Zaczęło się pierdolnięciem.
— Co jest? – że na końcu zdania nie pojawiło się żadne kurwa, można zaklasyfikować to jako cud, ale możliwe też, że ugryzłam się w język w momencie, w którym zobaczyłam wkurwionego porucznika, który przemaszerował przez naszą gównianą kanciapę, rzucając tylko poleceniami.
— Carter, Wong, Burton. Za pięć minut w sali odpraw.
Nikt nie miał czelności się odezwać, nikt nie dyskutował. Każdy, kto pracował tutaj wystarczająco długo, wiedział, że coś się odpierdoliło i to całkiem srogo. Widać było to już po samej minie, ale sposób poruszania się i szybki krok mężczyzny, który był w stanie teraz zepchnąć wszystko, co by mu na drodze stanęło, podkreślały to niezwykle dobitnie. I tak miał dobry dzień, że dał nam dobre pięć minut na ewentualne dopicie kawy, czy dopisanie kropki do raportu.
Resztę czasu zajmie nam trasa do pokoju przeznaczenia, więc nie ma nawet chwili, żeby otworzyć gębę i postękać co tak nagle.
Nikt zresztą by się nie odważył.
Spojrzeliśmy tylko krótko po sobie. W Kazamacie byliśmy obecnie we trójkę, reszta była w terenie, ale jestem pewna, że niebawem dowiedzą się o sprawie, o której na samym początku dowiemy się my.
Dany mi czas poświęciłam na faktyczne dokończenie raportu, dopicie czarnej kawy (zimnej już jak cholera, bo o niej zapomniałam), skrzywienie się, podciągnięcie sobie spodni na dupsku i ruszenie w ślad za przełożonym. A w ślad za mną poszli kolejni gwardziści. Tak cała ponura trójka przetaczała się przez ponure korytarze, aby dotrzeć do ponurej sali, w której już dreptał ponury porucznik.
— Siadajcie.
Powinnam zrobić rachunek sumienia? Żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy? Nie, wtedy ani nie wzywałby nas do sali odpraw, ani nie wzywałby nas wszystkich.
Zajmuję miejsce przy wielkim, okrągłym stole. Trzy zajęte krzesła na dobre dwadzieścia (kiedyś przy wyjątkowo nudnej odprawie postanowiłam je policzyć; zajęło mi to całe pięć sekund, nie było warto) wyglądały wręcz karykaturalnie, żeby nie powiedzieć, że śmiesznie, ale żadne z nas nie miało nastroju na ocenianie elementów komediowych życia Czarnej Gwardii. Było nas za mało. Zawsze było nas za mało.
I sama dobrze wiem, dlaczego tak właśnie było.
Porucznik, który jeszcze przed momentem chodził to tam, to z powrotem, przystanął w miejscu i potoczył po nas spojrzeniem, jakby potrzebował chwili, aby policzyć do całych trzech. Nikt z nas go nie pogonił, nikt się nie zaśmiał. On stał i patrzył przez jeszcze chwilę, nim drążącą w czaszkach ciszę przerwało stwierdzenie:
— Wczoraj odbyła się czarna msza.
Gdyby na jego miejscu stał ktoś inny, dawno zostałby znokautowany stwierdzeniem bardzo odkrywcze, Jim, dziękujemy, żadne z nas nie potrafi korzystać z kalendarza.
Ale nie stał.
— Nie tylko dla nas.
Unoszę nieznacznie brwi. Widzę kątem oka, że twarz moich kolegów jest nieprzenikniona, bez jakiejkolwiek zmiany. Czekają na ciąg dalszy. Ja również.
— Promise Land. Mówi Wam coś ta nazwa?
Jeszcze jedna głucha cisza, potęgowana przez upływające sekundy. Trochę jak po zadaniu pytania przez nauczyciela. Płonne są nadzieje, że uczniowie coś wiedzą.
A jednak po chwili odzywa się Wang.
— Był tam kiedyś dom biznesmena, który miał safari. Splajtowało, bo dziki kot zaatakował dziecko, a właściciel uciekł. Nic już tam nie stoi – odpowiedział sprawnie i krótko.
Wong był Azjatą. Przyjechał nie tak dawno temu do Hellridge i tutaj już został, z nami, jako Sumienny. Mimo że przebywał tutaj krótko, miał ogromną wiedzę na temat tych ziem. Podobno jego przodkowie przybyli do Ameryki podczas gorączki złota i tak już zostało. Zostało też za nim kilka wyzwisk pod tytułem hehe, żółtek, ale mnie bawiły tak samo, jak celowane we mnie hehe, kobieta.
— Według raportów nic nie powinno tam stać. Miejsce znajduje się za granicami Hellridge, mało przejezdne. Została tam tylko tabliczka z napisem. Ziemia Obiecana. Idealne, żeby w głębi lasu wyhodować sobie sektę.
Nikt nie musi mówić, ale wszyscy czujemy to samo – napięcie, oburzenie, zdziwienie. Praktycznie pod naszym nosem żyła sobie sekta. Jak długo? Może zaraz się tego dowiemy.
— Nie wiemy jak długo tam żyli. – Jednak się nie dowiemy. – Ale wczoraj wszyscy jak jeden mąż popełnili rytualne samobójstwo. Już w nocy węszyły tam gliny. Gdyby to była sekta gabrielowskich bujd, nie byłaby to nasza sprawa. Ale nasza wtyka wyłapała, że funkcjonariusze znaleźli satanistyczne odniesienia i egzemplarze Księgi Bestii. Sprawa jest załatwiana i będzie przekazana nam na wyłączność, ale może zabłąkać się tam jeszcze jakiś zagubiony policjant. Jeśli tak się stanie, odprawiacie go z kwitkiem, tłumaczycie, że przejęliście tą sprawę i kierujecie do przełożonych.
Niewybrzmiałe polecenie było jasne dla nas wszystkich. Dobrze, że mieliśmy chociaż pięć minut na dokończenie raportów. I wypicie zimnej kawy.
— Jedziecie tam i badacie wszystko. Mieszkali tam od jakiegoś czasu, trupy są jeszcze nieposprzątane, świeże. Szukacie wszelkich poszlak, portretów, czegokolwiek. A przede wszystkim szukacie guru tej sekty. Najpewniej nie popełnił samobójstwa razem z nimi, a zabrał cały majątek i żyje gdzieś jak pączek w maśle, dopóki nie skończą mu się pieniądze, albo nie znajdzie innego miejsca, żeby sobie założyć kolejną sektę i tworzyć kolejne oddziały heretyków. Ta sprawa teraz wpada na priorytet. Jakieś pytania?
Cisza.
— Świetnie. Cała Wasza trójka zajmuje się tą sprawą. Odmaszerować.
Chcieliśmy czy nie – ja, Wong i Burton właśnie mieliśmy ruszyć na spotkanie przygodzie. Wątpliwie szczęśliwej przygodzie, z pokłosiem trupów i straconych nadziei.
Już teraz wiedziałam, że to będzie gówniana sprawa.
— Piętnaście minut – mówię im z łaskawością, której zazwyczaj mi brakuje. – Zbieramy klocki, kończymy raporty, dopijamy kawki i herbatki, i jedziemy. Burton, prowadzisz.
Krótkie skinienie głowy, każdy z nas poszedł we własną stronę. Zapowiadał się ciekawy dzień.

