26 stycznia 1985

Widok tak zauważalnie wzburzonego Terence'a Forgera był czymś niecodziennym. Czarownik mógł wyglądać na lekko poirytowanego, nierzadko znużonego, zazwyczaj jego twarz nie wyrażała nic skrajnego, jednak gdyby w trakcie tej mszy ktoś zdecydował się spojrzeć w jego kierunku, dostrzegłby zaciśnięte szczęki, spięte wyraźnie pod marynarką barki oraz rumieniec rozlany na policzkach. Powinien się skupić na modlitwie, na kapłanie, na kontemplacji – na czymkolwiek, byle nie na myśleniu o mężczyźnie stojącym nieopodal. Wystarczyło lekko obrócić głowę w prawo, żeby mógł zawiesić na nim wzrok i przekonać się jeszcze raz, że nieważne ile czasu minęło, rozpoznałby go po omacku, w zupełnej ciemności, kierując się każdym innym zmysłem poza wzrokiem. Dłonie zadrżały mu znów zanim splótł palce ze sobą, maskując nerwowość na tyle, na ile miał ku temu możliwości i przeklinając się w myślach. Przecież nie był to pierwszy raz, gdy zobaczył go w Kościele, a nawet i to pierwsze od lat natknięcie się na niego nie winno być niespodzianką.

Daleko było mu do plotkarza, ale siłą rzeczy stale wysłuchiwał niechcianych informacji w pokoju socjalnym, otoczony swoimi niemagicznymi znajomymi. Zazwyczaj nie skupiał się mocno na rozmowach przy stoliku, nie zaśmiecając sobie umysłu bajkami o Marie i jej mężu, niesfornym kocie Marty czy tym, z kim spotykał się aktualnie doktor Finley. Jego uwagę zwróciło dopiero czytanie przez jedną z młodszych sióstr artykułu z lokalnej gazety o negocjacji z bandytami, którzy dokonali napadu na bank w Portland, a także źle wymówione nazwisko, na które skrzywił się mimowolnie. “Daj mi to, Suzy. To na pewno nie tak”, mruknął i wyciągnął dłoń, by ta przekazała mu pismo. Trzymając dalej kubek w jednej z dłoni, drugą wygładził zmięty papier i odnalazł odpowiednią linijkę. W następnej sekundzie kubek potoczył się po posadzce, a ciemny napój zaplamił cały fartuch. Nie tego się spodziewał, nie po tak długim czasie, nie teraz.

Sama świadomość powrotu Yadriela do miasta budziła w nim wiele skrajnych emocji, które zaciskały się wokół jego szyi i podduszały jak zbyt ciasna obroża. Objętość płuc Forgera musiała ulec zmniejszeniu, bo zaczerpnięcie porządnego wdechu okazało się niemożliwe, a to jeszcze nim mógł go ujrzeć. Spotkanie go na swojej drodze potęgowało odruchy, by tak jak teraz stał kłębkiem nerwów. Uparcie próbował nie patrzeć na niego, walcząc z chęcią przyjrzenia mu się lepiej, zmuszając się do obojętności. Wewnętrzna bitwa trwała nawet po zakończeniu nabożeństwa, gdy mógł tak jak za każdym poprzednim razem uciec w narastającym niepokoju, nie racząc go nawet słowem. Tym razem nie śpieszył się, wrzucając dokładnie złożoną intencję na skrawku pergaminu do ognia, z politowaniem dla siebie wspominając, co pisał na nich każdej nocy, gdy przychodził na Msze razem z nim.

Na placu Aradii tłum przerzedził się; każdy zmierzał do swojego domu, niektórzy zbijali się w mniejsze grupki, wkoło słyszalne były strzępki rozmów. Terence zatrzymał się tylko na chwilę, wyciągając paczkę papierosów zza pazuchy, niecierpliwie odpalając jednego wsuniętego między wargi, gdy spojrzał na Venoira stojącego obok jednej z ławek. Samemu, bez rodziny, bez żadnego kolegi. Pokonanie fizycznej odległości było niczym, jednocześnie jedna jego część pragnęła odwrócić się w przeciwną stronę i biec aż do Eaglecrest. Pewny krok nie wskazywał na to, pomagał zachować pozory zwykłej koleżeńskiej pogawędki. Nie zastanawiał się, skąd przypływ tej odwagi. Chciał udowodnić coś sobie czy jemu? Udawanie nieznajomego jednak go przerosło czy był w tym inny cel?

— Czy to zjawa, czy ktoś rzucił na mnie urok i jesteś tylko moją halucynacją? — spytał go śmiało, zaciągając się dymem. Naprzeciw niego, w świetle latarni ustawionych wzdłuż deptaka mógł bez skrępowania lepiej przyjrzeć się dobrze znanej sobie twarzy. Zauważyć, że ta nie zmieniła się wiele na przestrzeni tych lat. Rysy wyostrzyły się, może wyglądał nieco mizerniej niż tamtego dnia, ale to musiał być on. Rozchylił wargi, wypuszczając siwy dym bokiem. Kąciki ust drgnęły gwałtownie, gdy starał się zachować jak najbardziej neutralny wyraz twarzy, nie pozwolić poruszeniu zagrać w swoim głosie, a wewnątrz cały się gotował, wszystko zwijało boleśnie. Jeśli miał plan na tę rozmowę, to prawdopodobnie zapomniał o swoich postanowieniach w jednej chwili. — Ciężko uwierzyć, że oficer Venoir zdecydował się po tak wielu latach na powrót tutaj — kontynuował niezmiennym tonem, wciskając wolną dłoń do kieszeni płaszcza, gdy poczuł jak kostnieje od nocnych temperatur.

