Dla Roche’a pora roku nie miała większego znaczenia w przypadku spacerów. Jeszcze kilka dni temu, gdy przemierzał Cripple Rock z Aureliusem, pod ich stopami skrzypiał głośno śnieg, by dziś jego pozostałości widoczne były głównie w pryzmach śniegu rozrzuconych po całym lesie i tym bardziej spektakularnymi, im mniej słońca zdołało przedrzeć się do pewnych miejsc. Życie siewcy magii iluzji skupiało się głównie na Kościele Piekieł, gdzie niemal codziennie spędzał swoje wieczory na przekazywaniu wiedzy młodym czarownikom, by dniami przesiadywać głównie w swoim domu na Broken Alley – samotnie bądź w towarzystwie rodziny albo przyjaciół, w tym samego Faradyne’a, który towarzyszył mu na polanie. Dodatkowo pomiędzy nimi kręciły się dwa dalmatyńczyki, które jak na gust były zbyt nadpobudliwe, ale jednocześnie nie miał serca odpędzać się od nich, gdy widział ich wesoło merdające ogony przy najdrobniejszym podrapaniu za uchem czy pod brodą. Powinien się może zezłościć, bo przez ich entuzjazm związany z długim spacerem wszelkie ptaki, jakie mógłby zainteresować go, były efektywnie płoszone przez psiaki. Lornetka obijająca się o jego pierś przy bardziej energicznych krokach stawianych na niewielkiej polanie okazała się tak naprawdę zbędna, ale tego nie przyznawał na głos.

Nijak odpowiedział na zachętę do przejścia w kierunku opuszczonego domku, która wyłoniła się nieopodal. Powziął ten sam kierunek w jakim szedł przyjaciel, gwizdając za Milo, by ten podążył za resztą wesołej gromady. Mógłby przysiąc, że kiedy jeszcze z Byalem byli zaledwie licealistami, stacjonował tutaj leśniczy. Teraz budynek był zewsząd zarośnięty, co jednoznacznie wskazywało na pustostan i zaniedbanie, ale jeżeli ktoś postanowiłby zapytać Fausta o to, gdzie aktualnie znajduje się zarządca, zapewne nie byłby w stanie tego określić. Nawet po pięciu latach od powrotu do Saint Fall dalej nie był zorientowany w ogólnej sytuacji w miasteczku tak dobrze jak przed swoim wyjazdem do Francji kilkadziesiąt lat wcześniej. Zbliżając się do drewnianej konstrukcji zauważył butelki po wódce, piwie i coca-coli. Zmarszczył lekko nos, nienawykły do podobnych widoków, ale mimo to podszedł do drzwi. Nim wszedł, oba dalmatyńczyki wcisnęły się ochoczo przed niego, nie pozwalając na objęcie pierwszeństwa.

— Przezabawne, Byal — mruknął, starając się brzmieć na jak najbardziej oburzone, ale ciężko było mu ukryć własne rozbawienie. Usiadł na ławce naprzeciw, zakładając nogę na nogę i wciskając dłonie w kieszenie płaszcza. Szalik na jego szyi rozluźnił się nieco, jednak zaraz poprawił go i zacisnął mocniej wokół niej. Nie mógł sobie pozwolić na kolejne nieobecności w pracy, gdy siedzenie w domu wyłącznie irytowało go. — Tak samo zabawne jak zabranie mi ciasta z lodówki. Naprawdę, nie wydaje mi się, żeby cukiernia była aż tak oddalona od naszej ulicy, żeby ciężkie było ruszenie swojego zacnego tyłu po coś słodkiego — dodał jeszcze po chwili. Nie byłby sobą, gdyby nie wypomniał przyjacielowi tego incydentu związanego z jego pobytem w szpitalu, jednak wiedział doskonale, że znają się z Faradyne’em na tyle długo, aby wyczuwać w którym momencie rozmowa przybiera ton żartobliwy. Tyle lat znajomości, ilość dzielonych wspólnie wspomnień scementowało ich znajomość na tyle dobrze, że nie był w stanie wyobrazić sobie życia bez Byala, który który dodatkowo stał się jego sąsiadem, co jedynie sprzyjało jeszcze większej ilości czasu spędzanego wspólnie.