Znalazłeś się w sali odpraw sam — wszyscy funkcjonariusze już dawno opuścili pomieszczenie, udając się do swoich misji. Ciemny pokój i okrągły stół mógł przywodzić na myśl wiele wspomnień, prawdopodobnie jeszcze z czasów, gdy wykazywałeś się aktywnością we własnej komórce. Mogło obić ci się o uszy, jak inni czyściciele szepczą za twoimi plecami, że znacznie bliżej ci do pracy policjanta, niż prawdziwego stróża prawa. Inni twierdzili, że tacy też są potrzebni, jeszcze inni, że to nie ich zakichany interes i powinni się wziąć do roboty.
— Venoir, porucznik chce cię widzieć — do pokoju weszła kobieta, która patrzyła na ciebie ostro.
Zaprowadziła cię do jednego z gabinetów na końcu korytarza — tego, gdzie rzadko kiedy zaglądał ktoś, komu życie było miłe.
W małym gabinecie panowała ostra ciemność. Brak dostępu do dziennego światła i jedna ostra lampka, która rzucała światło na stół, wymogły na tobie konieczność przyzwyczajenia oczu do ciemności, niż dostrzegłeś sylwetkę siedzącego za biurkiem mężczyzny. Był to zarośnięty jegomość zdrowo po siedemdziesiątce, który pomimo braku lewej ręki, nigdy nie nałożył na nią nawet protezy — dumnie nosząc niczym rany wojenne. Barnabas Klein w Czarnej Gwardii spędził całe życie, znał go każdy szczeniak, który dołączał jako szeregowy. Nie sposób było nie szeptać o jego przygodach, jako że stanowił wzór najtwardszego i najostrzejszego dowódcy Czarnej Gwardii, jaki kiedykolwiek istniał. Opowiadano o misjach, na których sam rozbrajał grupy nawet piętnastu czarowników, a nawet udaremnieniu ataku na Arcykapłanów Kościoła, kiedy to stracił dłoń. Jego dokonania wyprzedzały jego nazwisko, co zupełnie odbiegało od niechlujnego i zmęczonego wyglądu. Nie spojrzał na ciebie, a ty nie dostrzegłeś w pomieszczeniu żadnego krzesła czy kanapy, na którym mógłbyś odpocząć. Pod ścianami na regałach leżały mnogie akta i przedmioty jak zestawy świec czy talizmany. Nigdzie nie było jego zdjęć, ani nawet prywatnych przedmiotów. Nie można było się temu dziwić — Klein poświęcił życie swojej pracy.
Musiała minąć minuta albo dwie po tym, gdy drzwi za tobą się zatrzasnęły, by w końcu spojrzał w górę i dostrzegł twoją sylwetkę. Nie wstał od biurka, zaczynając niskim i twardym tonem:
— Szybko, bo nie mamy czasu na bzdury. Do konkretów. Co się stało, Venoir? — nie poinformowałeś przecież listownie nikogo z Gwardii, nie wypełniłeś żadnego druku — Klein jeszcze nie domyślał się powodu twojej wizyty.

