Taka ładna dziewczyna — trochę gorąca głowa z niej, ale kto nie ma wad?
Taka miła, a Marvin tak długo zwlekał z oddzwonieniem na numer, który spisał z ręki od razu po powrocie do domu z wyraźnym, choć niepewnym dopiskiem Sara? Sienna? Sally? Książeczka adresowa Marvina Godfreya podobnie jak sam jej właściciel — zniesie wiele absurdów.
Oby to było któreś z tych imion, bo na śmierć zapomniał, wyleciało mu z głowy.
Na swoje usprawiedliwienie ma tylko fakt, że gdy mu się przedstawiała, jeszcze lewitował z nogami w górze.
No dobra.
Wybranie numeru telefonu, kilka krótkich sygnałów, i—
— Cześć, tu Marvin, pamiętasz? Ten latający po Deadberry. Dotarłaś bezpiecznie do domu po tamtym...? — Rozsiadł się wygodnie na kanapie, piwo otworzył.
Ma pewne niejasne przeczucie, że ta rozmowa może chwilę potrwać.

Zawsze marzyłam o telefonie w kształcie ust albo takim z futerkiem. Po prostu wydawało mi się, że dzięki temu nie tylko będzie wygodniejszy, ale też odbieranie niechcianych rozmów będzie sprawiać większą przyjemność. Może powinnam poprosić Johana o taki model? Obawiałam się tylko, że mnie wyśmieje.
— Halo? — powiedziałam melodyjnym tonem, podnosząc słuchawkę do ucha.
Słuchawkę przytwierdziłam ramieniem, bo malowanie paznokci wymagało znacznie więcej koncentracji i sprawności, niż mogłabym sobie tego życzyć.
— Marvin? — odpysknęłam, prawdopodobnie nieuprzejmym tonem, gdy ten mówił dalej. Tak. Tak, pamiętam i nie sądziłam, że-: — Dzwonisz do dziewczyny cztery dni po tym, jak dała ci swój numer? — roześmiałam się, zaraz potem przygryzając policzek — takie przegryzienie pomagało równo pomalować mały paluszek lewej ręki.

— Minęły aż czte— — walnął się w obliczeniach. Nie pierwszy raz zresztą. Jego kumpel nie byłby dumny, na wszelki wypadek nic mu nie powie. — Zarobiony byłem, ja to nie potrafię usiedzieć w domu — pewnie zaśmiałby się z niego, że nie dość, że liczyć nie umie, to jeszcze do bab zabiera się jak pies do jeża.
Z tym, że baby to czasem są takie jeże. Sandra jest tego najlepszym przykładem, gdy z początku odpowiada tak—
Ostro.
— A po ilu dniach się oddzwania? — Pyta, całkiem zbity z pantałyku. Za dużo? Za mało? Co on może o tym wiedzieć, ma tylko słabą bajerę, dom w polach i dużo na głowie.
Może powinien poczekać jeszcze tydzień.

Przysłuchiwałam się we względnej ciszy, gdy stwierdził, że był zarobiony. Też mi wymówka. Nie znaleźć 3 minut, by zadzwonić. Nie, żeby miał taki obowiązek — wręcz przeciwnie. Nic nas nie łączyło, nie licząc krótkiej przygody w Deadberry i jego pomocy. Nie spotkałam się jeszcze z mężczyzną, który w ten sam, ponoć bezinteresowny sposób, pomógłby dziewczynie, a jednak. Fakt, że nie złapał mnie za tyłek, działał na jego korzyść. Ciekawe gdzie tak podróżuje — nie zadałam pytania, odrobinę licząc, że są to podróże do Bostonu, Nowego Jorku albo Paryża.
— W teorii w ciągu 48 godzin, ale to zależy... — cichy ton znacznie odbiegał od ostrego początkowego. Może i jestem zmienna. Niech wie, że nie trafił na podplotka. Ja też mam swoje racje! Może nie powinnam, ale... — Zależy, czego się od tej dziewczyny chce. Czerwony czy biały? — ważne pytanie, bo po odżywce nadszedł czas na poważne wybory.

