First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Czw Lip 20, 2023 8:55 pm, w całości zmieniany 2 razy

Brwi Sandy unoszą się nieznacznie. Nie dziwi jej potwierdzenie, że marne jest żniwo ziół, które zebrał – nie było ich zbyt wiele, nie oszukujmy się. To, co ją dziwi, to uznanie siebie za marnego zbieracza ziół. Ironiczne, jeśli wziąć pod uwagę, że odnalazł wśród chwastów kozłek i zbierał go raczej w jakimś celu. Nikt, poza dziećmi, nie ma pomysłów, aby nazbierać chwastów, których zastosowania nie zna.
— Chyba zna pan jednak podstawy – stwierdza Sandy, przyznając, że nie do końca kupuje to kłamstwo, wskazując wzrokiem na trzymany już w ramionach nieznajomego mężczyzny kozłek. Po coś mu musiał być. Teraz zaczęło ją kusić, aby spytać, po co. Ale ponownie – nie jest to jej interes.
Odróżnienie mniszka lekarskiego od mniszka czarownicy wcale nie było takie łatwe. Niemagiczni mogli je zbierać w pełni nieświadomości, bo nie różniły się wyglądem prawie w żaden sposób. Cały szkopuł tkwił w czymś innym.
Zwraca więc głowę w stronę prześwitującego pomiędzy szarością wczesnowiosennych gęstwin mniszka, po czym podchodzi do niego, aby zerwać go z ziemi. Trudno, zostanie poświęcony dla chwili edukacji.
— Dormi – inkantuje, a kwiat unosi się łagodnie z jej dłoni w powietrzu. Momentalnie jednak jego płatki zaczynają zmieniać się i przemieniać w latające dmuchawce zakończone nasionami, a łodyga rośliny dziwacznie czernieje. – Wystawione na magię obumierają i stają się dmuchawcami. Rosną w skupiskach, więc jeśli przetestuje się na jednym, wiadomo już, czy znalazło się złoże mniszków czarownicy, czy lekarskich. Ten tutaj początkował porost mniszków czarownicy – wyjaśnia rzeczowo, a wiatr rozdmuchuje powoli nasiona rośliny, puszczając pierwszego i nietypowego o tej porze roku dmuchawca.

Dormi: 70 > 35 | zaklęcie udane

Nie wyglądał na zbitego z tropu byciem przyłapanym na niedostosowaniu wypowiedzi do stanu faktycznego. Na tle innych wcale szczególnie się nie wyróżniał. Nie posiadał zaawansowanej wiedzy botanicznej, ani alchemicznej, która pomogłaby mu nazbierać odpowiednich chwastów. Wszystko, co robił, czynił hobbystycznie. Może trzeba było wkuwać anatomie mniszków, zamiast rozwiercać ludziom czaszki i likwidować problemy neurologiczne?
Na pewno byłoby ciekawiej, ale czy zabawniej?
Chyba nie.
Uniósł lekko ramiona w nieznacznym wzruszeniu i uśmiechnął się blado.
- Podstawy, owszem. To bardziej hobbystyczne zbieractwo. - Przyznał to natychmiast, bo chociaż Sandy nie pytała, to Leander w jakiś sposób odczuwał potrzebę prowadzenia dalszej dyskusji, co niejako było dość osobliwe jak na niego. Może wreszcie znudziło mu się przebywanie w towarzystwie echa przeszłości, pacjentów i ludzi z jego miejsca zatrudnienia? Niewykluczone. Rozmowa na łonie natury była jakaś taka… wyzwalająca.
Van Haarst przyglądał się z uwagą zabiegom Sandy. Zaczarowany mniszek natychmiast przejrzał, jak gdyby magiczna moc postarzyła go nagle o kilkadziesiąt dni i zmarniał w jej dłoniach, uprzednio wyrzucając z siebie kłąb unoszącego się w powietrzu, białego puchu. Było w tym coś uspokajającego.
- Czy czarując jeden mniszek, nie wpływa się też na pozostałe? - Zapytał, bo Hensley wcale nie odeszła szczególnie daleko, zanim zajęła się swoją prezentacją. Pytał nie ze złośliwości, a z czystym zainteresowaniem. Okazja do poszerzania wiedzy zawsze była pożądana.
- Jak rozpoznać, który mniszek to zapoczątkował? - Teraz to już zmarszczył brwi, bo wydawało mu się, że przestaje już nadążać. Westchnął cicho i za moment ponownie się uśmiechnął, tym razem z ewidentnym rozbawieniem, kiedy zauważył, jak kuriozalnie prezentowała się cała ta sytuacja.
- Przepraszam, z pewnością masz ciekawsze zajęcia, niż czynić mi wykład z budowy i właściwości mniszków.

