyszał w jego głosie ulge wyrażoną głębokim westchnieniem.
- Szepnij mu o mnie słówko - silił się na beztroski ton, chociaż zdradziecka nuta, przez którą drżał mu głos, zdradzała wciąż utrzymujące się podenerwowanie, które spięło mięśnie paraliżem zesztywnienia. – Może wspólnymi siłami stworzymy bestseller, który w przyszłości będzie konkurować w wyścigu o nagrodę Pulitzera.
Pomimo całej emocjonalnej otoczki, jaka mu towarzyszyła, gdy wrócił do wydarzeń z dnia dwudziestego szóstego lutego, nie czuł przytłoczenia, które opadło na dno żołądka. Strach pięścią ściskający go za gardło zelżał. Oddychał swobodniej niż kilkanaście uderzeń serca wcześniej. Spokój wybrzmiewający ze słów Neviego podziałał kojąco na jego rozszarpane szponami wspomnień nerwy, przynajmniej do momentu aż brat w wyboru nie zapytał, co robił w domu rodzinnym.
Właśnie, co tam robiłeś, Cecilu?
Decyzja, by udać na Apollo Aevneu, pojawiła się pod wpływem impulsu. Nie była podyktowana racjonalnym myśleniem, ani zaakceptowana przez głos zdrowego rozsądku. Zmusił go do tego ból, jaki zagonił się w jego ciele. W drodze do domu rodzinnego bezustannie obracał między palcami złoty, najprawdopodobniej zaręczony pierścionek, którego podniósł z ziemi przed tym, zanim plac Aradii pogrążył się w chaosie. Kiedy się w niego wpatrywał, kjego myśli oscylowały wokół Dahlii. Myślał o niezapominajkach, które zakwitły w miejscu, gdzie odnaleziono jej ciało. Myślał o jej ciele włożonym do trumny i o samotnej róży, którą trzymała w dłoni. Uważaj, by się nie pokaleczyć jej kolcami, wyszeptał wtedy, wpatrzony w jej blade oblicze.
- Mój ojciec próbuje rozgryźć mechanizm działania syndromu dioskurków, by uwolnić nas od bólu. Po tym moim nagłym ataku paniki, chciałem go dyskretnie podpytać o postępy, ale nie poczynił żadnych. Poza tym  mija rok, gdy jej nie ma, Nevie, a mimo to wciąż czuję jej obecność, jakby stała obok. - Czym było to uczucie? Tęsknotą, bo nawet się z nią nie pożegnał? Pragnieniem, by jeszcze raz ją dotknąć, poczuć pod palcami ciepło jej skóry, usłyszeć brzmienie jej głosu i śmiechu, spojrzeć w jej oczy? Wyrzutami sumienia, bo odwrócił się do niego plecami, gdy potrzebowała jego pomocy i nie otarł jej łez, chociaż spływały po policzkach? - Przez chwile, kiedy orzeł wypuścił mnie ze swoich szponów i runąłem w dół, uderzając o bruk, byłem bliski utraty przytomności i wtedy ja zobaczyłem. Nie była osamotniona, towarzyszyła jej Anette. Poczułem potrzebę, by odwiedzić miejsce, gdzie...
...odebrała sobie życie nie przeszło mu przez gardło, pozostało razem z gulą w krtani i na moment spuścił wzrok. Musiał wziąć się w garść - spojrzeć na sytuacje z innej perspektywy i zignorować nawołujące go zza światów głosy. Pogodzić się z jej śmiercią. Zaakceptować, że jej nie ma. Pomimo tej wiedzy, nie mógł przestać szukać. Póki jego wspomnienia znajdowały się w obcych rękach, będzie czuł się niekompletny, okradziony z fragmentów duszy. Niektóre z nich Nevie ściskał w dłoniach, pozwalając, by niepokojem kaleczyły jego skórę.
- Wiem, że powinienem zachować dyskrecje i nie być taki opryskliwy. Poniosły mnie emocje, a język wyprzedził myśli. Co więcej, tuż po spotkaniu z Erosem, Zuge zaszczepiła we mnie wątpliwości, co do wiary w samą Lilith. Nie chcę wątpić w Naszą Matkę, dziękuję zatem, że je ode mnie zabrałeś - głos miał zniżony do szeptu, kiedy zwierzał się Nevellemu. Poza nim, tylko Forger wiedział o wątpliwościach, które targały Fogarty'ego i poniekąd je podzielał, ale nie miał mu za złe, że nie opowiedział się po jego stronie podczas zebrania. Jako pierwszy zabiegł o dyskrecje, której Cecil nie dochował. – Będę uważać to, co mówię i w jakim towarzystwie to robię.
