[ukryjedycje]

30 kwietnia 1985

Przyszła tutaj z lekką nutką ekscytacji, Noc Walpurgii było wyjątkowe pod wieloma względami, które osobiście bardzo lubiła, choć opcja latania na miotłach zawsze wydawała jej się ciekawa, co rok próbuje swoich sił z różnym skutkiem, z dwa lata temu pamiętała, że narobiła sobie niezłych siniaków i niemal coś sobie złamała, a mimo to i tak wzięła udział w tym wyścigu po raz kolejny, takich atrakcji jak ta było niewiele w jej życiu także korzystała z tego jak tylko mogła, tym razem pewnie nie będzie inaczej, o ile znajdzie sobie jakiegoś przeciwnika albo przeciwniczkę. Z tego co zdążyła zauważyć kolejka była całkiem spora jeżeli chodzi o wyścigi między czarownicami i czarodziejami, wygrana pieniężna też była kusząca, problem był jednak w tym, że ona nawet za dobrze nie potrafi siedzieć na tej miotle a co dopiero polecieć jakiś dłuższy dystans dlatego nie sądziłaby była nawet blisko aby wygrać ten zakład, mimo to samo latanie sprawia jej sporo frajdy pomimo wielu... komplikacji, które odczuwa w trakcie lotu. W tym roku była przygotowana, ubierając luźniejsze sportowe ciuchy, także gdyby nawet je ubrudziła to nie będzie ich szkoda, nic a nic.
- Niech wielka trójca ma mnie w opiece i piekło będzie po mojej stronie - co jak co, ale wolała wyjść z tego jednak bardziej obolała niż obita, a co gorsza z połamanymi jakimiś kośćmi, a tej ostatniej wersji nawet nie bierze pod uwagę. Przez tyle lat nic groźnego się nie działo więc i tym razem będzie tak samo, bez kitu trzymała za siebie kciuki, aby tym razem mocno trzymała się miotły, miała nadzieje, że ta praktyka i dobre wiatry będą po jej strony. W sumie na tyle mogła liczyć. Teraz jedyną kwestia pozostaje to, kto będzie jej przeciwnikiem, stojąc sobie z boku zaczęła obserwować otoczenie chcąc zobaczyć kogoś kto może też stoi samotnie jak ona i zechce przetestować swoje umiejętności latania, niski był to poziom, ale jakiś był.

Były w niej dwie wilki.
Jeden smętnie wzdychał za faktem, że dzisiejszego dnia nie może spędzić z Mauriem. Noc Walpurgii miała w sobie coś magicznego, a przede wszystkim – moc atrakcji. Po wyplatanie słupków, przez wróżby, a nawet i modlitwę przy ognisku, aż w końcu – do wyścigów na miotle. No i romantyczne spacery. Co roku można było popływać łódką po jeziorze i nigdy w życiu tego nie zrobiła, bo nie miała z kim. Albo zatrzasnąć kłódkę na mostku – teraz też tego nie zrobi, no bo znów nie miała z kim. Puścić lampion – ale sama? Albo po prostu razem pospacerować. Teraz miała Mauriego, ale on bawił się w innym towarzystwie, do którego nie należała Allie. Było jej po prostu smutno i chociaż widziała go zaledwie wczoraj, już teraz tęskniła.
A drugi był podekscytowany, bo chociaż nie mógł być z nią Maurie, był z nią Ira, który obiecał jej całą moc atrakcji i wykorzystanie absolutnie wszystkiego do maksimum. Zdziwiłaby się, gdyby tak nie było; Ira był jedną z najbardziej entuzjastycznych osób, jakie znała i uwielbiała go za to. Za to, że potrafił dzielić z nią jej radość i wymyślać szalone plany do realizacji. Niektóre były zbyt szalone, ale duża część zapewniała świetną zabawę.
Chociaż teraz, tak stojąc razem z wypożyczoną miotłą w dłoni, miała mnóstwo pytań. Na przykład – jak się na tym kiedyś latało? I jak się lata teraz?
— Latałeś kiedyś na miotle? – to pytanie retoryczne; nie była skłonna uwierzyć, że ktokolwiek to robił. Dawniej czarownice miały w praktyce faktycznie wykorzystywanie tego środka transportu. Jak dobrze, że potem ludzie wynaleźli wygodniejsze samochody i motocykle. – W zasadzie to chyba trochę podobnie jak na motocyklu, co…? – zaczęła dość niepewnie, przechodząc powoli na linię startu i przerzucając nogę na drugą stronę.
W zasadzie ta konkurencja była i tak czystą formalnością – jakoś nie wierzyła, że mogłaby ją wygrać.

