Skrzynka pocztowaBardzo starannie posegregowana sterta listów; kolorowe karteczki rozróżniają poszczególne kategorie wiadomości. Od wszelakich zawiadomień o wygranych konkursach, terminach wypłaty stypendium czy złożenia papierów, po bardziej sentymentalne wiadomości, jak pocztówki od przyjaciół czy dłuższe bądź krótsze listy pełne wspomnień. Jedno jest pewne — Winnie nie gubi, ani nie zapomina niczego. [ukryjedycje] Ostatnio zmieniony przez Winnifred Marwood dnia Pon Mar 27, 2023 12:53 am, w całości zmieniany 3 razy |
25.01.1985 Języki ognia wiją się w powietrzu ku chwale naszego Pana, ale z każdym dniem żarzyć się będą tylko słabiej, utrzymywane oddechem dewocji. Dostrzegasz ją, Winnifred? Tę powierzchowną bigoterię przesiąknięta fałszem i obłudą? Do Pana przemawiają niedowiarkowie, wypowiadają słowa modlitw bez przekonania, bez prawdziwej mocy. Zebrali się wokół bawiąc, ucztując, tracąc z oczu prawdziwy cel, gubiąc gdzieś zdolność podsycania żaru. Zostałaś wybrana w służbie Szatana. Ty i Twoje siostry oraz bracia naznaczeni Słońcem. Oddajcie mu cześć, pokażcie siłę Waszej wiary, złóżcie prawdziwą ofiarę, dopóki płoną ogniska wątpiących, a Lucyfer Was wynagrodzi. List otrzymałaś 25 stycznia 1985. Przyszedł w ładnej, ale prostej białej kopercie, a złożony na nim podpis mogłaś bez trudu skojarzyć z Prefektem Twojego Kowenu - Gorsou. Podobny dostali inni wtajemniczeni Kowenu Dnia. Gorsou zapragnął, abyś wspólnie z resztą Kowenu Dnia oddała Lucyferowi należytą mu cześć w trakcie Uczty Ognia i nie zapomniała o prawdziwym znaczeniu tego święta. Na tym etapie powinnaś skontaktować się z innymi członkami Kowenu i ustalić wspólny plan na realizację tego zadania lub zadziałać samodzielnie. Niezależnie od Twojej decyzji - poinformuj Mistrza Gry (Teresa) o podjętych fabularnie działaniach. Jeśli nastąpi ingerencja w nie - będzie ona niezapowiedziana. Wszystkie podjęte przez Ciebie kroki mogą mieć konsekwencje fabularne dla całego Kowenu, fabuły lub dla Ciebie samej. Pamiętaj, że wszystkie akcje, które zamierzasz wykonać, powinny zostać rozegrane fabularnie z wykorzystaniem mechaniki. Sposób, w jaki podejmiesz się akcji, zależy tylko od Ciebie. Dodatkowo przypominam, że Kowen Dnia nie posiada żadnych informacji o istnieniu Kowenu Nocy. W razie pytań albo wątpliwości - zapraszam do Teresy. |
5 lutego '85 bardzo dziękuję za urodzinowe zaproszenie, przyjdę z wielką chęcią, przyniosę śpiwór, koc, i trochę poduszek... Nie mogę się doczekać!! Całusy, Misty |
5 luty 1985 nie mogę uwierzyć! Twoje urodziny to wystarczający powód, żebyś odeszła wreszcie od książek i atlasów anatomicznych? W takim wypadku nie mogłoby mnie tam zabraknąć! Już nawet mam pomysł na prezent... P.S. co do piwa dopytam się jeszcze taty... |