Gdyby byli bohaterami romansu zapewne to spotkanie stałoby się częścią wzruszającego ostatniego rozdziału powieści, gdzie Terence ze łzami w oczach rzuca się na szyję ukochanemu, który wrócił po wielu latach, aby wyznać mu dozgonną miłość. Nic podobnego nie miało jednak miejsca, gdy mężczyzna zamiast tego stał uparcie w miejscu, a jedyny ruch jaki wykonywał, to ramienia, które raz za razem przytykało filtr do ust, zaczerpując wdechów wypełnionych gryzącym dymem. Próbował cokolwiek odczytać z twarzy Venoira, doszukiwał się zacięcie reakcji na zetknięcie się z nim twarzą w twarz. Wcześniej musiał być subtelniejszy, bez trudu coś mogło mu uciec, ale teraz zainicjowawszy rozmowę, nie potrafił jej zaniechać. Bezwstydnie wbił spojrzenie w jasne oczy – tym razem nie popełni błędu, nie pozwoli mu na zwrócenie sobie uwagi – wierząc, że nawet przy kamiennym wyrazie ogółu, przekona się przynajmniej w ten sposób czy naprawdę był mu na tyle obojętny, że pozostawienie go bez słowa wyjaśnienia przyszło mu z taką samą łatwością jak wyrwanie zabarzgrolonej kartki z notatnika. Ciekawość podszyta nadzieją potrzebowała przekonać się czy został zmięty i wrzucony do kosza wypełnionego innymi nieistotnymi papierami przeznaczonymi na spalenie w kominku, czy znajdował się dalej w jednej z jego szuflad, choćby z czystej nostalgii.

Zwrócił uwagę na jego rozpięty płaszcz i z trudem pohamował się od chwycenia za jego poły, żeby samodzielnie zapiąć guziki z tym samym rozbawionym “Ubierz się, bo zaraz znowu będziesz pociągać nosem” towarzyszącemu troskliwemu gestowi. Zwyczaje wypracowane przez lata koegzystencji przypominały o sobie również w tak błahych rzeczach jak ta, wprawiając Forgera w zmieszanie. Nic przecież nie było tak jak wtedy, gdy wracali z nabożeństwa razem do ich mieszkania, idąc tak blisko, by stykać się ramionami. Pamięć miast zawieść go i rozmazać obrazy podobne do tego, wszystkie uczucia im towarzyszące zakopać głęboko, zaczęła przypominać mu o nich ze zdwojoną siłą. Nie była to jednak pora w której mógł pozwolić sobie na tę słabość. Przy ich pierwszym spotkaniu utrzymywanie zewnętrznie obojętności szło mu prosto, nawet gdy podobnie jak teraz pod tym kryło się znacznie więcej uczuć niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Różniły się od tych aktualnych słodyczą pierwszego zauroczenia, nieskutecznie odrzucanego od siebie w przerażeniu, domagającego się wciąż swojego i prowadzącego do stopniowego upadku obronnego muru. Teraz w rozgorączkowaniu próbował utrzymać go w stanie nienaruszonym, choć znajomy niski głos sprawił, że zawahał się przed powiedzeniem czegoś więcej.

Propozycje sprawdzenia czy Yadriel rozpłynie się w powietrzu jeśli tylko go dotknie, była kusząca, ale nie korzystał z niej. Nie ufał sobie i temu, co mogłoby przynieść zmniejszenie fizycznego dystansu. Zdrowy rozsądek nie był największym sprzymierzeńcem Terence’a w kontaktach z nim, nie było potrzeby kusić losu i sprawdzać jak skończy się próba pójścia o krok dalej. Spokój w jego głosie drażnił, był jak potwierdzenie najgorszej obawy, chociaż czy powinien oczekiwać czegoś innego po nim i jego metodach? “Wolę rozmawiać niż się kłócić z tobą, Terry”.

Więc rozmawiajmy, tego chciałeś.

— Tak długo się nie widzieliśmy, że za pierwszym razem mógłbym się założyć o to, że własny mózg płata mi figla. Ale skoro rozmawiamy, to albo jesteś prawdziwy, albo jest ze mną już naprawdę źle i powinienem pomyśleć o łóżku na oddziale zamkniętym — stwierdził z gorzkim uśmiechem.

Szaleństwo i halucynacje związane z pierwszą miłością brzmiały o wiele piękniej niż prawda, w której musiał się z nim zmierzyć odkrywając, że wmawianie sobie niechęci było daremne. Nie wiedział czy bardziej jest zły na niego za ten uśmieszek, tak jakby miał do niego powód, czy na siebie za bycie tak żenująco miękkim. Wolał być niespełna rozumu niż od tej pory czuć jak na nowo cały ład, w który włożył wysiłek, rozsypuje się. Prawdopodobnie słowa, które w tej chwili kształtowały się w jego głowie, zdradzały go zbyt prędko. Pociągnął wątek, który sam nieświadomie usnuł prędzej niż pierwotne zamiary zakładały, nonszalanckim gestem zaciągając się po raz kolejny tytoniem. Nawet “Terry” wypowiedziane tymi ustami nie umiało powstrzymać go przed przeciągnięciem tego napięcia odrobinę dłużej.

