[ukryjedycje]

Zadane przezeń pytanie spotkało się z natychmiastową odpowiedzią - złością odbitą na powierzchni błękitu oczu i irytacją układającą się grymasem niezadowalania na wargach, odciśniętym także w zwykle łagodnych rysach twarzy. Czasem miał wrażenie, że tylko on potrafił boleśnie nadepnąć na odcisk Nevella.
Pierwszym, werbalnym komentarzem był syk, imitujący głos wydany wcześniej przez cecilowe gardło. Odbita w mimice twarzy irytacja współgrała z wysłanym mu przez studenta surowym spojrzeniem. Pod jego wpływem zatrzymał oddech w płucach i, by uniknąć konfrontacji wzrokowej, przyjrzał się splecionym w uścisku palcom, jednak pod wpływem Cecilu Fogarty, które stanowczością pobrzmiewały w skrawach dzielącej ich przestrzeni, uniósł głowę. Kolor jego oczu wydawał się jeszcze chłodniejszy niż zazwyczaj, upodobnił się do tych wszystkich chłodnych, samotnych poranków w samym sercu zimy, gdzie temperatura spadała poniżej zera, co czuł, gdy wyślizgiwał się z pościeli, gdyż zwykle zapomniał domknąć uchylone okno, przez które wpadło zimne powietrze.
Reprymenda z ust Nevella, chociaż powinna przekonać zdrowy rozsądek do współpracy, nie przyniosła upragnionego efektu. Był w takim stanie, bo nie radził sobie z akordami wybijanymi przez serce. Był w takim stanie, bo nie mógł pogodzić się z wyrzutami sumienia, które głośnym echem odbijały się od ścian czaszki. Witka słomy, przynajmniej na chwile, powinna zagłuszyć emocje, które nie potrafił wyciszyć nawet palący skórę dotyk Neviego. Dlaczego Bloodwroth nie potrafił tego pojąć, objąć rozumem? Dlaczego, chociaż raz, nie przymknie oka na racjonalne argumenty i nie ulegnie natłokowi kłębiących się od sklepieniem czaszki myśli? Dlaczego był taki zapobiegawczy, dlaczego nie pozwoli uczuciom grać pierwszych skrzypiec?
Palce skrzypka wymknęły się spod splotu odpowiedniczek Cecila równie swobodnie, co wcześniej, gdy poszedł rozświetlić pokój sączącymi się z lampy strużkami światła. Piwne oczy błądziły po znajomej sylwetce, ale z cecilowych ust nie padły żadne słowa. Zdecydował się na ponure milczenie, które zapadło w salonie zaraz po tym, jak Nevie zniknął z zasięgu jego spojrzenia. Jeszcze przez chwile, sekundy przedłużające się w minutę, wpatrywał się w miejsce, gdzie ledwie sto uderzeń serca wcześniej stał student medycyny. Królik ewakuował się z pokoju razem z nim.
Cecil przyjrzał się jeszcze raz, uważniej swojej dłoni - tam, gdzie czuł przyjemny, ciepły dotyk znajomej struktury palców na skórze. Piętrzyły się w nim dwa, kolidujące ze sobą zamiary. Z jednej strony miał ochotę wstać, narzucić na ramiona płaszcz i wyjść, zatrzaskując za sobą znajome drzwi, z drugiej - pragnienie, by tu zostać, podążyć śladami Neviego i opróżnić w jego towarzystwie butelkę wina, językami znienawidzonego ognia paliły go w trzewia. Nie wiedział, kiedy jego dłoń, zupełnie instynktownie i nieświadomie, powędrowała do papierośnicy. Wyjął z niej jednego z dwóch skrętów i wsunął go sobie do ust. Słysząc cichy syk, zupełnie różniącego od odgłosu nevellego niezadowolenia, podążył wzrokiem za źródłem tego hałasu. Pod wpływem złości, Bloodwroth wykazał się niedbalstwem - knut jednej ze świec nadal płonął stłumionym żarem. Fogarty skupił wzrok na tańczącym płomieniu.
Podejdź bliżej, Cecil, usłyszał szeptu tuż przy uchu, włóż dłoń do ognia Posłuchał, jakby uległ hipnozie. Wstał i podszedł do znajdującej się na drugim krańcu stołu świecy, jednakże, zamiast zetknąć dłoń z tym, co paraliżowało strachem jego mięśnie, zbliżył do świecy końcówkę trzymanego między zębami jointa. Wraz z pierwszym buchem, przyszła ulga, która zarysowała się na jego wargach w formie delikatnego zarysu uśmiechu.
Mawiał sobie, że nie dba o to, co powie Nevie, chociaż podejrzewał,ze znowu się odsunie, znowu go odrzuci. Mimo że świadomość była jak bluszcz pokrywający ściany domu przy Apollo Avenu 20 i drapała go nieprzyjemnie w gardło, złapał w jedną dłoń butelkę wina, w drugą - popielnice. Bezszelestnie ruszył w ślad za właścicielem tego mieszkania i wślizgnął się do jego sypialni, zanim ten zdołał odnotować jego obecność.
Nevell, pogrążony w refleksjach, leżał na łóżku. Królik, korzystając z okazji, rozgościł się na jego kolanach. Chociaż swoimi dłońmi poświęcał Pico uwagę, spojrzenie miał wbite w ścianę. Cecil wiec bez słowa, w zupełnym milczeniu, odłożył butelkę i popielnice na znajdujące się w zasięgu jego dłoni biurko. Cichą, wymamrotaną pod nosem Reverą zmusił cień padający na ścianę do zmienienia swojego kształtu - teraz przypominał pegaza, którego Cecil ujrzał w drodze do zagajnika.
