14.02.1985, czwartek

Był wczesny wieczór, a mi udało się szybciej zerwać z pracy w herbaciarni. Normalnie cieszyłabym się z tego, spędzając czas w swoich bezpiecznych, czterech kątach, jednak moi sąsiedzi zaczęli się już skarżyć na rzekome "hałasy" wydobywające się z mojego domostwa. Było to na tyle irytujące, że nawet miałam już rozmowę z wynajmującym, że jeśli to się nie skończy, to będę mogła szukać nowego lokum - a na to przecież nie mogłam sobie pozwolić.
Z cichym więc westchnieniem, wpakowałam do swojego plecaka kilka puszek z piwem i latarkę, a w dłoń złapałam swoją gitarę, kierując swoje kroki gdzieś w uliczki Sonk Road.
Nogi zaprowadziły mnie prosto pod budynek fabryki, jaką już dobrze znałam. Przez to miejsce przewinęła się już masa imprez, w których i mi przypadł zaszczyt brania udziału. Skinęłam więc głową, wchodząc do środka przez jedno z uchylonych wejść.
Nie było to miejsce marzeń do spędzania walentynek, ale nie miałam w sumie nic lepszego do roboty. Większość moich znajomych spędzała ten dzień w towarzystwie swoich drugich połówek bądź przyszłych-niedoszłych partnerów. Jak widać - dla mnie tym miały się okazać procenty i melodie, wydobywające się spod moich palców.
Weszłam nieco w głąb budynku, gdzie mróz nie był aż tak odczuwalny. Ściągnęłam swój plecak, wydobywając ze środka jedną z puszek i ją otwierając. Upiłam jeden łyk, nim usadowiłam swoje cztery litery na jednym ze stołów, siadając z jedną nogą jak po turecku, gdy druga zwisała bezwładnie z mebla. Złapałam za swój instrument, chwilę tylko brzdąkając na strunach, chcąc je nieco nastroić. Gdy już to uczyniłam, wyprostowałam się nieco, próbując złapać jakąś melodię z bezmyślnie poruszanych palców na gitarze. Nawet nie wiedziałam kiedy, wyuczone już ruchy same mnie nakierowały na iście idealną na dzisiejszy dzień piosenkę. Nieśmiałe nuty w akompaniamencie mojego głosu w końcu zaczęły nieść się po pomieszczeniach, gdy ja odpływałam w tym chwilowym zapomnieniu.
- I feel so unsure, as I take your hand and lead you to the dance floor... - kontynuowałam swoją piosnkę, nawet nie zdając sobie sprawy, że już niebawem nie tylko moje uszy będą tego świadkiem...

