First topic message reminder :

Mogłabym się założyć, przynajmniej bym wyszła z dodatkową premią za doskonale odjebaną robotę.
Huk i wrzask wieczorową piątkową porą to cząstki równania, które dać mogą tylko jeden wynik. Światła w oknach się zapalają, chociaż ciekawscy ich nie otwierają, ale mogę sobie wyobrazić, jak przecierają zaspane oczy i wyginają się pod kątami wszelakimi, aby spojrzeć, co się stało. Czy to jakieś nieudane fajerwerki, czy znowu napad na sklep? Trudno zgadnąć.
Ów Jackson miał ogromny problem z inteligencją, bo jeszcze próbował się odwinąć zaklęciem. Miał jednak na tyle pecha, że ani już leźć dalej nie mógł, ani magia nie chciała go posłuchać. I dobrze. Nie posługiwałam się tak biegle magią natury, ale przypuszczalnie wiem, że nie miałam ochoty bawić się z pełzającymi wszelkimi otworami robaczkami.
Podchodzę do ciemnoskórego już krokiem spokojniejszym. Nie muszę go gonić, nigdzie już nie ucieknie, chyba że okaże się akrobatą cyrkowym, co umie popierdalać na rękach. Ostatnio wiele niemożliwych staje się możliwe.
— I warto było? – szaleć tak? Odpowiedź jest prosta, ale nie pada, bo słyszę swoje nazwisko padające kawałek dalej.
Williamson też stał spokojnie nad dzieciakiem, który również już raczej nie pobiegnie. Szybka akcja, spodziewałam się większego rozpierdolu. Mogłabym być z nas dumna.
— W porządku – odpowiadam mu krótko, bo się jeszcze chłopak przejmie. Może jestem stara, ale wzrok mam jeszcze dobry. I palec na spuście też zresztą sprawny. – Trzeba zawiadomić naszych.
Daleko do Kazamaty nie jest, ale ja sama nie uniosę żadnego z nich. Przypuszczam, że Williamson mógłby się zająć gówniarzem, ale czarny przede mną (i nie był to gwardzista) wyglądał na kawał potężnego chłopa, z którym trzeba się trochę pofatygować.
Właśnie. Nie wiem, na ile zna się na pierwszej pomocy. Ja coś tam kojarzę z kursów, ale pamięć już najwidoczniej nie ta, coś mi majaczy w głowie, ale za głęboko, żebym była w stanie wymyślić jedną mądrą radę, która przypadkiem by chłopu nie zaszkodziła, dlatego nie mówię nic. Musimy się po prostu pospieszyć.
— Twój nie ucieknie, przypilnuję tego, żeby nie zdechł. – Nie powinnam trafić w tętnicę, ale strzeżonego Lucyfer strzeże; zrzucam więc na barki Williamsona dogadanie się z gwardzistami pełniącymi akurat służbę i poganianie ich, żeby się nie opierdalali. Jeden przynajmniej powinien znać się na pierwszej pomocy medycznej; obaj podejrzani, teraz już oskarżeni będą jej potrzebowali.
Nie zajmuje to długo. Kilka chwil po powiadomieniu zjawiają się dobrze znane sylwetki w czarnych mundurach. Kiedy zajmują się poszkodowanymi, my możemy zebrać dowody w postaci plecaka, który wcześniej mi umknął – teraz, po jego otworzeniu, okazuje się, że w środku była kryształowa esencja. Nie znam się na dragach, ale jedno, co mogę o nich wiedzieć, to że są nielegalne. A panowie właśnie chcieli doprowadzić do uszczerbku na zdrowiu czarowników.
Jakiś prawnik na pewno wymyśli na to paragraf.
My zabieramy i dwóch panów, i wszelkie dowody, i siebie zresztą też. Im prędzej tym lepiej, zanim okoliczni lokatorzy zaczną być aż zanadto wścibscy. Muszę znaleźć coś, co sprawi, że strzelba będzie chodzić ciszej. Pistolet zresztą też. Coś innego niż tłumik. Coś bardziej magicznego.
— Ładnie se poradziłeś – mówię jeszcze Williamsonowi, kiwając w stronę dzieciaka. Czar, jakiego użył, poznając po efektach, nie był łatwy. Chwila dekoncentracji, a biegałby za nim po całym Deadberry.