Imię jego kuzyna wyrywało go z drobnego zamyślenia. Zmarszczył czoło, rozmyślając nad słowami mężczyzny nim zabrał głos na nowo. Chociaż mówił dużo i lubił dyskusje, nie przepadał za rzucaniem czegokolwiek. Myślał nad swoimi wypowiedziami, a usta otwierał dopiero, gdy te ułożyły się we właściwym szyku w jego głowie. Zwłaszcza miał to na uwadze, gdy temat poruszany wymagał innego poziomu wrażliwości niż przekomarzanki między starymi druhami. Zwilżył wargi dyskretnym ruchem języka.

— Tak sądzisz? — spytał z powątpiewaniem. Miał świadomość jak dużą stratą była śmierć Raleigha dla Byala, który pod wpływem szoku rozpoczął gruntowne przemeblowanie swojego życia. Harrow na progu jego domu była zaskoczeniem dla Fausta, podobnie jak jej domaganie się, aby Roche “przemówił do rozsądku” jej mężowi. Prawda była taka, że nie zamierzał w to ingerować inaczej niż poprzez jedno zdanie rzucone któregoś razu – “może to nie jest najlepsza metoda na radzenia sobie ze stratą”. Do niczego więcej nie czuł się upoważniony, pomimo bycia świadkiem na ich ślubie. Czy Lucyfer mógł się tak bardzo pomylić przy połączeniu tej dwójki ze sobą? Nie zamierzał podważać tych wyroków, zresztą szybko okazało się, że na pewne porady jest już zbyt późno. — Wiesz, to raczej normalne, że potrzebujesz zagospodarowania w jakiś sposób swojej ojcowskiej miłości… W jakiś sposób sam się z tym zmagam — zaśmiał się krótko, przyglądając się Oddowi leżącemu obok jego stóp. Myśli jego skierowały się w stronę Tilly i jej wizyt w jego salonie razem z przysmakami, którymi go częstowała. — Przecież to nie znaczy, że zapomniałeś o swoim synu, prawda?

Prychnął niezadowolony w odpowiedzi. Oczywiście, nie zbiedniał pod względem finansowym, ciasto prawdopodobnie zepsułoby zanim wrócił do domu, ale chwalenie się tak okrutną kradzieżą, gdy on męczył się nad szpitalnym jedzeniem podchodziło pod tortury i nikt nie był w stanie przekonać go, że nie miał racji. Nawet – a może przede wszystkim – Byal. Prawdopodobnie ograniczenie cukru zrobiłoby mu dobrze, ale nie zmieniało to faktu, że gdy wrócił do domu, pierwsze co zjadł to duży kawałek tortowego ciasta. Dla poprawy humoru po dniach zmarnowanych na zajmowaniu łożka szpitalnego, chociaż jak niejednokrotnie tłumaczył swojemu kardiologowi, absolutnie nic mu nie jest i może wrócić do domu, a następnie do pracy.

— A co mógł ci zrobić Wargin? To kot, nie duży pies — mruknął, spoglądając na dalmatyńczyki. Może te były przyjaźnie nastawione do niego, ale nie wątpił, że zatopienie zębów w łydkę takiego zwierzaka mogłoby być bardzo bolesne. Wargin na widok obcego chował się za róg i nieznajomy mógł co najwyżej oglądać połowę kociej mordki wyłaniającej się z drugiego pokoju. Byalowi nie robił natomiast nic, najczęściej chwilę po jego zajęciu miejsca w salonie, na kanapie, siadał na kolanach albo zwijał się w bochenek chleba tuż obok jego uda, domagając się uwagi gościa w domu. Nie wyobrażał sobie zatem ataku czarnego kocura w żadnym scenariuszu poza tym, w którym odbiera mu się miskę z jedzeniem w trakcie posiłku. — Nie wierzę, że jesteś tak leniwy — odetchnął.