- Nevie - rozproszył ciszę brzmieniem swojego głosu, gdy sięgnął spojrzeniem do twarzy przyjaciela, ale nie powiedział nic więcej. Zaciskając zęby mocniej na bletce, rozlał wino do pustych kieliszków. Ujmując w place delikatnie nóżki kieliszków, podszedł w dwóch krokach do łóżka. Przykucnął na jego brzegu, przekazując Neviemu jedną porcję wina. – Po prostu tego potrzebuję, wiec w miarę możliwości powstrzymaj się od komentarza.
Zaciągnął się tlącym się w kąciku warg jointem i odjął go od ust. Smużki dymu, który z sekundowym opóźnieniem wypuścił, zawisły w dzielącej ich przestrzeni. Nie chciał czuć na sobie jego oceniającego, surowego spojrzenia.
– Nie zniosę kolejnego odtrącenia. Nie dzisiaj – mruknął cichym ledwie słyszalnym szeptem, dwoma łykami wina próbując pozbyć się goryczy tych słów i nieprzyjemnego posmaku tytoniu, który pozostał w przełyku.
Zastanawiał się, czym powinien zagłuszyć ból, który zimną stalą wtopił się w skórę i emanował go każdego skrawka organizmu? Obecność Bloodwrotha zwykle była jak plaster na rozdrapane rany, które dzisiaj piekły z wyjątkową natarczywością, ale obawiał się, że sama świadomość tego, że był tuż obok mogła przestać mu wystarczać. Uzmysłowiło mu o tym ukłucie w okolicy mostka - nieprzyjemny ścisk, jakby niewidzialna pięść zacisnęła się wokół jego klatki piersiowej, uniemożliwiając zaczerpnięcie tchu.

Chciał, aby Nevell usłyszał wszystkie słowa, których bał się powiedzieć na głos. Zawsze, kiedy próbował je wypowiedzieć, struny głosowe nie chciały z nimi współpracować. Dźwięki dławił w krtani. Ręce drżały. Kark miał mokry od potu.  Czuł spieką te pod językiem, w gardle, na wargach Czuł gulę w przełyku, a tymczasem pragnienie próbowało rozszarpać go od środka. Chciał zatonąć w cieple jego dotyku. Chciał posmakować jego ust. Objąć je swoim wargami, pogłębić pocałunek aż do momentu, gdy im obu nie zabraknie tchu. Chciał zanurzyć się w przyjemności, jaką mógł czerpać w połączonych w jednym rytmie, drżącym ciał. Płonąć przez języki pożądania rozpalonych w trzewiach. Poczuć dreszcze spływające wzdłuż linii kręgosłupa. Słyszeć jego szeptu tuż przy ucho, który, pod wpływem jego palców wędrujących po skórze, zmieniałby się w pomruki, jęki. Wsłuchiwać się w jego przyśpieszony, niespokojny oddech.
Jednak bał się, że Nevell znowu się od niego odsunie. Powie "jesteśmy jak bracia, Cecil, nie wyobrażaj sobie za dużo." Bał się, że pragnienie nie zostanie odwzajemnione. Bał się, że w błękicie spojrzenia ujrzy pogardę. Irracjonalny był to lęk. Wiedział to - podświadomie. Wiedział, jak Nevie reagował na jego dotyk. Wiedział, jak spoglądał na jego wargi. Powiedział, że tęsknił, gdy Cecil stanął na progu jego mieszkania. Ciało zadrżało, gdy wtulił twarz w zagłębieniu jego szyi.  
Niebieskie niezapominajki - najbliżej im było do koloru oczu Nevella. Były symbolem zakochanych, gdy czekało ich tymczasowe rozstanie, ale również, jako kwiaty wytrzymałe i odporne, stały na straży trwałych wspomnień i miłości, która nigdy nie wyblaknie, nie zgaśnie, nie zamieni się w pył. Były uczuciami, których Cecil nazwać nie potrafił wprost. Tymi, co teraz wybijały gwałtowny rytm w sercu. Tęsknotą, jaką wyrazić nie potrafił w słowach.
Kolejny - czwarty - buch jointa sprawił, ze kłębiące się pod sklepieniem czaszki Fogarty'ego myśli stały się bardziej przejrzyste, uporządkowane.  Serce przestało bić jak młotem. Chociaż grymas, który przeciął jego usta, nic nie miał wspólnego z uśmiechem, wyrażał swego rodzaju ulgę. Kolejnym łykiem wina dodał sobie odwagi. Miał nadzieję, że rozwiąże mu zawiązany na supeł język, który jeszcze kilka minut temu nie był zdolny do sklecenia ze słów pełnowartościowych zdań. Skupił spojrzenie na twarzy Bloodwrotha, przez co znowu zapomniał o obecności królika na jego kolanach. Pico nie mógł konkurować o jego uwagę, gdy w końcu nie walczył z natłokiem uczuć, gdy w końcu mógł odetchnąć. Uścisk w klatce piersiowej nieco zależał. Mógł oddychać z większą swobodą niż dotychczas.
Jakie znowu odtrącenie?, zawieszone między nimi, zawirowało w powietrzu jak echo wystrzału z rewolweru.
Co miał powiedzieć?
Kiedy pierwszy raz dostrzegł ślady obcych warg na jego skórze, nieuzasadniona złość wstrząsnęła jego ciałem. Zacisnął dłonie w pięść i spuścił wzrok, by na niego nie patrzeć. Nienawidził, jak ktoś inny go dotykał, a jednocześnie nie mógł nic zrobić, by przestał. Widział, jak się dystansował. Uciekał przed dotykiem, bliskością. Widział, jak każda rozmowę w końcu sprowadzał na jeden temat - do Foggy'ego. Jakby Cecil, poza tym romansem, nie miał mu nic więcej do zaoferowania.
Odszukał jego dłoni. Musnął ją opuszkami palców. Nie chciał wierzyć, że  w tym świecie nie byli sobie przeznaczeni. Nie chciał uwierzyć, że nie mogli być razem. Ale wiedział, ze nie da Neviemu szczęścia. Z całym swoim zapleczem trzymanych pod sercem słabości i ułomności na niego nie zasługiwał. Na chłopca, który udowodnił mu, jak to jest uśmiechać się szczerze.