Najprawdopodobniej powinien był poprosić Serafino o asystenturę. Kuzyn miał więcej doświadczenia i wiedzy w "słuchaniu" przeszłości. Za to Luca miał swoją dumę. Zdecydował, że poradzi sobie sam. Zadanie nie było szczególnie trudne. Bo w sumie jak oporne mogły być jakieś stare ściany w opuszczonej fabryce? Nie musiał nawet sięgać daleko w przeszłość. Potrzebował jedynie skupienia, nic więcej. Przy odpowiednim skupieniu pójdzie mu z tym gładko. Opuszczony, zrujnowany budynek robił przygnębiające wrażenie. Kiedyś było inaczej. Tętniło w nim życie. Dookoła rozlegały się ludzkie głosy i odgłos pracujących maszyn. Dla zafascynowanego przeszłością słuchacza to miejsce musiało być na swój sposób interesujące. Zapewne wyciągnąłby z niego sporo informacji. Poznałby historie pracujących tu osób, skrywane przez fabrykę sekrety czy przyczyny jej upadku. Gdyby Leoluca łatwo ulegał sentymentom, to może poczułby żal za dawno przeminioną chwałą. Pozostały po niej tylko niszczejące mury i popsute urządzenia. Nie zamierzał się nad nimi rozczulać. Zrobi, to co miał zrobić i wróci do siebie. Miał ważniejsze rzeczy do roboty niż przesiadywanie w tej ruinie. Poza tym...
I feel so unsure, as I take your hand and lead you to the dance floor...
Co na płonące piekło?! Zdawało się mu, że usłyszał czyjś śpiew. Tylko kto chciałby tu przychodzić i urządzać koncerty? Wciąż nie dowierzając temu co słyszał, zrobił parę kroków. Wszedł na otwartą przestrzeń i przekonał się, że nie dopadły go omamy słuchowe. W środku naprawdę ktoś był. I ten ktoś śpiewał. Przygrywając sobie przy tym na gitarze. Leoluca widywał w życiu dziwne rzeczy, więc nie był zbulwersowany, gdy pierwsze zaskoczenie z niego opadło. Może nie pamiętał każdej napotkanej twarzy, ale siedząca na stole młoda osoba wyglądała znajomo. Po chwili namysłu był już pewien, że pracowała dla rodziny Yimu. Samo to było czymś niezwykłym, przynajmniej w jego ocenie. Czemu Yimu zdecydowali się zatrudnić kogoś, kto nie miał zielonego pojęcia o magii. Rodziny czarowników na ogół nie potrzebowały pomocy niemagicznych. Pamiętał, że kiedyś zamienił z nią kilka słów na kameralnej imprezie. Któraś z jej przyjaciółek (swoją drogą na wpół pijana) przysiadła się z nią do okupowanego przez niego stolika, by zapoznać ze sobą dwa muzyczne talenty. To wtedy dowiedział się, że potrafiła grać na gitarze. Coś ich ze sobą łączyło, choć nie sprawiło, że nabrał ochoty na dłuższą pogawędkę.
A teraz spotkali się w starej fabryce. Jej obecność nie była dla niego szalenie kłopotliwa, ale wolał wiedzieć czy na kogoś czekała. Pojawienie się większej, hałaśliwej grupy, której zachciało się balangi było czymś bardziej denerwującym. Musiałby wymyślić sposób jak się ich stąd pozbyć albo wrócić później.
Splótł ręce. Miał wystarczająco wiele szacunku do muzyki, by zaczekać aż utwór dobiegnie końca. Nie zajęło to dużo czasu.
- Robin Baker? - spytał, podchodząc bliżej gdy ucichły ostatnie nuty piosenki - Kogo jak kogo, ale ciebie bym się tu nie spodziewał. Co robisz? Śpiewasz szczurom?
O ile były tu szczury. Fabryka nie wyglądała na miejsce, w którym walałby się resztki jedzenia. Chyba że stali bywalcy pozostawiali coś w śmieciach. A może gryzonie popadały, bo odważyły się spróbować resztek zażywanych przez nich specyfików?

The member 'Leoluca Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Zakochani' :

Melodia, choć początkowo tak niepewna, zyskiwała na odwadze, tak samo jak mój głos, który pewnie niósł się po halach coraz głośniej z każdą kolejną wybrzmianą nutą. W sumie ta wolność, jaką dawały mi opustoszałe mury poniekąd dodawała mi pewności siebie. Nie musiałam się tu martwić o żadne skargi i niesnaski wśród sąsiadów, mogłam po prostu być głośną sobą. I zamierzałam z tego pełną piersią korzystać.
- ...what I did so wrong, so wrong, That you had to leave me alone? - Ostatnie akordy wyszły spod moich palców, gdy wyciągałam swój głos na wysokie tony, jakich można było pozazdrościć oryginalnemu twórcy tego utworu. Miałam wrażenie, że melodia wręcz niosła się po budowli nawet, gdy moje palce odkleiły się już od strun, ale przecież to nie była dla mnie żadna nowość - praktycznie żyłam muzyką, więc może wprawiłam się w taki trans, że teraz nie pozbędę się tego kawałka z mojej głowy przez najbliższe dni?
Wzdrygnęłam się jednak, słysząc głos wypowiadający moje imię. Spojrzałam w kierunku, skąd nadchodziły dźwięki, by zdziwić się nie mniej, niż mój obecny towarzysz.
- Ummm... - Zacięłam się, wyraźnie zmieszana. Znaczy nie, żebym nie była przyzwyczajona do występów przed innymi. W końcu regularnie grywałam na jakiś posiadówkach, czy w dni wolne nawet na krawężnikach ulic za kilka drobniaków, ale jednak... Nie byłam dzisiaj przygotowana na widownię, gdy tak wyduszałam pełnię ze swojej przepony. - Jezu drogi, długo tu jesteś? - Zapytałam, odkładając gitarę na blat, a samej wstając ze swojego miejsca. Nie mogłam jednak ukryć tego zażenowanego śmiechu, gdy rzucił komentarz o szczurach. - No słuchaj, szczury Cię na pewno nie wybuczą, mogę Ci oddać mój następny koncert, jeśli taki chętny jesteś. Przyda im się małe zróżnicowanie w akompaniamencie! - Odparowałam, z jednoczesnym machnięciem dłonią, gdy zbliżałam się do chłopaka. Pamiętałam, że sam też pogrywał, chociaż on zapewne nie miał takich problemów jak ja, jeśli chodziło o słuchaczy zza ścian.
- Poza tym, ja jak ja, ale to prędzej wielkiego panicza w takich pobojowiskach się spodziewać nie można. - Stwierdziłam po chwili, lekko marszcząc swoje brwi w pytającym spojrzeniu. Wydawało mi się, że osoby pokroju Paganinich raczej nie zapuszczały się w takie podejrzane miejsca podczas swoich spacerów - przecież wcale nie tak trudno było dostać w twarz w tych okolicach, nie mówiąc o niespodziewanym spotkaniu ćpunów czy złodziejów. A zapewne do zegarka i portfela samego Leoluci już ustawiała się pokaźna kolejka przed budynkiem fabryki...

