First topic message reminder :

Naprawdę chcesz tu być?
Pytanie zadane odruchowo podczas którejś z samotnych nocy; kanapa uginała się pod ciężarem ich ciał, rozmyte alkoholem spojrzenia wpatrywały w wypukłe okienko telewizora, jakby to potrafiło udzielić odpowiedzi. Nawet z pół tuzinem drinków i butelką wina we krwi czuła, że Valerio patrzy gdzieś dalej, przez ściany i ulice, na miejsce ze swojego snu, który pozwala mu żyć.
Dziś było podobnie; zamiast w sen, wpatrywał się w koszmar.
— No, Valerio. Pamiętałabym, gdybym spadła z ciebie — nieprzemyślane, więc błagające o odpowiedź — za moment Paganini uczepi się tych słów jak ptasia kupa rękawa i nie odpuści aż do momentu, w którym Vittoria nie straci impetu. Zawsze był taki; kleszcz wciśnięty w miękką tkankę skóry, zaciekły w nasączaniu trucizną. Sama była sobie winna — przecież go zna; niekiedy lepiej niż on sam.
Zbłąkany między palcami papieros zastąpił posiłek — Marco nie zrobi dziś napiwku na trzy córki, ale Paganini na pewno pochyli się nad ich losem, o ile one pochylą się nad nim. Dym wypełniający płuca okadzał wątpliwości; ich etap zamknęła w momencie wysłania listu, gdzie naiwność przegrała z prostymi faktami — Valerio nie odpuściłby sobie spektaklu. To, że nie lubi teatrów, nie oznacza, że nie przepada za przedstawieniami; warunkiem jest główny aktor.
Zawsze musi grać — jak na Paganiniego przystało — pierwsze skrzypce.
Włoski i śliska prawda zamieniły posmak tytoniu w coś ostrzejszego; jakby umoczyła filtr w ostrej papryce i zlizała go razem z odrobiną szminki.
— Jeśli zamachnę się obcasem, kopnę Collingwood w wypiętą dupę? — zaglądanie pod obrus nie było dobrym pomysłem; dlatego nawet się nie poruszyła. Wrzał jedynie umysł — trybiki przeskakiwały między sobą, zahaczały zębatkami, piłowały o siebie przy dźwięku nienaoliwionej dostateczną ilością alkoholu maszyny. Kolejny łyk wina gasił pragnienie, ale nie ściągał z barków ciężaru obowiązku; dla własnego dziecka była gotowa na wiele.
Nawet to — odłożenie papierosa do popielniczki, pochylenie nad stołem, podtrzymanie spojrzenia kuzyna na kilka sekund, w trackie których rozważała odgryzienie jego dłoni. Wystarczyłby prosty czar z magii wariacyjnej; krew rozlana na obrusie to niska cena i niższa rozrywka.
Valerio nie poczułby bólu — jego językiem była euforia.
— Wiem, że nie będziesz rozmawiać o przysługach — drobne palce zaciśnięte na szerokim nadgarstku, ciepłe opuszki i ciepła skóra — passata zamiast krwi ogrzewa ich nawet wczesną wiosną. — Bo to nie przysługa, amore. To pożyczka.
Widelec skierowany do ust zahaczył o podniebienie; pasta nawinięta na jego ząbki nie łagodziła bólu, intensywny smak bazylii prędko zastąpił to, co na języku pozostawił papieros. Potrzebowała kilkunastu sekund, żeby przegryźć dokładnie i jednego wdechu, żeby obliczyć ilość kalorii.
— Molto gustoso — kłamstwo na krzywych nibynóżkach przepłukane łykiem wina — torebka stukająca o obrus była krótkim przerywnikiem w melodii ich głosów. Z jej wnętrza wyłuskała złożoną na pół papeterię; w lewym dolnym rogu widniało logo pracowni.
Nad ich głowami zawisł cel — w jej spojrzeniu zalęgło się skupienie.