5 — II — 1985 Każdego dnia odkrywam nowe powody do zdumienia — sąsiad wymienił wycieraczkę, ostatnie pudełko lodów w sklepie czekało tylko i wyłącznie na mnie (bo mamy luty, kto kupuje lody w lutym?), mimo uderzenia głową o kuchenną szafkę nie nabiłem guza (tylko dwa) — ale jeszcze nigdy nie zaskoczył mnie widok żuczków z balonami. Gratuluję, Winnie, osiągnęłaś nieosiągalne; od dziś każdy list od Ciebie, pozbawiony rysunku żuczka z balonem, uznam za falsyfikat. Stawię się w wyznaczonym miejscu o niewyznaczonym czasie — nadejdę ze wschodu dwie godziny wcześniej i pomogę panu Marwood z rozłożeniem wiaty; nawet bez bolącego biodra to zajęcie dla dwóch par rąk. Nie mam śpiwora, ale po spaniu w spikerskiej budce żadne podłogi mi niestraszne (o ile dostanę koc) — swoją drogą, lubisz greckie szaszłyki? Uznaj pytanie za retoryczne, mój kuzyn i tak przyrządzi pół furgonetki. P.S. Wezmę gitarę. |
8 — II — 1985 Greckiej głowy nie zaprząta czerwcowa nomenklatura — doktor Winnifred będzie zajęta pacjentami i nie zauważy listów rozpoczynających się od (niezaprzeczalnie) niewłaściwego powitania. Prowadzę notatnik, w którym zapisuję wszystkie pomysły; Wnet Panna Doktor Winnie właśnie zapoczątkowała trzecią stronę. Jestem niezmiernie rozindyczony — tak, to nie literówka — sugestią, jakoby doszło do szantażu. Po pierwsze — w zeszłym tygodniu posiadałaś dokładnie czterdzieści siedem szkiców żuczków i liczę tylko te w zielonym szkicowniku (żółtego nie mogłem znaleźć, ktoś wreszcie nauczył się trudnej sztuki ukrywania skarbów). Po drugie — kto nie chciałby rysować żuczka trzymającego balony? Po trzecie — patrz punkt drugi. Mimo rozindyczenia uznałem, że zasługujesz na sprawiedliwą wymianę; za każdy szkic żuczka z balonem odwdzięczę się spersonalizowanym kserem komiksu, który z przyczyn znanych tylko sobie uznałem za zabawny. Od tego momentu jesteś współwinna, a ten list jest obciążającym dowodem — jeśli mój szef zapyta, kto znów rozregulował kserokopiarkę mimo wyraźnego zakazu używania jej do celów personalnych, odpowiem jedynie: oh, Winnie! Dziękuję za ten akt niespodziewanej łaski i lojalnie ostrzegam, że teraz nie mam wyboru — jeśli Junior poprosi mnie o pociągnięcie palca, zamiast odmówić, zapytam jak mocno? W ramach rekompensaty składam solenną obietnicę: nie użyję Lauriego w roli plandeki (jest trochę za krótki). P.S. Odpowiedź będzie częścią prezentu urodzinowego (przepisałaś bezbłędnie). P.S.#2 Będziesz zbyt zajęta pałaszowaniem greckiego szaszłyka, żeby słyszeć rozstrojoną gitarę. P.S.#3 Bob to przystojny kawaler, ale jest samotny. Może kolejnym razem dołączy do niego pani żuczkowa Asek? Będziemy ich nazywać — uwaga — Bobasek. Do koperty dołączono starannie złożone w kwadrat ksero. |
16 — II — 1985 Mając na uwadze zdrowie, dobro oraz przyszłość wielu niewinnych pacjentów Panny Wkrótce Doktor Winnie, ograniczę swoje wiadomości do niezbędnego minimum — oznacza to mniej więcej tyle, że zamiast trzech listów tygodniowo, otrzymasz półtorej (wciąż pracuję nad logistyką połowy listu, do czerwca opracuję jego niezawodną formę). Gdzieś pomiędzy rysowaniem żuczków, popełnianiem literówek w greckich nazwiskach i uzupełnianiem urodzinowych zaproszeń musiałaś zapomnieć o tak nieistotnej drobnostce jak przeprowadzka do małego—wielkiego świata — w innych okolicznościach założyłbym, że może powiedziałaś o tym innemu Perseusowi