Na szczęście tak się nie stało – dla nas jest już fajrant. Widocznie bardzo nam się spieszyło na tego Burbona.
Może nawet kiedyś go wypijemy.

Na początku było słowo, słowo ciałem się stało, ciało gruchnęło o ziemię i wtedy zabrakło słów — został tylko wrzask.
Cywilizacja trzaska w ułamku sekundy; razem z nią ścięgna, stawy i ostatnia deska ratunku — gdzieś w monosylabie zdartego winylu, gdzie ze śpiewnych inkantacji zostało tylko a—a—a (zamknij buzię, Kevin, bo ci mucha wleci), ktoś nad ich głowami miksował rzeczywistość, Ostatnie dźwięki wydawanego przez wystrzał hałasu płynnie przeszły w ryk; zezwierzęcenie człowieka to kwestia cierpienia.
Po przekroczeniu pewnego pułapu, razem z wydechem z płuc odpluwana jest cywilizacja.
— Kevin, Kevin, Kevin — sam w kazamacie — trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść niepokonanym.
Zawieszone w rześkim powietrzu spojrzenie zrozumiało błąd; jedyne miejsce, w jakie mógł teraz zejść diler, to z tego świata. Williamson cmoknął — cicho, chociaż przed momentem dwie najbliższe ulice otrzymały darmową dawkę decybeli w wykonaniu zatrzymanych — unosząc lekko brew; Kevin nie docenił dowcipu.
— Zły dobór słów?
Zła noc na próby łamania prawa.
Zerknięcie w kierunku Carter potwierdziło to, co obiecały słowa; była cała, jej nowy kolega nie — mozaika zapalanych w oknach świateł odliczała minuty do tego, aż któryś z nadgorliwych obywateli Deadberry sam nie wykręci numeru do Gwardii, ale Williamson nie zamierzał czekać — ani na kolejne udane zaklęcie Kevina, ani na zbawienie.
Pierwsze nie nadejdzie już nigdy, drugiego nieszczególnie chce doznawać.
Zerwany z szyi pentakl zniknął w kieszeni; krótka rewizja osobista — chłopak próbował coś mówić, ale miał zmęczone gardło; wrzask zamienił jego głos w skrzek — przypieczętowała plan Kevina na przynajmniej cztery najbliższe lata. Z taką tablicą Mendelejewa w kieszeniach, zapewnił sobie pobyt w pozbawionym luksusów przybytku, za który nie musiał nawet płacić; chyba, że za walutę uznana zostanie wolność.
Kilkanaście jardów przed nimi — tam, gdzie w noc próbował czmychnąć Kevin — kurzyła się zapomniana budka telefoniczna; w Deadberry były rzadkością, ale też koniecznością — jedna z nich właśnie rozegrała się na bruku ulicy Rzemieślniczej. Williamson przebiegł oddzielający go od słuchawki kawałek i odruchowo wystukał wewnętrzny numer; sygnał rozległ się dwa razy, zanim świeży rekrut po drugiej stronie zapytał, czy może przyjąć zgłoszenie.
Nie, kretynie; musisz.
Krótki opis i miejsce zdarzenia, numer identyfikacyjny, ciche zaraz będą i echo przerwanego połączenia — od gmachu Kościoła dzieliło ich z pięć ulic; posiłki potrzebowały trzech minut, żeby dotrzeć do zgłoszenia. Od tego momentu zaczynała się procedura — kto, po co, dlaczego, zaklęcia lewitujące i wędrówka w kierunku kazamaty; sprawna interwencja mogłaby wciąż trwać, gdyby nie Carter i złamany rytuał.
Pierwsza zasada magii natury — rzadko porasta przeciwnika kwiatami.
— Co mogę powiedzieć, Carter? — etap dziękuję zostawili za sobą zanim na dobre zaczęli; znajomość, służbę, nocne wyprawy w poszukiwaniu czarowników, którzy prawdo kościelne trzymali dokładnie tam, gdzie Jackson kulę — niebezpiecznie blisko chuja. — Zawsze chciałem użyć tego zaklęcia.
Gdyby nie znała go lepiej, mogłaby uznać, że był o jedno drgnięcie kącików ust od uśmiechu.
Gdyby nie znał lepiej samego siebie, wiedziałby, że to kłamstwo.