Czy w rzeczywistości powinno go to aż tak dziwić? Znał go od tak dawna, że im bardziej się nad tym zastanawiał, tym bardziej ten ogrom czasu go przytłaczał. Dzięki temu też wiedział jak z Faradyne’em się obchodzić, gdy nawet Harrow brakowało tej umiejętności i to u niego listownie próbowała się radzić. Tylko że Roche nie czuł się komfortowo w podobnej roli, zwłaszcza gdy myśli jakie nasuwały mu się samoistnie mogłyby się nie spodobać kobiecie. Przypuszczenia okazały się faktem, kiedy niedługo o tragedii jaka wydarzyła się w Maywater, Harrow została dosłownie wyrzucona z domu. Roche jednocześnie cieszył się, że był wtedy w Stanach Zjednoczonych, a z drugiej strony wymuszanie na nim zrobienia czegoś rozmijało się dla niego z sensem. Żadna siła już nie zdołala nakłonić Byala do zmiany zdania, a nawet do przemyślenia decyzji na nowo – skoro papiery rozwodowe już trafiły do jego żony, to sprawa została przyklepana.

Wracał do tych wydarzeń teraz, chociaż wszystkie były jedynie anturażem dla głównego dramatu. Ciężko przychodziło mu wyobrażenie sobie, jak bardzo boli strata jedynego dziecka. Sama myśl, że podobny los mógłby spotkać Odette, wywoływał nagły ucisk w klatce piersiowej i szczery, dojmujący strach. Wystarczyła mu śmierć Sissy. Godziny niepokoju, gdy aktorka zamiast do ich mieszkania, gdzie czekała na nią ich córka z ninią, zniknęła. Zajadane nerwy, bo policjanci próbowali prześledzić każdą możliwą drogę z teatru do kamienicy. Wszystko to zwieńczone informacją, którą probował z całych sił odepchnąć od siebie, w tej odrobinie nawiności licząc na to, że okaże się to jedynie jego obawiami na wyrost. Gdyby miał to przeżyć drugi raz, tracąc najważniejszą osobę w swoim życiu, mógłby tego nie przeżyć.

Raleigh był dobrym dzieciakiem. Nikt nie zasłużył na podobną śmierć, a na pewno nie nastolatek, który nawet nie zdołał dobrze rozsmakować się w tym życiu.

— Je sais, mon ami, że nie jest tym samym i nawet tak nie twierdzę, ale… To nie do końca tak, że musimy myśleć o tych osobach nieustannie, prawda? Tych, których już z nami nie ma. Tak się nie da żyć, Byal — powiedział smutno. Tym razem rzecz jasna nie myślał o Odette, spokojnie żyjącej sobie we Francji, chodzącej na zajęcia na uniwersytecie, bawiącej się znakomicie ze swoimi koleżankami i zdającej mu każdorazowo relacje ze swoich przygód. Początkowo myślał o żonie ciągle, chociaż ich małżeństwu daleko było do ideału, a obustronne doprawianie sobie rogów ciężko nazwać najlepszym sposobem na okazywanie sobie miłości. Jednak życie toczyło się dalej, a świat kręcił wciąż niezależnie od tego czy Cecilia Faust żyła. Mimo jego wyrzutów sumienia, niknęła w jego pamięci.

Te sprzeczne ze sobą myśli wyrzucane jedna za drugą były dla niego jasnym sygnałem – to wcale nie jest coś łatwego w poruszeniu dla Byala. I nie dziwiło go to. O emocjach trudno rozmawiać, o emocjach nie chce się rozmawiać. Gdyby Roche miał przywołać teraz to, co dręczyło go od czasu do czasu w pustym domu, przy lampce wina, również skręcałby się na tej wypłowiałej podłodze, próbując ubrać w słowa to, co właściwie kłębiło się w jego głowie. A i tak nie miał żadnej pewności, że zdołałby to odpowiednio przekazać. Łatwiej rozmawiało mu się o magii iluzji i alchemii niż o tym, co działo się w jego życiu. Tym sposobem nawet mężczyzna przed nim nie miał tego świadomości.