30 IV 1985 | Allie i Ira

To dziwne. To, że nie chlejemy już razem z Lily, śmiejąc się do rozpuku, grając w absolutnie durne, wymyślone na kolanie gry i opowiadając sobie żarty, które nie powinny skalać nigdy żadnego języka. Nie. Mieszkanie zionie pustką, a ja jestem jeszcze zbyt obrażony i dumny, by zapytać, gdzie jest, choć już zaczynam się martwić. Wieczorem napiszę. Na pewno nic jej nie jest, po prostu jak zawsze próbuje postawić na swoim.
Ale to dziwne. Że naprawdę spędzamy tę noc osobno, że ta kłótnia była na poważnie. I to tylko dlatego, że sięgnąłem po trochę szczęścia? Nie wiem, dlaczego ona nie potrafi tego zrozumieć. Przecież wiem co robię, przecież to moje życie, przecież-
Wybieram kolejną płytę, która spocznie wraz z innymi przy gramofonie — repertuar dla mnie i Allie na dzisiejszy wieczór. W planach oczywiście są wyścigi na miotłach, więc alkohol chwilowo ograniczam. Nadrobię wieczorem.
Before jest krótszy niż zakładałem i nawet nie wiem, kiedy mija nam ten czas. W pewnym momencie po prostu jesteśmy na wzgórzu, a ja z ekscytacją wybieram odpowiednią miotłę. A potem z bezbrzeżnym szokiem obracam się przez ramię, by spojrzeć na Allie, jakby właśnie spadła z nieba.
— Oczywiście — odpowiadam z naciskiem, bez najmniejszego sarkazmu. — Nigdy nie latałaś?! — Odkąd pamiętam lot na miotłach był moją ulubioną atrakcją na święto Walpurgii. Już jako gówniarz ścigałem się z bratem i przyjaciółmi tak, jakby od tego miało zależeć moje życie.
No nie, gdzie ona się uchowała?! W takim wypadku ta rywalizacja nie ma w ogóle sensu, przecież to oczywiste, że wygram. Doświadczenie akrobatyczne i tak daje mi przewagę, a teraz jeszcze to. Cóż… Po prostu coś wymyślę i dam jej wygrać.
— Łap, ta będzie ci pasować. — Rzucam Allie jedną z lżejszych, zgrabnych mioteł, a drugą biorę do własnej dłoni, spoglądając na nią spod cięższego, pobłyskującego makijażu. Specjalnie założyłem spodnie, żeby latać bez obaw, ale teraz zaczynam myśleć, że obcisła skóra nie była najlepszym wyborem. Szczególnie, jeśli chcę startować na głównym torze.
Jakoś ogarnę.
— Wskakuj — ponaglam, przekładając nogę nad miotłę i czekam moment, aż ta się uniesie. — Miotła sama cię poniesie, skup się na tym, gdzie chcesz lecieć, a reszta to balansowanie ciała. Trzymaj się mocno i niczym się nie przejmuj. To świetna zabawa! Dalej, startuj pierwsza.