Od tej pory w wątku będzie obecny Mistrz Gry, który wyznacza 48 godzin na odpis. Przypominam, że Mistrz Gry odnosi się tylko do treści posta i wie tyle, ile mu powiesz. Z racji braku wypisania ekwipunku w pierwszym poście, uznaję, że masz przy sobie pentakl. Masz szansę wypisać inne przedmioty w swoim następnym poście, później taka możliwość zostanie zablokowana.
Twoja postać od tej pory będzie w sytuacji zagrożenia zdrowia.
W razie pytań zapraszam do Franka.

Barnabas Klein w swoim życiu słyszał już różne rzeczy, rzadko kiedy reagując na nie ekspresywnie. Jako doświadczony gwardzista doskonale zdawałeś sobie sprawę, że mimika twarzy porucznika najczęściej ogranicza się do trzech emocji: wkurzenia, poirytowania i zdenerwowania. Tym razem, zamiast zaobserwować którąś z nich, dostrzegłeś... zdziwienie. Mężczyzna zmierzył cię wzrokiem, jakby próbował znaleźć w twojej sylwetce jakąkolwiek zmianę, różnicę, która świadczyłaby o tym, że ma do czynienia z kimś innym, niż zapowiedziany Yadriel Venoir. Spojrzeniem wrócił do twoich oczu i utrzymywał je przez dobre 30 sekund całkowitej ciszy. Jeśli w tym czasie zechciałeś powiedzieć cokolwiek, jedynie uniósł dłoń wyżej w oznace, byś przestał. Wypuścił głośno powietrze, dodając zaraz potem:
— Wiesz, Venoir... Nie spodziewałem się, że gwardzista z takim stażem przejdzie na emeryturę, gdy jest najbardziej potrzebny. W Cripple Rock wysrało same dziwy, w Little Poppy szajka złodziejaszków odwiedziła nawet niemagicznych, a za chwilę będę mieć na głowie samego Kardynała. Mógłbym pomyśleć, że szczury uciekają pierwsze ze statku, jak to mówi stary Sander van der Decken, ale musiałbym wtedy zastanowić się, czy jako kapitan pójdę z nim na dno. Wyjaśnij mi więc: kobieta? Ktoś dał ci lepszą stawkę? Wypalenie zawodowe? — na to ostatnie nawet uśmiechnął się pod wąsem. — Czy wpierdoliłeś się w taki syf, że nie wiesz, jak z niego wybrnąć? A może znudziło ci się ryzyko? Mów, Venoir. Dlaczego?
Nie mogło wydawać się dziwne, że Klein chciał znać powody decyzji.
Gwardziści rzadko odchodzili w stan spoczynku, a jeszcze rzadziej opuszczali szeregi organizacji, której przysięgali swoje życie. Jeśli już — robili to w trumnie. Blisko 200 lat temu nie byłoby mowy nawet o godziwej emeryturze w archiwach, a co dopiero kasacji pamięci. Czasy się zmieniły, co nie oznacza, że zmieniali się ludzie.
Mężczyzna, wciąż nie wstając od biurka, odwrócił się do ciebie plecami, sięgając po jakiś świstek papieru, by położyć go przed twoim nosem. Znalazłeś tam kartkę o tytule „Podanie o wcześniejszą emeryturę przez wyczyszczenie pamięci”. W prawym górnym rogu znajdowało się miejsce na datę, a pod spodem kilka sekcji.
Sekcja 1 zawierała oczywiście dane osobowe, w tym stopień, numer identyfikacyjny, datę urodzenia i adres do korespondencji.
Znacznie ciekawsza była sekcja 2. Mogłeś tam przeczytać:
Niniejszym wyrażam zgodę na przeprowadzenie procedury czyszczenia pamięci, obejmującej mnie, jak i wskazane poniżej osoby.
Tuż pod tym znajdywały się wykropkowane miejsca, w które miałeś wpisać wszystkie osoby, jakie kiedykolwiek miały do czynienia z informacją, że Yadriel Venoir należy do Gwardii.
W sekcji 3 znalazłeś zgodę na skutki uboczne procedury (dotyczące ciebie i wszystkich wskazanych przez ciebie osób). Były tam: zaburzenia pamięci i chwilowe dezorientacje — punkty, które wydawały się oczywiste. Znacznie gorzej wyglądały: rzadkie przypadki zmian percepcji osobowości u osób poddanych procedurze, ale jako czyściciel na pewno doskonale zdawałeś sobie sprawę, że takie skutki są normalne i — najczęściej — tymczasowe.
Zostało jeszcze miejsce na podpis, potwierdzenie poprawności danych i formułka wedle której „decyzja o przejściu na emeryturę i poddaniu się procedurze czyszczenia pamięci została podjęta dobrowolnie, bez żadnych zewnętrznych nacisków”.
Klein dał ci czas, by wszystko przeczytać, a leżący obok długopis miał zostać potwierdzeniem twojego wyboru.

