First topic message reminder :

Lojalizm to pojęcie względne, definicji cała masa, spojrzenie za to tylko jedno, to na pograniczu lekceważenia i pokrzepienia, ucinające temat wierności - względem czego i kogo nieistotne; wobec sentymentalnych wspomnień, szkolnych obietnic na mały palec i mnóstwa marzeń, orbitujących wokół tego o czym tylko potrafi marzyć nastoletni chłopiec, zuchwale trwający w przekonaniu, że nie marzy o niczym - tych na pewno, bo poświadczeniem były dwie sylwetki wepchnięte we wczesnowiosenny krajobraz na starej ławce. Wiem, że nic nie wiem nie wybrzmiało, ochraniając ich - i potencjalnych przechodniów - od niekończącej się dywagacji wobec filozoficznych dysput i jeszcze głębszych twierdzeń z wieku nastoletniego i tego wcale nastoletnie czasy nieprzypominającego.
Wsunięty między wargi papieros prędko przyniósł charakterystyczną gorycz, ta zagościła w ustach na krótko, by równie szybko odejść szarą smugą, Sethowi pozwalając skupić się na swoistym clue przypadkowo-nieprzypadkowego spotkania; zaraz, za moment, bo nim wydobył pentakl zza materiału ubrania, przez brwi przemknęła drobna zmarszczka, a od kiedy jesteś specjalistą od żuków? utknęło w krtani.
Zamiast werbalnego zaciekawienia, jedynie uniesiona brew i badawcze spojrzenie, gdzieś między zaintrygowaniem, a rozbawieniem śledzące kolejne słowa padające z ust Zafeiriou.
- Więc stwierdziłeś, że... - na efekty ów nowej ciekawostki, która wczorajszego dnia niosła się po odbiornikach radiowych mieszkańców Hellridge nie trzeba było długo czekać - Zrobisz sobie tatuaż - jaki był, każdy widział, bo Perseus uniósł dłoń i ukazał światu - teraz skurczonemu jedynie do spojrzenia równie lubującego się w skórnych malunkach kolegi - żukowe rogi.
- Za miesiąc będzie się mienił na zielono-żółto, świetnie, stary - dłoń ułożona na plecach i poklepanie ich to forma najwyższej, prawie braterskiej pochwały; nie trzeba było wiele, by Priestley zwizualizował sobie przed oczami tułów owada, dość ładniutki i - jak się przed chwilą okazało - symboliczny - Ale skąd akurat żuki? - na opowieści jeszcze miał przyjść czas, choć nawet bez nich szeroki uśmiech błysnął na ostatkach chłodnego wiatru.
Został między nimi na długo; kiedy charakterystyczny kształt magicznego ja spoczął w dłoniach Perseusa, te drugie, należące do proszącego objęły te, które czarują; prosty skłon, szybkie chuchnięcie wedle życzenia i cała masa dobrej wiary, bo w ciepłym oddechu naprawdę zależało mu na powodzeniu.
Wiązka magii, specyficzne poczucie mocy; nie czekał długo, by podnieść spojrzenie wyszczerzyć się z zadowoleniem.
- Cholera, Zefeiriou - jak zwykle wypowiedziane ze śmiesznym, kanciastym akcentem - Chyba też machnę sobie tego żuka.
Szczęściu trzeba było pomagać, a to ewidentnie się Perseusa trzymało.
Porwany znów pentakl wrócił na swoje miejsce pod ubraniem, ćmiący się papieros zaskwierczał radośnie przy następnym pociągnięciu.
- Chodź, zaparzę ci zajebistej herbaty u mnie - w wieku lat nastu wódka, w wieku lat dwudziestukilka herbata; priorytety to taka zabawna rzecz.

Tak — przytaknięcie to nie słowo, tylko energiczne pokiwanie głową; uśmiech owiany wiązką szarego, papierosowego dymu nigdzie się nie wybierał. Tak — w świecie wahań potrzeba stanowczości; więc tak — pewnego dnia obudził się i pomyślał, że wytatuuje żuka. To proste; prostsze niż zastanowienie się, dlaczego wybrał akurat jego. To oznaczałoby stawienie czoła faktom, a te proste nie były — zwłaszcza pod słońcem Wallow, gdzie jasne promienie i rozsiane po skórze piegi zagrażały głęboko zakopanej tajemnicy.
— Znam kogoś, kto—
Ucieszy się na ten widok, a ostatnio nie ma wielu powodów do radości.
Znam kogoś, komu trudno zaimponować; zwłaszcza, kiedy imponować mam ja.
Znam kogoś, kto—
— Zna się na żukach. Może przygotować anatomicznie poprawy szkic tatuażu, zainteresowany? — powinien; powinien być zainteresowany, bo w świecie Winnie istniały dwie główne zbrodnie sztuki tatuatorskiej — igły zagrażające zdrowiu i nieadekwatnie obrazy. Posejdon na boku Zafeiriou poddawany był wielkominutowej obserwacji przy każdej okazji, kiedy spod koszulki było mu dane ujrzeć światło dziennie; Winnie pewnie szukała anatomicznych nieścisłości, ale efekt prawdopodobnie przeszedł próbę wnikliwej analizy — być może upadłe, greckie anioły nie podlegały tym samym, książkowym zasadom.
Książkowym zasadom podlegała magia i pentakle; energia oraz nośniki. Ta przepływająca przez palce Perseusa wsiąknęła w stop metalu bez śladu, dwoma bladymi przebłyskami obiecując, że zaklęcie osiadło w łączeniach i uwolni swoją energię, kiedy nadpłynie wyraźna intencja właściciela.
— To nic takiego — to nic; to proste, matematyczne równanie, które wystarczy przekuć w praktykę wiązki magii oraz podstaw fizyki kwantowej. — Pamiętaj, że uwolnienie zaklęcia wymaga koncentracji. Musisz posiadać wyraźną intencję jego użycia, by zadziałał.
To nic; to równie proste. Securus było tarczą, tarcze mają kształty, określony cel i — w tym konkretnym przypadku — wyraźne, fizyczne właściwości.
Seth musi o tym wiedzieć; dwa licealne lata spędził słuchając Perseusa.
— Och, Priestley — westchnięciem wprawił ciało w ruch; z ławki na proste nogi, z prostych nóg w sidła przykrej prawdy. — Nasze licealne wersje właśnie nami pogardziły.
Czas nie był liniowy; gdzieś w jego przestrzeni nadal istnieli nastolatkowie ściśnięci na szkolnym murku ramię w ramię — jeszcze bez tatuaży na skórze, ale już z papierosami w ustach. Gdyby tylko wiedzieli.
Gdyby tylko mogli wiedzieć, co wydarzy się dekadę i wiele bólu później, może—
— Z cytrynką mi zrób.
Może nie musieliby parzyć sobie herbat i zatrzaskiwać obronnych czarów w pentaklach.