— Wiesz, oficerze… — zaczął, a słodka nuta pokazywała, że to nie jest żadna z jego prób flirtu. Wygrywało w niej zbyt dużo fałszu, żeby była niewinnymi zalecankami mogącymi go sprowokować do innego rodzaju działań niż te, jakich mógł się spodziewać teraz. — Wydawało mi się, że skoro skasowałeś mnie ze swojego życia tak jakbym był obcy, to właśnie w ten sposób chcesz, abyśmy ze sobą rozmawiali.

Policzki zapiekły go mocniej. Chwała Lilith za ten okrutny mróz, dzięki któremu mógł udawać, że to jego winą są jaskrawe rozkwity na jego twarzy.

Cel tej rozmowy rozmywał mu się coraz mocniej z każdym słowem gwardzisty. Nie otrzymał żadnej konkretnej odpowiedzi, żadnego słowa, które zakrawałoby o przeprosiny. W tym samym czasie twarz Yadriela zdawała się nie wyrażać żadnych emocji, co wprawiało Terence'a w niewypowiedziane zdumienie. Nie do tego przywykł przez lata wspólnego życia. To on był stroną, która szukała sposobów na maskowanie swoich emocji, to na jego obliczu trzeba było szukać impulsu, jaki mógłby go zdradzić, gdy próbował stanowczo grać chłodnego. Nie znał tej strony mężczyzny, a to zbijało go z tropu bardziej niż umiałby przyznać się do tego przed samym sobą. Nie rezygnował jednak z zaczepek, zwłaszcza gdy uchwycił coś z chorym poczuciem triumfu.

— Oczywiście, ale wiesz… Byłoby mi miło w tej chwili, gdyś spojrzał prosto na mnie. Miałbym przynajmniej wrażenie, że mówisz do mnie, a nie płyt chodnikowych — mruknął, parafrazując uwagi Venoira, jakimi rzucał za każdym razem, gdy po kłótni Terence unikał uparcie jego wzroku w trakcie rozmowy. Uśmiech na twarzy nabrał bardziej zgryźliwego wyrazu na tę zamianę ról, mogąc wytknąć unikanie jego wzroku. W przypływie bezczelności pochylił się w jego stronę i dmuchnął dymem bliżej jego twarzy – kolejną rzecz, którą robił w zalotnym droczeniu się z nim, zmieniając w czystą złośliwość. — Rozumiem, że może to być ciężkie, ale skoro już rozmawiamy…

Niejedna osoba zapewne powiedziałaby Forgerowi, że powinien to zostawić. Pozwolić tchórzowi żyć tak jak mu się to podoba, wymijać go na ulicy i pozostawić za sobą, tak jak on porzucił jego. Prawdopodobnie tak zrobiłby, wycofując się zaraz po powiedzeniu mu wszystkiego tego, co zbierało mu się na ustach przez samotne tygodnie we frustracji, ale zaciśnięte gardło zatrzymywało je wewnątrz. Resztki zdrowego rozsądku i instynktu samozachowawczego przetrzymywały je, by przemyślał to jeszcze raz nim impulsywnie rzuci czymś, czego będzie żałować. Bo z tyłu głowy wciąż znajdował się ten przeklęty głos przypominający mu, kim był jest mężczyzna stojący przed nim i kłębiące się uczucia, których tak jak kiedyś wstydził się, choć ze zgoła innego powodu. Być może dolałby oliwy do ognia z chęcią, gdyby nie kolejne zdania, jakie padły między nimi, przecinając ostro powietrze.

— Jak ty mnie nazwałeś? — zapytał głucho, rozchylając szeroko oczy i nieruchomiejąc. Obrzucił go niemal takim spojrzeniem, jakby sprawdzał czy naprawdę ma do czynienia z tym samym Yadrielem Venoirem, czy przypadkiem nie stanęła przed nim inna osoba. Kłócili się, przecież dobrze pamiętał ich sprzeczki. To przecież normalne. Padały nieprzyjemne, nieprzemyślane słowa wypowiedziane w nerwach, ale nie przypominał sobie, by nazwał go kiedyś w ten sposób. Poczuł jak te słowa uderzają w niego, chwilowo odbierając dech, bo bolało  jak diabli. To on był idiotą, bo wierzył, że tak jak było będzie zawsze i pragnął tego? Bo nie potrafił zrozumieć, dlaczego nie wysłał chociaż listu w którym napisałby, że nie wie, kiedy wróci, pomimo doskonale znanego sobie adresu? Bo kochał go i czekał wiele miesięcy, żywiąc nadzieję, że któregoś dnia stanie na progu ich mieszkania i znowu wszystko będzie jak dawniej? Pamiętał, co mu powiedział. Wiedział, że to służba. Wiedza nie miała większego znaczenia, kiedy nie umiał pojąć, czemu nigdy nie wyjaśnił swojego zniknięcia samodzielnie, a on zamiast tego, musiał wciągać w to matkę Yadriela zdezorientowaną jego pytaniami. Kolejne słowa wstrząsnęły nim jeszcze mocniej, a na stworzonej przez siebie masce pojawiły się kolejne rysy. — O czym ty bredzisz, jakie poukładane życie uczuciowe? Skąd to wyciągnąłeś do cholery? — warknął, panując nad głosem na tyle, by go nie podnosić. Przecież nikt nie wiedział o Cecilu Fogartym poza ich dwójką, o ile nie wtajemniczył w inne oblicze ich znajomości kogoś jeszcze, w co szczerze wątpił. Nawet jeśli, mężczyzna naprzeciw Terence’a nie miał prawa wiedzieć. We wzburzeniu nie przyszło mu na myśl ani to, że sam mógł się zdradzić w jakiś sposób w trakcie Mszy, gdy natknął się na rysownika, ani fakt, że aby dojrzeć coś podobnego, Yadriel musiał mniej lub bardziej świadomie przyglądać się mu w kościele. Teraz jedynie czuł się zdezorientowany całą tą sytuacją, zwłaszcza że pierwszy raz ktoś wytknął mu bezpośrednio jego roczny romans, w dodatku była to osoba, która umiała wytrącać go z równowagi na zawołanie.