Mistrz Gry przeprasza za przerwę w wątku, która była spowodowana przerwą techniczną. Datę wątku możemy zostawić na 29 kwietnia, ale możemy ją przenieść na początek maja, jeśli tak będzie ci wygodniej.
Yadrielu, jeśli jesteś gotowy na podjęcie takiej decyzji, powinieneś wypełnić formularz zgodnie z przedstawionymi wyżej polami. Postaraj się wypisać wszystkie nazwiska (postaci aktywnych i nieaktywnych) oraz dowolne postacie NPC. Formularz może też poczekać do końca rozmowy. Czas na odpis dalej 48h.

Mogłeś poczuć na sobie wzrok porucznika, który niezależnie od tego, co mówiłeś, zupełnie się nie zmieniał. Był zimny, twardy i obserwował każde drgnięcie twojej powieki i kącika ust. Barnabas Klein swoją funkcję nie pełnił bez przyczyny, cieszył się znamienitym szacunkiem gwardzistów i głów Kościoła. Nie odezwał się ani słowem, pozwalając ci przelać swoje myśli w słowa; nie przerywał nawet westchnięciem, czy gestem. Nie odpalił nawet papierosa, jego powieki zadrżały lekko, gdy wspomniałeś o anonimowym świadku, ale również wtedy wyraz twarzy się nie zmienił. Podniósł się w końcu z krzesła, podwijając rękawy grubej i nieuprasowanej koszuli. Zamiast lewej dłoni dostrzegłeś kikut — widok, do którego każdy z gwardzistów mógł być przyzwyczajony, a który zdawał się zupełnie nie interesować Kleina. Znów dał sobie czas, kilka długich sekund ciszy, nim odpowiedział:
— Odnoszę wrażenie, że oczekiwałeś specjalnego zaproszenia. Albo, że będę ci się spowiadać z działań Gwardii. Zła informacja, jesteś oficerem i czyścicielem, żaden z ciebie Lucyfer ani nawet kapłan. Rozumiem twoją ciekawską naturę, pewnie byłbym taki sam na twoim miejscu. Chcesz wiedzieć, co się wtedy stało?
Pozwolił sobie na ciszę, ale spokojnym i skupionym spojrzeniem dał ci wyraźnie do zrozumienia, że jakiekolwiek słowo wypowiedziane teraz byłoby bardzo dużym błędem. Z pierwszej szuflady biurka wyciągnął spięty spinaczem zbiór 4 kartek papieru. Oprócz strony tytułowej okraszonej datą feralnego lutowego dnia były całkowicie puste.
— To jest wszystko, co wiemy o rzeczywistej naturze zdarzeń — nie zaprosił do czytania, już na pierwszy rzut oka mogłeś domyślić się, że chociaż przemawiał sarkazmem, był w stu procentach poważny. — Musiało ci, chociaż na moment przyjść na myśl, że nie jesteś na tyle zaawansowany, by otrzymać te informacje. Skoro jednak swoje domysły opierasz na Piekielniku, to może dobrze zrobi ci zmiana kariery. Jeśli chcesz przejść na godziwą emeryturę bądź ze mną szczery. Chcesz mi powiedzieć, że masz informatora z placu Aradii i nie poinformowałeś o tym żadnego z dowódców, nie wdrożyłeś procedur śledczych i nie spisałeś zeznań oraz nie zaraportowałeś tego faktu? Mam przez to rozumieć, że ukrywasz świadka? — pytanie było groźne samo w sobie.
Klein stał oparty dłonią o biurko, nie odejmując od ciebie wzroku, gdy tylko trzymałeś w dłoni długopis. Mogłeś być pewien, że chociaż pismo było do góry nogami, bez trudu mógł przeczytać każdą literę, jaką stawiałeś w dokumentach.