Nadal czuł na sobie uważane spojrzenie Penelope. Nadal słyszał ponaglenie, które zaległo w tonie wypowiedzi Lyry i uświadomiło mu, że zrozumienie jego nastawienia może wykraczać poza zakres jej wyrozumiałości. Nadal czuł ciężar zadanego przez Zuge pytania - kwestionujesz słowa Naszej Matki?
Czasem nie mógł ufać samemu sobie. Czasem nie potrafił zaufać temu, co było niewidoczne dla oka. Czasem ufał jedynie temu, co znajdowało się w zasięgu jego spojrzenia. Obecnie w polu jego widzenia znajdował się Nevell. Jemu ufał bezgranicznie. Zawierzył mu swoje życie.
Zmniejszając dystans, który ich oddzielał, myślał tylko o tym, że potrzebował jego bliskości i bijącego od niego ciepła. Potrzebował zamknąć mocniej palce na jego dłoni, wsłuchać się w rytm narzucony przez ich oddechy. Potrzebował wsłuchać się w jego głos, poczuć zapach jego perfum. Potrzebował go poczuć. Robił to w chwilach największych słabości i ta właśnie nadeszła.
Przymknął na chwile powieki. Skupił się na pracy swojego serce. Nie biło tak gwałtownie jak przed kilkoma minutami, kiedy raczył Nevella swoją miejscami brzmiąca jak setek kłamstw opowieścią. Student medycyny ani razu nie zwątpił w jego słowa i był mu za to ogromnie wdzięczny.
- Wybrała ją sama Lilith. Nie wiem, jakim kryteriami się sugerowała, ale na pewno miała swoje powody, by wśród swoich wyznawców, największym zaufaniem obdarzyć Zuge. Musimy wierzyć w jej osąd. Ufać, że, będąc istotą doskonałą która dobre swoich dzieci stawia na pierwszym miejscu, nie popełniłaby błędu, przemawiając ustami Zuge. Może to ona, w swojej wspaniałomyślność, ofiarowała swojej prawej ręce moc, dzięki której może korzystać w pełni swoich możliwości? To co prawda nie tłumaczy, dlaczego sprawiała wrażenie, jakby znała i wiedziała kim jest Eros, ale może się obawia, że natłok informacji jedynie zasieje chaosu w naszych głowach.
Łapał się każdej nadziei, by nie skreślić Zuge, ale nie był w stanie walczyć z narastającym przeczuciem, przez które nie mógł swobodnie oddychać.
Kim była Zuge? Mogli jej ufać?
Przytaknął słowom Bloodwortha. Nie przypisywał mu złych intencji. Doceniał jego punkt widzenia i chłodny umysł. Rozmowa ta pomogła Fogarty'emu pojąć i uporządkować kwestie, które dotychczas stanowiły kość niezgodny między jego pojmowaniem rzeczywistości.
Rozmowa o Zuge została zwieńczona chwilą milczenia, spożytkowana - przynajmniej w przypadku Cecila - na refleksji. Przerwał ją Nevie.
- Mam już klucze i podpisałem umowę. Właściciel mieszkania zmniejszył mi czynsz o całe dwadzieścia dolarów, bo bal się, że się rozmyślę po tym, co się stało na placu Aradii. - Zanurkował dłonią w kieszeni płaszcza. – Jeden komplet dla ciebie. - Wcisnął Neviemu klucz w dłoń. Poddał mu adres. – Kupiłem kilka mebli, pomalowałem ściany i przede wszystkim przeniosłem już tam część swojego dobytku. Przeprowadzę się najpóźniej dwunastego, a nowy rozdział komiksu czeka na ciebie właśnie tam. Klucz, który ci dałem, potraktuj jak zaproszenie.  
Chociaż nie potrzebował zaproszenia. Zawsze był mile widziany w jego życie, niezależnie od pory dnia.
- Wiesz, że burczy ci w brzuchu? Zjedzmy w końcu te frytki, zanim ucieknie z nich całe ciepło. – Zwrócił Nevellowi przestrzeń.