Ira jest zdziwiony Allie dokładnie w ten sam sposób, w który ona jest zdziwiona jego pytaniem. Dla Iry to może naturalne, takie atrakcje podczas Nocy Walpurgii. Allie nie za bardzo miała z kim się ścigać i w konsekwencji jedyny jej kontakt z miotłą, to było siedzenie na niej i podrygiwanie przez chwilę w kółku, pod baczną obserwacją któregoś z rodziców.
Nigdy się nie ścigała. Na pewno nie na niej. Jedyne wyścigi, jakie pamięta, to w szkole na sali gimnastycznej, albo na boisku. Nie była w tym najlepsza, ale nie była też tak całkiem najgorsza. Tylko od tamtego czasu mnóstwo się zdążyło pozmieniać i jej życie nie jest już aż tak bardzo ruchliwe jak kiedyś.
— Na pewno nie w takich wyścigach – odpowiada, łapiąc miotłę wybraną jej przez Irę. Ta była lekka i całkiem poręczna, nawet jeśli strasznie twarda i wpijała się niemiło w tyłek. No nic.
Z nią między nogami pokicała w stronę linii startu, gdzie ustawiła się, czekając na Irę. I jak się miało okazać, również na jego wskazówki.
Wyglądało na to, że to nie miało być takie trudne. Miotła sama ją uniesie, a ona tylko miała nią nawigować… czyli to trochę jak jazda na motocyklu. Szybka jazda na motocyklu. Da radę.
— Tylko ani mi się waż zostawać w tyle – rzuciła z uśmiechem. Nie przyszło jej do głowy, że mógłby specjalnie dać jej wygrać, bardziej mówiła to w formie żartu. Pewnie nawet będzie za bardzo skoncentrowana tym pierwszym lotem, żeby się za nim oglądać. Pierwsze sekundy na pewno będą paraliżujące.
No nic.
Zrobiła dokładnie tak, jak jej mówił. Usadziła się w miarę wygodnie na miotle, po czym odbiła się od ziemi. Miotła uniosła ciężar jej ciała (ważyła prawie tyle, co nic), dzięki czemu mogła śmignąć ścieżką naprzód.

Prędkość: k100 + 5 (gibkość) + 4 (sprawność) | k10 na zdarzenie losowe

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 97

--------------------------------

#2 'k10' : 6

No nie wierzę! Nie ścigać się ani razu na Nocy Walpurgii? Toć to skandal! Allie musi jeszcze poznać życie, poważnie. Już moja w tym głowa, by tego dopilnować. Trzeba nadrabiać szybko, póki nie hajtnie się z Muriem, bo wtedy to już pozostaje życzyć jej szczęścia i uniknięcia śmierci na histerię. Nie wiem, jak można funkcjonować, będąc w Kręgu, ale wystarczy spojrzeć na Mauriego i już widomo, że to niszczy człowieka. Jest śliczny, cudny i w ogóle, ale coraz mocniej widać jak bardzo doskwiera mu bezsenność. I ja się nie dziwę — żyjąc w takim środowisku też w końcu bym zwariował. No a wiadomo, od nieprzespanych kilku nocek pod rząd do dostania pierdolca to już bardzo krótka droga. Szkoda tylko, że Allie też to czeka. Miłość miłością, ale na poważnie nie wiem, czy jakiekolwiek uczucie jest tego warte. Ale może przesadzam, może wcale nie zamierza się jej oświadczyć. Pojutrze się okaże. Przemagluję go tak, że aż miło.
— No nic, nadrobimy! — uznaję beztrosko i łapię się jeszcze teatralnie za serce niby to urażony insynuowaniem, że mógłbym zostać w tyle. Ależ skąd, absolutnie. Postaram się raczej nie zostawić w tyle Allie. Skoro pierwszy raz się ściga, lepiej mieć ją na oku. Ja lubię adrenalinę i ryzyko nijak mnie nie przeraża, w dodatku jestem przyzwyczajony do wysokości, ale z nią sprawa wygląda inaczej. Nie chce mieć jej później na sumieniu i tłumaczyć się Mauriemu, czemu nic nie zrobiłem, jak zaczęła panikować na miotle. Nie żeby Maurie miał prawo oczekiwać ode mnie tłumaczeń. Przecież nie jest jej ojcem. Nie wiem, może jest, w Kręgu te sprawy są odrażająco nieoczywiste.
Allie rusza i wystrzela jak z procy, co sprawia, że moje brwi szybują ku górze. No, no, jak na pierwszy raz to ładnie wypruła.
Szkoda tylko, że prosto w gałąź.
— Uważaj, nie poharataj sobie buźki! — zakrzykuję, próbując dojrzeć, czy nic sobie nie zrobiła.