i kolejne dwa dni spędziłbym na próbie odnalezienia imiennika, ale to Twój szczęśliwy dzień, droga Winnie! Podzielam ekscytację i oferuję usługi przeprowadzkowe — jeśli Emma obawia się małomiasteczkowych morderców samotnie mieszkających kobiet, jestem zdolny odprawić ochronny rytuał (albo dwa, pewności nigdy za wiele) w nowym lokum przyszłej panny doktor. Przyjmuję zapłatę w puszkach, butelkach albo blaszce ciasta — formę zapłaty zostawiam Tobie. Odważnie i niesłusznie zakładasz, że go przegapiłem — ja po prostu postanowiłem zignorować jego istnienie. Odradzałbym używanie matematycznych kodów; po pierwsze, pewnie byłyby nieprawidłowe i zamiast “Percy, pilnuj swojego nosa” zapisałabyś “Percy, twoje oczy są jak rosa”, co nasunęłoby wiele pytań. Pierwsze: to znaczy co, takie wilgotne? Akceptuję rzucone wyzwanie; odnajdę drugi zeszyt, kiedy inni będą zajadać się ciastem na Twoich urodzinach. Zignoruję przy okazji punkt drugi, przejdę do publicznego ośmieszenia — cieszę się, że mam to na piśmie i kolejne pół dekady spędzę na dokładnym cytowaniu każdego zdania w zależności od sytuacji, w której mnie postawisz. Kto wie, może na “przestań zachowywać się tak głośno, Percy” odpowiem “a pamiętasz, jak zostałaś wyrzucona z biblioteki za zakłócanie miru ciężko pracujących na rzecz swojej edukacji studentów”? W tej historii martwi mnie jedynie nauka na ławce — sądziłem, że nasi lekarze wiedzą lepiej i nie ryzykują przeziębieniem (o złapaniu wilka nie mówiąc!) z tak błahych powodów. Kolejnym razem po prostu wejdź do biblioteki i powiedz nowej bibliotekarce, że znasz układ tutejszych regałów lepiej niż ona, a jeśli nie wierzy, niech cię przetestuje — to określi dominację na bibliotecznym terenie i znów zostaniesz alfą podręczników, cesarzową półek, imperatorką obdrapanych biurek. Muszę Cię rozczarować — moja bardzo wielka wina nie była dostatecznie duża (bo nigdy nie poddałbym w wątpliwość gorliwość Twoich modłów do Lucyfera). Szef nie przyłapał mnie na nielegalnym kserowaniu komiksu, mało tego — obok kopiarki znalazłem dziesięć centów, za które kupiłem najsmaczniejszą gumę po tej stronie Hellridge. Przyznam, że czytałem Twój list przez dwa dni i kolejne półtorej spędziłem na próbie przypomnienia sobie, gdzie do odłożyłem — a kiedy znalazłem i zabrałem się za odpowiedź, kilka zwięzłych zdań zamieniło się w to, co widzisz powyżej. Nie pamiętam już, kogo pociągnąć za palec, więc dla pewności zacznę ciągnąć każdego z gości, nawet nieobecnych Padmorów. P.S. Tylko Ty mogłaś napisać coś podobnego (za póżno). P.S. 2 Brzmisz jak ktoś, kto wie o czym mówi i zna się na połykaniu — jako potomek filozofii empiryzmu, muszę osobiście przekonać się, czy teoria ma przełożenie na praktykę. P.S. 3 Pani Asek upiekła najpiękniejsze ciasto dla pana Boba, nic dziwnego, że ją kocha. P.S. 4 Ksero to ja i Ty, gdybyś wpuściła mnie na salę operacyjną tak, jak pan Marwood wpuszcza do warsztatu. P.S. 5 Do zobaczenia za pięć dni! Do koperty dołączono złożone w kwadrat ksero. |