Ano obowiązku żadnego nie miał.
Ale zawsze trochę głupio. A dowiedziawszy się, ile przepisowo powinien wynosić taki interwał, byłby załamał ręce, gdyby ich nie miał zajętych. Stopy nonszalancko wylądowały na kawowym stoliku, a pierwszy łyk zimnego piwa — w gardle.
Nic od ciebie nie chcę, spokojnie — rwało mu się, by wypowiedzieć, zmilczał jednak. Znów mógłby niecelowo zabrzmieć jak ostatni cham i prostak. Choć w zasadzie prostakiem był — ale nie z tych, co przypadkowe dziewczyny łapie za tyłek. Na pewne rzeczy zawsze warto nieco poczekać, zamiast odbierać siłą.
Albo nie doczekać się ich w ogóle.
Ważne pytania wymagają przemyślanych odpowiedzi, dlatego nim zdecydował — czerwony, czy biały — po drugiej stronie aparatu zapadła cisza, w której Marvin przyglądał się z uwagą swojemu otoczeniu. Szczególną uwagą zaś w tej ciszy obdarzył swoje skarpetki — nówki sztuki, kolorem wpadające w burgund.
— Czerwony.

Jeszcze przez moment przyglądałam się białemu lakierowi, by zaraz potem zwrócić wzrok na czerwień. Miał rację, dobrze mi było w czerwieni; ładnemu we wszystkim ładnie.
— Niech będzie — odpowiedziałam z przekąsem, znów pozwalając sobie na cisze, gdy przyschnięta zakrętka od lakieru zaskrzypiała cicho. — Wiedziałam, że dzisiaj zadzwonisz, dlatego odebrałam — potwierdziłam własną wróżbę, chociaż nie była ona aż tak dosłowna.
Ktoś zadzwoni — kabel i słuchawka ułożone w fusach były jednoznaczne. Litery M wcale tam nie było, a przecież pamiętałam, jak mi się przedstawił. Kilka fusów wylądowało w lewym górnym rogu (od mojej strony) dna kubka herbaty, a może był to osad? Nieważne; znaczyło, że telefon będzie miły.
— Ale nie patrzyłam w fusy na tyle długo, by wiedzieć, po co zadzwonisz. Poczekaj — nim zdążył odpowiedzieć, położyłam słuchawkę na stoliku, tym razem zębami radząc sobie z zakrętką. — Więc? — to tylko potwierdzenie powrotu na linię.

Możliwe, że zaczęli rozmowę nieco oschle, ale Marvin zamierza się zrehabilitować — nie lubi sprawiać wrażenia niemiłego, dlatego odrywa wreszcie spojrzenie od swoich skarpetek i siada trochę bardziej po ludzku. Sarze to nie zrobi żadnej różnicy, ale to niewątpliwie wspomaga Marvina skupienie.
O rozproszenia nietrudno, kiedy sześciu współlokatorów w akwarium tak hałasuje, tłukąc się o najlepsze miejsce na obiadowym liściu.
— Wiedziałem, że będziesz wiedziała, ale nie chciałem cię testować — a mógł podnieść słuchawkę, wybrać numer i jak w starym dowcipie, na z kim rozmawiam? odpowiedzieć: nie wiesz, kto dzwoni?
Kolejna wróżba zatem również się sprawdziła — ten telefon jest miły. I będzie milszy, gdy Marvin wreszcie powie, dlaczego wybrał dziś jej numer.
— A bo jak pomyślałem o przysłudze, to mi się przypomniało, że jesteś wróżbitką. A nie uważam, żeby twoja reputacja na tamtym wypadku ucierpiała — po prostu padliśmy ofiarą żartu, i—
Ale się rozwlekasz, Godfrey. Konkretniej!
Piwo wylądowało pomiędzy kolanami, Marvin nerwowo podrapał się po karku.
— Może zechcesz mi powróżyć?
Czy znajdzie kolejny skarb w Cripple Rock, jak ten na Pielgrzymce? A może wreszcie odłoży na to wymarzone łóżko wodne?
Marvin ciekaw jest, co szykuje dla niego przyszłość.