Wycelowane wprost w niego spojrzenie nie przyniosło nawet cienia ulgi. Było zimne i nieprzyjemne, Yadriel patrzył jakby był znajomym, którego chciał się pozbyć jak najprędzej, tak jak pozbywa się natrętnego rzepu, gdy ten przylgnął do jego ubrania. Nie tego oczekiwał, grunt zdawał się uciekać spod stóp, chcąc sprowadzić go razem z całym ciężarem napierającym na niego sprowadzić go do mentalnego parteru. W jego wspomnieniach mężczyzna zapisał się na zupełnie inny sposób. Sięgając nawet do końcówki liceum, kulawych początków ich znajomości z czasem nabierającej znamion przyjaźni, wspólnych spotkań czy to po lekcjach w Frozen Lake, czy przed wieczornymi lekcjami w kościele na Deadberry – Venoir nie był taki. Nie był jednak zdolny do głębszego przeanalizowania możliwych odpowiedzi, skąd wzięła się ta zmiana, instynktownie wchodząc głębiej w tę przepychankę, którą sam sprokurował.

— Masz się czym chwalić — prychnął, nie odpuszczając sobie złośliwego grymasu jaki wykrzywiał jego wargi. Gdzieś pomiędzy kolejnymi spostrzeżeniami jakie poczyniał w międzyczasie, zrodziło się zdziwienie. Forger wyciągnął swoje uzależnienie jeszcze z domu, spędzając dnie w domu wypełnionym siwą mgłą, prędko żółknącymi i gazetami, przyglądając się matce, która eleganckim gestem wypalała swoje cygaretki. We wręcz naturalny sposób nawyk ten przeszedł na niego, gdy jeszcze w ostatniej klasie liceum zaczął kupować swoje pierwsze opakowania, a teraz nie wyobrażał sobie powrotu z pracy bez chociaż jednego wypalonego papierosa. Te rytuały należały do niego, ale gwardzista palił jedynie okazjonalnie w towarzystwie innych nałogowców, ewentualnie po niesnaskach, jakie zakłócały ich spokojne życie równie sporadycznie jak Yadriel podkradał z jego paczki pojedyncze papierosy. Choć może był to tylko nieistotny szczegół, któremu nie warto było poświęcać więcej uwagi, tak ta została zwrócona w zupełnie innym kierunku wraz z kolejnymi odpowiedziami.

Pierwsze pęknięcie na gładkiej powierzchni przyodzianej maski pozornej obojętności był w stanie zlekceważyć – zdarza się, czasami największy wirtuoz aktorstwa traci odrobinę ze swojej perswazji. Sarkazm tak uwidoczniony był w stanie przełknąć, zignorować na moment kłujący charakter tych słów, które raniły delikatne gardło i odbierały temporalnie zdolność mowy. Obelga była policzkiem wymierzonym bez krzty skrupułów, ale utrzymał się w pionie. Tylko to Venoir pozostawał bezlitosny, naciągał tę jedną, cienką strunę i testował jej wytrzymałość, póki nie zaczęła puszczać, mimo walki Terence’a o pokazanie, że nic to dla niego nie znaczy. Widok przed nim zaczął się rozmazywać po paru mrugnięciach. Ignorował to póki mógł, ale doskonale wiedział, co zwiastuje ta reakcja.