— Ale dlaczego stanowi to dla ciebie problem? — dopytał łagodniejszym tonem, marszcząc brwi. Nie do końca widział w tym coś złego. — Nie jest twoim synem, to oczywiste. Ale nie traktuj tego jako zastępstwo. Przecież nie wszyscy mają po jednym dziecku, jak my, prawda? — próbował zaśmiać się, ale wyszło nerwowo i nienaturalnie. — Ukrywanie tego zadręczania się nie idzie ci dobrze, Byal.

Prychnął na wspomnienie o rzekomej nadwadze kota Roche’a. Grace i inni weterynarze mogli sobie mówić co chcą, ale nie raz powtarzał, że jego kocur nie był wcale tak gruby jak próbował mu to sugerować chociażby Byal. Grube poszycie sierści również robiło swoje, a przynajmniej w ten sposób o tym myślał. Chociaż starał się stosować do rad lekarza, by ograniczyć porcję Wargina, kim był, żeby opierać się dużym zielonym oczom wpatrującym się w niego prosząco, by otrzymać jeszcze odrobinę smaczków? Czarny kot był jedynym codziennym towarzyszem pana Fausta i nawet jeśli niekiedy irytował go swoimi usilnymi próbami przykucia jego uwagi w trakcie jego pracy, to nie umiał długo chować urazy, gdy ocierał się o jego nogi albo wchodził na kolana, mrucząc i obijając się łebkiem. Dawniej nie do końca rozumiał tak duże przywiązanie do zwierząt domowych, teraz bez Wargina nie wyobrażał sobie tego domu.

— Nie zrobi sobie krzywdy, o to się nie martw — żachnął się, drapiąc za uchem Odda, który łapą zaczął go zaczepiać, kładąc łeb tak jakby ułatwiając przyjacielowi swojego właściciela pieszczoty. Zastanawiał się na ile przenoszenie na sobie kociego zapachu miało wpływ na przymilanie się dalmatyńczyków do niego. Wiedział tyle, że psia woń po każdym takim spacerze nie sprawiała, że Wargin patrzył przychylniej na Milo czy Odda. Ich spotkania zawsze kończyły się tak samo – zjeżeniem grzbietu kocura i napuszczeniem ogona do tego stopnia, że przypominał on bardziej szczotę do kurzu. — Nazywaj to jak chcesz. Jesteś mi winny ciasto — skwitował to krótko.

Był pewien, że prędzej czy później coś mu przyniesie. Mieszkali zbyt blisko siebie, żeby nie spotykać się co najmniej parę razy w miesiącu, gdy tylko obowiązki służbowe i osobisty rozwój pozwalały na to.

Lubił Harrow. Nie mógłby nazwać tego przyjaźnią, raczej znajomością pełną życzliwości ze strony Roche’a, który nie widział żadnego interesu w utrzymywaniu złych stosunków z żoną bliskiego mu człowieka. Czy był świadom tego jaką wydmuszką było to małżeństwo? Ciężko stwierdzić, kiedy jego życie toczyło się po drugiej stronie oceanu, a odpowiednie wiadomości dobiegały do niego przez większość czasu listownie. Dopiero osiedlając się na nowo w znanych sobie najlepiej stronach, stając się sąsiadem nie tylko Byala, ale i całej jego rodziny, pewne rzeczy uwidoczniły się mocniej.

Zapewne dlatego wolał odsunąć się od tej sprawy po śmierci Raleigha.

Widział, że jego wcześniejsze słowa nie przyniosły żadnego rezultatu. Może podszedł do tego nieodpowiednio? Tonem nie wpasował się w całą tę dyskusję i przez to miał wrażenie, że cokolwiek zostało rzucone, odbiło się jak od ściany? Poprawił się na siedzeniu i odchrząknął. Zaciśnięte mocno wargi zdradzały, że głęboko się nad tym zastanawiał. Spięcie Byala widoczne na całym ciele, a zwłaszcza grymas twarzy świadczyły o tym jak głęboko wzbudzony był mężczyzna zainstaniałymi okolicznościami. Musiał wykazać się większą wyrozumiałością – dla Roche’a morderstwo Sissy było przeszłością, oddaloną od nich o ponad dekadę. Dla Faradyne’a to wszystko stanowiło moment teraźniejszy, co dalej rezonowało w nim, a czego dotąd tak mocno nie zauważał, gdy przez ostatnie miesiące temat wydawał się ucichnąć.