- Mam wrażenie, że wszyscy, których kocham odchodzą. Najpierw Anette, potem Dahlia. - Zacisnął zęby na dolnej wardze, zanim wsunął do warg skręta. Pozostał ostatni buch. Zaciągnął się, przymykając na moment oczy, bo spojrzenie Neviego było zbyt intensywne, zbyt dotkliwe. Po chwili jednak wypuścił dym, z cichym, umykającym razem z nim westchnieniem. – Tessa też nie wytrzymała i wyjechała. Nie odzywa się do mnie od ponad miesiąca.
I coraz ciężej znosił jej mliczenie.
Żyła. Wiedziałby, gdyby umarła, ale z coraz większym trudem znosił tą separację. Tęsknił za nią, jednak po co miałby to wracać? Nie miała do czego. Tam, gdzie była, w Bostonie, być może była szczęśliwsza niż tu, na tym zadupiu, w Hellridge.
Nie mógł znieść myśli, że Nevell też mógł odwrócić się do niego plecami. Przestać się odzywać, odejść, z dnia na dzień, bez słowa. Bał się, ze pewnego dnia, gdy ujrzy to, co Cecil widział w swoim lustrzanym odbiciu, wystraszy się i zniknie z jego życia, jak każda chwila radości odciskająca na wargach uśmiech.
- Wiem, że mnie nie chcesz, ale przynajmniej dzisiaj, przynajmniej teraz, pozwól mi...
Zaplątał palce wokół jego palców. Skrawki zbędnej przestrzeni zniknęły, gdy twarz znalazła się przy twarzy, usta przy ustach, nos przy nosie. Dym z joint owinął dolną wargę Neviego, gdy ostatnie opary opuściły jego płuca.
Na co miał pozwolić?  Na słodką, jednorazową chwile zapomnienia, która potrwa całą noc i nigdy nie powtórzy?
Oburzony Pico zeskoczył z kolan Nevella wprost w pościel, kiedy Cecil zupełnie zignorował jego obecność.
Pokonał ostatnie milimetry wolnej przestrzeni. Otarł górną wargę o dolną wargę Nevella i w końcu zamknął ich usta w subtelnym pocałunku. Czułość zawierała wszystko tego, co nie chciało przejść mu przez gardło.
Pozwól mi kochać, wybrzmiało w tęsknym westchnieniu.

Jak bracia. Zawsze jak bracia. Wsparcie. Oddanie. Setek bzdur. Bzdurne usprawiedliwienie nieobyczajnego zachowania. Nie udało im się jedynie zachować dystansu. Spali w jednym łóżku, wtuleni w siebie, jak para zakochanych. Ustami wielokrotnie muskał jego skóry. Wielokrotnie cichy szept Cecila dotykał wargi Nevella. Wielokrotnie trzymali się za ręce, wędrowali palcami po swojej skórze, prowokowali serce do szybkiego bicia. Oszukiwać mogli siebie nawzajem, ale własnych ciał oszukać nie zdołali. Gorączki pożądania płonącej w trzewiach nie dało się ugasić. Dreszczy przebiegający po ciele nie dało się stłumić.
Nevell nie mógł dłużej być jego bratem, bo nie mógł walczyć z własnymi uczuciami; nie mógł odgonić od siebie ciepła rozlewającego się po ciele, gdy łapał go za rękę; nie mógł zdusić tęsknoty; odsunąć się, zobojętnić, udawać, że ma wszystko, jak zawsze, pod kontrolą. Nic nie było pod kontrolą. Był chory, gdy nie słyszał jego głosu choćby zniekształconego przez zakłócenie sygnału w słuchawce telefonu. Chorował, gdy się z nim nie widywał. Przywiązanie stało się uzależnieniem.  Czuł się jak narkoman.
Odpuść, Cecil. On odejdzie, jak Anette, Dahlia, Tessa. Zostawi cię dla kogoś innego.
Minął rok. Nie odszedł. Minęły kolejne dwa - nadal był. Nie mógł dłużej zwlekać. Czekać. Nie mógł pozwolić, by ktoś go zabrał. Nawet śmierci nie mógł na to pozwolić. Nie mógł pozwolić na to nikomu i niczemu. Nie wyobrażał sobie życia, w którym mogłoby go zabraknąć.
Usta Neviego nie stawiały żadnego oporu przed dotykiem jego własnych, a więc, gdy tylko długo wyczekiwany pocałunek został odwzajemniony, pogłębił go, wsuwając język w lekko rozchylone wargi, by podwoić odczuwaną przez te drobne zbliżenie przyjemność. Zacisnął mocniej palce na odpowiedniczkach Nevella. Czuł się, jakby spijał nektar z jego ust. Mógł sobie wyobrazić, że właśnie tak smakował napój, który gwarantował bogom nieśmiertelność - ambrozja. Niedosyt pojawił się sekundy potem, gdy odsunął się o milimetry, aby zaczerpnąć tchu. Czynność tą zwieńczył kontaktem wzrokowym. Iskry, jakie płonęły w błękicie, były piękniejsze od jakiekolwiek gwiazdozbioru oświetlającego nocne niebo. Ukryte były tam jedyne gwiazdy, jakie chciał oglądać.
Cisza zakłócona jedynie przez ich przyspieszone oddechy, wkrótce została rozproszona przez wybrzmiewający w przestrzeni głos Neviego, który połaskotał Cecila w skórę, jednak, pod wpływem tej nieplanowanej pieszczoty, nie wykrzywił ust w uśmiechu. Nadszedł moment konfrontacji.
- Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że - urwał na chwile, urwał, bo bał się, że nie znajdzie odpowiednich słów, by ubrać myśli w zdania, urwał, bo głos mu drżał, jednak nie na długo, nie pozwolił na to zbawienny wpływ używki – za każdym razem, gdy jestem dostatecznie blisko, by przekonać się na własnej skórze, że nie jesteś tylko nocną marą, która pojawiła się w zasięgu mojego spojrzenia, odsuwasz się ode mnie.
Uciekł spojrzeniem w bok. Nie, to nie Nevell się odsuwał. To on stosował uniki. Układał w głowie wymówki. Szukał szczęścia tam, gdzie nigdzie nie mógł go znaleźć. Choćby w łóżku Terence'a. Powiedział mu, tamtej nocy, która była ostatnią nocą spędzoną w jego objęciach, że powinien znaleźć kogoś, kto da mu to, czego szukał. Cecil naiwnie mawiał sobie, że być może to, czego szukał, nie istniało, ale miał to przed oczami - teraz, obecnie. Lewą dłonią zawędrowała do jego włosów. Zatopił palce w ich miękkiej strukturze. Uśmiech, lekki, nieśmiały, znalazł drogę do jego ust.
Nevell Bloodworth dał mu to, czego nikt inny nie zdołał. Szczęście zawsze tu było. Na wyciągnięcie ręki, jednak do tej pory bał się po nie sięgnąć.
Jednak jak o tym mówić? Jak wyznać mu prawdę?
- Nevie, my... ja… - słowa znowu nie chciały przejść mu przez gardło. Nie miewał problemu z wysławianiem, dlaczego zatem dzisiaj odnotował go po raz kolejny. Czemu, to co ślina przyniosła na język, nie mogło zostać zwerbalizowane przez struny głosowe? Głębokim haustem powietrza chciał dodać sobie odwagi. Przy okazji wciągnął do dróg oddechowych zawieszony w powietrzu dym z dogorywającego między opuszkami palców jointa.
Chciał powiedzieć: Wiem, że nie chcesz burzyć tego, co zbudowaliśmy. Wiem, że się boisz. Uważasz, że bliskość przekreśli naszą przyjaźń i zrujnuje wszystko, ale nie mogę znieść myśli, że w przyszłość ktoś będzie dla ciebie kimś, kim ja nigdy nie będę mógł być.  
Wcześniej myślał, że się zadurzył. Żył w obłudzie, że to przelotne zauroczenie, które zniknie pod naporem obcego dotyku, gdzie będzie mógł poczuć przebiegające wzdłuż linie kręgosłupa dreszcze, jednak tym razem zupełnie przypadkowe zbliżenie nie uciszyło piętrzących się pod sercem emocji, a jedynie je pogłębiło, bo ten dotyk, którego poczuł na skórze nie był kreślony przez palce Neviego; bo te usta, które obejmowały w pocałunku jego własne usta, nie miały znajomej konstrukcji; bo ten głos, co szeptał czule do ucha Cecil, w barwie nie przypominał tego należącego do Neviego; bo te wpatrujące się w niego oczy nie były błękitne; bo nie czuł nic, poza chwilą ulotności zamkniętą w pożądaniu.
To nie było zauroczenie. To nie była miłostka, która przychodziła i odchodziła. To nie było wystękane "jeszcze" do rozchylonych warg. To nie był przypadkowy dotyk, który nie był w stanie ogrzać jego wiecznie zimnych dłoni. To nie była przypadkowa noc, w samym sercu miejsca, którego nie znał. Tu, obok niego, czuł się bezpiecznie. Tu, z nim, rozpadał się na atomy i składał ponownie. Tu, przy nim, czuł się jak w domu.
- Niestety, ale doszedłem do etapu, w którym nasza przyjaźń przestała mi wystarczać.
Nagłe ruch grdyki zdradził, że przełknął w nerwowym geście ślinę. Nie mógł być dużej obojętny na pragnienia swojego serca - na trzepot motylich skrzydeł w brzuchu, na kreślące się w przestrzeni umysłu "kocham". Nie mógł stać w progu. Musiał w końcu przejść przez te drzwi i otworzyć je na oścież. Tam w końcu ktoś na niego czekał.
- Przepraszam.
W jego przypadku emocje zawsze były silniejsze od siły woli. Coraz lepiej rozumiał uczucie, które Eros adresował ku Aradii. Czuł to właśnie teraz – w tężejącym od napięcia powietrzu.

Przez długi czas utrzymywał, że chciał być jego przyjacielem. Bał się, że po przekroczeniu cienkiej granicy, która oddzielała ich relacje od palącego ogniem pożądania pragnienia, przestanie nim być. Przyjaciele tak na siebie nie patrzą, Cecil, powiedziała kiedyś Tessa w złości, mnąc pod zębami filtr papierosa, kiedy wrócił nad ranem po nocy spędzonej w objęciach Terence'a. Czekała na niego, a może, podobnie jak on, dopiero co wróciła do domu? Nie spytał. Miała gromy złości w spojrzeniu. Z jej ramienia obficie sączyła się krew. W drżącej dłoni trzymała lampkę wina. Nieopodal butelki leżał pusty, szklany pojemnik, w którym przechowywała leki. Nie pomogły stłumić złości, zagłuszyć myśli, wyciszyć oddechu. Nie możemy być dla siebie niczym więcej, w ramach odpowiedzi na cichy szept, jaki opuścił jego usta, palce przestały obejmować kieliszek. Szklane naczynie skonfrontowało się z podłogą, a jego zawartość odprysła na meble.  
Nie pamiętał, jak ostudził jej gniew. Teraz, gdy Nevie znajdował się w zasięgu jego spojrzenia i dotyku, teraz, gdy czuł na swoich wargach ciężar pocałunku, który zamknął się na ich ustach w synchronizowanym akcie czułości, kłębiące się pod kopułą czaszki myśli oscylowały wyłącznie wokół Bloodwrotha.