14 marca 1985 roku

Spacer do uważanej za najniebezpieczniejszą dzielnicy Saint Fall przez wielu może zostać uznany za ryzykowny i nieodpowiedzialny, za głupotę i proszenie się o kłopoty. Są też tacy, którzy w pogoni za dawką adrenaliny gotowi są zrobić wiele, a także ci, co sięgają po nią z nudy i przez romantyczne pierdolety, jakie niekoniecznie mieszczą się w głowie Charlotte, za to w umyśle Nevella już tak. (Przeważnie) nie ocenia go jednak za powody, deklarację o chęci zaryzykowania przyjmuje za gwarant i nie pyta o więcej. Bloodworth ma zresztą wiele pomysłów, które zaklinaczkę raz zaskakują, a raz budzą podziw, jest więc ciekawa, co tym razem chodzi mu po głowie.
Przez rzekę przechodzą późnym popołudniem, kierując swoje kroki ku mieszczącej się na końcu dzielnicy opuszczonej fabryce. Czego będą tam szukać, czego mogą się spodziewać? Dla Williamson to kolejna z przestrzeni, w którym spotkać można bezdomnych i szukającą spokojnego miejsca do przyćpania młodzież. Nevell jest jednak grzecznym chłopcem, któremu do używek raczej daleko, w oczach Charlotte jest nadal bezbronny i niewinny, pełen dziewiczych sekretów, które sama ma już dawno za sobą. Przygląda mu się z zaciekawieniem, z kręcącą się w kąciku oka wzruszoną łzą obserwuje, jak dojrzewa i rozwija skrzydła.
- Masz bardzo ciekawy gust, jeśli chodzi o miejscówki - zauważa, zatrzymując się przed budynkiem i lustrując gmach krytycznym spojrzeniem. Fabryka została zamknięta dawno temu, a lata jej świetności pamiętają wyłącznie najstarsi mieszkańcy dzielnicy robotniczej. Sączy się dym trzymanego w dłoni papierosa, drugą rękę Charlotte ma schowaną w kieszeni skórzanej kurtki. Nogawki dżinsowych spodni wsunięte do cholewek ciężkich, wypolerowanych na błysk butów zdobi przypięty u pasa łańcuch. Na wierzchu bordowego golfa wisi naszyjnik z bursztynem, idealnie korespondujący z krótkimi kolczykami. Zaklinaczka ściąga brwi i odgarnia kosmyk ciemnych, spiętych w wysoki kucyk włosów, po czym przenosi wzrok na kuzyna. - Byłeś już tu wcześniej? - pyta z zaciekawieniem, nie przypuszczając, by sam już wcześniej się tu zapuszczał. Miejsce niekoniecznie zachęca do odwiedzin, ale kim by byli, gdyby dali się odstraszyć podniszczonym framugom i walającym się wokół blachom?
- Mam nadzieję, że przygotowałeś jakieś atrakcje, które wynagrodzą mi brak skórzanych kanap Alive Berry i szklaneczki ich podłej whisky. - Kącik uszminkowanych czerwienią ust unosi się w ironicznym uśmiechu. Popularny wśród czarowników klub jest dobrym miejscem, by się rozerwać, ale ile można bywać w jednym lokalu? Powraca wzrokiem do fabrycznych drzwi i przechyla lekko głowę, jakby miało jej to pomóc w ocenieniu stabilności konstrukcji. - Chodź, bo nas noc zastanie.
Nie czekając już dłużej, rzuca papieros na ziemię i dusi go podeszwą buta, po czym stawia pierwsze kroki i niknie we wnętrzu fabryki.