Czuł wyrzuty sumienia, że przez kilka dni nie dawał znaku życia. Odciąć się od tego, co go otaczała. Od znajomych, przyjaznych twarzy. Od ulgi, która przychodziła za każdym razem, gdy w zasięgu wzroku pojawił się zakwitłe na policzkach Neviego rumieńce radości i dopełniający ich uśmiech. Separacja z Bloodwrothem nigdy nie wychodziła mu na dobre. Pogrążał się wówczas w depresyjnych myślach, jakie, po przerwaniu cyklu cotygodniowych spotkań z Foggy'm, nasiliły się. Znieczulenie usiłował znaleźć w stłumionym pięścią krzyku, na który pozwolił sobie pod chłodnym, otrzeźwiającym prysznicem, w alkoholu, w ogłuszającej muzyce, w obcym dotyku, w składanych na jego skórze pocałunkach, w imieniu nieznajomego cierpkością układającym się na języku i w cichych, wykradających dech piersi westchnień.
Nie opowiedział Nevellowi o swojej jednonocnej przygodzie, na jaką sobie pozwolił dzień po rozstaniu z Forgerem, pod wpływem zbyt dużej ilości alkoholu wlanej do gardła. Wstyd, który temu towarzyszył, ugasił żarem dwóch papierosów na skórze.
Póki co umysł wypełniały inne myśli, dzięki czemu nie musiał wracać do tamtej nocy. Być może jednej z najsmutniejszych nocy swojego życia, gdzie każdy pocałunek smakował jak pożegnanie.
Wystarczyło jedyne imię, by koncentracja Cecila została rozproszona.
Dahlia Cavanagh.
Tylko Nevell wiedział, jakie uczucie wiązały Fogarty'ego z siostrą Mallory'ego. Nikt inny nie dokopał się do tej wiedzy. Tę tajemnicę Dahlia zabrała ze sobą do grobu.
Dzień, kiedy wyznał studentowi medycyny całą prawdę, pamiętał jak przez mgłę. Bardziej zapadł mu w pamięć wzrok Neviego zwieszony na sylwetce Malla. W cichym, enigmatycznym "jest zbyt ładny" wyraził swoje pragnienie. Znał go zbyt dobrze, by nie wiedzieć co to znaczy.
- Czasem mam wrażenie ,że jest tuż obok. Słyszę jej glos przy uchu i intensywną woń jej perfum. Kiedy ostatnia patrzyłem w lustro, wydawało mi się, że skrawek jej twarzy znalazł się w zasięgu mojego spojrzenia, ale gdy się obróciłem, nikogo tam nie było.
Nie mówił mu tego wcześniej. Bał się, że popadł w paranoje. Bał się, że obsesyjne wizje stały się elementem rzeczywistości, ale nie mógł dłużej tego przed nim ukrywać, zmiatać sprawę pod dywan. Tylko jemu mógł wyznać wszystko, nie obawiając się, że jedyne, co zostanie w zamian, to pobłażliwy uśmiech okruszony posypką drwiny.
- Myślisz, że osoba, która obecnie posiada zlepki moich wspomnień, ma tez dostęp do mojego umysłu? - Nie brał tej opcji pod uwagę, ale dreszczem przerażenia przebiegła wzdłuż linii kręgosłupa, zanim ta perspektywa na stale zagościła w jego myślach. Musiał je odnaleźć. Odzyskać utracona cząstkę samego siebie. – Chcę cię tam zabrać i zabiorę.
By przeciwstawić się swoim lękom, musiał stawić im czoło. Sam, musisz to zrobić sam, wmawiał sobie przez wiele lat, ale, odkąd ciemność rozproszyły smugi światła, nie był sam.  Nie był samotną, odseparowaną do świata samotną wyspę. Dowodem była choćby obecność Nevella.