Czas na odpis: 48h. Daj mi znać (w adnotacji albo na priv, czy chcesz zmienić datę wątku).
Mistrz Gry przypomina, że wszystkie informacje, jakie posiada na ten moment Gwardia, są u niego dostępne, z czego skorzystali już inni gwardziści. Yadriel nie wyraził chęci pozyskania ich ani prowadzenia śledztwa w tej sprawie.

Zmiana daty nie zrobi mi większej różnicy, więc MG ma w tej kwestii wolną rękę — dopasuję się do decyzji. Postać będzie operować wiedzą, jaką otrzymała od CG drogą fabularną bądź listownie.

Bywały momenty lepsze i gorsze, lata spokojniejsze i trudniejsze. Bywały czasy pokoju i czasy próby. Barnabas Klein jasno wyraził się już, że ze wszystkich chwil, ta nie była odpowiednia na odejście z gwardii, ale z drugiej strony — czy którakolwiek kiedykolwiek była na to dobra? Podjęcie decyzji musiało kosztować cię wiele, podobnie jak porucznika przetrawienie jej. Mimo to nie zmienił swojego charakteru. Opryskliwy? Być może. Skuteczny? Na pewno. Spoglądał na ciebie, gdy mówiłeś, mrużąc nieznacznie oczy. Nie przerwał ci, gdy kontynuowałeś opowieść o powodach oraz tamtym świadku. W miarę kolejnych słów wydawał się nawet bardziej zaciekawiony, aż w końcu odpowiedział:
— Wiedziałeś dokładnie tyle, ile miałeś wiedzieć, Venoir. Jesteś oficerem, a nie szeregowym szczurem. Wymagam od was działania i samodzielności. Jeśli to dla ciebie zbyt mało, to zgadzam się z tobą. Nie powinieneś pełnić czynnych obowiązków — spojrzał z góry na kartkę, którą zapisałeś swoimi danymi i podpisami, ale nim przeszedł do niej, dodał jeszcze: — Nie każdy alkoholik to dobry informator, ale każdy informator czasem pierdoli bzdury. Powinieneś to pamiętać i spisać jego zeznania oraz wylegitymować. Zanim zostaniesz wyczyszczony, zabierze cię rzecznik. Przygotujesz przy nim raport z tego zajścia, łącznie z opisem wyglądu tego świadka — mogłeś być pewien, że wszystkie informacje, jakie zostaną zamieszczone w tym raporcie, trafią potem na ręce Kleina.
Mężczyzna obszedł biurko dookoła, stając teraz obok ciebie. Mogłeś poczuć bijącą od niego woń wyjątkowo ciężkiego tytoniu, który zresztą zamieszkał w tym gabinecie. Mimo to, jego koszula była dobrze wyprasowana, a wygląd — raczej — nienaganny. Niedostatecznie, żeby zjawić się przed obliczem arcykapłanów albo burmistrza, ale wystarczająco, żeby nie uznać go za fleje. Zmarszczki na twarzy i stare blizny nadawały niewzruszonej i zdenerwowanej (z samego faktu istnienia) twarzy pewnej powagi. Nie patrzył na ciebie z góry, zamiast tego dopatrując się leżącej na biurku kartki, którą wypełniłeś. Tą wziął między palce prawej ręki i przeczytał starannie, a następnie zabrał ze sobą, podchodząc do jednej z obszerniejszych szuflad wysokiego regału, gdzie stała jedna z niewielu lampek dających pomieszczeniu światło. Przyjrzał się zapiskom raz jeszcze, po czym wrócił do biurka i położył przed tobą pismo.
— Jesteś pewien, że to wszyscy? Pamiętaj, Venoir, że gwardia zna swoich oficerów. Polubowne przejście na emeryturę oznacza potwierdzenie własnym nazwiskiem prawidłowości danych. Wypisz wszystkich — potrzebował kilku sekund, by znaleźć się na powrót na własnym krześle i usiąść na nim ciężko.

Termin klasycznie 48h. Jest to ostatni moment, aby uzupełnić dokument do końca.