Wchodząc na teren opuszczonej fabryki, Charlotte zerka z ukosa na młodego czarownika, chcąc sprawdzić, jakie ta wywołuje w nim emocje. Dobrze wie, że lubuje się on w miejscach specyficznych, nierzadko powiązanych ze śmiercią. Czy to ta Bloodworthowa krew sprawia, że przy każdej możliwej okazji sięga on do szeroko pojętych smętów i z zadziwiającym entuzjazmem się w nich odnajduje. Skąd w nim taki zapał do tego, co wielu odstręcza? Czy to chęć wyróżniania się w towarzystwie, potrzeba bycia innym, niż wszyscy, a może zwyczajnie poszukuje dodatkowych sposobów do umartwiania się, bo w taki sposób świat wydaje mu się znacznie ciekawszy? Williamson nie dopytuje o powody, najważniejsze, że przy nim nie ma sposobu, aby się nudzić.
- Podniszczone fundamenty, wszechogarniająca brzydota, pełne niebezpieczeństw. Jak ty dobrze znasz mój gust - żartuje, przybierając szerszy uśmiech na twarz. Ją samą również ciągnie do podobnych miejsc, lecz nie dlatego, że gustuje w specyficznej architekturze, ale przez potrzebę ubarwiania codzienności. Próżno szukać podobnych zabaw w typowych dla Kręgu rozrywkach. Wszelkie pasujące dla panny z dobrego domu sposoby spędzania czasu wyłącznie Charlotte nudzą, więc tym chętniej odpowiada na propozycję Nevella, dostrzegając weń światełko na mrocznej drodze życia.
- Myślisz, że jeszcze kogoś tu znajdziemy? Tak à propos nieproszonych lokatorów. Bezdomni, spragniona rozrywki, uciekająca z domów młodzież? - Spodziewa się dzieciaków skorych do zabawy, upojonych jednym browarem na spółę, bądź — co gorsza — próbujących się z cięższymi używkami. Do tych drugich sama sięga rzadko, nie interesując się mocno otumaniającymi środkami do zmiany świadomości. Pogardza wręcz tymi, co uciekają w ten sposób przed światem czy odpowiedzialnością, bo przecież są inne sposoby, aby się buntować, niekoniecznie poprzez wyniszczanie sobie ciała i pozbywanie się ostatnich komórek mózgowych. - O proszę, teraz mówisz moim językiem - uśmiecha się tym szerzej, kiedy chłopak wspomina o butelce wina. Wprawdzie nie cierpi na brak tychże w domu, sięgając doń przy okazji potrzeby rozerwania się, jednak czasem próżno szukać odpowiedniego towarzystwa.
Wchodząc do środka, rozgląda się po pierwszej podniszczonej hali. Czasy świetności ma już zdecydowanie dawno za sobą. Charlotte wsuwa dłonie do kieszeni skórzanej kurtki i sięga wzrokiem sufitu. Wysoko zawieszone zardzewiałe rury ciągnące się przez całą długość pomieszczenia są już zardzewiałe, a swoim rozmiarem dają wrażenie potężnego ciężaru. Gdyby coś takiego spadło komuś na głowę, zostałaby po nim wyłącznie mokra plama.
- Co chciałbyś wiedzieć? - przechyla głowę na bok i spogląda na kuzyna z ukosa. - Powiedz wprost, który cię interesuje i kto by ci się przydał. - Demony zazwyczaj zaklina dla własnego interesu, skupiając się wyłącznie na tych, którzy zagwarantują sukces na interesujących ją polach. Czasem jednak dzieli się swoimi umiejętnościami z innymi, prezentując bądź handlując takimi przedmiotami z najbliższymi, bądź tymi, którzy w pewien sposób ją zaintrygowali. Pieniądze są mało ciekawym środkiem płatniczym, wszak tych ma w ilościach, więc zazwyczaj decyduje się na ciekawe przysługi. - Masz egzamin do odhaczenia i potrzebujesz wspomagaczy do testu, a może chcesz spotkać się z Feneksem, władcą duchów? Przydaje się też, kiedy masz do czynienia z medium i nie chcesz się z nią dzielić najskrytszymi sekretami - puszcza Nevellowi oczko, po czym przechodzi przez jedno z przejść, do którego kiedyś wyważono drzwi. Na podłodze i podniszczonych meblach z odchodzącą odeń farbą rozsypane są pożółkłe już dokumenty. Czarownica bierze do ręki jeden z nich i próbuje rozszyfrować wyblakłe, niewiele mówiące zapiski. Nuda…