Prędkość: k100 + 50 (gibkość) + 43 (sprawność) -20 (pozwalam sobie dodać stały ujemny modyfikator, bo Ira specjalnie leci wolniej) | k10 na zdarzenie losowe

The member 'Ira Lebovitz' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 93

--------------------------------

#2 'k10' : 5

Ten nagły pęd był chyba tylko dziełem przypadku albo szczęściem początkującego – jak wypruła, tak pozostał za nią tylko cień i rozwiane włosy. Ale… z każdą chwilą zaczynała nabierać pewności, że faktycznie – to prawie jak jazda na motocyklu! Kierownica tylko była trochę okrojona, nieco bardziej prymitywna, ale zaczynała łapać, jak się nią steruje. No i wszystko polegało przede wszystkim na balansowaniu swoim ciałem na miotle – trochę tak samo jak na motocyklu! Bułka z masłem, wystarczy tylko-
Jeszcze patrzeć na głowę.
Cienka gałąź smagnęła ją po buźce i jeszcze przez parę sekund w oszołomieniu odczuwała liście na swojej twarzy. Oderwała w odruchu jedną rękę, żeby odrzucić włosy za siebie i przy okazji zgarnąć ewentualne pozostałości po liściach, albo gorzej – robakach. Czy były czy nie, Allie szybko chciała się pozbyć ich z twarzy i za moment wróciła tą ręką do trzonka miotły, bo okazuje się, że jednak latanie z trzymaniem tylko jednej ręki jest trochę trudniejsze, niż jak ma się kontrolę w dwóch.
W tej chwili nieuwagi Ira wypruwa hen do przodu, ale znajduje się jeszcze nie tak bardzo daleko.
— Ha-ha! – odkrzykuje mu tylko, mylnie biorąc troskę za małą złośliwość, chociaż nie wiedzieć czemu. Chociaż… z drugiej strony czasem bywali dla siebie złośliwi. Tak po przyjacielsku, Ira tarmosił jej włosy, ona nie pozostawała dłużna. Teraz też nie miała do niego urazu, ale z jakiegoś względu pomyślała, że właśnie teraz mu się zachciało z nią jeszcze droczyć. – Sam lepiej patrz na drogę!
Absolutnie nic się nie stało i Ira radził sobie na miotle wręcz znakomicie. Allie też nie szło aż tak źle, nie mogła narzekać, chociaż ślepa nie była – chociaż pędziła, jeszcze nie okiełznała tego żywiołu na tyle, żeby wystrzelić jak z procy, tak jak Ira. Dryfował ładnie przed nią w powietrzu i nie miał żadnych problemów z utrzymaniem równowagi, aż mogłaby mu pozazdrościć. Jednak te treningi z rodzeństwem dobrze musiały podziałać na jego doświadczenie i umiejętności, mogłaby mu wręcz pozazdrościć.