— Dokonałam ponownych obliczeń — tak oficjalnie, tak profesjonalnie — dokonywała rachunku sumienia, zestawiała bezsenne noce, wpatrywała się we własne odbicie w lustrze rachując tygodnie do pierwszego siwego włosa; na szczęście w blondzie łatwo go zawieruszyć. — Trzysta pięćdziesiąt wystarczy.
Pół tysiąca było możliwością, za którą sprzedałaby znacznie więcej niż część udziałów; pięćset dolarów było kwestią dumy, którą Valerio umoczyłby w pesto, przeżuł i wypluł z uśmiechem na ustach.
Satysfakcja skraplała się na chłodnych ściankach jego kieliszka — wino, w przeciwieństwie do nich, było dobre.

Naprawdę chcesz tu być?
Stuknięcia sztućców, pomruk rozmów. Słowa nad toskańskim winem i sycylijską oliwą, samogłoski topione w soczystej arrabatia, spółgłoski przełamywane słodkością tiramisu. Małe Włochy w sercu zawilgotniałego stanu; za murami Palazzo nie czeka nic dobrego, tylko grzyb i pleśń, brzydota i chciwość.
Nie chce tu być — miała być Sardynia, nagie kobiety, świeży aperol — ale nie ma wyjścia; on jest familią, familia jest nim.
— Pamiętałbym, gdybyś na mnie usiadła.
Familia jest nim, ale on nie jest w familii — nie w sensie, który kołysze się nad stolikiem na uboczu i zatapia w czerwieni wina. Wystawianie na próbę cierpliwości pani L'Orfevre — paskudne nazwisko, Vittoria, zrób coś z nim — to sport nienarodowy; raczej prywatna rozgrywka, która zamienia ten dzień, ten obowiązek, tę rozmowę w znośną posypkę na gównianym torcie codzienności.
Grymas — Collingwood, naprawdę? — nie dociera do spojrzenia; lawina błotna brązu tęczówek spada, spada, spada i spada prosto na jasne włosy kuzynki. Które z nich pierwsze udławi się przez zatamowany dopływ powietrza?
— Właśnie tak interesujesz się moim życiem prywatnym, mia cara — stuknięcie palcem o ściankę kieliszka nie wydobywa ze szkła oczekiwanego dźwięku; pora zastąpić jego chłód papierosem. — Collingwood oddałem tam, gdzie jej miejsce. Do muzeum.
Nawet tam robili problem, ale w końcu się udało — uczcijmy ten sukces minutą ciszy i chwilą zadumy, a potem skupmy na tym, co ważne.
Ważny jest papieros między palcami i dym w płucach; ważne są słowa wibrujące w rytm niewypowiedzianej — ale obecnej, a skoro obecnej, w pełni realnej — groźby. Ważne są sylaby, gdzie pieniądze to waluta, przyszłość i dobrobyt; gdzie biznes rodziny wykracza poza mury Palazzo i po nitce wędruje do kłębka Bella Donny.
Vittoria nie chce, żeby o zapomodze dowiedziała się reszta rodziny; w ich języku oznacza to tylko jedno.
Vittoria zwęszyła żyłę złota, a jej blond natura nie lubi się dzielić.
— Ah, si. Pożyczka. Ekonomia, pieniążki, oprocentowanie, zysk — uścisk na nadgarstku nie wznieca bólu; zbyt wiele razy używał widelca w roli broni nad tutejszymi stołami, żeby dawka zdrowego zniewolenia swobody ruchów mogła go zaskoczyć. Toria robi dokładnie to, czego od niej wymagał — połyka, chociaż gryzie o kilka razy zbyt wiele; tak trudniej wyobrazić sobie, że to nie widelec wsuwa w jej usta.
— Mówiłem. Za dużo pesto.
I jeszcze więcej pierdolenia nie w kontekście, który zwykle go interesuje.
Tak oficjalnie, tak prosto do sedna — słowa pani L'Orfevre są o kilka sylab od skwaszenia wina w kieliszku; Valerio bierze dwa łyki zamiast jednego. Wędrówka biznesplanu — z naciskiem na biznes — zajmuje Torii tylko jeden, wprawny gest. Wysuwa obliczenia z torebki sygnowanej znaczkiem adekwatnie kosztownego projektanta; wszystko w tym ruchu wrzeszczy, że od lat robi to zawodowo.
