[ukryjedycje]

Pełna tajemnic "Kolekcja Faustów" była niemal równie enigmatyczna, co Frankensteiny, które ojciec składał w garażu. Arlo bywał tu sporadycznie, od czasu do czasu, hobbistyczny, pozornie bez celu, dla zabicia czasu, w ramach relaksu. Przechadzał się między regałami, przyglądał się cudom i dziwom zgromadzonym na przestrzeni dekad przez rodzinę, która cieszyła się reputację odludków. Nigdy o nic nie pytał, nigdy nic nie nabył na własność. Traktował ten sklep, jak muzeum. Wystawa niemalże antycznych osobliwości wciąż wzbudzała jego zainteresowanie.
Tym razem miało być inaczej. Tym razem nie zjawił się tu po to, by zadbać o swoje samopoczucie. Tym razem zabrał do Kolekcji Faustów siostrę, która unikała tego - według niej brudnego, obskurnego i cuchnącego - miejsca, jak szatan wody świeconej. Tym razem wybrał się tu z siostrą, bo zbliżały się urodziny ojca i oboje po cichu liczyli, że kupią tu coś, co przypadnie mężczyźnie do niewybrednego gustu.
- Jak w garażu ojca - odezwał się po krótkiej chwili milczenia, zerkając na towarzysząc mu Scar, która nie podzielała stłumionej ekscytacji refleksami odbitej w jego spojrzeniu. Zachowywała dystans kilku kroków. Czuł na karku jej zniecierpliwione spojrzenie. – Spójrz na to. Wygląda jak coś, co mogłoby pojawić się w Gwiezdnych wojnach. Francisowi może się spodobać.
Rozejrzał się przez ramię. Upewnił się, że teren był czysty i podszedł bliżej, by przyjrzeć się uważniej przykuwającemu spojrzenie eksponatowi. W chwili słabości, w beztroskim, niemającym nic wspólnego ze zdrowym rozsądkiem przypływie fascynacji, musnął palcem misternie wykonany mechanizm - delikatnie, jakby w obawie, że rozleci się pod naporem obcego i zapewne niechcianego dotyku. Przez chwile, ułamki sekund, wszystko było tak jak przedtem - nic nie zwiastowało tego, co miało nadejść półminuty później. Pod naciskim obcych palców, rozległo się tykane, przywodzące na myśl...
Wszystkie kłębiące się pod sklepieniem czaszki refleksje zniknęły bez śladu, kiedy krótkotrwały rozbłysk światła zakradł się do oczu Haviego. Instynktownie przysłonił je ręką, ale na jakiekolwiek obronny gest było stanowczo za późno. Woń kurzu i wilgoci pchająca się do nozdrzy, wywietrzała. Zamrugał, by pozbyć się białych plam sprzed oczu. Przywitała go sceneria, która nie miała nic wspólnego z tym, do czego przywykł. Sklep Faustów znikł. Rozpłynął się jak fatamorgana. Małe pomieszczenie, w którym - zlokalizował Scar, by się upewnić, że nadal była tuż obok - obecnie przebywał, nie mial nic wspólnego z definicją dwudziestego wieku. W odruchu Pawłowa, wszeptał ciche, ledwie słyszalne Uberrimafides, aby się przekonać, w jakie wpakował ich tarapaty. Chociaż przez chwile poczuł ciepło rozlewające się na całej długości palców prawej dłoni, zimny metal pentaklu, przywierający do skóry, nie odpowiedział na przywołaną prosto z Piekła magię. Ponowił próbę, tym razem z jego ust uleciało równie ciche - Quidhic Znowu nic. Było ledwie pustym, nic nie znaczącym słowem.
Albo pogardliwa natura magii dała o sobie znać, albo świat, który znali, w tej rzeczywistości nie istniał. Jak miał to zakomunikować Scar?
- Magia nie słucha - powiedział tylko, oszczędnie, nie wdając się w szczegóły. - Ale na wszelki wypadek spróbuj, może tobie nie pokaże środkowego palca.