Odpowiedź Neviego była jak zimne ostrze sztyletu wbite prosto w serce-  bezlitośnie bolesne. Zakleszczyły się na jego klatce piersiowej i sprawiły, że z trudem oddychał. Z trudem łapał kolejny haust powietrza. Z trudem otwierał usta. Z trudem wyrzucał z siebie kolejne słowa. Gdyby nie joint, dzięki któremu operowanie emocjami było bardziej znośne niż zazwyczaj, ukojenia poszukałby w akcie autodestrukcji.
Romans z Foggym, zakończony na początku ubiegłego miesiąca, obecnie nie miał znaczenia. Był jedynie fantomem, który pojawił się w ich rozmowach, jako pretekst, by uciec przed pożądanym dotykiem znajomej struktury palców. Chociaż Cecil czasem wracał myślami do pogrążonego w ciszy mieszkania pielęgniarza, jego głosu tuż przy uchu i szalejącego w klatce piersiowej serca, gdy bijącego od niego ciepło czule ogrzewało chłodne od mrozu ciało, nie utonął w beznadziejnym zadurzeniu, w jakim się początkowo bez opamiętania zanurzył. Wydostał się na brzeg, ze świadomością, że jakaś cząstka jego samego pozostała tam - w zmiętej, wilgotnej od potu pościeli, w półmroku sypialni, której nigdy nie oglądał w środku dnia, bo każdy pocałunek, który złożył na jego wargach i skórze, nie był wydmuszką - odrobiną beztroskiej, niezobowiązującej czułości, nieprzytomnym, bezwstydnym dążeniem do namiastki spełnienia. Stał się namacalnym dowodem przywiązania, jakie oplotło się wkoło serca Fogarty'ego i źródłem ukojenia - chwilą, kiedy troski zastępowały głębokie, wydostające się z wąskiego krateru krtani westchnienia.
Oddychaj. Wiesz jak, upomniał się w myślach, gdy czuł na sobie palące spojrzenie - zranione, rozgoryczone, obdarte z iskier radości. Cecilowe opuszki palców prześlizgnęły się po prawym policzku Nevella. Nie mógł już dłużej walczyć z przeszywającym go na wskroś pragnieniem. Nie mógł wygrać z uczuciami, które już dawno go przerosły, ale także nie mógł go przy sobie zatrzymać. Bo zawsze coś stanie na drodze ich wspólnego szczęścia. Nevie wciąż i wciąż szukał pretekstu, by go od siebie odsunąć, utrzymywać na dystans. Tym razem był to Terence. Co będzie potem? Rodzinne zobowiązania? Zaaranżowane małżeństwo?
To przyjaźń, która powinna pozostać przyjaźnią. Nie mogli być dla siebie niczym więcej. Wycofał obie dłonie. Ciepło paliczków Nevella zastąpiła zimna, gładka tafla szkła, gdy sięgnął po naczynie z winem.
- Nigdy o tobie nie zapomniałem, Nevie, nigdy, więc, na Lilith, przestań bez końca wypominać mi romans z Terencem - podniósł głos, choć złość została stłumione przez wypalone opary używki – bo ja zacznę wyliczać te wszystkie noce, kiedy nie było cię przy mnie, gdy najbardziej cię potrzebowałem. - Choćby plac Aradii. Gdzie wtedy byleś, Nevell?  - Powiedz mi, ile razy wracałeś nad ranem, obsypany malinkami i z kacem? Ile razy stawiałem cię na nogi rytuałem, bo kilka godzin później miałeś grać koncert na cmentarzu? Znosiłem twój napad histerii i oschłość w głosie zaraz po nim. Nie rezygnowałem, kiedy zatrzaskiwałeś mi drzwi przed nosem. Po wypadku nie odstępowałem cię na krok, więc jak śmiesz sugerować, że jesteś substytutem? - Wbił spojrzenie w jego twarz, palce zaciskając w pięść. – Za każdym razem, gdy ktoś kradł ci czas, który mogłeś spędzić ze mną, byłem równie zazdrosny co ty, więc do diabla z tym wszystkim! Zamiast szukać wymówek, powiedz, że mnie nie chcesz - odejdę.
I nie wrócę, nie przeszło mu przez gardło. Nie chciał go stracić, ale nie mógł tak żyć – w letargu, w zawieszeniu, w ciszy czterech ścian, bez źródła ciepła i radości. Nie mógł, bo miał wrażenie, że kolejne dni w tym stanie sprawią, że się zupełnie rozpadnie, na kawałki, jak wtedy ten kieliszek, co go Tessa roztrzaskała o podłogę.
Zawsze tak było. Szukał szczęścia tam, gdzie nie mógł go znaleźć.
Nie przerwał kontaktu wzrokowego. Błagalne spojrzenie było głośniejsze od słów.
Proszę, Nevie, nie zamykaj przede mną swojego serca.
Połykał gorycz tych słow. Przełykał strach odrzucenia.

Nie potrafił mówić o emocjach. Nie potrafił mówić o tym, o czym mówić powinien. Więc milczał. Budował wokół siebie fortece, której fundamentem były kłamstwa. Ich stos rósł. Piętrzył się jak wieża Babel. Łudził się, że dzięki niej, przynajmniej na trochę, odpocznie, odizoluje się, poczuje się lepiej. Chociaż Nevella nigdy nie okłamał, milczenie mogło być potraktowane jak kłamstwo. Pozostały tylko szkice. W nie przelewał swoje myśli, emocje. Nimi wyrażał siebie. Ale to zbyt mało, niewystarczająco. Rysunki nie mogły zastąpić słów, które, chociaż kłębiły się pod sklepieniem czaszki, nigdy nie odnalazły drogi do ust.
