Nie wiem, kto wpadł na pomysł, żebyśmy to my zajmowali się szkoleniem żółtodziobów. Znaczy, konkretnie – ja. Byłam najgorszą możliwą kandydatką, a i tak ktoś wybrał mnie.
Przecież ci gówniarze (niektórzy mieli po czterdzieści lat) tego nie przeżyją.
Jednak, jakimś cudem, udało im się przeżyć. Obecność Venoira działała na mnie wystarczająco, żebym zdążyła się zdystansować i machnąć na to wszystko ręką. Pewnie kiedyś starsi myśleli to samo o mnie, a patrzcie, jak się wyrobiłam.
Zawsze miło jest widzieć kobiety próbujące dostać się do gwardii, ale patrząc na te… te, to raczej z nich nic nie będzie. Szkoda. Z drugiej strony, czy naprawdę aż tak bardzo brakuje mi damskiego towarzystwa? Od dawna lepiej orientuję się w męskim świecie, czasem zapominając, że z tłumu gwardzistów wyróżniają mnie cycki i nieco niższy wzrost. Charakterem nadrabiałam wystarczająco, aby wywalczyć sobie szacunek w tym trudnym środowisku i wcale nie mam tego nikomu za złe. Tak działa świat. Silny potrafi przetrwać, słaby jest gnębiony. Ot.
Pognębieni będą jeszcze bardziej te żółtodzioby, bo gorzej już trafić najpewniej nie mogli. Ani ja, ani Venoir nie dawaliśmy im forów i ostatecznie wyszli, zdechli, zastanawiający się, dlaczego wpadli w ogóle na taki pomysł.
Niech się lepiej zastanowią. Czasem lepiej wrócić na garnuszek do mamusi, niż ryzykować życie dla kościoła. Jest to szlachetne, jest to dobrze płatne, ale jest to też nie dla wszystkich. Nie bez powodu tak ciężko się dostać, a jeszcze ciężej utrzymać. Łatwo jest tu tylko dostać w zęby albo stracić życie.
Pomysł najlepszy pojawił się w momencie wyjścia z tego cyrku, a nasze kroki skierowały się kawałek dalej, to knajpy Cavanaghów. Przyznam, że rzadko ją odwiedzałam, z pewnością ostatnimi czasy, a to jedna z lepszych knajp, w których można napić się czegoś sensownego. Aż żal się przyznać, że ostatnio pijałam głównie szczyny w Sonk Road, albo alkohol z własnego barku, który, swoją drogą, muszę uzupełnić.
Prycham krótko na komentarz Venoira.
— Nie wiem, czy zabrakło im starszych oficerów, żeby nas wysyłać – mamroczę pod nosem, usadawiając się na miejscu naprzeciwko mojego dzisiejszego towarzysza. Większość ludzi dzisiaj kłębiła się w sali głównej, więc boczny stolik mi jak najbardziej pasował. – Może jak kiedyś awansuję to spłynie na mnie łaska cierpliwości dla czegoś takiego. Ale nie stało się to przez ponad czterdzieści lat, więc wątpię.
Już teraz współczuję innym szeregowym, których będę musiała szkolić. Lepiej im wychodzi ślęczenie nad książkami niż faktyczne posługiwanie się magią i umiejętnościami. Czasem zdarzą się jakieś perełki.
Kącikiem ust uśmiecham się i prycham po raz kolejny, chwytając w dłoń z kuflem z piwem.
— Jeszcze mi brakuje, żeby porucznik mi robił problemy za jakiegoś postrzelonego szeregowego, niezbyt dobrego sortu swoją drogą – mamroczę w kufel, nim upijam solidny łyk. Odstawiam go i patrzę z uznaniem. W końcu jakieś prawdziwe piwo, a nie jakieś siki Mariana sąsiada z podwórka. – Nie wiem czy mi się zdaje, czy z roku na rok jest coraz gorzej z tymi ludźmi. Gwardia już ma wymagania, a nowi je tylko obniżają.