Dookoła panował półmrok i nie mógł liczyć na "Leviorę". Ciekawe czy moc Belial byłaby równie bezużyteczna, co czary. Demona nie miał przy sobie, więc nie mógł się o tym przekonać i podejrzewał, że nagłe, niezidentyfikowane źródło światła mogło zaalarmować mieszkańców tych ziem. Być może nawet pomyśleli by, że to inwazja istot pozaziemskich, w które, jako dziecko, głęboko wierzył. Nawet raz wydawało mu się, ze widział biały spodek unoszący się w stratosferze. Nie pamiętał momentu, kiedy spadł z rowerka dziecięcych fantazji - niewykluczone, że w chwili, w której porzucił marzenia o zostanie astronautą, jednak w końcu - najprawdopodobniej między dziewiątym a dziesiątym rokiem życia - uzmysłowił sobie, że Artell nie została uprowadzona przez kosmitów.
- Rozejrzę się, skoro już tu jesteśmy. Może znajdziemy drogę powrotną do cywilizacji.
A może utkniemy tu na dobre, dodał w myślach, ale słowami pocieszenia nie podzielił się z stojącą nieopodal Scarlett. Grymas figurujący na jej ustach stanowił dobitny komentarz niezadowolenia sprowokowanego zaistniałą sytuacją.

Uberrimafides i Quidhic

- Litości, Scar, nawet nasz ojciec musi zdawać sobie sprawę, że zapisałbym się na kartach historii, jako najgorszy w dziejach Ameryki wynalazca, który, naprawiając ekspres do kawy, omal nie puścił kuchni z dymem - chociaż w tamtej chwili, gdy szary dym ograniczył pole widzenia, nie było mu do śmiechu, teraz samo wspomnienie tego incydentu, przywoływało szeroki uśmiech. Stało się anegdotą.
Zaszczycił siostrę pojedynczym, rozbawionym spojrzeniem. Już wcześniej wysunął podejrzenie, że jego garderoba zubożała o jedną kurtkę, teraz nie miał co do tego żadnych wątpliwości - kurtka, którą narzuciła na siebie, pochodziła z jego szafy.
Tysiące myśli, żadna nie skoncentrowana na słowach, jakie usłyszał za swoim plecami. Melodyjny głos syreny nie był równie przekonywujący, co zawsze, w innej, niecodziennej rzeczywistości Arlo pozostał na niego pozornie obojętny, ale już wiedział, że Scarlett nigdy mu tego nie wybaczy. Ekspedycje do Kolekcji Faustów będzie wypominała mu do końca życia, na każdym kroku. Jako kolejne nieszczęście, które ją dotknęło w jego towarzystwie. Pomimo tej świadomości, siostrzany, zawiedzony ton głosu nie pobudził do życia wyrzutów sumienia. Iskra fascynacji, która w nim zapłonęła, nie mogła równać się z niczym innym.
- Hawking uważa, że podróże w czasie, przynajmniej obecnie, są niemożliwe, w innym wypadku już dawno zmagalibyśmy się z falą turystów z innych epok, więc jak to wytłumaczyć? - Nie słuchał Scarlett. Nie słuchał jej ostrego sprzeciwu. Zignorował złości wybrzmiewająca z tonu jej głosu i palące w kark rozłoszczone spojrzenie. Bez trudu mógł sobie wyobrazić, jak zaciska umalowane czerwoną szminkę usta w wąską linie, ale w otoczeniu ciemności nie mógł się o tym przekonać.
Równie łatwo było zachłysnąć się złudzeniem i wmówić sobie, że eksponat na sklepowej półce umożliwił im podróż w czasie, co od dawna stanowił obiekt - obecnie teoretycznych - rozważań fizyków z różnych zakątków świata. Łatwo było zignorować głos zdrowego rozsądku, który plątaniną niekształtnych refleksji, odbijał się echem od sklepienia czaszki. Łatwo było dryfować na złudnych falach fascynacji, które usiłowały odciąć go od siostrzanego sprzeciwu.
- Być może to tylko iluzja. Nawet poczucie humoru Faustów ma swoje granice. - Słyszał o Roche Fauście, siewcy iluzji. W Hellridge uznawany był za autorytet w tej dziedzinie magii, wiec kto wie, może on za tym stał? – Ale nie poznamy prawdy, jeśli będziemy stać w miejscu.