— Drastyczny spadek z ceny. Uznałaś, że wełnę z dup tybetańskich alpak zastąpisz taką z kozich cipek? — sto pięćdziesiąt dolarów za dupę; drogo — Toria opamiętała się na czas, nie wszyscy mają dość włoskiej oliwy w głowie.
— Fammi vedere — szelest przekazywanych z rąk do rąk papierów, znaczek pracowni na eleganckiej papeterii, strony pokryte drobnym makiem obliczeń; dolar tu, pięćdziesiąt tam, zyski, straty, prognozy.
Nie po to rzucał studia, żeby—
— Czym jest, cazzo, zniżka dla stałego klienta?
O biznesie nad pastą; ten świat schodzi na poziom wskrzeszeńców.
— I po chuj tak wysoka?

Naprawdę chcę tu być?
Znajomy zapach bazylii, oswojone dźwięki kuchni, w której życie zamierało dopiero długo po północy, utęskniony aromat wina i pobrzękujących sztucćów; chciała tu być — ten dom i ta restauracja były tak samo jej, jak Valerio.
To nazwisko było równie jej, co jego.
— Ja wręcz przeciwnie. Wyparcie to część radzenia sobie z traumą — za dużo pesto, za mało treści; czas był falą, na której spienionym bałwanie oboje próbowali utrzymać równowagę. Vittoria była cierpliwsza, radziła sobie lepiej — Valerio skoczyłby na główkę w głębinę, gdyby tylko dostrzegł przebłysk obnażonego cycka. — Twoje życie prywatne z prywatnego ma tylko części ciała.
Jawne kłamstwo — interesowała się tym, co robi; interesowała się tym, czy wrócił do domu po kolejnym ściąganiu długów — zepchnęła pod lokomotywę wymownego przemilczenia.
— Gill była dla ciebie za dobra, nawet, jeśli zaślepiona—
Uczuciem, którego wspomnienie Vittoria przepiła zbyt zamaszystym łykiem wina.
— Kutasem.
Tamta noc w klubie miała być tajemnicą kobiet; zmową milczenia znad zbyt słabych drinków i za mocnych argumentów za tym, żeby zostać trochę dłużej — bo dziewczyna, której Valerio krzyczał coś do ucha przy barze, wyglądała na nieletnią; bo Gill ledwo stała na nogach; bo Vittoria nie chciała wracać do zimnego, pustego łóżka. Beztroskę tamtych nocy zamrażała atmosfera Hellridge; od dwóch miesięcy coś przesunęło się w ich życiach, coś uległo degradacji. Puścił szew i chociaż całość wciąż wyglądała dobrze, Toria wiedziała, że projekt uległ zniszczeniu; nadal szukała uszkodzonego miejsca i nie była pewna, co zrobi, kiedy je znajdzie, ale—
— Semestr studiów nie poszedł na marne — tamto ale musiało zaczekać — na tamto ale nie było miejsca w egoistycznych pobudkach, które pchnęły ją do wizyty w Palazzo i zmierzenia się z Valerio na polu, na które obiecała sobie nigdy więcej nie wkraczać; przynajmniej nie w ładnych butach, za dużo na nim gnoju. — Uznałam, że podniosę ceny i rozszerzę rynek. Kozie cipki są bezpieczne, o ile nie znajdziesz się w okolicy.
Wino w kieliszkach zagrożone było skwaśnieniem; opróżni swój zanim ta rozmowa zamieni je w ocet.
— To inwestycja w inwestycji, Valerio — pomimo brutalności, odwzajemnionej miłości do krwi, przemocy i eskalacji konfliktów, Paganini rozumiał; nie mógłby odpowiadać za długi familii, gdyby nie potrafił zwietrzyć lukratywnych okazji i wybierać najbardziej owocnego sezonu do zerwania plonów. — Im więcej zamawiają, tym więcej zostawiają. Trafienie na listę wymaga spełnienia pewnych warunków.