Jak to jest powiedzieć komuś, że ci na nim zależy, nie uważając języka? Jak to jest przekazać, ze kogoś kochasz, nie poruszając wargami? Jak to jest oddychać w duszących oparach własnych emocji? Jak to jest wyciszyć bicie serca? Czasem czul za wiele na raz. Czasem chciałby nie czuć nic. Zapomnieć, jak to jest być sobą, jak to jest żyć swoim życiem. Czasem chciałby nie istnieć. Wtopić się w otoczenie, zniknąć z  oczu, zniknąć na dobre.
- Nigdy nie pozwoliłeś mi przekroczyć granic, Nevell – nie krzyczał, nie mógł, chociaż chciał. Jego głos zanikał w krtani. – Trzymałeś mnie na dystans. Wyznaczyłeś granice. Powstrzymywałeś mnie za każdym razem, gdy chciałem cię dotknąć, poczuć, pocałować, kochać. Długo kazałeś na siebie czekać, a ja nie mogłem, nie potrafiłem. Zabrakło mi cierpliwości - słowa Cecila towarzyszył obdarty z emocji spokój, który kłócił się z posmakiem, jaki pozostawiały na krańcu języka. Gorzki posmak żalu odbity był również w spojrzeniu. Jak zatrzymać przy sobie kogoś, kogo nie chciał zranić?  Bał się, że Nevell będzie następny. Przepadnie jak Anette, jak Dahlia. – Więc zacząłem cię szukać w obcym dotyku, w ramionach, które nie byłym twoimi ramionami. Szukałem namiastki ciepła tam, gdzie znajdowałem tylko chłód, bo w obcym towarzystwie czułem się obco i samotnie. To nie twój głos słyszałem przy uchu, to nie byłeś ty. Ty mnie do siebie nie dopuszczałeś. Nie chciałeś, nie mogłeś? Nie wiem.
Zacisnął mocniej palce na szklance. Organizm domagał się nikotyny, ale nie miał przy sobie papierosów. Nie mógł się wycofać, bo gdy to zrobi, wyjdzie z tego mieszkania i być może nigdy nie wróci. Spali za sobą kolejny most. Zniszczy kolejną relacje. Kolejny raz pogrzebie swoje szanse na szczęście, choć było na wyciągnięcie ręki. Czul, pierwszy raz od dawna czuł, że znajdowało się w linii prostej. Wystarczyło wyciągnąć dłoń, by po nią sięgnąć. Nevell tu był. Zakochany.
Przełknął ślinę. Znowu to samo - ten ból wtapiający się głęboko pod skórę. Znowu to sama-  konfrontacja z rzeczywistością, konfrontacjami z tym, przed czym uciekał.
- Terence wyłonił się z mroku, gdy grunt osunęła mi się spod nóg. To był trudny rok. Najpierw Dahlia, potem - chociaż wcześniej podtrzymywał kontakt wzrokowy, teraz spojrzeniem uciekł ponad jego ramię, na plamę światła wijącą się na ścianie – twoi rodzice. Wszystko było nie tak, jak powinno być, ale on był, dla mnie. Byl ucieczkę od codzienności, zapomnieniem. Nigdy mnie nie odtrącił, jednak nie był tobą, nigdy nie był tobą, nie mógł być na zawsze, bo był tylko namiastką tego, co daje mi twoja obecność.
Substytut szczęścia, substytut miłości. Zebrał cząstkę jego duszy. Zostawił ja w jego mieszkaniu, w salonie, w sypialni. W wersach piosenek, który leciały w radiu. W fragment książek, które mu czytał. Na stronach szkicownika, gdzie Cecil kreślił ilustracje. W westchnieniach przecinających ciszą. W pocałunkach, które ciepłe smugi pozostawiły na skórze. Została tam, razem z nim. Na zawsze. Ale nie mógł dać mu tego, czego szukał. Nie mógł zapełnić pustki w sercu - dławiącej krzyk w gardle tęsknoty.
- Nie mogę naprawić tego, co zepsułem. Nie mogę cofnąć czasu. Nie mogę wymazać Terence'a z mojego życia. - Nie mógł i nie chciał. Nie żałował, bo nie potrafił żałować, jednak wiedział, że Terence nie stanie na drodze do ich wspólnego -jakże to naiwne - szczęścia, bo był jedynie przystankiem, pomostem. Czasem przeszłym. Nevell był teraźniejszością. – Ale mogę być tu z tobą i dla ciebie.
Rumieńcem zapłonęły jego policzki.
Kocham cię zabrzmiałoby jak rozpaczliwy akt kapitulacji.  
Powiedz, że tego chcesz wybrzmiałoby desperacją.
Jednak tliła się w Cecilu iskra nadziei, że być może chciał. W końcu nie wyrzucił go za drzwi, chociaż może powinien.
Mógł nadrobić ten czas i postawić na niego, tylko na niego. Czuł się tak, jakby wrócił po długiej podróży. Czuł się tak, jakby w końcu znalazł drogę do domu.
Zostać albo odejść. Nie było półśrodków. Wszystkie drzwi zamknął na klucz. Tylko jedne były otwarte.

Myśli rozmywały się w milczeniu, które narosło, wraz z kolejnym obnażającymi naturę emocjonalnej bezradności słowami. Wsłuchiwał się ich w brzmienie. Były jak grat strzał. Ich kanciaste, ostre krawędzi boleśnie wtapiały się w nasadę czaszki. Mgiełka oddechu kreśliła żal w powietrzu. Nevell był go pełen. Odbijał się na krawędzi jego źrenic. Wykrzywił usta w grymasie. Odzywał się w jego głosie, zębach zaciśniętych na dolnej wardze. Szukały upustu w złośliwości przeradzającej się w kąśliwość, w której pobrzmiewała prawda. Odnalazł w niej zrozumienie.