Hobbystyczne zbieractwo było wystarczającym uzasadnieniem, aby nie węszyła dalej. Ludzie lubili różne rzeczy – niektórzy lubili chodzić po polach i zbierać chwasty, inni strzelali z łuku, inni chodzili na ryby, kolejni robili rewolucję w kraju. Nie jej to było oceniać i przyjęła tę odpowiedź jedynie skinieniem głowy. Hobbystyczne zbieractwo faktycznie brzmiało jak odpowiedź, gdzie ktoś zna jedynie podstawy i dopiero odnajduje wiedzę.
Na takiego wyglądał jej mężczyzna, zadając swój szereg pytań tuż po zaprezentowaniu, czym różni się mniszek czarownicy od mniszka lekarskiego.
Wypuściła z dłoni pustą już łodyżkę kwiatu, by zwrócić się ku niemu.
— To zależy od zastosowanego zaklęcia. Mniszki przejrzewają, gdy wystawione są na warunki magiczne. Jeśli zastosuje się zaklęcie miejscowe, jak na przykład Dormi, nie powinno być problemu. Szczególnie gdy zerwie się ten kwiat i odseparuje od skupiska. Zaklęcia obszarowe mogą wpłynąć na wszystkie kwiaty.
To brzmiało logicznie i każdy doszedłby do tego wniosku, ale Sandy wolała i tak powiedzieć, skoro została zapytana.
Chociaż nieco dziwi ją pytanie zadane za chwilę. Unosi brwi w zdumieniu, szukając w głowie odpowiedzi.
— Tak samo, jak rozpoznać, które ziarno tulipana trafiło do gleby pierwsze. – Nie dało się. Sandy nie potrafiła. Czy to zresztą było w jakiś sposób ważne? A być może źle zinterpretowała jego pytanie i chodziło o rozpoczęcie przejrzewania? Nie do końca wiedziała, jak ugryźć temat, choć mężczyzna i tak zaczął już powoli wykruszać się z rozmowy, a ona nie była kimś, kto zatrzymywał. Szczególnie nieznajomych.
Dlatego skinęła głową z grzecznością, spoglądając na Cherry, która do tej pory dość cierpliwie czekała na zakończenie rozmowy.
— Na pewno w bibliotece w Deadberry przeczyta pan więcej na temat magicznych roślin.
Kolejne skinienie głowy było krótkim pożegnaniem, gdy obie kobiety oddaliły się, pozostawiając za sobą nieznajomego z naręczem kozłka na ramionach.

Nie wierzył w to wyjaśnienie i nawet standardowy, kamienny wyraz twarzy nie do końca potrafił to ukryć. Chodziło o intensywność spojrzenia. Najpierw patrzył na mniszek, następnie na całe skupisko, potem znowu na Sandy.
„Nie powinno” to odpowiedź taka, że praktycznie żadna. Gdyby lekarze opierali się na tym, co stać się powinno, a co nie, na świecie zabrakłoby ludzi zdrowych. Każdy organizm jest inny, więc rozpatrywało się różne konfiguracje, ale nigdy w kategorii wątpliwej. „Nie powinno” sprawdzało się za to wspaniale w eksperymentach medycznych i szczegółowych badaniach.
Z całą pewnością taką wiedzę powziął na studiach. W końcu w jego piwnicy wcale nie znajdowało się łóżko medyczne ze skórzanymi pasami.
Nawet przez chwilę.
Zmarszczył brwi. Jej odpowiedź nie była zadowalająca, wręcz przeciwnie. Z jakiegoś powodu wydała mu się kpiną z całkiem sensownej potrzeby ugruntowania wiedzy. Notabene wynikającej z jej własnych słów. Leander się nie znał, jak już wcześniej wspominał. Może zaawansowani zielarze potrafili wypowiedzieć się w zakresie odtwarzania przebiegu tulipanowych siewów? W ich krwi płynęła magia. To oczywiste, że byli zdolni do rzeczy, o których zwykłym ludziom by się nie śniło. Koniec, znowu wpadł. Przez najbliższe godziny van Haarst najpewniej nie pozwoli wyciągnąć się z księgarni. Może w którejś pozycji znajdzie odpowiedzi na to, czego szczędziła mu ciemnoskóra dziewczyna?
Milczał, kiedy się z nim żegnała, gdyż aż zbyt trafnie przewidywał, że może powiedzieć coś, co byłoby nieprzemyślane… albo co najmniej niewidziane za dobrze wśród ludzi typowych. Jeżeli życie w społeczeństwie czegokolwiek go nauczyło, to z pewnością okazjonalnego trzymania języka za zębami.
I nieoblizywania skalpela po operacji.
Odprowadził spojrzeniem jej plecy i dopiero kiedy dwie kobiety zniknęły mu z zasięgu wzroku, ułożył kozłek nieco poręczniej we własnych objęciach. Wszystko po to, aby ogołocić polankę z mniszka czarownicy.

| zt