— Nie wierzę, że potrafisz być tak bezczelny — rzucił na wydechu, kręcąc głową. Chciał zaprezentować mu, że po tych latach nie czuje już niczego. Spróbować wprawić w dyskomfort, konfrontując bezpośrednio z przeszłością, którą porzucił. Tymczasem sytuacja w mgnieniu oka obróciła się na jego niekorzyść, a on sam w coraz intensywniejszym poruszeniu zdradzał się coraz mocniej. — Więc uważasz, że po tylu latach nie należy mi się nawet słowo? Tyle to wszystko dla ciebie znaczyło? I ze wszystkich możliwych osób akurat TY śmiesz mi mówić cokolwiek o CYWILNEJ ODWADZE? — Tembr głosu uciekł spod jego kontroli, jednak zamiast podnieść go, ten zadrżał mocno. Przy wszystkich ciepłych uczuciach jakimi żywił młodego rysownika, który od roku kręcił się po ich mieszkaniu jak po swoim własnym, nazwanie życia uczuciowego Forgera świetnie prosperującym było daleko posuniętym ubarwieniem rzeczywistości. Venoir nie wiedział, co działo się z nim zaraz po opuszczeniu go w tak okropny sposób, chociaż nic na to nie wskazywało. Wszystko się układało. Ba, tuż przed nagłym wyjazdem Yadriela, ten poświęcał mu nawet więcej czasu, niczym w rekompensacie za ostatnie nieobecności. Czuł się jak wtedy, gdy obaj dopiero wchodzili w dorosłość – mimo pomocy ich rodzin nie mieli wiele, ale cieszyło ich wspólne mieszkanie i spędzanie wolnych chwil między pracą i nauką. Odkrycie, że z domu zniknęły najważniejsze rzeczy, a sam mężczyzna nie wracał przez kolejne dni było konfundujące na wielu poziomach. Dopiero po czasie dotarła do niego brutalna prawda. Przez ten czas nie miał nikogo, dopiero dziesięć lat młodszy Fogarty stał się dla niego czymś więcej. Nie zaprzeczał, że spojrzenie zdradziło słabość jaką odczuwał w jego obecności, nie tylko podczas jego wizyt na Eaglecrest. Chwile spędzone z nim wspominał słodko, wyczekiwał ich, ale w podświadomości Terence’a żyła ta jedna myśl, że traktuje to jako częściowe zagłuszanie głodu kogoś innego. Odetchnął, ale dodatkowa dawka powietrzu nie pomagała mu w wyciszeniu się. — On nie tym, za kogo go masz… Ale co ty tak naprawdę możesz wiedzieć? Nie było cię tutaj. Nie widziałeś nic, a mówisz tak, jakbyś wszystkiego mógł się domyślić z gapienia się na mnie. Bo nie wiesz w rzeczywistości nic, żeby móc wydawać na mnie jakiekolwiek osądy. Nie masz dłużej takiego prawa.

Pieczenie pod powiekami jedynie wzmogło się, zdradziecko zapalając świeczki w jasnych oczach, gdy usłyszał o obrączkach otrzymanych od Sary. Kobieta miała dobre chęci, najwyraźniej w swoim dopingowaniu związkowi Yadriela i Terence'a posunęła się nawet do pomysłu nieoficjalnego ślubu. Miał je wciąż, trzymał w szufladzie biurka i czasami wyciągał, roniąc pojedynczą łzę w trakcie wyobrażania sobie, że kiedy mężczyzna wróci do niego, założą je obaj. Nadzieja gasła z każdym kolejnym miesiącem głuchej ciszy, ale nie pozbył się biżuterii, trzymając to w oczywistym sekrecie. Teraz okazało się, że najwyraźniej Venoir zdradziła się synowi, być może licząc na ich ponowne zejście się, gdy ten odciął się od wszelkich pomysłów tego rodzaju ostrym zdaniem. Dolna warga zadrżała mu niekontrolowanie, a Forger miał wrażenie nagłej pustki, gdy dotarły do niego w pełni konsekwencje tych słów.

— Nie martw się, zwrócę wam je. O to nie musisz się martwić — powiedział cicho, odruchowo zaciskając powieki, chociaż powinien wiedzieć, że to przyniesie odmienny efekt od oczekiwanego. Za dużo, zbyt niespodziewanie, zbyt boleśnie, gdy ucisk w okolicach mostka nie malał.

Nie od razu zrozumiał do czego pił mężczyzna nim przypomniał własne słowa. Rozmowę, która wracała do niego niejednokrotnie z tym samym strachem, zazwyczaj w momentach, gdy był sam ze swoimi myślami. Nad kubkiem kawy, podczas samotnych wieczorów, kiedy znów minęli się w swoich grafikach, a on zamiast skupiać się w całości na tych pełnych uroku momentach, z niepokojem próbował wmówić sobie samemu, że nic podobnego się nie wydarzy. Lucyfer łaskawie słuchał jego próśb zapisywanych na każdym skrawku wrzucanym do ognia, zawsze w odpowiedniej odległości od partnera, by nie miał nawet szansy na zerknięcie na nią. By wracał bezpiecznie i w całości, żeby był zdrowy, by miał jak najmniej zmartwień, byle wszystko było dobrze. Nie umiał przyjąć do siebie, że coś może stanąć im na drodze, skoro przez te lata radzili sobie z każdą przeszkodą. Prostodusznie zakładał, że wystarczy odrobina wiary, a reszta pójdzie w odpowiednim kierunku, nie zastanawiając się nad tym, co faktycznie mogło im zostać zapisane. Lecz nawet jeśli – dlaczego w ten sposób?