Utrata jednego gwardzisty była utratą ogromnej siły. Wiedział to Klein — wiedziałeś to też ty, Yadrielu. Obowiązki służb kościelnych znacznie wybiegały ponad to, co mogło wydawać się przeciętnemu Johnowi Smithowi. Mężczyzna westchnął ciężko i nieco głośniej wypuścił powietrze nosem, gdy wspomniałeś o najgorszej obeldze. Przez chwilę dosłownie mogło wydawać ci się, że w jego stoickiej i nieprzyjemnej twarzy dostrzegłeś coś na rodzaj serdeczności. Drobnej, ledwie widocznej i na pewno nietrwającej dłużej niż ułamek sekundy, ale jednak. Zaraz potem znów przez jego oczy przelała się powaga.
Wysłuchał wszystkiego, co miałeś do powiedzenia i kiwnął głową.
— No dobrze. Dobrze, Venoir. Wyjaśniłeś mi swoje motywacje i akceptuje je, nawet jeśli nie jestem z nich zadowolony — pokręcił sam do siebie głową, przyglądając ci się. Patrzył zresztą ostatni raz. — Wszyscy z poniższej listy zostaną wyczyszczeni na miarę magicznych możliwości. Łącznie z tobą. Dezorientacja, potencjalna zmiana percepcji osobowości albo posmak żelaza w-. Zresztą... I tak nie zapamiętasz, co ci tu powiem — może właśnie dlatego zamierzał mówić dalej. — Regulamin mnie do tego nie zobowiązuje, więc posłuchaj mnie uważnie. Gwardia dba o swoich synów, a twoja pamięć może zostać uszkodzona, dlatego poinformuję Lee — wspomniał komendanta policji — o tym, że opuściłeś nasze szeregi i przez następne tygodnie możesz być niedysponowany. Jak go znam, da ci taryfę ulgową, ale tylko przez jakiś czas. Wniosę o tydzień wolnego dla ciebie, na pewno się zgodzi. Nie podlega to dyskusji. Za tydzień zostaniesz skontrolowany z ukrycia przez prawdopodobnie Bottleya. Jeśli z jakiegoś powodu w twojej głowie zostaną wspomnienia, również tej rozmowy, zgłoś się o doczyszczenie.
Pamiętałeś nazwisko Bottleya, był to jeden ze starszych czyścicieli, który od lat nie opuszczał kazamaty na akcje. Wielu z młodych szeregowych uczyło się bezpośrednio od niego, ty również. Mogłeś mieć pewność, że facet doskonale wie, co robi. O ile było to jakkolwiek pocieszające. Przypadki, w których rytualne usuwanie wspomnień nie szło zgodnie z planem, zdarzały się rzadko, ale istniało takie ryzyko — tego też mogłeś być świadomy.
Kartka, którą wypełniłeś, została schowana do jednej z szuflad, a Klein stanął teraz naprzeciwko ciebie, wyciągając prawą dłoń w przód.
— Byłeś dobrym oficerem, Venoir. Życzę ci powodzenia — po uściśnięciu dłoni wskazał ci drzwi, patrząc na ciebie tak długo, aż przez nie nie wyszedłeś.
Ostatni raz.
To tam za nimi czekała na ciebie jego asystentka, ta sama, która cię tu przyprowadziła. Nie odezwała się ani słowem, prowadząc przez długi korytarz aż do szatni.
— Powinieneś spakować swoje rzeczy. Spokojnej emerytury — rzuciła bardziej do siebie, niż do ciebie i odeszła.
Gdy już spakowałeś wszystkie swoje bibeloty, w pokoju zjawił się czyściciel — Bottley, przecierając z siwego wąsa krople kawy, a razem z nim któryś z młodszych rzeczników — nie mogłeś nawet kojarzyć jego nazwiska (Aberforth? Overforth? Na pewno coś z „forthem”...). Przez chwilę starszy mężczyzna pomarudził na twoją emeryturę, zaraz potem opowiadając ci krótką historię, że właściwie to nawet ci zazdrości, przecież był w służbie od tylu długich lat. Zaprowadzili cię do jednej z salek bocznych, gdzie na środku stało drewniane krzesło, a wokół niego rozrysowany był pentagram. Mogłeś czuć kołatanie serca, mogłeś być całkowicie spokojny, ale nadeszła ta chwila. Gdy na nim usiadłeś, zostałeś dokładnie wypytany o świadka, o którym wspominałeś Kleinowi:
— Wygląd? Zachowanie? Wiek? Mhm... A jaka pora? O, to na rogu obok delikatesów. Mój brat tam kiedyś pracował... Przebieg zdarzenia? — padały pytania młodego rzecznika, na które powinieneś udzielić wyczerpującej odpowiedzi.
Gdy to zrobiłeś Bottley wyciągnął dłoń po twój pentakl, dodając:
— Oddam ci go, spokojnie. Młody go tylko przeczyści.