Granica była płynna i nie trafiła do planu, który Valerio przekładał między palcami z beztroską kilkulatka kartkującego książkę; uniesiony do ust kieliszek studził cisnące się na język słowa.
— Rodzina, bo jest najważniejsza. Przyjaciele, bo zasługują. Krąg, bo potrzebujemy poparcia jak największej liczby rodzin. Zwykli, szarzy obywatele, bo nie wyobrażasz sobie, ile informacji i jakie umiejętności posiadają — prosty rachunek zysków — jeszcze kilka dekad temu to Paganini znajdowali się po drugiej stronie barykady, szukając w kręgowym murze wyrw na tyle szerokich, żeby zmieścić w nich czubki butów z włoskiej skóry. Vittoria teraz robiła to samo; mur Valerio był wysoki i zalany tonami betonu, pod którymi Paganini ukrywał trupy, ale Toria nosiła wysokie obcasy — potrafiły wybić dziurę w męskim ego, więc z tą barykadą też sobie poradzą.
— Trzysta pięćdziesiąt, które oddam w mniej niż kwartał. Z odsetkami.
Puste pole w planie, chociaż granica jawnie ustalona; Vittoria nie zgodzi się na więcej niż dwadzieścia.
— Nie wierzę, że o to zapytam, ale—
Wypite duszkiem wino nie zdążyło skwaśnieć — ofiarą octu padła ostatnia kropla na formującym osamotnione słowo języku.
— Wchodzisz?

Śliskie słowa, brzydkie rzeczowniki — smak plastiku, smród spalenizny, bzdura wciśnięta pod pierzynkę z pesto. Trauma, mówi Vittoria; gówno tam, myśli Valerio.
— Vaffanculo — widelec zgrzyta o talerz; dźwięk, który stawia włoski dęba, wżera się pod skórę, psuje spoiwa w czaszce, przecina neurony w mózgu — nie zszyje ich nawet łyk czerwonego, toskańskiego Berolo. — Kiedy nie masz problemów, musisz jakieś zmyślić, che?
Czasem zapomina, że Toria to kobie—
No, inaczej.
Zawsze jest świadomy, że Vittoria to kobieta; ma cycki, idealne nogi, nieskazitelny gust i usta, które regularnie zaciska na nim w snach. Na poziomie fizycznym Toria to ideał; na poziomie mentalnym to bestia. Ofiary oskubuje z mięcha do samej kości i nigdy nie zostawia śladów zbrodni — mężczyźni sami wchodzą w orbitę jej istnienia, niezbyt przerażeni wizją kolizji; myślenie chujem nie sprzyja analizowaniu konsekwencji, Valerio wie po sobie. Vittoria to kobieta, ale pod wieloma względami to ragazzo — myśli o pieniądzach, o biznesie, o własnej przyjemności kosztem cudzych słabości. Gdyby urodziła się z kutasem między nogami, Emiliano uwielbiałby ją całą sobą; za pięć lat byłaby prawdą ręką dona.
Sfortunatamente, defekt nie wybiera — cycki otwierają wiele drzwi, ale jeszcze więcej zamykają na kłódkę, klucz i pas cnoty.
— W tym rzecz, amore.
Mówienie o Gill to strata czasu, a akurat dziś Valerio go nie ma. Po obiedzie musi być w Bostonie; powinien wyjechać dobre pięć minut temu, ale Toria założyła ładny stanik.
— Nie chcę za dobrej.
Chce taką, którą mógłby zepsuć; połamać kosteczka po kosteczce, marzenie po marzeniu. Przeruchać każdą dziurę i ambicję, złamać na sposoby, których nie obmyślili nawet Japońce podczas wojny — znaleźć wszystkie słabe punkty i wtykać w nie brudne od krwi i śliny palce.
Chce taką, która mogłaby to wszystko znieść; dzień po dniu, tydzień po tygodniu.
Wreszcie znajdzie — w międzyczasie będzie bezpowrotnie psuć przechodnie zabawki.
— A me sembra una stronzata — teraz nie o psuciu, ale budowie; każde — zwłaszcza modowe — imperium napędzane jest pieniędzmi. Toria nie prosi o wiele, ale to niewiele oznacza, że zawrą umowę zobowiązującą obie strony do algorytmu zachowań.