— Ty naprawdę nie rozumiesz, co zrobiłeś źle… — Nie było to ani pytaniem, ani stwierdzeniem; czymś pomiędzy, kiedy coraz mocniej zdezorientowany wpatrywał się w niego jak w obcego człowieka. Owszem, mógłby mu to wytłumaczyć, zaproponować spokojną rozmowę, z dala od osób trzecich, których uwagę przykuwali coraz mocniej. Tylko jakie miało to teraz znaczenie, w obliczu kolejnych słów wycelowanych w niego? Wypadało przyjąć to do wiadomości i wycofać miast pogrążać się. — Nic zupełnie nie wiesz, nic, Venoir. O tym co się działo, gdy ciebie nie było. O mnie też masz zdezaktualizowane informacje jak widać, nawet jeśli twoja matka naopowiadała ci różnych historii o tym jak żyłem pod twoją nieobecność — stwierdził cicho, bo przynajmniej tak mógł odzyskać panowanie nad głosem. Nie wstydził się bycia gejem, a pruderia nie ograniczała go tak bardzo, chociaż miewał chwile w których żałował, że tak się stało. Jednak wykorzystanie czegoś, co wiedział o nim tylko Yadriel, okazało się kolejną kroplą przepełniającą tę czarę goryczy. Co najpierw sam delikatnie z niego wydobył i z nie mniejszą ostrożnością pozwolił mu stopniowo rozwiać wszelkie wątpliwości co do błędnego myślenia zaszczepionego w nim przez wychowanie Forgerów. Terence nakreślił to wyłącznie jemu w największym zaufaniu, którego mężczyzna nigdy nie zawiódł. Wykorzystanie kolejnego chwytu z arsenału, jaki nigdy nie powinien zostać zaangażowany w ich relacji. — Nikt cię do tego nie zmusza. Dałeś mi jasno do zrozumienia, że gówno cię to obchodzi dawno temu. Chociaż teraz usłyszałem to bezpośrednio od ciebie i nie mam już żadnych złudzeń.

Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z pojedynczych łez, które wytyczyły swoje ścieżki po policzkach, ginąc gdzieś za granicą nakreśloną przez zarost. W irytacji na samego siebie przetarł policzki szybkich ruchem, gdy te zaczęły szczypać przez zamarzanie wilgotnych śladów. Przyjmowanie postawy pasywno-agresywnej przychodziło mu łatwo, dominowanie w rozmowie i wytyczanie ich granic dawało potrzebne poczucie kontroli i ulgę, jednak o jednym istotnym szczególe Terence zapomniał nim zbliżył się do Venoira – przy nim nigdy nie działało to w ten sposób. Gdy jako siedemnastoletni czarownik przystąpił pewnym krokiem do Yadriela znajdującego się w ostatniej klasie szkółki kościelnej oraz liceum Frozen Lake High z prośbą o drobną pomoc, ten sam wyuczony uśmiech uprzejmego chłopca z dobrego domu widniał na jego twarzy. Maskował skutecznie drobne zawstydzenie wywołane przez przenikliwe, jasne oczy skierowane ku niemu, stwierdzając, że chciałby, by ten częściej na niego patrzył. Widział tę drobną niechęć, która topniała tak samo jak coraz szczerszy stawał się jego śmiech przy starszym, aż nieoczekiwanie znalazł się w sytuacji, gdzie coraz więcej wolnych chwil spędzali wspólnie. Każdy uśmiech przychodził Forgerowi naturalnie, tak samo jak cieplejsze słowa, niewymuszony dotyk, przekraczający granice, jakie sobie wytyczył. Nie rozumiał tego, ale nie potrzebował tych odpowiedzi. Teraz już wiedział dlaczego tak to wyglądało, skąd ta słabość. Próbował wierzyć, że jest to za nim, tym razem będzie inaczej. Kolejne łzy pod powiekami były brutalnym przypomnieniem, że należy mierzyć siły na zamiary.

— Niech cię szlag — sarknął, wiedząc, że to pora na wycofanie się. Jednocześnie odpuszczenie, odcięcie się za jednym zamachem nie było czymś typowym dla Terence'a. To nie zmieniło się nigdy. — Mam nadzieję, że bajecznie się tam bawiłeś, gdziekolwiek to było. Może warto byłoby przemyśleć pozostanie tam, hm? — Zrobił krok do przodu, śmiejąc się niemal histerycznie, podejmując ostatniej próby odpłacenia się za samotność ostatnich lat, za milczenie i za te przeklęte słowa, które raniły bezlitośnie. Papieros składający się już głównie z filtra i dymiącej się słabo końcówki został rzucony pomiędzy nich zanim w kroku oddalił się od niego. Obrzucił go jeszcze spojrzeniem, ale czuł, że dłużej nie utrzyma tych resztek samokontroli jakie mu pozostały póki znajduje się naprzeciw niego. Pokręcił tylko głową, gdy złość wykrzywiająca wargi niemal szaleńczo zastąpiona została zawodem na twarzy, żalem tak dotkliwym i bolesnym, aż miażdżącym. Odwrócił się od niego, wahając przez moment zanim kroczyć zaczął w swoją stronę.

