Niektóre rzeczy miały się wydarzyć, zaistnień na kartach dziejów mniejszych. Można nazwać to przeznaczeniem, ironią losu, nieodzownym elementem magicznym – nawet u niemagicznych ludzi. Gwiazdy, dusze, Lucyfer - gdzieś istniał zapalnik działań, który powodował koligacje. Powstanie nowej supernowej, narodziny dziecka, katastrofalny w skutkach wypadek. Można było przed tym uciekać, lecz i tak Cię dogoni. Trzeba było zaakceptować, lecz pozbawienie się sprawczości wzdrygało całym jego ciałem. Najlepiej zignorować, będzie co będzie. Odegra swą rolę, obecnie świadom tego czego był nieświadomy wchodząc do sklepu.  
Nie był wielkim pasjonatem kina, nie analizował każdej sceny filmu Kubricka i nie śledził rewolucyjnych zmian w świecie obrazu. Film istniał stanowiąc świadectwo ich kultury i historii, na wskroś przesiąknięty amerykanizmem, mógł się z tym utożsamiać.  Gdy jego przyjaciele, partnerki zbrodni i rozkoszy, członkowie zespołu z podekscytowaniem śledzili wyścig oscarowy, który zbliżał się do finalnego etapu, on sam z opiniom prostego widza wkraczał do dyskusji. Film był prostą rozrywką, idealną na setkę pierwszych randek. Mając trzynaście lat zaprosił Margaret Winston na Szczęki, był to jeden z mniej udanych pomysłów, które niestety udało mu się zrealizować. Biedna Margaret unikała go przez następne miesiące, choć musiał przyznać, że zdecydowanie straciła więcej niż on.  Podsumowując, nie miał potrzeby wypożyczenia kasety, znalezienia zajęcia na nudny wieczór, gdyż takich nie posiadał. Pewna doza ciekawości, chęć pozbycia się zbędnych minut w oczekiwaniu na spotkanie z matką, powodowała, że postanowił odwiedzić to miejsce. Akurat dzisiaj Philippa zażyczyła sobie spotkania z synem, rzadkość w jej chwiejnym matczynym świecie, a Hugo nie miał głosu sprzeciwu. Synowie nie winny sprawiać przykrości rodzicielkom, zwłaszcza gdy tak rzadko one wychodzą z inicjatywą. Spodziewał się zmierzwienia włosów na początek, następnie pogładzenia po policzku i na wydechu podkreślenie jak szybko dorasta, zwłaszcza gdy ojciec zgodził się na finansowanie kawalerki na Starym Mieście i już ze sobą nie mieszkali. On ucałuje jej dłoń, poda jej rękę i pójdzie za nią na kraniec świata jak każde dziecko głupiutko podążając za skrawkiem czułości.  
Czuł na sobie wzrok innych klientów, był do tego przyzwyczajony. Wszędzie przykuwa spojrzenia, pełne zainteresowania, zazdrości i pożądania. Jego bluza z symbolem drużyny futbolowej zdradzała wszystko na temat jego osoby, zapach Hugo Bossa pozostawiany jak smuga na wietrze dopełniał zmysły. Lubił tą uwagę, bycie w centrum zdarzeń, można by rzec, że został do tego stworzony. Posłał jeden z swoich sławnych uśmiechów ku młodej pracownicy sklepu, wręcz instynktownie i pozbawiony przemyśleń odruch. Przećwiczony, doprowadzony do perfekcji i zawsze działający. Zrobił jeszcze kilka kroków i wtedy ją zobaczył, źródło jego problemu w ostatnich dniach. Nie powinien być to jego problem, ale nie był pozbawionym skrupułów gnojkiem i się nim stał. Mógł zignorować, on sam nie popełnił żadnej zbrodni i jedyna kara jaka mogłaby go spotkać to surowość ojca oraz śmiech kolegów z zespołu, przecież chłopcy muszą się wyszaleć, takie rzeczy się wybacza. Druga strona ucierpiała by o wiele bardziej, gdyby Misty Presswood opowiedziała, co zobaczyła, gdy niedzielnego popołudnia przynosiła zamówione zakupy. Brak obecności męża, zamiast tego żona z kochankiem, zdecydowanie od niej młodszym. A było to takie miło popołudnie, dopiero się zaczynało, ale skończyło się z przytupem. Nie kalkulował następnych ruchów, nigdy nie brakowało mu brawury i czasem przez to przegrywał na boisku.  Przystanął przy niej, dając jej pewnej przestrzeni i sięgnął po jedną z kaset, która leżała przy nim. Musiał przyznać, że dosyć urosła od momentu, gdy pierwszy raz ją poznał mając osiem lat.