Nie zamierzał umniejszać jego obawom, chciał je zrozumieć lepiej i spróbować pomóc. Skoro zwrócił się do niego z wątpliwościami, które odbijały się wewnątrz jego czaszki już od jakiegoś czasu, chciał go zapewnić, że nie ma w tym niczego, co można by uznać za wysoce nieodpowiednie, wręcz niemoralne.

— Czego ode mnie właściwie oczekujesz? Przytaknięcia, że tak, jest to niewłaściwe, powinieneś zdystansować się od Mallory’ego i zachować waszą znajomość łamane na przyjaźń jedynie w ramach relacji studencko-profesorskiej? Upomnienia czy wręcz dezaprobaty? — spytał spokojnie. By wytrącić go prawdziwie z równowagi potrzeba była czegoś więcej niż oburzonego tonu, a pan Faust nie zamierzał wtórować mu w tych niespokojnych dyskusjach. Zastanawiało go jednak na ile Byal próbował na niego przenieść jakieś oczekiwania, które przy długości ich znajomości powinien wiedzieć, że nie znajdą odzwierciedlenia. Dał mu chwilę nim ponownie zajął głos. — Byal, świat idzie dalej, niezależnie od tego jak wiele bliskich nam osób z niego odejdzie w międzyczasie, a my dalej się tutaj znajdujemy i musimy żyć. To w pewnym sensie część radzenia sobie z tym odejściem — kontynuował cierpliwie. Podobny obrót spraw mógł wywoływać u Faradyne’a dysonans, być niezrozumiały wraz z pojawieniem się kogoś, kto mógł pozować na jego dziecko, ale wzbranianie się przed tym mogło jedynie wywołać gorszy rezultat. — Rozumiem, że czujesz się z tym źle. Że dla ciebie to coś nowego i nie chciałbyś, by Raleigh został zapomniany. Gwarantuję ci jednak, że on całkowicie nie odejdzie, zawsze będzie wracać, bo zajmował za duży fragment twojego życia, ale paranoiczne trzymanie się go nie jest dobre. I to nie jest zrzucanie kogoś na dalszy plan, bo Mallory nieważne jak bardzo może go przypominać, to na pewno wiesz dobrze, że nigdy nim nie będzie.

Temat był ciężki, a Roche odczuł to w pełni wraz z uciskiem w gardle. Nie powinni o tym rozmawiać. Nie dlatego, że nie chciał tego. Dlatego, że dzieci nie powinny przeżywać rodziców. Co najmniej z tego powodu, by takie dysputy nie miały miejsca.

Nie można było powiedzieć, że nie doceniał ani trochę troski ludzi wokół siebie o jego zdrowie. Mimo to wdzięczność ta prędko była przyćmiewana przez męską dumę, niepozwalającą mu na przyjęcie tego w pełni. Nie chciał nikogo męczyć sobą, nie chciał być powodem do niepokoju. Był dorosłym człowiekiem i zdany był w tej chwili praktycznie w pełni na siebie, a wszelkie stwierdzenia, które burzyły mu tę narrację, były niemile widziane. Mimo gderania pod nosem na oddziale kardiologicznym, mrucząc nieprzyjemnie do samego siebie, gdy lekarz opuścił jego salę, nie umiał w pełni zlekceważyć jego słów. Z wiekiem wiele rzeczy przychodziło mu z trudem, nie inaczej było teraz.