z tematu wszyscy

Kwiecień nie chce nadejść, więc pora go wyprzedzić.
Deadberry przypominało plac budowy, gdzie przesądy czyhały pod drabinami, zabobony przemykały przez ulicę z gracją czarnych kotów, a przywiarki rozsypywały się po stolikach w niemym toaście — za kolejny przetrwany tydzień. Dzielnica wstawała — z kolan, łóżka lub z kurami — i próbowała otrząsnąć się z pyłu późnolutowego katastrofizmu. W spojrzeniach przechodniów wciąż przemykały cienie i Perseus rozpoznawał je bez trudu; te chochliki—niepewniki, strachy na lachy, bezsenne noce i coraz dłuższe dnie, w których wahanie odgrywało koncert skrzypcowy na napiętych postronkach nerwów.
Nerwowość o smaku tytoniu — mógł winić tkwiącego między ustami papierosa i liczyć, że Aradia nie splecie jego ścieżek z Winnie, chociaż byłoby to przeliczenie zamiaru; nawet za cenę odświeżonego wykładu na temat szkodliwości palenia (czego wcale nie udowodniono naukowo aż tak, panno Marwood) nie miałby nic przeciwko przypadkowemu spotkaniu. Była wiosna; był Plac Aradii; była samotna ławka w oddali, na której spędzi bliżej nieokreślony odcinek czasu. Dla niektórych jego koncept nie istniał wcale — teoria jego względności przekładała się na notoryczne (Orestesa) spóźnienia lub (Winnie) zjawianie się zbyt wcześnie; tylko punktualność (Williamsona) atakowała z zaskoczenia — wyłącznie nierównomierność spóźnień, zbyt wczesnych objawień albo punktualnych przybić do portu Perseusa mogła mu dorównać.
Dziś nie potrafił zdecydować, czy to już—spóźnienie czy akurat—na—czas; może nie miało to znaczenia, może na znaczeniu straciło w momencie, kiedy ciało opadło na ławkę, wskazówki sekundnika przeskoczyły o kilkanaście kroczków, aż wyczekiwanie dobiegło końca zanim na dobre się zaczęło. Seth zrobił to, co potrafił najlepiej.
Po prostu się pojawił; znikąd, ale w całości i na dodatek ubrany, więc żaden podejrzany rytuał portalu nie przecisnął go przez czasoprzestrzeń dzielnicy.
— Nadal Camele? — nie—pierwsze i na pewno nie—ostatnie papierosy na murku za Paradise High, siwe kłębki dymu i białe obłoczki słów. Kiedyś każdy miał piętnaście lat i całe życie przed sobą (i nie wiedział, że za niecałe osiem miesięcy wszystko, co w życiu znał, dobiegnie końca). Kiedyś każdy palił za szkołą, bił się po matematyce i zastanawiał, skąd nazwa nauka o ziemi, skoro wszystko, czego uczono ich na tych lekcjach, było polityczne.
Ponad dziesięć lat później szkoła nadal trwa na straży, ziemia jest brudniejsza, matematyka nieśmiertelna, życie inne, a oni razem z nim; każdy tatuaż opowiadał historię. Każde stuknięcie knykci w drewno ławki zapraszało do rozmowy, która będzie składać się ze słów, ale nie treści — ta znów ucieknie po wertykalnej linii; gdzieś za horyzont magicznych intencji i czarów, które w pentaklu zamykają się bez tytułowego trzask.

Ponad dziesięć lat to wystarczający czas by skończyć szkołę średnią, wybrać zawód, zaobrączkować pannę, zrobić dziecko i zasadzić sadzonkę drzewa; wystarczający, by budynek szkolnictwa nadal stał i patrzył złowrogo, śpiewając koszmarne kołysanki o minionych dniach i minionym bezpowrotnie dziedzictwie – zdolny ale leniwy, niezdolny ale ambitny, głupi i całkowicie niezainteresowany czymś więcej.
Kombinacji było wiele, niechęci jeszcze więcej, smętnych – tylko na pół sekundy – spojrzeń kolejna masa, kiedy krok znaczyły kałuże brudu i unoszącego się zewsząd kurzu. Budujące się na nowo Deadberry było widokiem mało przyjemnym, podobnie jak zasępieni pierwszym, wiosennym przesileniem mieszkańcy – do wyboru sypiący się ze zniszczonej kamienicy tynk lub kapiący alergicznym przeziębieniem nos – jeden gorszy od poprzedniego.
Wybrał więc spojrzenie wbite w czubki własnych butów, ciemnobrązowych i skórzanych, całkiem przyjemna sceneria pośród szarości i czerni, jakiś czas temu może nawet doświadczyliby tu śniegu, ale piekło okazało się na tyle łaskawe, że mroźna papka odeszła w niepamięć, a na niebie słońce pojawiało się coraz częściej i dłużej.
Kiedy kąciki ust poszybowały w górę, w nawykowym geście numer siedem, i tam można było dopatrywać się iście słonecznych promieni – ponoć te stworzone z nostalgii i swobodnej formy lubienia były najlepsze, bo niepretensjonalne.
– Wiesz, że jestem lojalistą – kłamstwo numer jeden, głupota w biały dzień, strzępek niepotrzebnych informacji stworzony na potrzeby prostego pytania. Prosta też biała bibułka zakończona pomarańczowym, charakterystycznym filtrem – droga do ust krótka, bo wysuniętego papierosa porwał prędko, zęby lekko zatrzasnęły go w imitacji uścisku, kiedy siadał na ławce po lewicy swojego towarzystwa, jakiś czas później użyczając zapalniczki i dobrodziejstwa lichego płomienia, który odpalił końcówkę zwiniętego tytoniu.
– Żartuję. Dobrze wyglądasz – skinięcie głową i porwanie zapalniczki to prosty sposób na przywitanie, zwłaszcza tutaj, zwłaszcza z nim, zwłaszcza, kiedy ten pieprzony gmach Paradise High udaje, że na nich patrzy, rolety w oknach to półprzymknięte powieki, a dach to łysa głowa; czyja konkretnie, jeszcze nie zdecydował.
– I udana audycja, ta wczorajsza, skąd wiedziałeś, że… – że żuki, które pojawiają się coraz częściej na chodnikach Saint Fall, bo wiosna to przecież najsłodszy z momentów odrodzenia, występują w tak wielu kolorach? Pytanie nie miało szansy na koniec, drobny grymas przemykający między brwiami zapoczątkował ruch, w którym Priestley sięgnął wpierw za płowy skórzanej kurtki, trzy rozmiary za dużej, później za naciągniętą bluzkę na długi rękaw, pod której owalnym dekoltem spoczywał pentakl.
– A, no, do rzeczy – bo kiedy się zacznie, ciężko skończyć; dywagacji o żukach czy zapalonej dyskusji o zapchlonym Deadberry, które nadal dręczyło języki prawie wszystkich. Dłoń ujęła specyficzny, uświęcony przedmiot, a ten – po ówczesnym rozejrzeniu się po okolicy w wykonaniu właściciela – trafił na ręce Perseusa.
– Przydałoby się coś ochronnego. Tarcza?