– Jest to na swój sposób dojmujące, jakże małe jest to miasteczko – rozpoczął bez powitania, bez dania szansy na taktyczny odwrót. – Wszyscy siebie znają, plotki szybko się roznoszą.
Zwłaszcza te, których adresaci tak pragną – te upokarzające. Naprawdę los potrafi zadziwiać nawet wtedy, gdy powinno to być oczywiste. Ta godzina, ten sklep, ta osoba. I jak tu można uciec przed tym, co wydaję się nieuniknione?  

Pamiętał ją jak była mała, ledwo sięgające brzucha jego mamy. Miała bardzo duże oczy, rozmiar za wielkie w porównaniu do twarzy, choć teraz idealnie wymierzone. Patrzyła na niego i przygryzała włosy, jego matka nigdy nie pozwoliłaby siostrze na takie zachowanie. Śliniła te kosmki i się patrzyła, złapana na uczynku uciekła z widoku. Tak zapamiętał pierwsze spotkanie z Misty Presswood. Nie było zjawiskowe, burzące świat i światopogląd; prawdę mówiąc zapomniał o niej na wiele miesięcy. Dla ośmioletniego chłopca dziewczynki, zwłaszcza takie małe, nie stanowiły godnego kompana zabawy, a tym bardziej centrum zainteresowania. Gdy jego matka z całą dozą chłodu i wysublimowanej uprzejmości podążała do ich domu, by zakupić najświeższe warzywa, nigdy nie pozwala mu zostać czy czegokolwiek dotykać. Był świadkiem transakcji, podaż i popyt wyznaczały prostą cenę, choć zawsze zapraszani byli na kawę - nigdy nie skorzystali. Z czasem sam zaczął przychodzić po zakupy, w swym białym cadillacu zakupionym przez ojca przejeżdżał całe miasto do tego konkretnego domu. Czasem ją widywał, czasem czuł tylko jej wzrok - oceniający, gdyż trudno odnaleźć było w nim zazdrość czy uwielbienie, do których przywykł. Możliwe, że Misty tylko lepiej skrywała to, co inni otwarcie przyznawali, będąc nastolatkiem miał nawet taką teorie. Teraz stała przed nim i znowu ten wzrok - sąd ostateczny w kobiecej postaci. Nie było w nim chłodu, sporo zainteresowania, ale najsilniejszy był osąd, jakby to ona zaraz miała wydać wyrok za wszystkie jego grzechy, a przecież lista była długa.  
– Zdradź mi, proszę, do której grupy należysz, gdyż zaczynam mieć obawy –  odpowiedział nie dokańczając zdanie. Obawy, że będzie taka jak wszyscy inni w tym wspaniałym mieście? Że dla momentu chwały i uwagi zdradzi wszystko, co oczęta widziały? A może, że zawiedzie swoją pospolitością? Ludzie uwielbiali słuchać o innych, oceniać i drążyć doły, gdyż sami nie potrafili zdobywać szczytów. Biczować za drobnostki, kamienować za przewinienia. Wiedział, że nie groziło mu dużo, plotki tylko dodawały mu wdzięku. Im więcej o nim mówiono, tym bardziej go wielbiono, gdyż bycie sportowcem w Ameryce było wyjątkowo przyjemne. Gorzej mieli wszyscy inni, mniejsi i niewinniejsi, na których normalnie nie zwracał uwagi, a teraz zmuszony był do tego przez własne błędy.
Przewrócił oczami słysząc jej następne słowa, gdyż słodka Misty naprawdę była jeszcze nastolatką. Oparł ramię o jedną z półek z sukcesem zamykając ją w potrzasku, dając złudzenie prywatności.  
– Ledwo, stanowi to dla nas za duży wysiłek – odparł niezgodnie z prawdą, powstrzymując na języku uwagi na temat wsi, muzyki i inne antagonistyczne uwagi, świadom, że nie była to najlepsza metoda negocjacyjna. Lepiej było nie irytować swojego rozmówcy, jeśli chciało się dogadać, a twoje karty były słabe. Spojrzał wokół siebie, niewielu ludzi zwracała na nich uwagę, ale urokliwa pracownica sklepu nie mogła oderwać od nich wzroku.  