- Tak, wyrok zapadł, Nevellu Bloodworth - nie silił się na powagę, która zwiędła pod ciężarem głębokiego uśmiech rozlanego na wargach. Czuł go w nienawykłych do takiej ekspresji zastanych mięśniach twarzy, bo tylko przy nim, Nevim, pozwalał im na całkowite rozluźnienie. – Dwunastego marca stanie się prawomocny, więc spodziewaj się częstych, niezapowiedzianych wizyt w środku nocy. To zarówna groźba, jak i obietnica. - Obietnica, że będą się widywać częściej. Groźba, bo czasem stan, w jakim będzie odwiedzał studenta medycyny, wzbudzać może w nim ambiwalentne, niekoniecznie chciane odczucia. Strach ściskający pięścią krtań to cena, jaką płacić musiał za tę przyjaźń. W środowisku, do jakiego przenikał Cień, jedynym przejawem uprzejmości, na jaki mógł liczyć, to pięść wycelowała prosto w twarz. - Uważasz, że premiera nowego rozdziału komiksu jest pierwszą lepszą okazją? Aż tak nisko go cenisz? - oburzenie zostało zrujnowało przez nutę rozbawienia wybrzmiewającą w tonie głosu. - Cicho, nie odpowiadaj nie musisz. Cicho - położył mu palec wskazujący na ustach. Dłoń Neviego, którą nadal ściskał w swojej własnej, skierował ku swojej klatce piersiowej, tam, gdzie, nawet przez poły materiału płaszcza dało sie wyczuć bijące w piersi serce. - Słyszysz ten trzask? To moje serce. Jak teraz poskładasz je do kupy?
Uśmiech widniejący na cecilowych ustach nieco złagodniał, kiedy zainicjował kontakt wzrokowy, topiąc piwne oczy w otchłani błękitu. Oczy Nevella wyglądały jak wzburzone niebo tuż przed burzą - zachwycające i jednocześnie nieposkromione.
- Zjedzmy - zachęcił głosem zniżonym do szeptu, by rozwinął w końcu folię. Cofnął swoje dłonie, chwilowo nie znajdując im żadnego nowego zajęcia. Rozsiadł się wygodniej, ignorując sprężyny wbijające się w pośladki. Szelest papieru doleciał do jego uszu, gdy Nevell poszedł w końcu za głosem swojego żołądka. Cecil uchwycił w palce trzy frytki z krótkim "smacznego" ulatującym spomiędzy warg, zanim zacisnął na jednej zęby. Kęs, który ugryzł, był na tyle łapczywy, że nieomal się nie zakrztusił podczas przełykania, kiedy skrzypek znowu się odezwał. – Tyle razy prosiłem cię, żebyś nie używał w stosunku do niego określenia "stary". - Wiedział, ze swoim prośbami nic nie wskóra. Wiedział, jakie było stanowisko Neviego w kwestii jego znajomości z Foggy'm. – To żadne obłapywanie. Źle to intepretujesz. Kiedy zaczął mówić o placu Aradii, wspomnienia, dotyczące tych wydarzeń, znowu we mnie odżyły. Zupełnie, jak przed kilkoma minutami. Razem przeszliśmy przez to piekło. Szukałem u niego wsparcia i je otrzymałem, chociaż mógł mnie odtrącić.  
Wiedział, że temat Terence'a w końcu wróci. Zawsze wracał. Jak bumerang i chociaż Cecil nigdy nie mówił za wiele o ich relacji, to za wymownym milczeniem kryły się wszystkie myśli niewypowiedziane. Nevie szybko połączył kropki. Sam, na własną rękę, a jedyną wskazówką były emocje, jakie targały Fogarty'm i to, jak blisko Cecil go do siebie dopuścił, nie pozostawiając zbyt wiele przestrzeni na wątpliwości.
- Wytykasz mi niewłaściwe zachowanie, a sam się spóźniłeś. - Wycelował w niego oskarżycielsko dwiema frytkami, po czym – bezpruderyjnie – wsunął mu między wargi jedną z nich, a drugą sam zjadł.
Emocje były jak żywe stworzenie. Czuł, jak wiły się pod sercem. Chociaż wmawiano mu, że nie należą do niego, że są własnością Teresy, obecnie był nimi przytłoczony. Posmak ostatniego pocałunek, którego złożył na ustach Terence'a, nadal się tlił na jego własnych wargach. Co prawda przerwał ich co tygodniowe spotkania, ale nie mógł rozplątać supła przywiązania, który ich oblepił. Forger zawsze będzie częścią jego życia, wspomnień, myśli. Nie chciał zrywać z nim kontaktu. Udawać, że nigdy nie istnieli w jednym czasie i przestrzeni, zawieszeni w harmonii dwóch serc bijających do jednego rytmu. Dla siebie. Nie chciał też wyrzucić z głowy, że był jednym z niewielu źródeł jego radości. Czuł podskórnie, że Nevell to rozumiał, ale nie był w stanie tego zaakceptować, dlatego Cecil robił wszystko, by tematy krążące wokół Foggy'ego, zagłuszyć innymi. Nie chciał rozdrapywać jeszcze niezabliźnionych ran.