Krótki śmiech — słodki śmiech? Prawdopodobnie słodki, bo nie mi oceniać (słodki na pewno!) rozległ się w słuchawce, gdy wspomniał, że nie chciał mnie testować. Musiałam mu przyznać, że był nawet uroczy w tym swoim byciu miłym. Nie przywykłam do tego.
— To wszystko przez to, że rano nie spojrzałam w fusy, a w nocy w gwiazdy — wyjaśniłam mu, by zdawał sobie sprawę, że żart nie był formą przechytrzenia mnie, a zwyczajnie mojego niedbalstwa.
Nie było w tym nic złego — spojrzałam na porozrzucaną bieliznę, notatki do eliksirów i jedną jedyną książkę, którą wysłał mi Orestes. Dupek. Przygryziony język po raz kolejny pomógł w uzyskaniu prostej linii lakierem do paznokci. Miał rację, ładnie mi było w czerwieni.
— Chcesz, żebym powróżyła ci przez telefon? — na moment spojrzałam w ścianę przed siebie, mrużąc oczy. Oczywiście istniały szarlatanki w telewizji, ale całe Stowarzyszenie Anonimowych Chiromantów zgadzało się ze sobą, że to bujda. — Tak właśnie wygląda cała moja branża, od kiedy udawane wróżbitki pojawiły się w telewizji i można do nich zadzwonić, wiesz? To wcale nie jest tak, że to jest niemożliwe, bo chodzi tylko o kwestię jaźni. Wiesz? Połączeń umysłów i dobrego trzeciego oka, a ja mam doskonałe trzecie oko, ale one nie. One po prostu siadają przed — jak to jest po angielsku? — szklaną kulką. Siadają i wymyślają na poczekaniu tysiące bzdur, byleby tylko dzwonić, bo zarabiają na dzwonieniu. Vacas estúpidas, hadas mentirosas. Creen que se les permite todo porque han aprendido a mentir, pero no tienen ni idea de magia. Coños estúpidos... — litania ustała, gdy zorientowałam się, że wciąż mówię do słuchawki. — A. Przepraszam. Coś mówiłeś?

Marvin jej wierzy — czemu nie miałby? Każdemu zdarza się nie zajrzeć gdzieś, gdzie się zajrzeć powinno. Jak on, kiedy pojechał doprowadzić do porządku instalację sąsiada i nie zabrał ze sobą zestawu zacisków do kabli. Po prostu nie zajrzał do torby przed wyjazdem.
Okropny to był wstyd. Dobrze, że do domu miał niedaleko.
— A co, jeśli jest pochmurno, i… — Urwał, decydując się nie kończyć idiotycznego pytania, na które znalazł sam znalazł odpowiedź.
Więcej mądrości, niż w jego głowie znajdzie na dnie tej butelki, z której zaraz pociągnął solidny łyk, wysłuchując długiej i emocjonalnej odpowiedzi na pytanie, które przecież miało być tylko—
Różnych reakcji się spodziewał i gdyby miał być ze sobą kompletnie szczery — większość tych z jego wyobrażeń była jednoznacznie entuzjastyczna, a zaledwie kilka było przekornym kręceniem nosem, jak to niektóre panie miały w zwyczaju czynić.
Spodziewał się wszystkiego — ale nie tego, czego za chwilę doświadczą jego uszy. I wcale nie chodzi o słodki śmiech, a pełnię meksykańskiego słońca przezierającego przez słuchawkę i palącego bębenki — niby rozpoznaje język, niewątpliwie jego ojczysty, ale przez twardy akcent z południa — jakby doprowadziła Godfreya do słuchowej agnozji.
Chłop zdębiał, nie wiedząc co powiedzieć.
— Co? Nie—
Wydukał tylko, ale nie przedarł się już przez ognisty monolog Sierry. Przypomniało mu się.
Sierra. Brzmi jak imienny odpowiednik meksykańskiego gniewu i twardego er, podlanego tym samym, co sprawiło, że pierwszego kwietnia gwizdała parą z uszu.
Po pierwszym zdaniu rozluźnił napięte dotąd plecy, nawet łyknął z butelki kolejną porcję złota. Poczeka aż skończy.
Jest cierpliwy.
Skończyła.
— Tak, bo ja… nie musi być przez telefon, jak się umysłami nie zdołamy połączyć — jak się Godfrey domyśla, trzeba najpierw mieć gdzie nurkować, a jego umysł podobny ślimaczemu. Mogą nie poszaleć.