– Jak myślisz co powiedzą o tej scenie? Będą plotkować o wielkim romansie? Może złamałem Ci serce? –  zrobią z niej kochliwą trzpiotkę, która zadurzyła się w rozgrywającym drużyny, studencie z dobrego domu. Ludzie zwykli bywać okrutni, zwłaszcza gdy byli zazdrośni, a miał coraz większe podejrzenia, że urokliwa ekspedientka należała do tego grona. Normą było, że człowiek pozostawał człowiekowi wilkiem, zwłaszcza jak zwierzyny było tak mało.  

Pochodzili ze innych światów, które jednak funkcjonowały obok siebie i przenikały się, choć mury klasowe nie pozwalały na zbytnie bliskości. Pamiętaj kim jesteś i skąd pochodzisz, to zawsze wytyczy Ci drogę. Brzmienia pochodzenia nie można było się pozbyć, zawsze pozostanie ślad - po akcencie, nawykach, upodobaniach. Wszystko to co rodzice wpletli do dziecięcej głowy, które nawarstwiało się i potęgowało. Miało to nawet swoją nazwę, nie odkrywał przecież Ameryki. Determinizm społeczny, informujący o pułapce, z której nie można uciec. To co w dużej mierzę kształtuje człowieka to rzeczy, na które nie ma w większości wpływu jak środowisko, czasy czy rodzina. Czy przykładem nie była jego rodzina wybierająca medycynę, gdyż tak pasowała do nazwiska Devall? Gdy patrzył w siebie lustrze, widział duszę przodków, gdy patrzył na podpis, przywilej bogactwa. Nieszczęście i żałoba, która tańcuje w ich ogrodzie, zapraszając każdego Devalla do swojego walca. Czy ona również była częścią determinizmu czy była to już magia? Może sam Lucyfer miał z nimi niewyrównanie rachunki i teraz będą płacić wiecznie za nieznane przewinienia. Nie miał zamiaru się na to godzić, zawsze chciał być lepszy od nich. Był lepszy.  

Nie był tylko jednym z wielu członków swojej rodziny, nigdy sobie nie pozwolił na zaspokojenie swoich ambicji tylko jestestwem swojego nazwiska. Niektórzy urodzeni zostali do czynów większych od innych, choć nie zawsze wielkich. Nie chciał zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych, doskonale zdawał sobie sprawę własnej niesprawności na takiej pozycji. Nie chciał być jednak skazany na los Devalla, nie chciał być swoim ojcem, wujkiem czy dziadkiem. Spojrzał na Misty, różnica wzrostu sprawiała, że z łatwością nad nią górował.  
Ona również przesiąknięta była swoim pochodzeniem. Miss Americana, można było w oczach ujrzeć połacie prerii, których zdobycie oznaczało wygraną. Była obrazem małej Ameryki, z charakterystycznym akcentem, religijnym oddaniem i starą, poczciwą gościnnością, której jego rodzice potrafili stworzyć na pokaz, lecz nigdy nie szczerze. Teraz nie odnajdywał w jej spojrzeniu gościnności, nawet chęci rozmowy, naprawdę trzeba było przyznać, że nie pałała do niego sympatią. Nikt widząc ich z bliska nie osądziłby o romans, ale ludzie lubią widzieć nieistniejące i oskarżać o różnorakiego rodzaju dewiacje dla czystej przyjemności.  
- To chyba dochodzimy do porozumienia, gdyż wyjątkowo zależy mi, by nie interesowały Cię plotki - stwierdził z lekkością, pewnym rozbawieniem. Gdyż właśnie o to mu chodziło, o brak zainteresowania tym czym nie powinna. Zaglądaniem komuś do łóżka, inspekcją grzechów i uczynków. Oceną, do której nie miała prawa, jak prawie całe te miasto. Jedynie może zdradzany mąż, lecz póki oczy nie widzą, temu sercu nie żal. - I moje romanse.  

Pozwolił jej wymsknąć się z pułapki. Nie chciał tworzyć wroga, też nie potrzebował sojusznika. Podążył za nią do kolejnej alejki, wyglądało to na pewno coraz bardziej podejrzanie dla uroczej ekspedientki. Zastanawiał się czy w chwili słabości pójdzie doglądnąć co robią.  
- Gdy jednak usłyszę na mieście różne rzeczy, to będę jednak wiedzieć, gdzie szukać źródła - gdyż tylko jedna osoba wiedziała i tylko jedna mogła zdradzić całemu światu. Chciał, żeby wiedziała, poznała wagę swoich przyszłych decyzji. - Mogę w jakiś sposób wynagrodzić Ci chwilowe ubytki w pamięci.  
