7 maja 1985

Przeciwne ugrupowanie umiało się bić - musiałam im to przyznać. Byli starsi, bardziej doświadczeni i w życiu i w boju. Nam tego brakowało, nikt z nas też nie był gwardzistą, jak tamten Verity. Musieliśmy potrenować, dlatego nie odmówiłam Lyrze, gdy ta zaproponowała sparing. Byłam ciekawa, jak radzi sobie w walce, bo nie miałam wtedy okazji sprawdzić, jak działała w jaskini. Może to i lepiej, wspominając jej krzyki?
Czekałam pod drzwiami kamienicy, gdzie mieściło się mieszkanie Vandenberg w tym zaplutym i śmierdzącym Sonk Road. Nie lubiłam tego miejsca, bo zawsze miałam wrażenie, że jakoś wyróżniam się zbyt mocno pośród tych ćpunów i biedaków, co zapewne oni widzieli. Czekali tylko na moment mojej nieuwagi, żeby mnie okraść. Ubrana w dżinsowe szorty, trampki i uczelnianą bluzę dresową, byłam szczerze uradowana, gdy moja towarzyszka uraczyła mnie swoją obecnością. Mogłam się stąd zmywać
- Ronan się przeprowadził? - Uniosłam jedną brew na siedzeniu pasażera, gdy zauważyłam, że dziewczyna wcale nie wiezie mnie w stronę rodowej siedziby Lanthiera. Nigdy mnie tam nie było, ale umiałam skojarzyć mniej więcej, jak trzeba tam dojechać. - Jakby przyszła gromadka jego gów-... szkrabów, to zajmij się nimi... Bo je ukatrupię... dosłownie - Spojrzałam się z pełną powagą na Lyrę, gdy miałyśmy już wychodzić. - Nie no żartuję... może - Zachichotałam w celu rozluźnienia atmosfery i trzasnęłam drzwiami taniego samochodu, może nawet trochę za mocno niż powinnam. Raczej bardzo za mocno...
Stojąc dalej przy samochodzie, spojrzałam teraz w kierunku pięknego domu z drewnianych bali. Ptaki ćwierkały, przyroda odżyła po mroźnej i okrutnej zimie. Nie było tu tej całej betonozy Starego Miasta i szczerze zazdrościłam mu życia na co dzień w takich warunkach. W moim domu rodzinnym w Broken Alley też nie było tak zielone w tym całym osiedlu wiktoriańskich posiadłości. Ale wciąż - była to wieś, czyli miejsce nie do końca dla mnie. Ceniłam sobie życie w centrum miasta, gdzie mam blisko w zasadzie wszędzie. Tutaj musiałabym się wybierać w dłuższe trasy samochodem, żeby na szybko kupić cokolwiek.
- Prowadź, nie mamy całego dnia... - Spojrzałam teraz na swoją towarzyszkę, a raczej oponentkę i czekałam na jej ruch.

— Nie, chyba tymczasowo tam mieszkali — przez tam, ma na myśli kuchnię, w której spaliła piekarnik. Nie pytała w sumie, dlaczego akurat tam; może podlewał kwiatki, pod nieobecność rodziców?

Potem spojrzała na Blair znad uniesionej brwi.

— Jeśli przyjdą jego gremliny, to jesteś zdana na siebie — zaśmiała się, chociaż mówiła całkowicie poważnie. Gdyby Lyra potrafiła zapanować nad nimi, to ich pilnowanie byłoby znacznie spokojniejsze. Jeśli przyczepią się do Scully, to jej problem. — Ostrzegam, mogą ci osmarkać tę bluzę.

Dokładnie dlatego kazała jej ubrać się w coś, za czym nie będzie tęsknić.

Zaparkowała kilka metrów za bramą wjazdową. Świeże, leśne powietrze, pachniało najzwyczajniej na świecie. Zupełnie, jakby kilometry pod ziemią, nie stały otwarte wrota do Piekła. To zabawne, jak łatwo jest pomylić apokalipsę z sielanką.

— Nosi cię, Scully?

Rozumiała to. Ją też nosiło; poczucie beznadziei minęło, a wraz za nim pojawiła się złość. Wściekłość, z którą nie wiedziała, co zrobić.

Droga do drzwi wejściowych była krótka, ale również mało owocna. Drzwi były zamknięte, co pewnie oznaczało, że wybrali się gdzieś wszyscy; może jedynie na chwilę do lasu, w końcu wiedział, że przyjeżdżają. Nie ma problemu — mają co robić, czekając.

— Nie ma co czekać — powiedziała, obracając się przodem do Scully. Podwórko było rozległe, a dom na tyle oddalony, że nikt nie zauważy małego pokazu magii. Podwinęła rękawy trochę za dużej, męskiej bluzy i uśmiechnęła się. — Trzy zasady—

Brzmi znajomo, Vandenberg.

— —nie po twarzy, żadnych trupów i tylko magia odpychania. Zgoda?

Jeśli Scully potwierdziła — pokiwała głową, powiedziała tak, wysłała znaki dymne — to mogły zaczynać.

Miała nowe zaklęcia do przetestowania.

przechodzimy do kostnicy