Aż do dzisiaj, nie był świadomy, jaką krzywdę mu wyrządził swoim decyzjami, często podejmowanym pod pływem chwili, impulsu, kierując się nieoczekiwanym splotem zdarzeń. Aż do teraz nie był świadomy, jakie emocje wybiły rytm w nevellowej persy, co naprawdę czuł. Aż do tej chwili wydawało mu się, że Nevellowi pasował taki układ - ulotny dotyk, który nie prowadził do niczego, poza cichym szeptem brzęczącym tuż przy ucho. Przyjaźnią, której granice zacierały się, gdy szukał dotyku jego placów, skóry, ust.. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami. Ulegał pokusom. Wyznaczały ścieżkę, którą podążał od dawna, chociaż nigdy bezkarnie, nigdy bez powikłań.  
- Nie płynie z tego żadna puenta - zaprotestował w końcu, przełykając gulę tworzącą się na ścianie gardła. Gulę, która zaraz odbierze mu swobodny dostęp do strun głosowych i oddechu. – Nie, Nevie. Obracasz kota ogonem. To był mój wybór i takim pozostanie. - Przewrotność słów paliła go w przełyk. Gorycz, którą pozostała pod jeżykiem, przełknął śliną. Nie chciał spowiadać się ze swojego zżycia intymnego z Foggy'm. Był sekretem, który został na progu mieszkania przy Sycamore Street 5/10. Był wspomnieniem, którego chciał zatrzymać dla siebie. Nevell nie miał prawa do nich zerkać, nie miał prawa rozbierać go na czynniki pierwsze. Nie miał prawa go z tego rozliczać. Rozprawić zastrupiałych ran, które wniknęły głęboko pod skórę. Nie miał prawa, nawet jeśli jego romans z Terence'm był jak ból fantomowy - wracał przy byle okazji, jako pretekst, katalizator konfliktu. Tak jak teraz.
Głębokim oddechem chciał dodać sobie otuchy, odwagi. Przyjaźń, o której mówił Nevie, porzucili dawno temu - w przelotnym dotyku, w kołtunie nieprzyzwoitych refleksji kłębiących się pod sklepieniem czaszki, w urwanych oddechach, w pocałunku, którego Cecil poczuł na swoich ustach w marcu, w tęsknych spojrzeniach i długich, nocnych szeptach, kiedy oddechem dotykał skóry.
- Nie oszukuj się. Nasza przyjaźń już dawno przestała być przyjaźnią. Przyjaciela nie sypiają w jednym łóżku, nie trzymają się za ręce, nie wydzwaniają do siebie w środku nocy, w każdej wolnej minucie i nie skradają sobie pocałunków.
Ta przyjaźń, w którą wierzył Nevell, dawno zmieniła się w zakochanie. Utwierdziło go przy tym wyznanie Bloodwroth, przez które nie mógł dłużej utrzymywać tej iluzji, trwać w niej, udawać, że przyjaźń to wszystko, czego pragnie.
Nie zaprotestował, gdy szklanka, którą trzymał w palcach, została mu odebrana i odłożona poza zasięg jego dłoni. Nie pozostawił tego bez odpowiedzi. Splótł ze sobą ich palce. Kiedyś myślał, że nie ma niczego, wiec stawiał wszystko na jedną kartę, bo przecież w takim układzie nie może nic stracić. Teraz wiedział, ze to nieprawda. Kolejny raz patrzył w lustro weneckie i  nie dostrzegał w nim własnego odbicia. Tym razem  nie udało mu się zakrzywić rzeczywistości, zagrać w grę pozorów. Przy nim nie potrafił kłamać.
Miał więcej niż pragnął. Miejsce, do którego chciał wracać. Nadzieje, w której intencji chciał się modlić. Osoby, które wypełniały tężącą pod sercem pustkę samotności. Bliskich, którym ufał. Świat, do którego należał.
Przymknął na moment powieki. Przestrzeń sypialni znowu zalana została brzemieniem znajomego głosu.
Na Nevella już dawno przestał spoglądać jak na przyjaciela, a jednocześnie nie mógł się zdobyć na kolejny krok w jego stronę. Bał się, że jednym, nieprzemyślanym ruchem zrujnuje wszystko, co wspólnie zbudowali. Potrzebował kogoś, na kogo przeleje swoje pragnienia. Potrzebował kogoś, kto będzie jego ucieczką. Potrzebował kogoś, kto zaspokoi jego potrzebę bliskości. Mial dość obcego dotyku. Chciał kogoś, do kogo będzie mógł wracać, szukać w jego objęciach ukojenia, ciepła. Horyzont przeciął Terence i współdzielone z nim potrzeby. Jak miał to Nevellowi wytłumaczyć, nakreślić, wyłożyć? Nie potrafił. Egoizm był przywilejem, na który sobie pozwolił w chwili słabości. Ten jeden raz, nie oglądając się przez ramię, zrobił coś dla siebie. Nie żałował.
Czego chcesz, Nevie? Co mam zrobić, żebyś we mnie uwierzył?
- Dlaczego nie podniosłeś głosu wcześniej? Dlaczego nie powiedziałeś, co czujesz?
Wolałeś obgadywać mnie z Tessą po kątach?, te ostatnie pytania zatrzymał dla siebie.
Co Nevi chciał jeszcze usłyszeć? Że noce spędzone w objęciach Forgera były błędem, skoro ciągle wytykał to jak błąd, który kładł się cieniem na ich relacji? (Nie, nie były.) Miał się kajać, przepraszać? (Nie zamierzał.)  
Ciche westchnienie wypełniło skrawki dzielącej ich przestrzeni.
-  Dlatego właśnie wdałem się w romans z Terence’m, by nasza przyjaźń nie zmieniła się w układ seksualny. Nie chciałem jej obrócić wpływ, bo masz racje, łatwo traciłem nad sobą kontrolę i jeszcze łatwiej ulegałem łatwym pokusom. – Nevie nie był pokusą. Nie był jednorazowym zbliżeniem. Był czymś trwałym, wyraźnie mającym na horyzoncie.   – Dzięki temu dojrzałem do decyzji, że chcę z tobą być, Nevie, w układzie zamkniętym – tylko ty i ja.