Prędkość: 106 + k100 + 9

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 27

--------------------------------

#2 'k10' : 7

Wyjątkowo nie zamierzałem być złośliwy i mój komentarz wziął się absolutnie z czystej troski. Ale interpretacja Allie sprawia tylko, że uśmiecham się uspokojony, bo skoro ma siłę się odgryzać, to znaczy, że nic się nie stało i bliskie zetknięcie z gałęziami tylko wyglądało tak groźnie. A skoro tak, to lecę dalej, powstrzymując krótką myśl o cofnięciu się do niej. Próbuję lecieć wolniej, ale ciało samo układa się tak, że mimo wszystko nabieram pędu i wypruwam znacznie dalej niż Allie. Dostrzegłszy to, zatrzymuję się na moment, akurat po to, by zobaczyć, jak moja słodka rywalka zaczyna tańczyć na miotle. To znaczy, miotła zaczyna tańczyć, a ona biedna próbuje się utrzymać.
— Pochyl się do przodu! — próbuję przekrzyczeć wiatr, który choć nie jest dziś specjalnie porywisty, to jednak w powietrzu trochę zaburza komunikację na odległość. Dodałbym jeszcze, skąd ta rada, ale nie chcę zdzierać gardła.
Dopiero upewniwszy się, że Allie nie spadła i udało jej się odzyskać kontrolę nad miotłą, sam także ruszam dalej, choć wciąż staram się lecieć wolniej, niż bym mógł, gdybym zechciał dać z siebie wszystko. Ale nie chodzi o to, żeby wygrać, tylko o to, by się dobrze bawić. Na tym etapie, jakbym po prostu odpuścił i dał jej dolecieć do mety pierwszej, byłoby to zbyt oczywiste, więc nie będę specjalnie starał się przegrać, bo jeszcze strzeli focha. Ale będę musiał jej rozjaśnić, skąd ta łatwość w lataniu. Maurie wie o mojej profesji od dawna dzięki współpracom z teatrem, więc nie musiałem sam mu niczego zdradzać, ale pewnie w końcu i tak bym mu powiedział. A skoro on wie, Allie też powinna — przecież nikomu się nie wygada, no i pewnie by ją trochę dotknęło to, że Maurie wie, a ona nie. A to przecież nie tak, że jednemu ufam bardziej niż drugiemu.
Ale to później. Na razie trzeba dolecieć do mety.

Dotychczasowa suma: 166
Prędkość: k100 + 50 (gibkość) + 43 (sprawność) -20 | k10 na zdarzenie losowe

The member 'Ira Lebovitz' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 23

--------------------------------

#2 'k10' : 8

Ira już się nie odzywa, a sam kryzys wydaje się zażegnany. Allie jeszcze nie wie, że zażegnany został jedynie chwilowo i za moment będzie miała borykać się z czymś o wiele gorszym – z czymś, z czym uzna, że grzbiet konia jest o tyle bezpieczniejszy, że koń sam z siebie nie zacznie radośnie pląsać do disco.
Jeszcze żeby gdzieś zaczęła muzyka lecieć, ale nie – nie było muzyki, a w rytmie dzikiego tańca miotły wyczuwa puls Billie Jean Michaela Jacksona, które od dwóch lat jest z uwielbieniem grane przez wszystkie stacje radiowe. Samo brykanie wprawdzie nie było aż tak złe, przypominało tylko trochę rodeo, na które nie była przygotowana; trochę jak to z bykiem w większych wesołych miasteczkach, na których nigdy nie była. W sensie, na bykach i rodeo, nie w wesołych miasteczkach.
Najbardziej krytycznym momentem było, kiedy miotła niemal stanęła dęba i zaczęła się przesuwać do tyłu, jakby tańczyła jakiegoś moonwalka, a potem nagle obróciła się, przez co i Allie zrobiła piruet, a śniadanie podeszło jej jednocześnie do gardła. Zaczęło jej szumieć w głowie i tylko z ledwością usłyszała wskazówkę Iry.
— Próbuję!
Zaczynała dochodzić do wniosku, że to całe latanie na miotle chyba jednak nie jest dla niej. Ira wypruł daleko przed nią, a ona siłowała się z tańczącą miotłą, której układ choreograficzny chyba się już jednak skończył, bo klapnęła nagle, co z kolei znów oszołomiło Allie, i zaczęła z powrotem pędzić gdzieś przed siebie. Włosy teraz rozwiane były jeszcze bardziej, wolną ręką próbowała zgarnąć je z twarzy, a potem kurczowo złapała się trzonka, tak tylko w razie gdyby jeszcze raz przyszło jej odtańczyć moonwalka na miotle.
Jednak to latanie w dzieciństwie dużo dawało, patrząc po tym, jak Ira sobie świetnie radził. Aż mogła sobie pluć w brodę na temat tego, ile straciła.

Prędkość: 142-5 = 137 + k100 + 9 (sprawność + gibkość)

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 39

--------------------------------

#2 'k10' : 5