Informacja ta nie była łatwa do przyjęcia. Jej ciężar był przytłaczający, a powietrze wydawało się gęstnieć, gdy w pełni dociera do niego sens tego, co właśnie usłyszał. Znał tę drugą naturę Byala. Co tu dużo mówić; niejednokrotnie pilnował jego ciała, gdy Faradyne wykorzystywał swoją odmienność, by uzyskać pewne informacje lub po prostu przedrzeć się gdzieś w duchowej formie. Tym razem okazało się to być czymś innym niż dziecinną rozrywką, żartem dwóch nastolatków. Zatem widział go, tuż po tym, co wydarzyło się, a na co nikt nie był przygotowany, bo kto mógł pomyśleć, że nawet wody przybrzeżne Maywater nie są bezpieczne. Zbeszczeszczone na tak wiele sposobów ciało Raleigha przez jedną z tych…

Bestii? Zwierząt? Jak inaczej nazwać człowieka, któremu wystarczy znaleźć się w wodzie, by zatracić się do końca w zewie krwi? Nawet pan Faust, uważając się za człowieka toleracyjnego, nie umiał pewnych rzeczy zignorować. Mimowolnie zacisnął pięści, przypominając sobie ten sam gniew, jaki rozniecił w nim ten… wypadek? Zwykłe morderstwo na chłopcu, potraktowanie go jak zwykłej pożywienie dla jednej z tych kreatur, do tej pory prawdopodobnie niepojmana. Rzeczy należy nazywać po imieniu.

Wzburzenie nie trwało długo, bo istotniejsze w tej chwili było coś innego niż wyklinanie syren. Początkowo chciał przełamać dystans fizyczny, usiąść bliżej i z tej pozycji kontynuować tę rozmowę, ale nie zdecydował sie na to od razu. Przygarbił się w miejscu, opierając łokciami o kolana i przyjrzał smutno Faradyne’owi, lepiej mogąc wejść w rolę ojca, który nie tylko stracił dziecko; był wręcz świadkiem ostatnich jego chwil na tym świecie zanim odszedł. Krótkie westchnienie ponownie wyszło na zewnątrz, przyglądając się własnym dłoniom, a palcami prawej dłoni zaczął obracać na serdecznym złotą obrączką.

— Byal… — powiedział ciszej. Miał pełną pewność tego, że go usłyszy. Jedyne odgłosy, jakie mogły mu przeszkodzić, to szum wiatru dobywający się przez rozszczelnione okna; w jednym z nich widać było stłuczenie szyby. Jak to zazwyczaj w pustostanach. — Wybacz brak delikatności, może ciężko mi to sobie wyobrazić i stąd nie mogę w pełni tego zrozumieć, nawet jeśli bardzo próbuję, bo taki koszmar… — urwał na chwilę i westchnął. — Wiem, jak bardzo Raleigh był dla ciebie ważny. To było dobre dziecko, naprawdę. Jestem przekonany, że o nim nie zapomnisz i zachowasz ten obraz jego, który jest najbardziej warty zapamiętania. — Rzeczy Sissy zostały usunięte z szaf i półek, gdy minęło pół roku. Kartony z nim stały w specjalnym pokoju, na drugim piętrze mieszkania i zostały z niego usunięte po siedmiu, a nawet wtedy nie obyło się bez nadmiernej emocjonalności. — Nie lubię mówienia, co zmarły by zrobił, co on by chciał od nas, żyjących, więc tego nie będę robić. Ale myślę, że tak bliska relacja z Mallorym nie jest czymś nieodpowiednim. Nieważne jak bardzo boisz się do niego przywiązać, niektórych rzeczy nie da się uniknąć, a może wyjdzie to na dobre. Wam obu.

Dopiero po powiedzeniu tego, wstał powoli, niechcący kopiąc gdzieś pod ścianę puszkę po zupie Campbells – na rany Aradii, kto tutaj zjadał takie rzeczy? – w trakcie drogi, a następnie usiadł bliżej Byala. Nie chciał, by ten się denerwował bardziej niż jeszcze przed chwilą, dlatego nie zamierzał drążyć głębiej. Kiedyś do tej rozmowy wrócą, był tego pewien, ale widział, że przyjaciel potrzebował do tego znacznie więcej czasu, by emocje ostały, a szok dalej świeży w jego pamięci nie przysłaniał mu całkowicie obrazu i zawężał perspektywę. A Roche będzie bardziej przygotowany do jego powrotu. Ale teraz było to już mniej istotne.