Yadrielu, Mistrz Gry znów przeprasza za swoją obsuwę, ale był na nieobecce. Dziękuję za cierpliwość. Proszę byś monologiem lub w narracji opowiedział sytuację, o której wspominałeś Kleinowi możliwie najbardziej wyczerpująco. Na koniec swojego posta powinieneś znaleźć się w pozycji siedzącej na krześle. Następny post będzie postem kończącym (będziesz mógł odpisać). Proszę, byś nie grał jeszcze wątków w terminie od dzisiaj do 7 maja.
Jeśli potrzebujesz ciut więcej czasu na odpis ze względu na moją nieobecność, to ok!

Porucznik westchnął głośno — nie byłeś w stanie doszukać się w jego oddechu irytacji — jakby próbował zastanawiać się nad zadanym pytaniem. Dostrzegłeś nawet, jak podrapał się po brodzie i uniósł brwi wyżej. Pamięć to zdradliwa towarzyszka. Znienawidzona kochanka. Niepotrzebna przyjaciółka.
— Nieważne co teraz powiem, bo i tak ci to usuną... Jeśli jednak zostanie w twojej pamięci ślad tej rozmowy, to będą to smaki w ustach, zapachy w nosie i kolory w przestrzeni. Deja vu, którego będziesz doświadczać w dość nieprzyjemny sposób. Zresztą... — machnął ręką, kręcąc nieznacznie głową: — Rzadko usuwamy pamięć swoim ludziom, Venoir. To skomplikowana procedura i nawet imponuje mi, że się na nią decydujesz, nawet jeśli w duszy jestem na ciebie wkurwiony — jego wzrok nie był przyjemny.
Porucznik nie lubił sprzeciwu ani przeciwności. Jako gwardziści mieliście ich na co dzień zbyt wiele, a ty mogłeś tylko się domyślać, jakie obciążenia ma na sobie sam dowódca oddziału Saint Fall. Każdy gwardzista miał prawo do własnej wolności, nawet jeśli wiązała się ona z wieloma wyrzeczeniami. Zdecydowałeś się na nią. Nie mogłeś jej nawet żałować — w końcu jak żałować czegoś, czego się nie pamięta?
Dostrzegłeś wzrok Kleina, który po raz ostatni patrzył na ciebie w ten sposób. Cień wątpliwości, cień zrozumienia — to wszystko ujęte w zimnym i wybrednym spojrzeniu. Koniec.
Gdy zostałeś odprowadzony do pomieszczenia, gdzie miał odbyć się rytuał, nie odczułeś złych intencji ze strony Bottleya. Mężczyzna wydawał się nie zagłębiać w motywacje, za to rozumieć je. Gdy opowiadałeś swoją historię o świadku zdarzeń z feralnego 26 lutego, kiwał głową w zrozumieniu, zapisując tyle, ile pozwoliły mu stare dłonie. Nie dopytywał, zwyczajnie sporządził notatki z tego, co powiedziałeś, obserwując raz na jakiś czas, jak siedzisz pośrodku tego przeklętego pentagramu. Wkrótce miał zacząć się koniec, który równocześnie mógł stać się dla ciebie absolutnym początkiem. Jak to zinterpretować?
Gdy oddałeś swój pentakl, ten został zabrany daleko poza pole twojego widzenia.
— Zrelaksuj się, pomyśl o czymś przyjemnym — mamrotał Bottley pod nosem, chociaż ledwo go słyszałeś.
Byłeś sam. Tylko ty, jedno krzesło, ciemne ściany, jasna mieszanka rozsypana na podłodze pokoju.
Tylko ty i twoje myśli.
Tylko ty i ostateczność.
Bottley zaczął szeptać pod nosem słowa, których nie byłeś w stanie już dosłyszeć.
Wokół nagle jakby zrobiło się zbyt jasno by utrzymać powieki w górze. Czułeś nieprzyjemny metaliczny posmak na języku, a świat wokół zawirował. Coś na twoim języku domagało się wyrzygania, ale nie byłeś w stanie nawet zdobyć się na ten czyn. Jakby cała twoja magia, cała twoja moc, zamknęła się gdzieś na podniebieniu, pragnąć jedynie pomsty. Jasność była intensywna, biel przychodziła stopniowo, tak jakby oślepiały cię światła policyjnego radiowozu. Gorzki posmak rzygowin i śliny zamknął się gdzieś w gardle, a twoje ciało opadło. Jeszcze przez sekundę byłeś w stanie stwierdzić, że rzucany rytuał znacząco wybiegał poza twoje umiejętności. Nie rozpoznawałeś już słów, gonitwa myśli zapętlała się, pokój wirował, a Bottley był i nie był równocześnie. Jak kot Schrödingera, jak jawa i sen, jakby coś w tobie chciało uciekać. Był taki moment, kiedy próbowałeś ruszyć mięśniami, nawet jeśli nieświadomie, ale nie byłeś w stanie. Objął cię kompletny paraliż i potworny ból głowy. Oprócz tego bólu nie było już nic. Światło, ból. Światło, ból. Światło, ból, Bottley? Kto? Jedno chwycenie się krzesła i...