Często łapałam się na moich własnych monologach — myśli biegły od „kogo to obchodzi?” do „każdy powinien wiedzieć, że” i nie byłam w stanie nic temu zaradzić. 21 lat słuchania głosu Stelli minęło zbyt wolno, 4 bez jej tonu były wybawieniem. Nie malowała już paznokci na ten kolor co ja (nigdy odwrotnie).
— Ach... — odetchnęłam z nieukrywaną ulgą. Jeśli wziąłby mnie za szarlatankę z telewizji, byłby to najgorszy komplement, jaki w życiu dostałam (a parę ich było). — To dobrze. Wiedziałam, że jesteś mądrym mężczyzną.
We własnym zaślepieniu nie wiedziałam, że sama nabieram się na podobne frazesy.
— Więc chciałbyś, bym ci powróżyła — cichy głos miał być pstryczkiem w nos Zafeiriou. Pieprz się, Orestes. Deadberry od dzisiaj jest moje. Cichy głos miał być zachętą, a niepomalowana lewa ręka mogła poczekać, gdy wzięłam do niej słuchawkę, rozprostowując kark. — Żebym opowiedziała ci o twojej — pauza to tylko drobne modulowanie głosem, miał być przyjemny, zniżony do szeptu. — przyszłości... Chciałbyś wiedzieć, czy będziesz bogaty i szczęśliwy? — melodyjność to tylko drobna sztuczka. Im słabiej słyszysz, tym bliżej chcesz się znaleźć. Prawda? — Zdrowy? Taki przystojny już zawsze?

Miła ta wróżbitka — przemknęło mu przez myśl, gdy tak dociskał słuchawkę do ucha z wyrazem ogromnej ulgi. Przestała krzyczeć i znów zaczęła mówić w dialekcie, który Marvin rozumie i aż napił się za to — za chwilę pożałuje, że nie przyniósł tu ze sobą jeszcze dwóch zapasowych butelek. Ta obecna już pożegnała bezpowrotnie ponad połowę cieczy.
— Chciałbym — potwierdza, uśmiechając się kątem ust. Zna dobrze pojęcie nawijania makaronu na uszy, ale dziewczynie nie przerywa — to miłe jest, nawet bardzo, daje się więc porwać kobiecemu głosowi, co dla Godfreya brzmi jak spektakl, w który ma ogromną chęć uwierzyć.
Poprawił się na kanapie, z której nagle zaczął zjeżdżać, jak częściowo rozpuszczony kawałek masła na grzance — opowiedz mi o mojej przyszłości.
Co może czekać Marvina Godfreya?