Palce owinął wokół nadgarstka Scar. Nie mógł tu zostać i nie mógł jej tu zostawić. Dodając dwa do dwóch, rachunek był prosty, nie wzbudzał żadnych wątpliwości, nie powinien był rodzić też sprzeciwów.
- Idziesz ze mną, Scar i nie chce słyszeć "nie chce".
Miała racje. Nie wiedział gdzie obecnie przebywali i nie miał pojęcia jak to odkręcić, ale musiał chociaż spróbować tu uczynić, nie mogli tu zostać na zawsze. Jednak wpierw znalezienie jakiekolwiek źródło światła było jego priorytetem. Nie mogli przemieszczać się w po ciemku w zupełnie obcej przestrzeni.  Gdziekolwiek wylądowali i niezależnie, czy znaleźli się pod wpływem zaklęcia iluzjonisty - byli tutaj obcy.
Nie wypuszczając z uścisku dłoni Scarlett, przemieścił się, jak mu się wydawało, do innego, nieco większego pomieszczenia. Nikła poświata księżyca wlewająca się do środka zdemaskowała kontury znajdujących się w pomieszczeniu przedmiotów, chociaż to nie one sprawiły, że serce Arlo zabiło nieco gwałtowniej w piersi, a cichy, dobiegający z głębi pomieszczenia szelest. Odwrócił się ku siostrze i, kładąc palec wskazujący na ustach, zakomunikował jej, by była cicho, chociaż ich obecność zapewne została zauważona już wcześniej, podczas burzliwej wymiany zdań, wszak cisza panująca w domostwie nie sprzyjała głośnym rozmową, a oni już na początkowym etapie nie zadbali o dyskrecje.
Nie od razu Havillard podszedł do źródła hałasu. Najpierw rozejrzał się, by zlokalizować coś, co mogłoby przegonić ciemność z pomieszczenia. Jego spojrzenie zatrzymało się na blacie - chyba - stołu, a raczej znajdującym się na nim obiekcie, kaganku. Rozstał palce z nadgarstkiem syreny i zanurkował tą samą dłonią do kieszeni, by w przeciągu kolejnej sekundy odnaleźć zapalniczkę. Kilka chwil później skrawki najbliżej przestrzeni zostały rozświetlone przez blady, skromny płomień świecy.  Źródło hałasu odnalazł piętnaście uderzeń serca później.
Zastał tam małą, przerażoną obecnością obcych istot sześcio-, może siedmioletnią dziewczynkę, która na pierwszy rzut oka do złudzenia przypominała Havillardowi Simonę, przez co zacisnął mocniej palce na rączce glinianego naczynia, niezdolny do sklecenia z kłębiących  się pod kopułą czaszki myśli choćby jednego, zbliżonego do ludzkiej mowy zdania. Zanurzając się w oparach zaskoczenia, zupełnie zapomniał, jak posługiwać się językiem.

Westchnął w duchu. Scarlett i tym razem nie wykazała się chęcią współpracy. Nie zauważyła, albo nie chciała dostrzec emocji, które wtopiły się w rysy jego twarzy. Jej karcące spojrzenie mówiło: „wpakowałeś nas w te tarapaty, to teraz nas z nich wyplącz”. Irytujący głosik w jego głowie jej wtórował: Nawarzyłeś piwa, to teraz sam go wypij, Arlo. On musiał zwalczyć w sobie niepokój, stłumić dreszcz przebiegający wzdłuż linii kręgosłupa, przejąć palaczkę, przełknąć gorzką pigułką po nieoczekiwanej konfrontacji, a raczej iluzji, która coraz ciaśniej zaciskała się na jego gardle, skonfrontować się z lękami, które wślizgiwały się pod powieki, gdy był dzieckiem.
To nie może być prawda, powtarzał jak mantrę, zaciskając mocniej dłoń na metalowej rączce kaganka. Ostra krawędzi przedmiotu pozostawiła na jego skórze czerwona pręgę, na co obecnie nie zwrócił uwagi. Strumień wzroku skierował na kulącą się w kącie dziewczynkę.
- Simone - cichy, ledwie znajdujący się na granicy słyszalności szept dziewczynki z trudem odnalazł drogę do jego uszu.
S i m o n e.
