First topic message reminder :

— Tak. Głupek – mamrocze, przyznając, jakby to był malutki plasterek na rany. Plasterek działa, bo przynajmniej płakać przestaje, ale wciąż jest jej okrutnie smutno.
Bo może i jest głupkiem, ale to najbardziej uroczy głupek na świecie. Był kochany, był szarmancki, był czuły, był cudowny. Tylko że był z Kręgu. A ona nie była. Właśnie dlatego ich ścieżki nie mogą się w żaden sposób krzyżować i to wszystko nie ma przyszłości. Dlatego im szybciej to urwie, tym lepiej dla nich obojga.
Czy na pewno?
Wcale tak się teraz nie czuła…
Zmiana tematu była małym promyczkiem na otarcie łez. Spojrzała ponownie na pana Godfreya, nieznacznie unosząc kącik ust.
— Wallow jest urokliwe, ale tutaj jest spokój. I cisza. I takie leśne powietrze. Prawie jak w Maywater. – Czyli tam, gdzie w najbliższym czasie nie będzie się zapuszczać, bo właśnie stamtąd uciekała i właśnie tam mieszkał Maurice.
Głębokie westchnięcie zostało zagłuszone przez ryk silnika, który wzbudził w Allie nadzieję, że jeszcze dzisiaj dojedzie do domu. Już trudno, nie posiedzi sobie w lesie, nie pomyśli, najwyżej popłacze sobie w poduszkę albo poszlocha pod prysznicem. A może jej przejdzie w trakcie jazdy.
Pan Godfrey zajął się dokręcaniem jakiejś osłonki, opowiadając o swojej dość osobliwej walucie za taką przysługę. Miał jednak szczęście, bo Allie ostatnio zajmowała się wypiekami – a ciasto marchewkowe zrobi mu bez problemów!
— Ma to pan jak w banku – odpowiada więc prawie na miłe do widzenia, bo jeszcze trzeba go naprowadzić na właściwą ścieżkę.
Blaszka zostaje przykręcona, Allie znów może wsiąść na motocykl, założyć kask, a potem podjeżdża kawałek do samochodu pana Godfreya.
— Niech pan pojedzie kawałek za mną, powiem panu, gdzie odbić do Wallow.
I jak powiedziała, tak zrobiła. Przy jednej ze ścieżek machnęła mu – i na pożegnanie, i dla wskazania kierunku, kiedy sama swój jednoślad skierowała do Saint Fall. Do domu.