Wśród zapomnianych atrakcji lunaparku, na skraju wspomnień, wznosi się stary, opuszczony wyciąg linowy. Jego konstrukcja, kiedyś malowana na radosne kolory, teraz rdzewieje w oparach zapomnienia. Podmuchy wiatru zamieniają się w szelest zdziczałych lin, a porzucone siedzenia huśtają się w niekończącym się tańcu melancholii. Kiedy zachód słońca odbija się od rozwarstwionych warstw farb, wyciąg zdaje się ożywać na chwilę. Przez spękane okna stacji narciarskiej, opuszczone przez letnią sławę, przesącza się złote światło, rzucając cienie na niego używane liny.