Uśmiech za uśmiech, towarzystwo za towarzystwo; dekada albo dziesięć sekund — to bez znaczenia.
Pewnego rodzaju ludzi po prostu się nie zapomina; orbity osobowościowych planet od czasu do czasu nakładają się na siebie, grożąc kolizją albo zatraceniem grawitacji — siła przyciągania nie słabła nawet w przesyconym magią Deadberry.
— Wiem? — wiem, że nic nie wiem poza tym, że wie wiele — o wspomnieniu zdartych knykci i bólu obitych szczęk; o źle trzymasz postawę, Zafiraru — do dziś nie ma pewności, czy Seth potrafi wymówić jego nazwisko, ale to bez znaczenia — oraz o tylko cztery łyki, młodszy jesteśkiedy zakrętka odskakiwała ze szczękiem za boiskiem liceum. W rytuale uprowadzanych zapalniczek i słów, w których niewiele sylab, za to sporo balastu przeszłości, najmocniejsza jest woń papierosów — dwa zapalone, więc dwa razy mocniejsza. Uśmiech na filtrze skwitował pierwsze dobrze; nie był pewien, czy kiedykolwiek wyglądał dobrze, podobno swetry nie są zbyt pochlebne, przetarte spodnie zbyt urokliwe, zabrudzone smarem czapki zbyt reprezentatywne.
Drugie dobrze miało większą wagę — udana audycja to pochwała, na którą kącki ust uniosły się wyżej; uśmiech wyciął w skórze dwa półksiężyce mimicznych zmarszczek i przez moment znów mieli po kilkanaście lat — minus kilkadziesiąt taczek bólu przewiezionych po drodze.
— Mam swoje źródła — takie, z którego żukowa wiedza płynęła niewyczerpanym strumieniem, a każde słowo zapadało w pamięć, chociaż myśli nie skupiały się na chitynowych pancerzykach; zwykle krążyły nad drobnymi palcami — Winnie kiedyś nazwała każdą z tkwiących tam kości.
Zapamiętał tylko kość łódeczkowatą z przyczyn perseusowych; jakiego rodzaju to łódka, Winnie? Żaglówka?
— Wiedziałeś, że symbol żuka jest silnym talizmanem? Wytatuowany ma ochraniać przed nieszczęściami, dlatego—
Panie i panowie, ale głównie Seth — oto winowajca. Wyciągnięta po pentakl ręka odsłoniła rozpoczęty na lewej dłoni tatuaż — były rogi, zabrakło tułowia; nie od razu Termopile zbudowano.
— To będzie lamprima adolphinae. Jelonek rogacz, dopiero zacząłem, ale za miesiąc—
Błysk pentakla to przejście do rzeczy — rzecz w tym, że magia bywała kapryśna, za to prośba Setha szczera. Nie odmawia się dawnym znajomym w biedzie; nie odtrąca się dłoni, która szuka pomocy tylko dlatego, że pytanie dlaczego? od kilku dni balansowało na czubku języka.
Dlaczego? od równo miesiąca — powielone pytanie, żadnych odpowiedzi.
— Chuchnij, na szczęście — nagrzany od skóry metal w dłoni próbował oswoić się z obcym dotykiem; Perseus zamknął go między palcami, kumulując energię obdartą z teoretyzmu magii; na kwanty jeszcze przyjdzie pora, teraz znaczenie miało tylko słowo i intencja — w mieszanej, ale równomiernie rozłożonej na pentaklu wiązce.
— Securus.
Niech osłania; niech zapewni ochronę przed nieszczęściami — zupełnie jak lamprima adolphinae.

#1 rzut na zatrzaskiwany czar — securus (próg 65, magia wariacyjna): 21 (magia powstania) + k100
#2 rzut na ilość użyć czaru

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 79

--------------------------------

#2 'k3' : 2