Bo nie potrafił być dłużej jego przyjacielem. Przyjaźń była jedynie znajomymi sylabami układającymi się na języku.

Już przez to przechodził. Oddał swoje sekrety komuś, kto go zostawił i porzucił. Pamiętał jej wykrzywioną w uśmiechu twarz i bicie swojego serca - było jak płochliwe stworzenie, które ukrywało się w piersi przed światem, stworzenie wyposażone w małe, niezdolne do lotu skrzydła. Znał to uczucie. Te chwile, kiedy organ schowany w przestrzeni między żebrami wbijał gwałtowniejszy rytm w piersi. Chwilę, kiedy na ułamki sekund, razem z oddechem, zamierał czas. Chwile, kiedy od rozlanego na wargach szczęścia bolały go mięśnie twarzy. Chwile, które mógł nazywać swoimi słabościami. Wiedział, jakie to uczucie, kiedy serce zostaje złamane - rozszarpane na strzępy przez ukrywającego się pod fałdami skóry potwora. Do dzisiaj nie odnalazł wszystkie utraconych kawałków. Były małe, o kanciastych, raniących do krwi krawędziach. Tessa, złośliwe, nazywała je kolejnymi fascynacjami. Mial ich wiele, całą kolekcję zauroczeń, które przychodziły i odchodziły, jak wschód i zachód słońca, pozostawiając smugi ciepła na skórze. O istnieniu wielu zapomniał. Rozmyły się we wspomnieniach, wyblakły jak czerń wystawiona na ekspozycje słońca, straciły na wartości, znaczeniu.
Kiedyś wydawało mu się, ze Nevell też był jedną z nich - chwilowym zauroczeniem, które odejdzie równie szybko, co się pojawiło, zmyją ją strugi zapomnienia, aż w końcu będzie niczym więcej jak plamą rdzy na mechanizmie pamięci. Emocjonalne przywiązanie nie zniknęło, nie wyparowało, pogłębiło się, niewidzialna nić oplotła się wokół ich ciał, serc, zacisnęła się na nich bolesną pętlą, której nie potrafił zerwać, zaplątywał się nią coraz bardziej.  Już przez to przechodził. Kiedyś, kilka lat temu i bał się bolesnego echo samotności zaraz po rozstaniu.
- Nie użyłem klucza, bo nie chciałem dużej udawać. Gdy przeszedłem dzisiaj przez próg twojego mieszkania i zdecydowałem znowu oddać ci jeden ze swoich sekretów, zrozumiałem, że nie mogę dużej trwać w progu i czekać aż otworzysz mi drzwi. – Bo w końcu, Nevie, nadejdzie taki czas, gdy ujrzysz we mnie potwora i zrozumiesz, że nie jestem tym, kim chcesz, żebym był. - Tylko pięć kroków dzieliło mnie od tego, by się wycofać. - Brnął w to dalej, słowa swobodnie tańczyły na języku i układały się ustach. Wpatrywał się w błękit oczu, jakby uległ hipnozie, jakby został urzeczony ich urokiem. Skupił się na źrenicach, czarnych plamach na bezchmurnym horyzoncie. Nie pozwolił, by cokolwiek rozproszyło jego koncentracje. – Twoje wyznanie było konsekwencją moich słów,nadał tempa naszej wymianie zdań, ale nie zmieniłby jej przebiegu.
Ostatnie zdanie wypuścił wraz z oddechem. Już przez to przechodził, ale nie mógł uciec przed burzą emocji, palącym ogniem pożądania w trzewiach, dotykiem, który parzył w skórę i ukojeniem, który pojawiał się, gdy słyszał jego szept w przestrzeni swojego ucha.
- Nigdy nie powiedziałeś wprost, co czujesz, więc nie dowiemy się, co by to zmieniło. Moje widywanie się z Terencem jest faktem. Nie zmienię tego, Nevell i nie będę cię prosić o wybaczenie. Zerwałem z nim, by być z tobą. Przykro mi, że ta relacja cię zraniła, ale nie cofnę czasu, rozumiesz?  Nie wiem, jak inaczej ukoić twój ból, co zrobić, byś poczuł się z tym lepiej - tego właśnie chciał? Otwartej rozmowy? Nie chciał go zranić, ale nie mógł dłużej milczeć, słuchać jak miesza Forgera z błotem. – Jak mogę słuchać Tessy, która zawsze kręciła nosem na moje wybory? Myślisz, że co? Teraz będzie inaczej? Przestanie się z tobą licytować, kto zna mnie lepiej? Nie, Nevie, Tessa zawsze będzie wygłaszać swoje "ale",bo jesteśmy od siebie współzależni, dzielimy emocje. Nawet nie wiesz, jak to czasem utrudnia funkcjonowanie.
W chwili, kiedy on starał się wynegocjować z Nevellem inne warunki ich znajomości, czuł, jak Tessa dobrze się bawi, być może na tylnym siedzeniu swojego samochodu, z najprawdopodobniej widmem przeszłości – Lettie. Stawał w szranki nie tylko z własnymi emocjami, ale również tymi należącymi do Tessy. Nevie, chociaż znał ich sekret, nigdy w pełni nie zrozumie, jak o jest dzielić uczucia na dwoje. Zacisnął nieco mocniej palce wokół jego dłoni.
„Ale?” wybrzmiało z ust Nevella, jednak Cecil skupił  się głownie na oddzielających ich niewielkich skrawkach przestrzeni. Nie mógł dużej zachować dystansu. Mgiełkę oddechu pozostawił na jego szyi, gdy zbliżył do niej usta.
- Nie będę niczego ukrywać i przemilczać, pod warunkiem, że ty przestaniesz szukać sobie towarzystwo na jedną noc.   - Kilka centymetrów na grdyką Nevella postawił wilgotny ślad swoich słów. - Tylko ty i ja.