Pożyczka—ochrona. Spłata—rata. Pomoc—przemoc.
— Una domanda retorica.
Nikt nie puka do drzwi mafii, bo ta oferuje preferencyjne warunki i przejrzystość umów.
— Trzysta. Dziesięć procent od każdej raty, bo jesteśmy rodziną. Pierwsza spłata w maju — semestr ekonomii to niewiele; to akurat, żeby wiedzieć, kiedy zaczyna się zeżynanie, a kiedy faworyzowanie. — Ostatnią możesz spłacić paluszkami.
Zwinne dłonie to cenna waluta — zwinne, utalentowanie dłonie to waluta bezcenna.
Zielone to waluta krwi, wolności i władzy; cały ten kraj cuchnie zużytymi banknotami i podryguje w rytm ich szelestu. Trzy banknoty z podobizną prezydenta jak—mu—tam zmieniają miejsce zameldowania — z portfela Paganiniego na stół obok kieliszka panny kiedyś—Paganini.
— Nie przepierdol na dziwki, va bene?

Nad pastą nie wolno palić — psuje smak semoliny.
Nad pastą nie wolno palić, ale opuszki palców swędziały, w ustach rozciągała się wielka pustynia pragnień, połowa cisnących się na język słów nie powinna zostać wypowiedziane; żeby milczeć, Vittoria musi kultywować hobby — połykać. Słowa, dym, powietrze, gęstą zupę krem ze spojrzeń i intencji.
Wsunięty między wargi filtr był miękki — dokładne przeciwieństwo człowieka, którego miała naprzeciwko.
— Nie muszę niczego zmyślać, Valerio. Jesteś niewyczerpanym źródłem inspiracji — był wieloma rzeczami — spośród nich nierzeczywistość przebijała się na pierwszy plan. Ludzie pokroju Paganiniego nie przychodzą na świat; wypełzają przez uchylone wrota Piekła, są wymyślani, odgrywani, nadpisywani na bieżąco przez siłę wyższą.
A jednak.
Valerio istnieje — chociaż sam czasami w to wątpi — i robi to z taką siłą, że rozsadza rzeczywistość każdym wydechem.
— Czy ty właśnie przyznałeś, że chcesz jakąkolwiek? — powinna powiedzieć: amore, wreszcie dojrzewasz. Powinna złapać go za rękę i z rozświetlonym wzruszeniem wzrokiem wyszeptać: jak ma na imię?
Powinna wziąć rozbieg — impossibile, Vittoria nie biega — i uderzyć tlenioną głową w ścianę, żeby przywrócić światu poczucie rzeczywistości.
— Och, perfetto!
Wolne tłumaczenie z zawiłości słownikowych nieścisłości Torii; teraz nie dam ci żyć.
Właściwie to za moment; najpierw biznes.
— Trzysta, dziesięć procent, a ty—
Ty — piękna twarz, brzydkie wnętrze, zgniła dusza, serca brak. Kochała Valerio całą sobą, ale miłość nie zawsze wystarcza; czasem miłość jest tym, co ich psuje.
— Wyślij w maju nici albo wybiorę je sama. Co powiesz na fuksję?
W lapis lazuli, malachicie i gumigucie wyglądałby niezmiennie dobrze; jedynym kolorem, którego nie mógł nosić Paganini, była biel.
Trudno ukryć pod nią brud — tego w Palazzo nie brakowało. Brudne były pieniądze sunące po blacie stolika; brudne były myśli Valerio i usta, w których rano trzymał pierś bezimiennej dziewczyny — za trzy dni on zapomni o jej istnieniu, ale ona jego nigdy.
To, co rujnuje, życie w pamięci zawsze.
— Spokojnie, nie zamierzam wydawać na twoich chłopców — tych, którzy trzymali delikwenta, kiedy łamał mu nogi czy tych, z którymi od ponad dwóch dekad wymieniał się materiałem genetycznym w ramach szczytującej szczytnej tradycji dzielenia?