Miał pieniądze, kontakty i całkiem dobry humor. Dużo zależało jaką cenę poda, a mogła dzisiaj ugrać coś dla siebie.  

Widzi zielone papierki i wyobraża sobie inne życie
Takie, w którym chcieć nie znaczy móc. Pragnąc, nie oznacza dostać.  Życie, w którym białą koszulę zakłada się tylko do kościoła, auto pozostaje marzeniem niewyrośniętego dziecka. W którym nie ma pięknej willi, lecz skromny dom, który powinien przejść remont dziesięć lat temu, lecz nigdy się to nie stało. Życie do następnej wypłaty, bez wakacji, z wiecznym oszczędzaniem. Pracowite, jedyna możliwa droga. Jego uroda nie byłaby dopieszczona, jego talent rozwinięty. Zawsze byłby kilka kroków za swoim celem, możliwe, że nigdy by go nie osiągnął. Jestestwo uszyte marzeniami, lecz również podrzędną zwyczajnością - do wszystkiego można się przyzwyczaić, nawet do poddańczej postawy wobec losu.  
Kim byłby Hugo Devall bez pieniędzy? Urokliwym młodzieńcem do kupienia? Nie spodziewałby się po sobie twardości charakteru, którą pokazuje Misty. Znałby swoją cenę, pracowałby ją zwiększyć, ale wybrałby każdą drogę, aby w końcu coś w życiu osiągnąć. Nadal miałby swoją ambicje, zachłanność i nieustępliwość, nawet skazany na porażkę i na kolanach, widziałby drogę okrężną do zwycięstwa. Misty wybiera moralność, własną dumę ponad chwile słabości, lecz on na jej miejscu nie mógłby pochwalić się podobnymi cechami. Wziąłby pieniądze, a następnie zrobiłby wszystko, by je pomnożyć i nigdy więcej nie usłyszeć podobnej propozycji. Był jednak zdegenerowany moralnie, jedna z jego pierwszych dziewczyn oskarżyła go, że choruje na ową chorobę.  
– Dziękuje – odpowiada spokojnie, przeciwstawiając się jej zdenerwowaniu. Nie wstydził się niczego co zaszło, nie było to w jego stylu. Wiedział jakich wyborów dokonuje i z czym będzie musiał się następnie zmierzyć. Misty była najniewinniejszym z możliwych problemów, mogło być o wiele gorzej. Posyła jej tylko spojrzenie, gdy słyszy jej następne słowa, gdyż naprawdę wrócili do oszukiwania samych siebie?  
– Wręcz przeciwnie, próbuje je ułatwić – odparowuje szeptem, chcąc, aby zrozumiała. Świadom był, że przegrał, lecz nie mógł sobie odpuścić.  Zawsze mieć ostatnie słowo, próbować wiedząc, że nic się nie wskóra. Doprawdy, był beznadziejnym przypadkiem. Pozwala jej odejść, ich czas zbliżał się do końca. Byli dwiema samotnymi wyspami, oboje mieli racje, więc nie można było budować mostów. Czasem pozostawało tylko zaakceptować owy stan rzeczy. Stoi do niego odwrócona plecami, lecz słyszy ją doskonale. Pełna godności i wyższości, równie biedna co godzinę temu.  
– Niech więc tak będzie – stwierdza, ostatecznie zostawiając temat. Może niedługo cała wioska będzie wiedzieć o jego romansach, może nikt nigdy nie usłyszy o bluźnierczych zbrodniach, będzie gotowy na wszystko. Omija ją łukiem, by nie zetknąć się ciałem i podchodzi do kasy. Jak zawsze zainteresowana kasjerka już na niego czeka, zasłużyła na jego najlepszy uśmiech. Kładzie na blacie kilka dolarów, zdecydowanie wystarczająco na każdą płytę winylową.  
– Płacę za koleżankę. Zabrałem jej tylu czasu i teraz muszę wynagrodzić – nie czeka na resztę, posyła tylko ekspedientce kolejny uśmiech, na którego widok dziewczyna zaśmiała się. Ostatni raz spojrzał na Misty, nie spodziewał się radości z jej strony. Chciał zapłacić, więc zapłacił i nikt nie kwestionował. Niektórzy nawet uznają to za urocze, inni znając kontekst za obrzydliwy pokaz siły. Prawdą pozostanie, że nie przemyślał swego zachowania, chciał więc to zrobił. Czyż nie była to norma?