First topic message reminder :

Negocjacje się skończyły.
Może to przepływ mocy, może to charyzma Sandy (bardzo wątpliwe, nie należała do osób najbardziej przywódczych, za którą poszłyby tłumy), ale coś się zmienia w zachowaniu ducha. Ten przestaje z nią negocjować, przestaje marudzić i kręcić głową. Po prostu obraca się w stronę uchylonych drzwi, przez które widać wciąż dwie kręcące się po okolicy kelnerki. Jeszcze żadna z nich nie zauważyła gościa na zapleczu – i Sandy miała nadzieję, że żadna nie zauważy.
— Ta najbliżej tamtej półki – Sandy podnosi dłoń, aby wskazać dziewczynę akurat stojącą najbliżej. Miała pecha. – Nie rób jej krzywdy. Nikomu ma nie zrobić krzywdy. Spraw, żeby zauważyła pentakl pomiędzy kubkami.
Dziwne, że przez te kilka dni nikt go nie zauważył i nie posprzątał. Z drugiej strony – to zdecydowanie lepiej.
— Gdy już go zauważy, niech go zabierze i przyniesie tutaj, na zaplecze. A potem odprowadź ją z powrotem na salę, żeby sprzątała dalej. Rozumiesz?
Duch skinął głową, wpatrzony w cel niczym zwierzę czające się na swoją ofiarę.
— Ja w tym czasie wyjdę na zewnątrz, poczekam za drzwiami. Nie pomijaj żadnej z tych rzeczy, to bardzo ważne.
Sandy powolutku wychodzi ze swojego bezpiecznego kąta. Przepływ mocy z jakiegoś względu zapewnia ją, że wszystko się uda, a duch nie będzie się w żaden sposób stawiał. Powoli wyślizguje się za drzwi, czekając na zewnątrz, kiedy duchowi przypada cała praca. I faktycznie – po wniknięciu w dziewczynę, ta nagle zauważa dziwną część biżuterii. Ogląda ją przez chwilę, nim wzrusza ramionami i udaje się na zaplecze, aby tam, na jednej z szafek, pozostawić pentakl. Potem wychodzi, niemal niezainteresowana niczym, aby powrócić do swojej pracy.

#1: poziom hałasu | 85 + 4 = 89 < 250 + k100

The member 'Sandy Hensley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82

Dziewczyna opuściła pomieszczenie, co usłyszała Sandy czekająca za drzwiami zaplecza. Dokładnie wtedy wślizgnęła się z powrotem, aby spojrzeniem zlustrować okolicę. Ducha nie było – dziewczyny również już nie było, był za to pentakl pogrążony w ciemności.
Chwilę to zajęło. Sandy i tak była bardzo cichutko jak na wszelkie możliwości – jej towarzystwa wciąż nikt nie zauważył i miała szczerą nadzieję, że tak właśnie zostanie. Nie poszukiwała zresztą niczego – żadnego towaru, nie chciała zabrać pieniędzy. Interesował ją tylko ten pentakl. Ten jeden pentakl, który nie powinien spoczywać w miejscu niewiadomym, gdzieś pośród niemagicznych, którzy nie będą znali jego wargi i wartości. Powinien trafić w ręce właściwe, do czarownika, który będzie potrafił się nim posługiwać.
Nie powinien leżeć zakurzony i zapomniany w tak niebezpiecznym miejscu.
Palce natykają nareszcie na zmianę w powierzchni. Ciche szuranie po blacie dobiega do jej uszu, a pod dłonią wyczuwa znajomy kształt. To faktycznie pentakl. Był tutaj. Udało się. Za pomocą ducha kelnerka wyniosła go i przyniosła tutaj – teraz Sandy mogła go zabrać.
I zrobiła to.
Wsunęła go do kieszeni płaszcza. Nie był jej, choć mogłaby spróbować go użyć. Czy wtedy by zadziałał? Być może, ale z mniejszą mocą. To nic, na razie i tak nie zamierzała tego robić.
Nim ktokolwiek się zorientował, Sandy wysunęła się zza drzwi i opuściła zaplecze tylnymi drzwiami. Rozejrzała się jeszcze po okolicy, czy na pewno nikt jej nie zauważył czy nie śledził, nim krokiem dość przyspieszonym ruszyła alejką w stronę głównej ulicy. Z niej dostanie się na przystanek, a z przystanku przejedzie autobusem nocnym do Wallow.
Pozostanie tylko oddanie pentakla właścicielowi.
O ile się najpierw dowie, o co tutaj właściwie chodzi.