***

Obudziłeś się we własnym łóżku. Ból głowy był nie do zniesienia, migrena najpotworniejsza wszystkich, które w życiu przeżyłeś. To nie kac. Uczucie było nieporównywalne do tego, gdy spałeś ledwie godzinę, zatracając się w pracy. Jakiej pracy? Policjanta. Tak. Zawsze chodziło o policję. Byłeś skonfundowany, nie potrafiłeś doszukać się w swoim umyśle niczego, co wskazywałoby na powód tego bólu. Trwał godzinę. Nie. Dwie. Nie. Sześć. Wydawał się nieskończony, jakby nie miał żadnych krawędzi, jakby był ostatnim, co znałeś i pierwszym co sprowadziło cię na ten świat. Nie byłeś świadomy, ile minęło. Dzień? Dwa? Trzy? Przemieszczałeś się między własną łazienką a sypialnią. Na zmianę rzygałeś i spałeś. Woda była trucizną, papieros tylko upragnionym wytchnieniem. Wszystko smakowało złością i obrzydliwością, a pentakl na twojej piersi był jakby cięższy. Pamiętałeś przecież pracę jako agent, współpracę z tajnymi służbami, mającymi wykryć korupcję w kościele, ale dlaczego wysłano właśnie ciebie? Czułeś się tak, jakby poszatkowano ci mózg? To narkotyki? To trucizna? Nieważne jak bardzo próbowałeś wytężyć umysł — nie mogłeś wiedzieć. Mogłeś po prostu istnieć.

Mistrz Gry bardzo dziękuje za rozgrywkę.
Yadrielu, twoja pamięć została całkowicie wyczyszczona ze wszystkich kwestii, które w dowolny sposób dotyczyły Gwardii. W twoim umyśle wszystkie wspomnienia na temat pracy wywiadowcy zostały zastąpione pracą agenta specjalnego. Zostało w tobie wrażenie, że coś jest nie tak, chociaż nie potrafisz tego wyjaśnić.
Przez najbliższe dni (maksymalnie do 7 maja) będzie cię nawiedzać potworna migrena i wymioty. Każdy wątek w tym czasie, który będziesz rozpoczynać, powinien poprzedzić rzut kością k3. W przypadku wyniku 1 - ból głowy będzie tak silny, że nie będziesz w stanie normalnie funkcjonować i zemdlejesz. Twoje ciało będzie zmuszone odpocząć, kolory i światła będą się mieszać, a dźwięki zlewać w nieprzyjemną całość. Przez ten czas będzie dobrze, jeśli będziesz korzystać z opieki medycznej, ale jej brak nie poskutkuje znaczącymi problemami zdrowotnymi.
Od tej pory wszystkie wątki, w których w narracji albo dialogu pojawił się temat twojego udziału w gwardii, został zastąpiony wspomnieniami z policji. Dowolne napomknięcie na temat gwardii, będzie ci się wydawać niepoważne, chociaż doskonale zdajesz sobie sprawę z jej istnienia.
Dodatkowo do końca maja będziesz mieć nieodparte wrażenie, że ktoś cię śledzi. Sposób, w jaki to się dzieje, możesz dowolnie odegrać, z założeniem, że nie uda ci się przyłapać ogona.
Przez następne 2 miesiące w wątkach, w których ktoś będzie wspominał na temat pracy w policji lub gwardii jako takiej, powinieneś rzucić kością k10. Wynik równy 1 zgłoś w dodatkowych aktualizacjach, ponieważ będzie tam wymagana ingerencja Mistrza Gry.

W twojej karcie postaci i profilu został zmieniony zawód. Twoja postać doskonale zdaje sobie sprawę z wolnego, które masz zarządzone do 7 maja. Mistrz Gry jeszcze raz dziękuje za wątek. Możesz śmiało napisać post kończący lub uznać mój post za „z tematu” W razie pytań zapraszam do kontaktu (Frank).