Imię zawieszone przestrzeni zrujnowało jego spokój. Teraz to on musiał wziąć się w garść.
- Cześć, Simone - głos miał spokojny, chociaż te składające się z sześciu liter imię, potwierdzające jego gnieżdżące się pod sklepieniem czaszki obawy, sprawiło, że z trudem trzymał nerwy na wodze. Gardło miał ściśnięte, serce mocniej kołatało w piersi. - Jestem Arlo, a to Scarlett. Nie zrobimy ci krzywdy.
Chcemy tylko wiedzieć, który jest rok w tej rzeczywistości. I gdzie nas przeniosła osobliwa ekspozycja z Kolekcji Faustów, dopowiedział w myślach, utrzymując wiotki, tlący się na ustach uśmiech.
- Jesteś sama, Simone? Gdzie twoi rodzice? - podjął; podobnie, jak jego nieletnia rozmówczyni, także zniżył głos do szeptu.
Na dźwięk słowa "rodzice" z oczu dziewczynki popłynęły łzy, nakreśliły wilgotną ścieżkę na jej policzku. Pociągnęła nosem, przecierając okolice usta falbaniastym rękawem sukienki.
- Oni zabrali moją mamusię. - I znowu zalała się łzami. Połykała je, krztusiła się nimi. Arlo przeszukał swoje kieszeni pod kątem obecności chusteczek. Znalazł pół paczki w kieszeni. Poddał ją dziewczynce. Do jej spojrzenia, poza strachem, dezorientacją oraz smutkiem, wdarło się zaskoczenia, przez co, przynajmniej na chwile, przestała łkać. Otworzyła szerzej oczy w wyrazie zdumienia.
- Na otarcie łez - Arlo próbował zachować zimną krew, wykrzywił usta w delikatnym, uprzejmym uśmiechu, poddał ją jedną z chusteczek, ale nie otarł jej łez. Zachował dystans wyciągniętej ręki.
Gdy dziewczynka testowała możliwość tworzywa z celulozy marki Kleenex, Havillard walczył z natłokiem myśli - bliższych i dalszych, dotykały przeszłość, teraźniejszości, a nawet przyszłości.
Dokąd i kto zabrał jej matkę? W jakim celu? Czy ta dziewczynka - Simone-  była tą samą, którą, lata temu, stracił z oczu na rozwidleniu dwóch ścieżek? Czy to możliwe, że odbyła tą samą podróż, co oni, dawno temu, stając się ofiarą podróży w czasie?
Nie mógł pozostać obojętny na echo pytań odbijającego się od nasady czaszki, ale nie mógł też trwać w zawieszeniu, ryzykować, że nigdy się stąd nie wydostaną, pozwolić, by dopadły ich demony przeszłości. Nie pozwalała mu na to obecność Scarlett za plecami, głos Evana wybrzmiewający w radiu i Stella oddana tymczasowo pod opiekę Phillipa. Musiał wrócić do roku 1985, do swojej własnej teraźniejszości, świata, którego znał.
- Dokąd zabrali twoją mamusię? - zapytał, zakłócając cisze, która zapadła.
- Tam - wskazała dłonią drzwi.
Tam było określaniem, które mogło znaczyć wszystko i nic. Tam znaczyło zarówno linię horyzontu, jak i miejsce, jakie wskazywało palec małego, zalęknionego dziecka.
- Na - słowu towarzyszyło głębokie, nieskorodowane ze strunami głosowymi westchnienie zwieńczone wydyszanym na bezdechu – stos.
Arlo swoje spojrzenie skierował ku Scarlett. Oboje dla tutejszych wyglądali jak przybysze z obcej epoki, planety, ale to zwykle kobietą zarzucano obcowanie z magią, wyzywano od czarownic, wiedźm, istot nieczystych, obcujących z szatanem. Scarlett znajdowała się w podwójnej grupie ryzyka. Być może w innych okolicznościach Havillard pokusiłby się o żart sytuacyjny z "czary mary, hokus pokus" w roli głównej, ale nie miał na to przestrzeni. Nie chciał ani siebie, ani tym bardziej własną siostrą skazywać na proces czarownic.
To nie był świat, do którego przynależeli. Musieli się stąd jak najszybciej wydostać.