Lustra. Wszędzie widział lustra. Towarzyszyły mu na każdym kroku. Dom przy Apollo Avenue 20 był pełen luster. Matka godzinami przyglądała się swojemu lustrzanemu odbiciu. Robiła wszystko, by zatrzymać przy sobie młodość i powstrzymać proces starzenia. Nawet, w akcie desperacji, przeszukała kufry z rodzinnymi pamiątkami, łudząc się, że odnajdzie tam recepturę na wieczną młodość, którą opracował w odległej o wiele dekad przeszłości Leland. "Kochanie, opowiedz mi o tym więcej" mówiła do ojca słodkim, jak miód głosem, owijając sobie kosmyk jasnych pukli wokół palce. Ojciec poprawiał okulary w rogowej oprawie i spoglądał na nią z nad książki tak, jakby jej nie widział.
Lustra. Prześladowały go od najmłodszych lat. Niezliczoną ilość razy konfrontował swoją pieść z własnym odbiciem w jego tafli, czemu towarzyszył napad nieuzasadnionej agresji.  Wpierw przyglądał się spływającej po knykciach krwi, a potem, by dać upust złości, miażdżył odłamki szklą pod obuwiem, paląc jednego papierosa za drugim. Nie lubił na siebie patrzeć. Miał jej rysy twarzy, jej kolor oczu, jej uśmiech i krzywiznę szczęki. Nie lubił na siebie patrzeć, bo ilekroć zerkał w lustro, wyobrażał sobie, jak skóra odchodzi z policzków płatami. Nie lubił na siebie patrzeć, bo czasem nie poznawał w odbiciu samego siebie. Wiedział tam to, czym się stał.
Lustra. Pozastawiał na ich powierzchni wiadomości. Pisal je czerwoną szminkę matki. Przesłanie było zawsze takie same. Nie zapomnij. Czerwona szminka z daleka wyglądała jak krew.
Za pytaniami Nevella kryła się troska. Była jak zimna stal wbita w piersi na wysokości serca. Nie chciał być źródłem jego trosk, chociaż wiedział, że na takie refleksje było już za późno. Skazał go na wiele nieprzespanych nocy.
- Zazwyczaj znakiem ostrzegawczym są stany lękowe, albo, w skrajnych przypadkach, gniew i wydaję mi się, że pierwszy raz usłyszałem jej głos w październiku ubiegłego roku. - Nie potrafił tłumić emocji równie precyzyjnie, co Teresa, bo mimo iż zakładał na twarz wiele masek, często pękały pod naporem towarzyszący mu uczuć. Nie potrafił się odciąć, zdystansować. Pracował nad tym, stawiał małe kroki, robił postępy, niemniej jednak, niezależnie od tego, jak skutecznie nauczy się udawać, Nevell zawsze przejrzy nie tylko jego kłamstwa, ale też bezemocjonalną iluzją, która składała sie z drwiącego uśmiechu. – Co podejrzewasz? - Pogarsza ci się stan zdrowia brzmiało jak sugestia. Rownie sugestywne było spojrzenie Nevella.
Chciał skonfrontować się z jego podejrzeniami?
Wiedział co prawda, że podejrzenia Nevieg nie mogły się równać z profesjonalna diagnozą specjalisty, jaka mogła być wystawionej dopiero po konsultacji i wnikliwej obserwacji, ale nie mógł ignorować wyrazu troski, który, mimo iż na moment zawładnął jego rysami twarzy, został przez Cecila zauważony.
