30 kwietnia 1985, 11:19

Lśniąca, samotna, o smaku, który od poranka wypełniał usta metaliczną nutą zardzewiałych gwoździ; zdarta skórka na kciuku wypluła ziarenko krwi — odruch podpowiadał uniesienie palca do ust i scałowanie kropli; obrzydzenie twierdziło, że nie potrzebował dokładki.
Od listu wuja ślina nie była śliną; zaczął czytać z papierosem w ustach — pod sam koniec filtr przesiąknięty był krwią.
— Daj Richarda do telefonu.
Nowy numer Piekielnika przypominał pełnomocny wyrok; zgięta w pół gazeta próbowała ukryć temat dnia i podkreślić temat Ośrodka, ale—
— Kto—
Głos w słuchawce nie należał do nikogo; był męski, nieznajomy, oficjalny — wykręcając numer, Williamson nawet przez moment nie łudził się, że odbierze Richie.
— On wie, kto.
Cisza w słuchawce była wymowna, ale nie osądzająca; jego brat wiedział, jak wytresować służbę. Szmer na linii przerwało ciche połączenie — przekierowany wewnętrznie numer potrzebował kilkunastu sekund, zanim kliknięcie wprawiło świat w ciąg przyczynowo—skutkowy.
Podnoszona słuchawka, przymykane powieki; zamknięte drzwi biura, ciche echo kroków na korytarzu.
— Richie — nie czekał na potwierdzenie; Richard nigdy nie rozwiewał wątpliwości — zbyt dużą przyjemność czerpał z ich podsycania. — To—
Koszmar. Katastrofa. Kataklizm.
Wszystko, co chciał powiedzieć, zaczyna się na k, więc—
— Kurwa.

Szklanka jest wysoka i do połowy pełna — dziś stawiam na optymizm. Życie to taniec, życie to śpiew, życie to dobieranie zegarka do balowego smokingu i słuchawka, która podskakuje na eleganckich widełkach w rytm czyjegoś zniecierpliwienia. Dzyń—dzyń, to na pewno nie Ratusz, dzyń—dzyń, ani żaden szanujący się członek Kręgu, dzyń—dzyń, więc może teściowa?
W drzwiach biura miga blada twarz służącego; odpowiedź widzę w jego oczach.
Rolex GMT—Master (białe złoto, nie jestem tani) wraca do pudełeczka; przyjemny chłód zegarka zastępuje ciężar podniesionej słuchawki.
— Powinieneś być milszy dla mojej służby — zanim wybrzmi Richie, dedykuję naganę rodzonemu bratu. — Zatrudniam prawdziwych Amerykanów, nie tych z importu.
Są na tym świecie rzeczy warte podkreślenia.
Echo urywanych słów w słuchawce próbuje zepsuć moje postanowienie; to miał być optymistyczny dzień, dzień pełen okazji, uściśniętych dłoni i uśmiechu, który powinni odlać w gipsie, obsypać złotem i nazwać dziełem sztuki. Zamiast tego słyszę przeszłość — grube ściany, zimne spojrzenia, krzyk, który—
Kurwa, w rzeczy samej.
— Za siedem godzin będziemy w limuzynie z człowiekiem, którego wyzywasz od kobiet lekkich obyczajów — Oscar za nonszalancję w głosie; Nobel za odkrycie kłamstwa na nowo. — Jeśli masz plan, to ostatnia okazja.
Nie dzwoniłby, gdyby nie miał; nawet, kiedy w nowo ustanowionej rzeczywistości wszystko rozpoczyna się na k.