Rzut na konsekwencje po evencie tutaj, nic się nie dzieje

Prycham krótko. Słaby ten argument, jakoś nie wydaje mi się, żeby starsi oficerowie mieli miękkie serce do szeregowych. Inaczej wspominam to z własnych szkoleń i nie sądzę, że obecnie jest inaczej. Wycisk i brak litości – po to, aby odsiać tych najsłabszych i zahartować tych twardych. Czarna Gwardia to nie piaskownica, gdzie się dziecko spłacze i ktoś przybiegnie otrzeć mu łezki. Tutaj można zginąć.
Nie lubię marnować rzeczy. Nie lubię też marnować ludzkich istnień – każdy w końcu spotka Lucyfera, a jeśli ktoś ma ginąć przez Czarną Gwardię, niech robi to z dumą, wypełniając swoje obowiązki maksymalnie, tak dobrze, jak tylko można.
— Nawet poniekąd mnie nie dziwi, że kobiety tam nie dają rady. Mogę sobie wyobrazić, że po śmierci męża im ciężko, mają jeszcze dwójkę dzieci i nie wiedzą do końca, w co się pakują, sraty pierdaty. – Dlatego tych kobiet w Gwardii było najmniej. – Ale faceci? Co drugi to taka straszna pizda. Może to jakieś geje próbują się ukryć w szeregach. – Upijam łyk piwa, dobrego piwa, dla odmiany od tych, które ostatnio pijałam. – Paganini ostatnio coś pierdolił, że to dobry sposób, żeby uciec od małżeństwa. – Jeszcze jeden łyk. Akurat Paganiniego sobie w Gwardii nie wyobrażam, świat by runął i się skończył. Bardziej niż kończył się obecnie. – Jeśli to prawda, to nic dziwnego, że mamy takich rekrutów, jakich mamy. Z jednych obowiązków ucieka się do drugich, o wiele gorszych. Kto normalny uznaje, że służba Gwardii jest lepsza od małżeństwa?
Ja bym uznała, głównie dlatego, że nie chciałam za mąż wychodzić i nie chciałam pchać się w pieluchy, ani robić czegoś, do czego nie byłam stworzona. W pieluchach i tak skończyłam, ale przynajmniej we własnym środowisku i nikt mnie w sztywną kieckę nie próbował ubrać, nie obwieszał mnie biżuterią jak posąg Aradii kwiatkami.
Myślę, że w ostateczności nie dojdziemy do wniosku, dlaczego poziom szeregowych jest słabszy z roku na rok, chociaż mnie to drażni. Nie powinno mnie to interesować, ale interesuje. Potem taki podlotek przyjdzie i udaje, że coś umie, ryzykując nie tylko swoim, ale jeszcze życiem swojego partnera.
— Gwardia powinna mieć jakieś większe wymagania. Albo ostrzejsze testy na wstępie – postuluję krótko, chwilę przed tym, jak Venoir zadaje mi najdziwniejsze pytanie, którego usłyszeć się nie spodziewałam. Sama bym go nigdy nie zadała. – Będę miała, jak się nie podzielisz.
Jak już oferuje, to niech stawia.

No właśnie. Kobiety muszą zajmować się i gwardią, i rodzicielstwem. Kobiety z Kręgu zazwyczaj siedzą na puchatych poduszkach i mają wszystko podsunięte pod pomalowane paznokietki, czemu miałyby to zmieniać? Pewnie dlatego widzę ich tak niewiele w naszych szeregach. Kto by zamienił takie wygodnickie życie na ciężką służbę Kościołowi, podczas której można stracić życie w każdym nagłym przypadku? Nikt. Być może kobiety są nieco mądrzejsze od mężczyzn z Kręgu.
Albo nie mają wymówek i się nie wykręcają, bo i tak dzieci muszą urodzić, i tak je muszą urodzić, a rodzi się dzieci tylko wtedy, kiedy wyjdzie się za mąż. Inaczej jest skandal i bękart w rodzinie, w dodatku skreślenie panny…
Ach, nieważne. Nie ma sensu się roztkliwiać nad niesprawiedliwością. Ja też za mąż nie wyszłam z miłości i w małżeństwie szczęśliwa nie byłam. Choć zawsze mogło być gorzej. Mogli mnie wydać za jakiegoś Cabota, jak moją nieszczęsną kuzynkę Elizabeth.
Sięgam po fajkę, którą oferuje mi grzecznie Venoir, i częstuję się zapalniczką, aby odpalić papierosa. Zaciągam się dymem i na chwilę zamykam oczy. Najczęściej palę wtedy, kiedy jestem wkurwiona albo zmartwiona. Miła odmiana.
Spoglądam na niego i kiwam po raz kolejny głową, chociaż w myślach przebiegam po nazwiskach wszystkich gwardzistów, jakich znam i póki co, jako przykład ucieczki od małżeństwa nasuwa mi się tylko Verity. Williamson miał żonę i owdowiał, w całkiem młodym wieku zresztą. Orlovsky… Orlovsky nie był z Kręgu i chyba nie miał nigdy żony.
Straszne.
— Powinny być liche – odpowiadam mu, raz jeszcze zaciągając się dymem, nim strząsnę nadpaloną część papierosa do popielniczki. – Z naszych znajomych kojarzę chyba tylko Verity’ego, który nie miał nigdy żony.
Choć Lucyfer mi świadkiem, że mógł mieć. A ja mogłam mieć za męża jego.
Śmieszne. Ironia losu. O tym, co się stało ponad dwadzieścia lat temu, jak i co się stało pod koniec lutego między mną a Sebastianem, Venoir wiedzieć nie musi. Byłabym głupia, gdybym komukolwiek wygadała. I Verity też byłby głupi, gdyby komuś powiedział.
Nie chcę o tym myśleć. Na samą myśl czuję się wkurwiona i zaciągam się dymem jakby agresywniej.
— Chyba był jakiś młody Faust? Dość gówniany, jak cała reszta – wzruszam ramionami. Krąg, nie Krąg, każdy żołnierz był żołnierzem i nie miało znaczenia, czy stoi za nim nazwisko czy też nie. – Jak nie tak, to jest jeszcze opcja, że chłop do małżeństwa się nie nadaje. A jeśli nie potrafi sobie poradzić normalnie z kobietą, to nie wiem, jak ma sobie poradzić z bronią i całym szkoleniem w wojsku – prycham, oglądając się za jakimś trunkiem. Napiłby się człowiek pod to pierdolenie.
Jak na zawołanie, dostajemy po szklaneczce i całej butelce od kelnerki, nim znika gdzieś w oddali.
— Wspaniale – mruczę i upijam łyk dobrej whisky. Tym właśnie knajpa Cavanaghów wyprzedza wszystkie inne. Mają dobrej klasy alkohol.