— Mallory zasługuje na prawdziwego mentora — dodał jeszcze. Stary Cavanagh się do tego nie nadawał, a nawet ich ogranicozne kontakty podpowiadały mu to, że Mallory zasługiwał na lepszego ojca. Tego słowa rozważnie w tym kontekście nie użył. Mentor brzmi neutralnie, mentor też dba o swoich uczniów. — Nie ma co. Powinniśmy się zbierać, bo zastanie nas wieczór. Moriarty mówił mi, jakie zwierzęta potrafią się tutaj kręcić. Lepiej, żebyśmy żadnych nie spotkali.

Sensacja w postaci nastolatka zagryzionego przez morskiego drapieżnika jeszcze długo omawiana była niemagiczne dzieciaki, jednak w salach Szkółki Kościelnej panowała nieprzyjemna cisza przez długie tygodnie. Zwłaszcza wśród uczniów przedostatniej klasy, zwieńczone nierzadko wymownymi spojrzeniami w miejscu, gdzie młody Faradyne siadał zazwyczaj. Nikogo to nie bawiło, bo w społeczności magicznej wiadomo było, kto spowodował ten atak; to zawsze budziło pewien, jak na to wyglądało, uzasadniony lęk. Podbity na domiar tego wspólną żałobą za szkolnym kolegą.

Roche również bał się przywiązania, jednak tego mającego inny wymiar. Byal mógł to wiązać wyłącznie z morderstwem Sissy, ale pod tym wszystkim krył się inny strach – nawiązania relacji, która znowu uciekać musiałaby od jakiegokolwiek światła, by móc być kontynuowana. Nie zamierzał jednocześnie niszczyć życia żadnej młodej panience z Kręgu małżeństwem z sześćdziesięcioletnim mężczyzną; zresztą, która rodzina poszłaby na coś podobnego? Być może za tę samą cenę, za którą przehandlował go niegdyś ojciec, by Overtone’owie zgodzili się na jego ślub z Cecilią, ale czy teraz miałoby to sens? Każda inna relacja, czy to z kobietą nie będącą częścią kręgowej śmietanki, czy co gorsza z mężczyzną, skazana była na ogólną kontrowersję.

A na to nie mógł sobie pozwolić. Dlatego żył niemalże w celibacie, by nie mieć wyrzutów sumienia i nie obciążać kolejnej osoby tajemnicą, jaką mało kto potrzebował w swoim życiu. Nie po tym, jak skazał na coś podobnego Théophile’a i nie interesowały go romanse innych mężczyzn Kręgu, którzy korzystali ochoczo ze swojej pozycji. Nie był już trzydziestolatkiem.

Nerwowe chwile zdołały odnaleźć ujście, a Roche odczuł ulgę. Było to jedynie rozwiązanie porównywane do zaklejenia plastrem średniej głębokości rozcięcia – krew być moze nie była dłużej widoczna, ale nie oznaczało to, że opatrunek nie przesiąknie nią wkrótce. Nim to nastąpiło, zdobył się na pokrzepiający uśmiech.

— To nic, Byal. Powiedziałeś to, co uznałeś za konieczne i teraz rozumiem lepiej — stwierdził. Podniósł się z miejsca i podążył do wyjścia z leśniczówki, uchylając najpierw drzwi dwóm nadpobudliwym psiakom, pozwalając im wypaść w kierunku lasu. Miały jeszcze ostatnie chwile nim Roche zapakuje całą tą wesołą gromadę do swojego auta i odjadą w stronę Broken Alley. — Swoją drogą muszę wkrótce ich odwiedzić w New Collection, ale jak myślę o spotkaniach z tymi wszystkimi ciotkami, które czatują na mnie w salonie wspólnym, to przyznaję, ociągam się bardziej niż powinienem.

W drodze powrotnej pozwolił sobie na resztę historii o przekazanych mu książkach z biblioteczki Anniki razem z kilkoma pozycjami naukowymi, rozwijając to w refleksję nad przyszłymi badaniami, do jakich zamierzał wkrótce wrócić.