Uśmiech potrafi ukryć wiele; szczególnie interpretację.
Drobna dłoń zakryła banknoty — idealnie czerwony paznokieć stuknął w oblicze prezydenta—jakiegoś—tam; trzysta dolarów zmieniło właściciela nad makaronem ze zbyt dużą ilością pesto, jakby świat funkcjonował właśnie tak — w interwałach gestów, nieczystych intencji i lukratywnego biznesu. Powinna coś powiedzieć; słówka, sylabki, śliczne monety podziękowań.
Powinna coś powiedzieć, więc mówi:
— Jesteś niezastąpiony.
Nie do końca komplement; bardziej stwierdzenie faktu.

Życie to sen po kresce — krótkie i urywane, prawie świadomie, kwadrans szybowania, godzina spadania. W snach za każdym razem coś porusza się po ziemi — pełznie, szuka, węszy. Ten ruch nigdy nie ustaje; nawet teraz.
Pełznie—szuka—węszy; Vittoria mogłaby przygwoździć obcasem ten kształt i wykrwawić go na atramentowo. Powiedzieć jej: Toria, amore, masz mój koszmar pod nóżką? czy dalej udawać normalnego?
— Aspetta, dici sul serio? — chuj z pesto; wino na języku przepłukuje satysfakcję, pcha ją w dół przełyku, tańczy w podbrzuszu i Valerio już wie; to nie zasługa Barolo. — Co mam zrobić, żeby zainspirować cię do odwiedzin wieczorem?
Zatańczyć? Va bene, lubią z sobą tańczyć, robią to od dziecka, Toria potrafi jak mało kto.
Zaśpiewać? No problema, to włoska restauracja, po dwudziestej drugiej albo się śpiewa, albo wypierdala.
Zrezygnować z innych kobiet? Allora—
— Toria, mia cara. Mężczyzna nie gwardzista, ruchać musi — narząd nieużywany zanika, co wyjaśniałoby wiele klinicznych okazy bezmózgów i przynajmniej dwa znane Paganiniemu przypadki chłopów bez jaj. Vittoria z papierosem między ustami odrosłaby każdego kutasa; wystarczy wyobrazić sobie, że jest na miejscu filtra.
Byle nie za intensywnie — można potem nie wstać, a pech, los, wendeta i biznes chciałby, żeby Valerio pełnił dziś rolę funkcjonalnego członka — uno scherzo! — społeczeństwa. Wyczyszczenie kieliszka z wina pomaga; czerwone krople płyną po ściance prosto w zasadzkę przytkniętych do brzegu ust.
Une, due, tre; za chwilę usłyszy, że—
— Fuksję? A co, przynosi fuksa? — va bene; nie przemyślał tego. Grymas wypiera zaczątek uśmiechu — w takich chwilach zastanawia się, co złego bywa w milczeniu. — Ehi, miewałem lepsze.
Po sekundzie dochodzi — uno scherzo due — do wniosku, że wszystko. Dolary znikają w torebce, która kosztowała równowartość właśnie zamykanych w niej banknotów; bella kobieta, bella ironia, bella myśl, że mogłaby zaprosić jego przyjaciół na kolację i nie ocknąć się nadziana na rożen.
— Benito byłby zachwycony, Barney podejrzliwy, ale na końcu wydymaliby cię na te trzy stówy — racjonalizacja piąta, najprawdziwsza; to nie jedyne dymanie, które wchodziłoby w grę.
Ale to jedyna kobieta, którą Valerio nie chciałby się dzielić.
Ciężkie powieki opadają na sekundę; ta sekunda może być wiecznością, przecież od tej zawsze oddziela go niewiele — jedno rozszczepienie, hops poza ciało i tyle go widziało. Odnalezienie drogi powrotnej jest trudne; dusza lubi szybować, kości nie potrafią.
— Amore, lo so — nie do końca skromność; bardziej bezczelne zadowolenie podlane świeżą passatą i ozdobione listkiem bazylii. Dokonano wymiany, zawarto słowną umowę, zaufanie goni zaufanie; można się rozejść. — Zmywaj się, pókim dobry.