Takie momenty zasługują na odpowiednią oprawę. Odłożyłam lakier do paznokci, zakręcając go niezdarnie, aby raz szybko dmuchnąć na kilka mokrych palców. Takie momenty jak ten są moimi ulubionymi, ta wyczuwalna potrzeba wiedzy słyszalna w głosie klienta, to uczucie niepewności. Przecież rozpoznałabym kłamstwo — wmawiam sobie naiwnie. Uśmiechnęłam się, łagodnie wypuszczając powietrze nosem — może nawet to słyszał. Ja słyszałam niezdarne ruchy, krótki trzask w słuchawce, czy on coś pije?
Znacznie łatwiej wróży się, gdy człowiek stoi naprzeciwko. Można dotknąć jego dłoni, zobaczyć jego duszę, popatrzeć w oczy. Można ocenić stan butów, zegarka, spodni. Można spróbować dostrzec podkrążone oczy. To w ten sposób wiedziałabym, jak zinterpretować wróżbę.
— Zrobię herbatę — wyszeptałam, ciągnąc za sobą długi kabel od stolika w kuchni aż do kuchenki, by zagotować wodę. — To trochę potrwa... Muszę ją zaparzyć, muszę ją wypić i popatrzeć w twoją przyszłość — powiedziałam równie cicho co wcześniej, znów siadając na krześle przy stole.
Zaczęło się robić ciekawie. Zagrajmy w grę.
— Zamknij oczy — musiałam wiedzieć cokolwiek, inaczej wróżba nie będzie wróżbą, a zagadką. — Zamknąłeś?

Nie kłamie — jego zainteresowanie tym telefonicznym spektaklem jest prawdziwe, żywe i zasługuje na chwilowe odłożenie butelki z piwem, jak i ona odłożyła swój lakier do paznokci.
Gdyby tylko Marvin domyślał się, że przez ostatnie minuty malowała paznokcie pod kolor jego skarpetek; nawet zrobiłoby mu się trochę głupio.
— Mam czas — odparł, bo rzeczywiście — dziś poświęcił kilka godzin na regenerację, oczyszczenie głowy. Wiecznie zarobiony być nie może, czasem nawet on musi odpocząć. Choć przecież zawsze znajdzie się coś do zrobienia.
— A czy ja też w tym czasie mogę się czegoś napić? — Zapytał, choć dał sobie to prawo już znacznie wcześniej — to prawie tak, jakbym nie pił sam.
Na zamknij oczy, Marvin powieki zatrzaskuje. Posłusznie, bez głupich pytań typu a skąd będziesz wiedzieć, że mam je zamknięte?
Nie irytuje się wróżbitki, bo jeszcze wywróży mu hemoroidy i już nigdy nie usiądzie.
— Zamknąłem.

Zaśmiałam się krótko, może wcale nie był takim skończonym dupkiem? Co z tego, że zadzwonił dwa później, przecież pomógł mi wtedy. Był miły.
— Możesz... Pijesz kakao? — tak go sobie wyobrażałam, pod kocem z kakao, z książką może nawet.
Już na pierwszy rzut oka wydawał się inteligentny i obeznany ze światem, a ja miałam do tego nosa. Uśmiech — ten, którego nie dostrzegłabym nawet w lustrze — pojawił się, gdy wspomniał, że zamknął oczy. Czemu miałabym mu nie wierzyć? Świat przecież nie był taki zły. Prawda?
— Pomyśl o czymś, za czym tęsknisz — podręcznik wróżbiarstwa, rozdział 3: Emocje. — Musisz wszystkie myśli skupić tylko na tym. Potrafisz tak? — woda zaczynała się gotować, mieliśmy jeszcze chwilę.

— Chciałbym. Skończyło się. Muszę kupić — oprócz tego przydałoby się, by dokupił jeszcze kilka piw, bo lodówka powoli zaczyna świecić pustkami. Jutro wybywa z domu na cały dzień, to przy okazji uzupełni zapasy. Ostatnio Sandy narzekała na kurczące się zapasy kukurydzy w puszce, to dostanie jej tyle, że będzie mogła ją jeść przez następny miesiąc. I być może przestanie mu wtedy wypominać ten kalendarz wiszący w warsztacie — ten osobliwie zatrzymał się na lutym.
I tylko być może miał z tym coś wspólnego typ urody modelki pozującej dla tego miesiąca.
Zamknięte oczy i prośba Sierry same przywołały obraz tego, za czym najbardziej tęsknił. Obraz ten zmieszał się z zapachem jabłecznika babci Dolores — bo to o niej Godfrey automatycznie pomyślał.
— Potrafię — choć chciałby nie umieć. Wizja zasnuła jego umysł do imentu, Sierra nie musiała nawet o to prosić.
Myśli więc. I czeka.