21 — II — 1985 Wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam wybaczam. Dwa listy temu obiecałem sobie, że nigdy Ci tego nie wypomnę, ale od tamtej pory minęło kilkanaście dni (i być może dwie butelki piwa — tylko nie mów mojemu interniście!). Twoje przewinienia zostały zesłane na banicję, panno Winnifred, poza tym to pochlebiające: znasz łaciński odpowiednik nacięcia zastawki serca, ale jedno niepozorne nazwisko to za dużo! W imieniu swoich przodków i całego Zakhyntos — dziękuję. Moje listy nie różnią się od moich rozmów, w obu przypadkach mam do powiedzenia zbyt wiele na raz — ale nie mógłbym narażać kolorowanek Juniora na dewastację, dlatego umówmy się: ten list będzie ostatnim (w tym miesiącu). Twój sekret jest ze mną bezpieczny, na urodzinach będę opowiadać o wszystkim — włącznie z pasjonującą historią o odkryciu literówki na etykietce soku pomarańczowego i spędzenia całego popołudnia na infolinii producenta, żeby poinformować ich o tym skandalicznym błędzie — tylko nie przeprowadzce. Emma zaproponowała godziwą umowę; gdybym jednak miał udzielić ci rady (i gdybyś przypadkiem zechciała jej wysłuchać), brzmiałaby tak — powiedz rodzicom jak najszybciej. Pan Marwood — o pani Marwood nie wspominając — zrozumieją prędzej, jeśli powiesz im o tym sama niż gdyby mieli dowiedzieć się przez Skoro nalegasz, tu i teraz składam solenną obietnicę: nie zbliżę się do Twojego pokoju nawet kiedy w trwodze będziecie wołać o pomoc, bo ktoś (Junior) wrzuci przez okno kurę, pająka lub wściekłego oposa — niepotrzebne skreślić. Zeszyt pozostanie nieodnaleziony i tajemniczy, podobnie jak zagadkowa jest nasza przyszłość za pół dekady: dobrze wiesz, że jestem mistrzem monologów. Więc tak, zgadzam się — może nie będziemy rozmawiać; w zupełności wystarczy mi wersja przyszłości, w której jedno z nas będzie mówić, a drugie słuchać. Mam rację, mam rację, mam rację. Cudownie posiadać to wyznanie na piśmie — dzięki temu nawet Twoja groźba z kompromitującymi historiami stała się mniej przerażająca! Cieszę się, że moje post scriptum znalazły własny kącik w Twojej głowie; nie zapomnij ich podlewać. P.S. Brak rysunku poddaje w wątpliwość autentyczność tej konwersacji. Wszystko, co zostało napisane, nie będzie respektowane przez sąd. P.S. 2 Odważnie zakładasz, że nie dostałbym się do środka oknem (czy na salach operacyjnych są okna? Musisz kiedyś opowiedzieć, mój plan ma strategiczne luki). P.S. 3 Do zobaczenia jutro!! P.S. 4 Chętnie pomogę Ci w praktycznych ćwiczeniach. |
24.02.85 Bardzo dziękuję za ciasta. Niestety, nie było mnie w tym czasie w domu, więc nie mogłem Ci złożyć życzeń. Wszystkiego najlepszego i mam nadzieję, że spełnisz wszystkie swoje marzenia i zostaniesz najlepszym lekarzem. Mam nadzieję, że bawiliście się bardzo dobrze i że Twój tata nie musiał się kręcić za krzakami i pilnować - wiesz, jaki jest. PS. To ciasto bardzo odpręża. Czy dasz mi przepis? |
marzec 11, 1985 widziałem Panny ogłoszenie na tablicy przy kościele i chciałbym zamówić 5 ananasowych ciasteczek pierwszej klasy z terminem wykonania na niedzielę do śniadania. Płacę z góry. list zostawiony na szafce nocnej Winnie, a obok niego 5 dolarów |