- Skandaliczne godziny? A co to takiego? - spytał, przywołując na powrót na swoje usta uśmiech. – Dotychczas nie znałem tego terminu, więc musisz być bardziej precyzyjny w oszacowaniu ram skandalicznych godzin. - Uśmiech na ustach się pogłębił. – Godzina po północy? Dwie? Trzy? - Do tej pory odwiedzał go w różnych porach dnia, jak i nocy. Nieobyczajne zachowanie. Takim określeniem można byłoby nazwać zwyczaj nachodzenia kogokolwiek w środku nocy, ale nie Nevella. Jedna z niezapisanych zasad, jaką rządziła się ich znajomość, głosiła, że miał prawo niepokoić go o każdej godzinie. Musiał jedynie uważać, by nie przeprawić go o stan przedzawałowy, kiedy zjawiał się na progu jego mieszkania w stanie, którego nie dało się nazwać inaczej niż opłakanym. Zdarzyło mu się to kilkakrotnie. – Lata praktyki uczyniły ze mnie mistrza w tej dziedzinie.
Czasem miał ochotę złapać wargami uśmiech, jaki wykrzywił usta na Nevella. Czasem miał ochotę jeszcze bardziej zatonąć w emocjonalnym przywiązaniu, najlepiej aż do utraty powietrza w płucach.  Ta ochota była jednak za słaba, by konkurować ze zdrowym rozsądkiem. Nie chciał przekreślać tego, co budowali miesiącami. Nie chciał przekreślać ich przyjaźń. Była ważniejsza od ochoty, która pojawiała się i znikała.
- Nic, bo te sklejone fragmenty zawsze będą należeć do ciebie - prowokacje za prowokacje. Oddal mu serce. Oddał mu fragamenty duszy. Oddal mu swój uśmiech. Oddał mu troskę i empatię. Dał mu całego siebie. Nie miał już nic więcej. – Wiec musisz się postarać, by biło tylko dla ciebie.
Iskra rozbawienia w spojrzeniu dogasła, wraz z kolejnymi, gorzkimi słowami, jakie padły.
Wiedział, że nie uniknie tego tematu. Splecione pod stołem dłonie nie mogły przejść bez echa. Wiedział, że nie spławi Nevella półsłówkami. Był zbyt przewrażliwiony na tym punkcie. Jakby sama wzmianka o Foggy'm wywoływała u niego alergię.
Cichym westchnieniem przegonił z czoła zmarszczkę irytacji.
Jesteś zazdrosny?, chciał nadać swojej wypowiedzi żartobliwej nuty, ale słowa ugrzęzły w gardle.
- Czemu jesteś na niego taki cięty? - Chociaz Terence był od niego starszy o dekadę, Cecil nigdy nie zwracał uwagę na różnice wieku, jaka ich dzieliła. Skupiał się na innych aspektach ich znajomości. Na tym, co ich połączyło. – Nikt tego nie widział poza tobą, Nevie - dodał na swoja obronę, bo, znajdując się pod ostrzałem oskarżeń, nie czuł się winy. Nie miał wrażenie, że, ujmując w palce dłoń Terence'a, okazał Lilith oraz członkom kowenu brak szacunku. Forger okazał mu gest wsparcia, a nie czułości, które ograniczyli głownie do ścian jego mieszkania. Mógł powiedzieć dużo więcej. Mógł stanąć w obronie Terence'a. Zaznaczyć, ze to on wyszedł z inicjatywą pierwszego pocałunku i ze to on przychodził do jego mieszkania. Mógł, ale nie chciał wzniecać w Nevellu większej irytacji.  – Dopraszam się o jego uwagę, wiec równie dobrze mnie możesz nazwać żenującym i - zamilkł na chwile - zakończyliśmy nasz romans, wiec, proszę, przestań. Nie dzisiaj, Nevie. Jestem wystarczająco przytłoczony.
Nie chciał wracać do tamtej nocy, do tamtych emocji, do tamtego przytłoczenia, którego czuł, gdy, wychodząc z mieszkania Terence'a, uświadomił sobie, że nie poczuje już jego dotyku na swojej skórze i nie wykradnie mu pocałunku. Żadnym papierosem - ani pierwszy, ani dziesiąty - nie ugasił żalu, którego czuł pod językiem. Nie stłumił go też alkohol, głośna muzyka i uśmiech nieznajomego.
- Wystarczyło tych kilka minut, bym zaczął się martwić. Cieszę się, że trafiłeś na zebranie cały i zdrowy. - Odruchem dłoni zaczesał Nevellowi zabłąkany kosmyk za ucho, by zaraz później zjeść kolejną frytkę. – Może źle interpretujesz jego zachowanie? Może nie chciał zostać sam? - Pozwolił sobie na subtelną złośliwość, unikając odpowiedzi na jego pytanie.