09 III 1985 dla mnie sprawa jest już przesądzona – kiedy tylko będę potrzebowała wypieku, znam już Panny adres. Jestem niewolnicą swoich przyzwyczajeń, a jeśli przy okazji mogę dzięki temu dołożyć cegiełkę do Panny marzenia, tym lepiej. Świąteczny wypiek jest wciąż aktualny, przesyłam pieniądze z góry. Życzę zdrowia Pannie oraz całej Rodzinie, Do listu dołączono 4 dolary |
11.03.85 widziałem twoje ogłoszenie na przykościelnej tablicy. Jeśli masz czas, chciałbym zamówić czekoladowy tort. Moja mama ma za tydzień urodziny i kto jak kto, ale ty na pewno zrobisz najlepszy - dobrze wiesz, że sprawdzałem. Charlie Orlovsky Do listu załączone zostało 5 dolarów |
1 — III — 1985 W ilu językach życzyłabyś sobie otrzymać przeprosiny? Mogę zaoferować siedem i pół; pół, bo włoski tak naprawdę imituje łacinę. Wybacz za tak długą zwłokę w odpowiedzeniu na list — mam wrażenie, że od dwudziestego trzeciego lutego minęło millenium, nie tydzień. Perseus nie kłamał twierdząc, że wypieki spod Twojej ręki mają niespodziewany twist ozdobiony łagodnością; dopiero po skosztowaniu babeczki zrozumiałem, co miał na myśli. Z opowieści słyszałem, że urodziny przebiegły bez incydentów (poza atakiem Xandera — to Twój znajomy?). Odwiedzisz nas niedługo w Archaios, by opowiedzieć swoją wersję? Ta Percy'ego miała kilka — cóż — dziur. Na osłodę ostatnich dni i w ramach przeprosin za tygodniowe milczenie pozwoliłem sobie załączyć do listu tartaletkę z drzemiącym liczi; nie przepracowuj się, proszę. P.S. Romanizacja to me agápi; wymowa przestała być sekretem — teraz możesz zapytać go osobiście! do listu dołączono tartaletkę z drzemiącym liczi |
4 — III — 1985 Moglibyśmy sprzeczać się nad etyczną i filozoficzną istotą przeprosin, i Aradia mi świadkiem, że przy kubku gorącej herbaty (koniecznie z greckiego gojnika, kiedyś musisz spróbować) poświęciłbym na to dwie godzinki, ale korespondencja bywa kłopotliwa; choćby ze względu na Jakuba, który dwukrotnie próbował ukraść ten list. Nie wiem, co powiedzieć na zdjęcie od Ciebie — dziękuję to nieadekwatne słowo, co do cholery to zbędna eksklamacja, och, Percy to wymowne zwieńczenie. Chciałbym powiedzieć, że nie tak go wychowałem, ale to byłoby kłamstwo; dokładnie tego mógł się ode mnie nauczyć. Powinnaś wiedzieć, że fotografia zawisła już na honorowym miejscu w mieszkaniu — dla niektórych może być przestrogą, dla mnie to kwintesencja Perseusa; nie wiem, od kogo podłapał palenie papierosów, doprawdy paskudny (w kosztach) nałóg. Czternasty marca brzmi idealnie; jeśli masz ochotę na konkretne ciasto, daj znać — przygotuję blachę na okazję Twoich odwiedzin (i żeby odwrócić uwagę kuzyna). |
15.04.1985 piszę w sprawie ogłoszenia na tablicy kościelnej i uznałem, że wesprę cel, który jest bliski mojemu sercu. Chciałem zapytać się czy jest możliwość upieczenia zwykłego niemagicznego ciasta, dokładniej szarlotki. Jestem w stanie ponieść dodatkowe koszty wynikające z wypieku spoza listy oraz chciałbym móc odebrać zamówienie za jakiś tydzień. Arthur O'Ridley |
